Gazeta Tribuna ne Greqi: Shqiptaret myslymane sulmojne heroin grek Gjorgji Kastriotin

Gazeta Tribuna ne Greqi ka botuar lajmin me poshte, ku ata tregojne sesi ne Shqiperi myslymanet nuk pranojne per hero te tyre heroin grek Gjorgji Kastrioti. Gazeta jep nje histori te heroit grek, me nene serbe Gjorgji Kastrioti. Shkrimi vijon me poshte sebashku me origjinalin ne greqisht:

Shqipëria e percare pas sulmit te myslimanëve në statujën e Georgio Kastriotit.

Kush ishte Gjorgji Kastrioti?

George Kastrioti ose Skënderbeu (1404 apo 1405-1468), i biri i sundimtarit bizantin Ioanni Kastrioti, ishte një figurë heroike që nën flamurin purpurt me shqiponjën me dy koka, flamuri bizantin, luftoi për dekada kundër osmanëve, me fitore të panumërta .

Nofkën Skënderbeu e mori nga turqit të cilët e konsideruan njesoj me Iskanderin e Madh apo Skënder,dmth Aleksandrin e Madh.

Shqipëria e konsideron atë heroin më të madh shqiptar dhe kombëtar.

Bashkekohor i Kastriotit ishte Marinus Barletius (Marino Barletti), një prift latin-folës, dijetar i historisë, letërsise klasike dhe latinishtes.

Barletti lindi në Skodhra (Shkoder), që ishte një pronë e Republikës Veneciane, e ndoqi Kastriotin në përpjekjet e tij ku humbi prindërit e tij.

Ai regjistroi ngjarjet historike që ndodhën.

Me vdekjen e Kastriotit ai u nis për në Itali, ku në 1508 botoi në latinisht veprën e tij me titull “Historia de vita et gestis Scanderbergi, Epirotarum principis” domethene “Historia e jetës dhe veprave te Skënderbeut, Princ i Epirit”.

Në të vërtetë, Kastrioti u thirr dhe kështu ai e quajti veten. Në atë kohë, nuk kishte asnjë komb shqiptar dhe vetëdije kombëtare shqiptare. Vetëm gjuha që do të quhej më vonë Arbërisht, Arvaniteshe dhe shekuj me pas u transformua ne Shqiptarika, e cila filloi të marrë formë si gjuhë komunikimi midis fiseve te cilet jetojnin në pjesë të ndryshme të Ballkanit jugor dhe perëndimor.

Posta Shqiptare në vitin 1968 lëshoi një seri te pullave te 500 vjetorit nga vdekja e Gjergj Kastriotit. Vula e viteve80′. përshkruan librin e Barletit i cili rikthen të vërtetën historike dhe i referohet “Princit të Epiroteve”.

Mbiemri i tij paraqet dhe origjinen e tij te vërtetë, pasi gjyshi i tij, Konstandin Kastrioti (1390), ishte sundimtari i rajonit te Kosturit dhe Imathias.

Babai i tij ishte Joani Kastrioti, sundimtari i Krujes, ndërsa nëna e tij ishte me prejardhje nga Serbia (Voisava).

Pak para rënies së Kostandinopojës dhe ndërsa Sulltan Murati II pushtonte krahinat bizantine njera pas tjetres,i kerkoi sundimtarit te Krujes bindje dhe nenshtrim dhe garanci te sundimit te tij,dhe mbajtjen peng te 4 bijve te tij,nje nder te cilet ishte Gjorgji.

Ioani Kastrioti pranoi dhe fëmijët e tij perqafuan Islamin (ishin të krishterë) te cilet u gjenden në oborrin e sulltanit të Andrianupoleos se bashku me Pushtuesin mëvonshëm të Kostandinopojes, Mehmetit II.

Sulltan Murati, duke parë progresin e madh dhe dhuntitë e grekopulit (keshtu quajne greket femijet e tyre te vegjel), i dha emrin turk “Iskender Bej” (Skënderbeu) do të thotë “Alexandri Sundimtar.”

Pavarësisht nga edukimi i tij osman, Gjorgji nuk i harroi rrënjët e tij.

Lajmi i vdekjes së prindërve të tij dhe shtypja e bashkatdhetarëve të tij nga turqit e beri Skenderbeun te braktiste luften në Serbi dukeu kthyer në tokat e tij stërgjyshore.

Keshtu George Kastrioti më 28 nëntor, 1443 shpalli revolucionin e tij kundër osmanëve.

Si një emblemë ai përdori shqiponjën bizantine dykrenore me një sfond të kuq, flamuri aktual të Shqipërisë.

