Lëmshi i Lindjes së Mesme, Turqia e Erdoganit dhe 7 mëkatet e medha

nga James Petras.

Prezantim

Luftërat e shumta po e shkatërrojnë Lindjen e Mesme. Turqia është futur në mes të shumicës së këtyre konflikteve rajonale dhe ka përfunduar në një humbës.

Nën presidentin Rexhep Tajip Erdogan, Turqia ka ndërhyrë dhe ka formuar aleanca me një shumicë mashtruesish, kryekomandantësh supremë, terroristë-mercenarë, ekspansionistë sionistë, sundimtarë feudalë dhe kryetarë të panjohur fisnorë, me pasoja katastrofike ekonomike, politike dhe ushtarake për kombin turk.

Në këtë shkrim do të diskutojmë politikat mbi sjelljet e brendshme dhe të jashtme të Turqisë gjatë dekadës së kaluar. Do të përfundojmë me disa mësime për fuqitë e mesme të cilat mund të ndihmojnë në vendimet e të ardhmes

Fatkeqësitë e brendshme të Presidentit Erdogan

Gjatë dekadës së parë të shekullit 21, Erdogan bëri një aleancë strategjike me një organizatë gjysmë klandestine të udhëhequr nga një klerik kulti, Fethullah Gylen, i vetë shpallur azilant në SHBA i cili jeton nën mbrojtjen e aparatit të inteligjencës amerikane. Kjo martesë komode u krye për të dobësuar opozitën e nacionalistëve të majtë, laikëve dhe ndjekësve të Ataturkut. I armatosur me thesarin e dokumenteve të falsifikuara të Gylenistëve, Erdogani spastroi ushtrinë nacionaliste të Ataturkut. Ai vazhdoi të përcante Partinë Republikane laike dhe të shtypte sindikatën e majtë, lëvizjet sociale, akademikët e shquar, gazetarët, shkrimtarët dhe aktivistët studentorë. Me mbështetjen e lëvizjes Güleniste ‘Hizmet’, Erdoğan festoi sukseset e tij dhe fitoi shumë zgjedhje dhe rizgjedhje!

Fillimisht, Erdogan dështoi të kuptonte se Gülenistët / Hizmeti vepronin si një organizatë politike armiqësore, e cila përshkonte aparatin shtetëror përmes një rrjeti të dendur të organizatave burokratike, ushtarake, gjyqësore, policore dhe të shoqërisë civile, e lidhur me ushtrinë amerikane / CIA-an dhe miqësore me politikëbërësit izraelitë.

Deri në vitin 2013, Erdogan ndjeu presion të madh nga Gylenistët / Hizmeti që kërkonin të diskreditonin dhe të rrëzonin regjimin e tij duke zbuluar praktikat korruptive shumë miliona dollarëshe që përfshinin atë dhe familjen e tij në një ‘revolucion ngjyrash të turqizuar’.

Pasi zbuloi cënueshmërinë e tij të brendshme, Erdogani u zhvendos për të kufizuar fuqinë e mediave të kontrolluara nga Gülenistët / Hizmeti. Ai nuk ishte ende i përgatitur të merrej me spastrimin e lidhjeve të elitës Gyleniste / Hizmet. Një grusht shteti ushtarak i udhëhequr nga Gülenistët nisi në korrik 2016, me mbështetjen e heshtur të ushtrisë amerikane të vendosur në Turqi. Kjo u pengua nga një mobilizim i madh popullor me mbështetjen e forcave të armatosura.

Erdogan më pas u zhvendos për të spastruar plotësisht ndjekësit e Hizmet nga ushtria, administrata publike, shkollat, biznesi, shtypi si dhe institucionet publike dhe private. Ai e zgjati spastrimin e tij për të përfshirë liderët politikë laikë dhe nacionalistë të cilët gjithmonë kishin kundërshtuar Gylenistët dhe përpjekjen e tyre të grushtit të shtetit.

Si rezultat i përpjekjes së grushtit të shtetit dhe spastrimit të mëvonshëm, Erdogani dobësoi dhe theu çdo aspekt të shtetit dhe shoqërisë civile. Erdogan përfundoi duke siguruar kontrollin e një shteti të dobësuar, një biznesi të degraduar me një gjendje arsimore dhe kulturore të rënë.

Grupi Gülenist u krijua dhe udhëhiqej nga lideri suprem i tij Fethullah Gylen, i strehuar në pronën e tij private “sekrete” në Shtetet e Bashkuara. Është e qartë se SHBA u implikua në grusht shtetin dhe ajo i refuzoi kërkesat e Erdoganit për ta ekstraduar atë.

Lidershipi i SHBA / NATO i ka minuar përpjekjet e Erdoganit për të arritur rrënjët e grushtit të shtetit dhe strukturën e tij të brendshme dhe të jashtme. Bazat ushtarake të SHBA / NATO-s akoma funksionojnë në Turqi dhe mbajnë ndikim mbi ushtrinë e tij.

Pas pasojave të grushtit të shtetit, rënia e ndikimit të Gylenit në ekonomi kontribuoi në ndryshimet ekonomike dhe në rritjen e investimeve. Spastrimi i ushtrisë dhe shoqërisë civile uli gatishmërinë ushtarake të Turqisë dhe tjetërsoi elektoratin demokratik. Erdogani kishte humbur pothuajse mundin dhe synimet e tij ndaj presidencës pas spastrimeve të tij të hershme në 2014.

Pasojat shkaterruese të politikës së jashtme të Erdoganit

Perversitet është kur një sundimtar dobëson ushtrinë, shtyp qytetarët e tij dhe fillon një sërë aventurash të rrezikshme të huaja: Kjo është pikërisht ajo që Erdogani ka bërë gjatë viteve të fundit.

Së pari Erdogani mbështeti një kryengritje terroriste në Siri, duke u siguruar armë, duke rekrutuar ‘vullnetarë’ nga jashtë dhe duke u siguruar atyre një kalim të pakufizuar në të gjithë kufirin turk. Shumë nga terroristët vazhduan të bashkojnë forcat me kurdët sirianë, irakianë dhe turq në krijimin e bazave ushtarake në kufijtë e Ankarasë.

Së dyti, Erdogan zhvilloi një fushatë elektorale të turpshme midis miliona turqve etnikë që jetonin në Gjermani – duke shkelur sovranitetin e këtij kombi të fuqishëm. Si rezultat, Erdogani shtoi tensionet dhe armiqësinë me atë që kishte qenë aleati më i ngushtë i tij për anëtarësimin në BE – duke e ndalur në mënyrë efektive këtë proces.

Së treti, Erdogan mbështeti pushtimin dhe bombardimet që NATO i bëri Libisë, duke vrarë Presidentin Gaddafi, i cili kishte qenë një zë i pavarur, i aftë për të shërbyer si aleat i mundshëm kundër ndërhyrjes imperialiste në Afrikën e Veriut.

Së katërti, Erdogani mbështeti qeverinë e shkurtër të Mohammed Morsi të Vëllazërisë Myslimane pas fitores së tij elektorale në vitin 2012 gjatë pranverës arabe në Egjipt të vitit 2011. Ai mbështeti një formulë të ngjashme me politikën e tij turke për përjashtimin e opozitës laike dhe demokratike. Kjo çoi në një grusht shteti të përgjakshëm ushtarak të mbështetur nga SHBA, të udhëhequr nga gjenerali Abdel Sisi në korrik të vitit 2013 – një mësim për Erdoganin.

Së pesti, marrëdhëniet de facto miqësore të Erdoganit me Izraelin – pavarësisht kritikave verbale – përballë vrasjes së nëntë protestuesve paqesorë të Turqisë që po përpiqeshin të thyenin bllokadën e urisë në Gaza – penguan marrëdhëniet me botën arabe pro-palestineze dhe me nacionalistët në Turqi .

E gjashta, Erdogani zhvilloi lidhje të frytshme me diktatorin kurd në Irak, Masoud Barzani, duke lehtësuar rrjedhën e naftës në Izrael. Marrëveshjet e paligjshme mes Erdoganit dhe Barzanit forcuan kauzën kurde për ndarje dhe treguan korrupsionin e përhapur të marrëveshjeve familjare të Erdoganit.

E shtata, Erdogani provokoi tensione ushtarake me Rusinë duke rrëzuar një avion luftarak në Siri. Kjo çoi në një bojkot ekonomik, që reduktoi fitimet e eksportit, demtoi sektorin e turizmit dhe e vendosi Moskën në listën e kundërshtarëve të saj (Irak, Siri, Palestinë, Arabi Saudite, SHBA, Gjermani, Hezbollah dhe Iran).

E teta, Erdogani mbështeti vendin e vogël të pasur me naftë, Katarin, duke i dërguar furnizime dhe ushtarë për të kundërshtuar një kërcënim nga Arabia Saudite, shtetet e tjera të pasura me nafte, Egjiptin, si dhe aleatët e SHBA-së.

Pavarësisht nga politikat e shumta të tij shkatërrimtare të brendshme dhe të jashtme, Erdogani nuk mësoi asgjë dhe nuk harroi asgjë. Kur izraelitët mbështetën kurdët e Irakut në organizimin e një referendumi të pavarësisë, që synonte të aneksonte fushat e pasura të naftës në Irakun e veriut, Erdogani nuk ndërmori asnjë veprim pavarësisht kërcënimit ndaj sigurisë kombëtare turke. Ai thjesht bëri kërcënime verbale për të prerë qasjen e Kurdëve në tubacionet e naftës të Ankarasë. Ai nuk mori hapa konkretë. Erdogani preferoi të merrte taksat e tranzitit nga nafta, duke armiqësuar Irakun dhe Sirinë dhe duke forcuar lidhjet midis Irakut kurd dhe homologëve të tij separatistë në Siri dhe Turqi.

Për shkak të dështimit të Erdoganit për të mbyllur bazën ushtarake amerikane pas mbështetjes së saj të grushtit të udhëhequr nga Gyleni, ushtria turke ende është nën ndikimin e SHBA, duke hapur mundësinë e një kryengritje tjetër.

Shërbimi i Erdoganit ndaj “nacionalizmit” ka shërbyer kryesisht si një mjet politik për të shtypur partitë e brendshme politike demokratike, sindikatat si dhe komunitetet kurde Alevite. Mbështetja fillestare e Erdoganit dhe kundërshtimi i mëvonshëm ndaj grupeve terroriste xhihadiste që kërkonin të rrëzonin qeverinë laike-nacionaliste në Damask ka shkaktuar “super shpërthim” – ku celulat terroriste të ISIS-it filluan të sulmojnë me bomba objektet civile në Stamboll dhe Ankara duke shkaktuar viktima të shumta.

Parfundimi

Aleanca joparimore, oportuniste dhe pro-imperialiste e Erdoganit ndaj NATO-s, demonstroi pamundësinë e një fuqie rajonale aspiruese për të gjetur një vend te vecantë në Perandorinë Amerikane. Erdogani besonte se duke qenë një aleat besnik i SHBA-ve do ta mbronte Turqinë nga një grusht shteti. Ai nuk arriti të kuptojë se ai ishte bërë një peng i disponueshëm në planet e SHBA-së për të futur më shumë sundimtarë servilë (si Gülenistët) në Lindjen e Mesme.

Besimi i Erdoganit ishte se bashkëpunimi i Turqisë me SHBA për të përmbysur presidentin e Sirisë Bashar Assad do të çonte në një kapje të suksesshme territoriale të Sirisë së Veriut: në vend të kësaj, Erdogani përfundoi duke u shërbyer kurdëve siriane të mbështetur nga SHBA të lidhur me kurdët turq. Duke punuar për të shkatërruar Sirinë dhe për të shkatërruar shtetin dhe qeverinë e tij, Erdogan përforcoi ekspansionizmin ndërkufitar kurd.

Erdogani dështoi të dallojë sundimin më themelor të politikës imperialiste: Nuk ka aleatë të përhershëm, ka vetëm interesa të përhershme. Erdogan mendoi se Turqia do të shpërblehet duke vepruar si zëvendësues i SHBA-së në ndarjen e pushtetit, pasurisë dhe territoreve në Lindjen e Mesme. Në vend të kësaj, si një fuqi “normale” imperialiste, SHBA e përdori Turqinë kur i duhej dhe pastaj do e hidhte Erdoganin – si një mall i përdorur.

Anti-imperializmi nuk është vetëm një parim ideal dhe moral, ai është një qasje realiste për të mbrojtur sovranitetin, politikën demokratike dhe aleancat kuptimplota./ Gazeta Impakt

burimi:unz

 

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne