Nga: MARCO LONGARI / AFP
Vjedhja dhe shtrembërimi i trashëgimisë së Nelson Mandelës nga krerët e liberalizmit perëndimor vazhdon të jetë edhe i pështirë dhe i turpshëm.
Sa e turpshme duket në sytë e ish-presidentit amerikan Barak Obama, duke dhënë leksionin vjetor Nelson Mandela në Johanesburg në 17 korrik, në 100 vjetorin e lindjes së gjigantit të luftës kundër aparteidit.
Kjo ngjarje është mbajtur çdo vit në Afrikën e Jugut që nga viti 2003, organizuar nga Fondacioni Nelson Mandela. Sipas faqes së internetit të fondacionit “liderët botërorë kanë përdorur ligjëratën për të ngritur çështje aktuale që prekin Afrikën e Jugut, Afrikën dhe pjesën tjetër të botës”. Megjithatë, duke arritur në anën e pasme të këtyre fjalëve, dhe duke pasur parasysh pjesëmarrjen e Obamës si aktor të ngjarjes këtë vit, vijnë edhe reagimet.
Presidenti i SHBA-së ishte kyç në kthimin e vendit të Afrikës së Veriut nga një shtet funksional me një “gradë të lartë të zhvillimit njerëzor” sipas OKB-së, në një vend të manifestimit të ferrit në tokë, të gjitha këto ndodhën kur u bë vrasja e kreut të Libisë, Muamar Gadafi, ndihma materiale ndaj Mandelës dhe lufta anti-aparteid në Afrikën e Jugut ishin të pranishme.
Kjo ishte rruga përpara se të arrinte statusin e famullisë në Perëndim, kur Uashingtoni dhe aleatët e saj po bënin gjithçka për t’i dhënë legjitimitet qeverisë brutale të aparteidit të vendit dhe institucioneve shtetërore.
Mandela, me kredinë e tij, kurrë nuk harroi mbështetjen dhe solidaritetin e Gadafit, duke shfrytëzuar mundësinë e shfaqjes publike së bashku me atë të presidentit amerikan Bill Klinton në vitin 1998, për të deklaruar se në lidhje me Libinë e Gaddafit “autoriteti moral urdhëron që ne nuk duhet të braktisim ata që na ndihmuan në ditët më të vështira.”
E vërteta e paharruar kur vjen puna te lidhja e Obamës me Mandelën është se të vetmet gjëra që ata kishin të përbashkët ishin çmimi Nobel dhe ngjyra e lëkurës.
Përveç kësaj, Obama qëndron si një xhuxh politik dhe moral në krahasim me një njeri që pësoi një privim dhe vështirësi të patreguar gjatë luftës kundër apartheidit, duke përfshirë edhe 27 vjet burg.
Krerët e oportunizmit liberal perëndimor nuk ngurrojnë të përdorin fjalë të bukura, ndersa kujtojmë pelegrinazhin e Obamës në Robben Island, ku Mandela kaloi shumicën e viteve të burgut së bashku me heronjtë e tjerë të luftës për liri për Afrikën e Jugut.
Vizita e presidentit Obama në ishullin e burgut famëkeq në vitin e vdekjes së Mandelës erdhi në kohën kur të burgosurit në një burg të njohur në Guantanamo në Kubë ishin në një grevë urie, duke kërkuar t’i jepnin fund trajtimit të ashpër dhe kushteve të tyre të burgosjes. Ky ishte i njëjti Guantanamo, që Obama kishte premtuar ta mbyllte në ditët e tij të para në detyrë. Të dhënat tregojnë, sigurisht, se jo vetëm që presidenti i parë me ngjyrë i Amerikës nuk arriti të mbyllë Guantanamon dhe ai nuk arriti kurrë ta mbyllte atë gjatë kohës që ishte president.
Shtojini rekordit të keq të Obamës dështimin për burgosjen masive të burrave me ngjyrë brenda sistemit të burgjeve amerikane, frytet e Bill Clinton-it famëkeq të vitit 1994.
Keqtrajtimi dhe shtrembërimi i trashëgimisë së Nelson Mandelës nuk filloi me Obamën dhe fatkeqësisht as nuk do të përfundojë me të, por filloi ditën kur doli nga burgu në vitin 1990, në moshën 71 vjeçare. Deri atëherë, vitet e tij më të mira ishin vjedhur dhe gjatë gjithë periudhës së burgosjes në duart e regjimit të aparteidit, gjatë së cilës ai kurrë nuk hoqi dorë nga angazhimi i tij për kauzën, Mandela u ngrit në statusin e një shenjtori të gjallë.
Në fakt, në shumë mënyra, gjendja e Mandelës në Robben Island u bë zëvendësuese për vetë luftën anti-aparteid, duke e ngritur lart figurën e tij. Dhe kjo dinamikë u pasqyrua në terma që sollën fundin e Aparteidit, megjithëse kjo nuk ishte drejtësia që kishte luftuar kaq shumë dhe kaq gjatë.
Ajo që mori ishte një simulacion i drejtësisë, imitim i saj i dobët, dhënien e të drejtave politike pa drejtësinë ekonomike të nevojshme për të trajtuar mungesën e madhe të pasurisë midis shumicës së popullatës me ngjyrë dhe popullatës së bardhë.
Në thelb, ANC braktisi Kartën e Lirisë që kishte mbështetur luftën kundër dominimit të njerëzve të bardhë. Fakti që ata e bënë këtë nën presion nga Perëndimi nëpërmjet FMN-së, prioritet i të cilit gjatë gjithë kohës ishte mbrojtja e investimeve perëndimore në vend, si ato private ashtu edhe ato korporative, stimuloi zmbrapsjen e Afrikës së Jugut dhe Afrikanëve.
Ronnie Kasrils, një prej gjigandëve të padiskutueshëm të ANC dhe anti-aparteid, e ka thënë atë hapur:
“Ajo që unë e quaj momentin Faustian tonë [të ANC-së], shkruan ai, erdhi kur morëm një hua të FMN-së në prag të zgjedhjeve tona të para demokratike. Kjo kredi përjashtonte një agjendë radikale ekonomike, konsiderohej një e keqe e domosdoshme, kishte dyshime për sundim suprem: besonim, gabimisht, spse nuk kishte asnjë mundësi tjetër se duhej të ishim të kujdesshëm, sepse që nga viti 1991, aleati ynë dikur i fuqishëm, Bashkimi Sovjetik, i falimentuar ishte shembur “.
Duke përdorur kapitalin e tij të konsiderueshëm moral, Mandela ja shiti këtë ‘moment Faustian’ popullit të tij, duke siguruar kështu, që aparteidi të përfundonte pa luftë civile dhe lumenj të gjakut.
Mjerisht, ana tjetër e kësaj monedhe është se Mandela ishte politikisht i shfrenuar, e ripaketuar si një burrë shteti me dashje të dobët moralisht, e kaluara e tij revolucionare u errësua në një mjegull të platitudes liberale. Ai tani po takohej me yjet e rokut dhe me të famshëm të Hollivudit si Bono, duke u dhënë atyre mundësinë për të ndërhyrë dhe për të bindur një botë të preokupuar me realitetin alternativ të modifikuar nën liberalizëm, që në vend që të kuptonte tatimin duke shmangur narcisistët ushtarë në të njëjtën arsye të drejtësisë globale.
Në këtë proces domethënia e vërtetë e trashëgimisë dhe luftës së Nelson Mandela u përmbys.
Ndërkohë, në botën më të fuqishme të politikës së zakonshme, ne kemi dëshmuar për sytë e një galerie të vërtetë të ‘shpëtimtarëve’ – Bill dhe Hillary Clinton, Tony Blair dhe natyrisht Obamën, duke u shtrirë në përqafimin e Mandelës së mirë të viteve të mëvonshme si të tilla, dhe përsëri, duke abstrakuar të kaluarën radikale dhe revolucionare.
Kjo u tha, madje në vitet e fundit se Mandela kurrë nuk harroi ata që qëndruan përkrah Afrikës së Jugut në ditë të vështira. Muamar Gadafin ne kemi përmendur tashmë, por ka pasur edhe Fidel Castro, djemtë e të cilëve u përfshinë në atë kauzë të madhe, duke luftuar në Afrikë, motivuar nga asgjë tjetër përveç ndërkombëtarizmit dhe solidaritetit me një popull të shtypur. Ndërsa vetë Mandela tha: “Internacionalistët kubanë kanë bërë kaq shumë për pavarësinë, lirinë dhe drejtësinë afrikane”.
Marrë në kontekst, atëherë sytë e Barak Obamës që mbajnë një leksion të emëruar pas Nelson Mandelës janë një parajsë e pastër, provë se ndërsa ANC mund të ketë fituar luftën, ajo humbi paqen. Obama nuk është dhe nuk ka qenë kurrë një mik në Afrikë. Përkundrazi, një njeri që pa dyshim ishte një mik i Afrikës, Muamar Gadafi, u copëtua me bashkëpunimin e Obamës në vitin 2011.
Burimi: Rt News
Gazeta Impakt/ E.P