Gjorgji Kastrioti në sajë të virtyteve marciale arriti të cliroje provincën e tij nga pushtimi turk dhe të shkaktojë admirim në Perëndimin e krishterë të cilët qendronin nen kërcënimin osman.

Ishte kaq te medha sukseset e Kastriotit te cilat detyruan vetë Sulltanin të bënte fushatë kundër tij.

Karakteristikë është lavdërimi i Papa Calistreu III, që emëron Kastriotin “Kalores i Krishtit” dhe “Atlet i krishtit”.

Edhe pas rënies së Konstandinopojës (1453), Skenderbeu vepronte i pashqetësuar deri në vdekjen e tij.

Më 17 janar 1467 dhe në moshën 63 vjeç vdiq nga malaria.

Ai u varros me nderimet e duhura qe i shkojne per shtat një legjende si ai, në Kishën e Agios Nikolaos në Alessio ( Lissosi i lashte).

Vete Kastrioti ishte grek dhe të gjitha letrat qe i dergonte krerëve të Perëndimit dhe Sulltanit shkruheshin në greqisht, madje i prezantuar si pasardhes i Epirioteve jo te Ilireve (shih letërn e derguar italianit Ursini,1460).

Ai solli helmetë maqedonase me bri të dyfishtë duke përdorur emrin e Aleksandrit të Madh, një shenjë e vetëdijes kombëtare.

Duke folur përpara Papa Palit II, nenvizon:

“Pas nenshtrimit te Azise dhe Greqise, pas therjes së pasardhësve hegjemoniste të Konstandinopojes të Trapezontos … dhe shkretimit te pjesës me te madhe të Maqedonisë dhe Epirit, përballë konkurrentit te egër dhe pushtuesit për të shtypur kryqin, për të ngritur gjysmehenen, dhe per të mbushur me skllevër gjithë botën … Unë qëndroj vetëm me reliket e ushtarëve të mi dhe territorin tim të vogël … ”

Biografi turk i Ali Pashës, Ahmet Mufit, shkruan për kastriotin: “Më 1443, sundimtari grek Kastrioti u arratis nga kampi osman i Moravës dhe shkoi në tokat e paraardhësve të tij, Kruja.”

Raportet italiane, angleze dhe suedeze e konsiderojnë Skënderbeun grek.

Kështu, italiani A. Salvi në tragjedinë e tij (1718) e përmend atë si Grek(Greco).

Anglezi C. Randall e quajti atë në 1810 një Hero Grek (Grecian Hero) dhe Suedezët Barrau fillimisht dhe Rudbeck më vonë (1835) e konsideronin G. Kastriotin Grek.

============

Διχασμένη η Αλβανία μετά τη μουσουλμανική προσβολή στο άγαλμα του Γεωργίου Καστριώτη

Η κάλυψη του μνημείου του Γεώργιου Καστριώτη, χριστιανού Βυζαντινού Άρχοντα που θεωρείται εθνικός ήρωας της Αλβανίας, με δύο γιγάντιες οθόνες κατά την υπαίθρια προσευχή χιλιάδων Αλβανών μουσουλμάνων την ημέρα του Κουρμπάν Μπαϊράμι, στην ομώνυμη κεντρική πλατεία των Τιράνων, έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις μεταξύ των Αλβανών.

Ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι αντιδράσεις αφορά κυρίως το ερώτημα αν υπήρξε ή όχι σκοπιμότητα και σε τι μπορεί να οφείλεται.

Ο μουφτής των Τιράνων, Ύλι Γκούρα, απέρριψε τις κατηγορίες μερίδας των ΜΜΕ, περί σκόπιμης ενέργειας με αφετηρία το θρήσκευμα και επικαλέστηκε τεχνικούς λόγους.

Θεωρεί τις αντιδράσεις «προσπάθεια από το εσωτερικό και εξωτερικό για να βλάψει την θρησκευτική ανοχή και αρμονία στη χώρα».

Από την πλευρά τους, ωστόσο, αρκετοί Αλβανοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και διανοούμενοι, καταδίκασαν με κατηγορηματικό τρόπο την ενέργεια αυτή.

Οι φανατικοί Αλβανοί μουσουλμάνοι αντιπαθούν τον Γεώργιο Καστριώτη, γνωστό και ως Σκεντέρμπεη, εθνικό ήρωα των Αλβανών, που πολέμησε εναντίον της Οθωμανικής εισβολής, θεωρώντας τον εχθρό της θρησκείας τους.

Υποστηρίζουν ότι ήταν «ένας αχάριστος» προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, «η οποία φρόντισε μέχρι που πήρε τον τίτλο “μπέης” και εκείνος στράφηκε εναντίον της, περνώντας στο στρατόπεδο των Χριστιανών και πολεμώντας κατά της κυριαρχίας της». Η κυβέρνηση πάντως απέφυγε να πάρει θέση σε αυτή τη διένεξη.

Ποιος ήταν ο Γεώργιος Καστριώτης

Ο Γεώργιος Καστριώτης ή Σκεντέρμπεης (1404 ή 1405 – 1468), γιος του Βυζαντινού άρχοντα Ιωάννη Καστριώτη, υπήρξε μία ηρωική μορφή που κάτω από την πορφυρή σημαία με τον δικέφαλο αετό, την σημαία του Βυζαντίου, πολέμησε επί δεκαετίες κατά των Οθωμανών, με αμέτρητες νίκες.

Το προσωνύμιο Σκεντέρμπεης το πήρε από τους Τούρκους που τον θεώρησαν ισάξιο με τον Μεγάλο Ισκαντάρ ή Σκεντέρ, δηλαδή τον Μέγα Αλέξανδρο.

Η Αλβανία τον θεωρεί ως τον μεγαλύτερο Αλβανό και εθνικό της ήρωα.

Σύγχρονος του Καστριώτη υπήρξε ο Marinus Barletius (Μαρίνο Μπαρλέτι) λατινόφωνος ιερέας, μελετητής της ιστορίας, της κλασσικής λογοτεχνίας και της λατινικής γλώσσας.

Ο Μπαρλέτι γεννήθηκε στην Σκόδρα που ήταν κτήση Βενετικής Δημοκρατίας, ακολούθησε τον Καστριώτη στους αγώνες του όπου έχασε και τους γονείς του.

Κατέγραψε τα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν.

Με τον θάνατο του Καστριώτη αναχώρησε για την Ιταλία όπου το 1508 εξέδωσε στα λατινικά το έργο του με τίτλο “Historia de vita et gestis Scanderbergi, Epirotarum principis” δηλαδή «Η ιστορία της ζωής και των έργων του Σκεντερμπέη, πρίγκηπα των Ηπειρωτών».

Πράγματι ο Καστριώτης έτσι αποκαλείτο και έτσι αποκαλούσε εαυτόν. Εξάλλου την εποχή εκείνη δεν υπήρχε αλβανικό έθνος και αλβανική εθνική συνείδηση. Μόνο η γλώσσα που θα αποκληθεί αργότερα arberi, αρβανίτικα και αιώνες μετά Σκιπετάρικα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται σαν μία γλώσσα συνεννόησης ανάμεσα σε αλλόφυλλα και αλλόγλωσσα στοιχεία που κατοικούσαν σε διάφορες περιοχές των νότιων και δυτικών Βαλκανίων.

Τα Αλβανικά ταχυδρομεία το 1968 εξέδωσαν μία σειρά γραμματοσήμων για να 500 χρόνια από τον θάνατο του Γεώργιου Καστριώτη. Το γραμματόσημο των 80q. εικονίζει το βιβλίο του Μπαρλέτι το οποίο αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια και αναφέρεται στον «Πρίγκηπα των Ηπειρωτών».

Το επίθετό του παρουσιάζει και την πραγματική του καταγωγή αφού ο παππούς του, Κωνσταντίνος Καστριώτης (1390), ήταν ηγεμόνας της περιοχής της Καστοριάς και της Ημαθίας.

Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Καστριώτης, ηγεμόνας της Κρόιας ενώ η μητέρα του καταγόταν από τη Σερβία (Βοϊσάβα).

Λίγο καιρό πριν την Άλωση της Πόλης κι ενώ ο σουλτάνος Μουράτ Β’ κατακτούσε την μια βυζαντινή επαρχία μετά την άλλη, ζητά από τον ηγεμόνα της Κρόιας ως εκδήλωση υποταγής και εγγύηση της κυριαρχίας του, την ομηρία των 4 γιων του ένας εκ των οποίων ήταν ο Γεώργιος.

Ο Ι. Καστριώτης δέχτηκε και τα παιδιά του αφού ασπάσθηκαν τον ισλαμισμό (ήταν χριστιανοί), βρέθηκαν να ανατρέφονται στη σουλτανική αυλή της Ανδριανουπόλεως παρέα με τον μετέπειτα Πορθητή της Πόλεως, Μωάμεθ τον Β’.

Ο σουλτάνος Μουράτ, βλέποντας την εξαιρετική πρόοδο και τα χαρίσματα του ελληνόπουλου, του προσέδωσε την τουρκική ονομασία «Ισκεντέρ μπέη» (Σκεντέρμπεης) που σημαίνει «Αλέξανδρος ηγεμών».

Παρόλη την οθωμανική ανατροφή του, ο Γεώργιος δεν ξεχνούσε τις ρίζες του.

Η είδηση του θανάτου των γονιών του και η καταπίεση των ομοεθνών του από τον τουρκικό ζυγό έδωσαν το έναυσμα στον Σκεντέρμπεη να λιποτακτήσει σε μάχη στη Σερβία και να επιστρέψει στα πατρογονικά του εδάφη.

Αφού νυμφεύεται την Ανδρονίκη Κομνηνή, ο Γεώργιος Καστριώτης στις 28 Νοεμβρίου 1443 κηρύσσει την επανάστασή του κατά των Οθωμανών.

Ως έμβλημά του χρησιμοποίησε τον βυζαντινό δικέφαλο αετό σε κόκκινο φόντο, τη σημερινή πλέον σημαία της Αλβανίας.

Ο Γεώργιος Καστριώτης χάρη στις πολεμικές του αρετές κατάφερε να απελευθερώσει την επαρχία του από την τουρκική κατοχή και να προκαλέσει το θαυμασμό στην χριστιανική Δύση που ανέμενε την οθωμανική απειλή.

Ήταν τόσο μεγάλες οι επιτυχίες του Καστριώτη που ανάγκασε τον ίδιο τον σουλτάνο να εκστρατεύσει εναντίον του.

Χαρακτηριστικοί είναι και οι έπαινοι του πάπα Κάλλιστρου Γ’, ονομάζοντας τον Καστριώτη «ιππότη του Χριστού» και «αθλητή του Θεού».

Ακόμη και μετά την Άλωση της Πόλης (1453), ο Σκεντέρμπεης δρούσε ανενόχλητος μέχρι τον θάνατό του.

Στις 17 Ιανουαρίου 1467 και σε ηλικία 63 ετών πέθανε από ελονοσία.

Θάφτηκε με τις τιμές που αρμόζουν σε έναν θρύλο στο Ναό του Αγίου Νικολάου στο Αλέσσιο (αρχαία Λισσός).

Ο ίδιος ο Καστριώτης ήταν ελληνομαθής και όλες του οι επιστολές προς τους ηγεμόνες της Δύσης και το Σουλτάνο γράφονταν στα ελληνικά, παρουσιαζόμενος μάλιστα ως απόγονος των Ηπειρωτών κι όχι των Ιλλυριών (βλέπε επιστολή προς τον Ιταλό Ursini, 1460).

Έφερε το μακεδονικό κράνος με το διπλό κέρας ενώ χρησιμοποιούσε το όνομα του Μεγ. Αλεξάνδρου, δείγμα συνείδησης εθνικής συνέχειας.

Μιλώντας ενώπιον του Πάπα Παύλου Β’ τονίζει:

«Μετά την υποδούλωσιν της Ασίας και της Ελλάδος, μετά την σφαγήν των ηγεμονικών γόνων της Κων/πόλεως, της Τραπεζούντος… και την ερήμωσιν μεγίστου μέρους της Μακεδονίας και της Ηπείρου, απέναντι του αγρίου κατακτητού του αγωνιζομένου να συντρίψη τον σταυρόν, να ανυψώση επί του Καπιτωλίου την ημισέληνον και να πληρώση δούλων τον κόσμον όλον … μόνος εγώ ίσταμαι μετά των λειψάνων των στρατιωτών μου και μετά της μικράς μου επικρατείας…».

Ο Τούρκος βιογράφος του Αλή Πασά, Αχμέτ Μουφίτ, γράφει για τον Καστριώτη: «το έτος 1443 δραπέτευσε από το οθωμανικό στρατόπεδο του Μοράβα ο Έλληνας ηγεμόνας Καστριώτης και πήγε στην έδρα των προγόνων του, την Κρόια».

Οι Ιταλικές, Αγγλικές και Σουηδικές αναφορές θεωρούν τον Σκεντέρμπεη Έλληνα.

Έτσι ο Ιταλός A. Salvi στην τραγωδία του (1718) τον αναφέρει ως Έλληνα (Greco).

Ο Άγγλος C. Randall το 1810 τον αποκαλεί Έλληνα Ήρωα (Grecian Hero) και οι Σουηδοί Barrau αρχικά και Rudbeck αργότερα (1835) θεωρούν τον Γ. Καστριώτη Έλληνα.

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne