Nga: FARID HAFEZ
Shumë muslimanë ende kujtojnë vrasjen e një gruaje shtatëzënë muslimane në një gjykatë gjermane të bazuar në motivimin anti-musliman. Më 1 korrik 2009, Marwa u godit me thikë për vdekje nga një sulmues , i cili shprehu prirjet e tij anti-muslimane.
Pesë vjet më vonë, më 1 korrik 2014, një bashkësi studentore muslimane filloi Ditën kundër racizmit anti-musliman. Me këtë iniciativë, muslimanët janë në gjendje të rrisin vetëdijen në shoqëritë e tyre se islamofobia është e vërtetë dhe mund të ketë efekte vdekjeprurëse.
Nismat e tilla synojnë të sfidojnë politikat ekzistuese islamofobike. I tillë është rasti me shembullin kanadez. Kohët e fundit në Kanada, në fillim të vitit 2017, Black Lives Matter-Toronto, krahas organizatave të shumta të drejtësisë dhe lirive civile, emëroi 4 shkurtin si Dita Kombëtare e Veprimit kundër Islamofobisë dhe Supremacisë së Bardhë pas “ndalimit musliman” të Trump. Thirrja e tyre ishte e lidhur me pretendimet e politikave ndaj qeverisë së tyre për të sfiduar politikat islamofobike të fqinjit të tyre.
Gjithashtu, në vitin 2014, No Hate Speech Movement, një fushatë rinore për të drejtat e njeriut në internet, financuar nga Këshilli i Evropës, filloi shtatë ditë ndërgjegjësimi. Në 2014, 21 shtatori u bë një Ditë Veprimi kundër Islamofobisë dhe Intolerancës Fetare.
Një ditë tjetër ishte Dita e Veprimit Kundër Shprehjes së Urrejtjes, më 9 nëntor.
Sa për pjesën e lëvizjes “No Hate Speech”, ishte e qartë se duhej të kishte një ditë kundër islamofobisë, sipas një sondazhi të kryer nga Këshilli i Evropës në vitin 2012, i cili deklaroi se populli musliman ishte grupi i dytë më i orientuar nga gjuha e urrejtjes online në Evropë.
Që atëherë, kjo ditë është bërë jozyrtarisht Dita Evropiane kundër Islamofobisë. Shumë organizata të ndryshme të lirive muslimane dhe civile në të gjithë Evropën e përdorin atë për të trajtuar islamofobinë në një nivel mbikombëtar në institucionet evropiane.
Masat kundër terrorizmit të orientuara nga siguria po ndikojnë në mënyrë joproporcionale mbi muslimanët apo ata që perceptohen si të tillë, duke përfshirë profilizimin racor nga autoritetet e zbatimit të ligjit, abuzimet policore gjatë bastisjeve dhe përdorimin e kufizimeve administrative në bazë të kritereve të paqarta dhe diskriminuese.
Qasja përshkallëzuese ku një praktikë fetare konservatore do të çojë në mbështetje për terrorizmin e dhunshëm, është e detyruar që në mënyrë joefikase të orientojë individët dhe familjet e pafajshme muslimane dhe të prodhojë reagime të dhunshme nga popullata e zakonshme.
Si hap i parë, institucionet e BE-së duhet ta njohin publikisht dhe ta dënojnë islamofobinë si një formë të veçantë racizmi. Dita Evropiane, e simbolizuar si shumë e rëndësishme kundër islamofobisë, duhet të jetë e mbushur me jetë.
Komisioni Evropian duhet të bjerë dakord që vendet anëtare të BE të miratojnë strategji kombëtare për të luftuar islamofobinë në fusha të tilla si punësimi, arsimi, shëndetësia, krimi i urrejtjes dhe drejtësia penale.
Masat kundër terrorizmit të BE dhe kombëtare duhet të mbështeten në studime të pavarura të vlerësimit të ndikimit, të përfshijnë masat mbrojtëse të të drejtave të njeriut dhe të plotësohen nga parandalimi afatgjatë përmes politikave të barazisë dhe përfshirjes sociale.
Edhe pse deklaratat e politikanëve të nivelit të lartë si Frans Timmermans, nënkryetari i parë i Komisionit Europian, të cilët e njohën problemin e islamofobisë, janë hapa pozitivë.
Koalicioni Europian kundër Islamofobisë, në të cilin jam pjesë, deklaroi se ekziston një potencial i madh për përmirësimin e luftës kundër islamofobisë në BE.
Sipas Koalicionit Europian kundër Islamofobisë, legjislacioni kombëtar ofron mjete juridike për krimin racist dhe diskriminimin, megjithatë myslimanët ende vuajnë nga dhuna, paragjykimet dhe përjashtimi në Europë. Në këtë kontekst, Agjencia e të Drejtave Themelore të BE-së (FRA) rekomandon zbatimin më të mirë të legjislacionit përkatës të BE-së dhe atij kombëtar për të luftuar ngacmimin e gjerë dhe urrejtjen e krimit kundër myslimanëve.
Me një koordinator të ri të BE-së në luftën kundër urrejtjes anti-muslimane që është emëruar, angazhimi dhe veprimet më të forta dhe më konkrete janë të nevojshme për të luftuar Islamofobinë.
Ndërkohë që ishte një hap shumë pozitiv në vitin 2015 për të krijuar pozicionin e një koordinatori të BE-së në luftën kundër urrejtjes anti-muslimane, ka ende probleme strukturore që duhet të respektohen. Ajo që është e nevojshme dhe në të njëjtën kohë e mundur, është se Parlamenti Evropian mund të miratojë një rezolutë mbi luftimin e islamofobisë me rekomandime konkrete të politikës dhe rrugët përpara siç veproi për të luftuar antisemitizmin dhe anti-cigizmin.
Duke pasur parasysh valën aktuale të politikave demokratike jolibere, kjo duhet të jetë një përparësi për të gjithë politikanët që punojnë për një shoqëri gjithëpërfshirëse dhe të hapur. Ekziston gjithashtu një nevojë për standardet e BE-së për planet kombëtare të veprimit kundër racizmit që marrin parasysh format specifike të racizmit dhe përfshijnë masa specifike për islamofobinë me objektiva. Gjithashtu, vendet anëtare të BE duhet të miratojnë plane veprimi kombëtare kundër racizmit që adresojnë islamofobinë si një formë specifike racizmi. Këtu përsëri, dita simbolike kundër islamofobisë mund të instalohet në nivel kombëtar për të organizuar këto përpjekje kolektive dhe për të krijuar kornizën për t’i dhënë një zë atyre, që luftojnë për trajtimin e barabartë të muslimanëve.
Në të vërtetë, shumë OJQ në Evropë zbulojnë se ende ekzistojnë ide të gabuara nga institucionet evropiane, si dhe ato kombëtare, në lidhje me çështjen e islamofobisë. Prandaj, është me rëndësi të veçantë që politikëbërësit e BE-së të mos bien në grackën e trajtimit të muslimanëve si probleme potenciale, por më tepër si qenie njerëzore, të drejtat themelore të të cilëve mund të shkelen. Lufta kundër islamofobisë ka të bëjë me trajtimin politik të formave strukturore të diskriminimit dhe racizmit që prekin muslimanët ose ata që perceptohen si të tillë. Nuk ka të bëjë me reformimin e Islamit apo mbikëqyrjen e muslimanëve.
Burimi: Daily Sabah/ Gazeta impakt
