Nga: Leonhard Foeger
Paralajmërimi i tmerrshëm i presidentit amerikan Donald Trump në Iran ka rinovuar debatin në mediat amerikane rreth asaj nëse administrata e tij po kërkon ndryshimin e regjimit në Teheran ose thjesht po përdorur kërcënimet si një armë psikologjike.
I përfshirë në diskursin publik të SHBA është supozimi arrogant që Uashingtoni ka të drejtën të ndjekë ndryshimet e regjimit kundër çdo kombi që ai zgjedh. Për klasën sunduese amerikane dhe dhomat e gazuara të medies, ajo përbën një “të drejtë hyjnore”, një mision i padiskutueshëm me të cilin amerikanët “bekohen”.
Sekretari amerikan i Shtetit Mike Pompeo më parë bisedoi rreth asaj se si Amerika po bënte “punën e Perëndisë” dhe po mundohej të realizonte ëndërrat e popullit të Iranit.
“Për miqtë tanë iranianë, sonte unë ju them se administrata Trump ëndërron të njëjtat gjëra për popullin e Iranit ashtu si ju”, tha Pompeo. “Dhe nëpërmjet punës sonë dhe providencës së Perëndisë, ajo ditë do të realizohet.”
Për ironi, Pompeo u referohej sundimtarëve iranianë si “njerëz të shenjtë hipokritë”. Çfarë kanë bërë përgjatë gjithë këtyre viteve, ku amerikanët kanë rrëzuar kaq shumë qeveri anembanë botës?
Niveli i arrogancës dhe injorancës i qeverisë amerikane na kujton citatin e historianit William Blum: “Amerikanët janë si fëmijët e një bosi mafioz që nuk e dinë se si ka jetuar babai i tyre, por pastaj tronditen kur dikush hedh bomba zjarri përmes dritares së dhomës së tyre”.
Trump kishte shkruar i zemëruar ndaj liderëve iranianë, duke i paralajmëruar ata që “kurrë të mos kërcënonin SHBA-të, ose do të përballeshin me pasoja, që pak në histori kanë vuajtur”.
Shpërthimi i Trump u bëri jehonë paralajmërimeve të mëparshme të “zjarrit dhe tërbimit”, që synonin Korenë e Veriut para se ai të arrinte të ulte tensionet me Kim Jong-un. Pra, mund të themi që Trump po luan me vështirësi në negociatat me Iranin. Pavarësisht nga kjo është i papranueshëm fakti që SHBA -ja e sheh veten si posedim të një të drejte për të shqyrtuar haptazi ndryshimin e regjimit ndaj çdo kombi.
Kjo përbuzje amerikane për të drejtën ndërkombëtare është rrënja e tensioneve globale dhe paqëndrueshmërisë. Irani mund të jetë në qafë të drejtë tani, por i njëjti parim i dëmshëm zbatohet për të gjitha kombet, siç konsiderohet nga sundimtarët amerikanë. Sot Irani, Siria dje, nesër Venezuela, dhe kështu me radhë.
Rreth 65 vjet më parë, në vitin 1953, ishte edhe Irani, kur CIA dhe MI6 i Britanisë shkatërruan kryeministrin e zgjedhur Mohammad Mosaddegh, në një grusht shteti të përgjakshëm që çoi në 24 vjet diktaturën brutale të mbështetur nga Perëndimi. Udhëheqja e tanishme iraniane mori pushtetin në vitin 1979 në reagim ndaj ndërhyrjes amerikane në politikën e Iranit.
Mediat e lajmeve të SHBA-ve ofrojnë një shërbim për qeverinë e vendit duke fshehur krimet e saj ose duke i bërë të padukshme krimet e veta. Pasojë e kësaj është fakti që të njëjtat media shfaqin një dëm për publikun amerikan duke mos i informuar ata pse disa vende të huaja e quajnë Uashingtonin aq të neveritshëm, duke shprehur ndjenjën e egër me retorikë si “Vdekja Amerikës!”
Për shembull, pas kërcënimit të Trump për shkatërrimin e Iranit, gazetarja e famshme e CNN Christiane Amanpour këtë javë diskutoi me një mik në programin e saj pro dhe kundër të ndryshimit të regjimit.
Në një moment, Amanpour pyeti se si do të duket një ndërhyrje e SHBA në Iran?
Mysafiri i saj tha se administrata Trump nuk do të kishte gjasa të shkonte për një pushtim të shkallës së madhe ushtarake të Iranit, siç ishte administrata e Xhorxh W. Bushit kundër Irakut. Në vend të kësaj, ka më shumë gjasa të kryejë “sulme ajrore të kufizuara në objektet bërthamore”.
Asnjë pikë në diskutimin e CNN nuk thoshte se nuk ishte e drejtë ligjore ose morale për SHBA-të që të sulmonin ushtarakisht Iranin. Diskutimi u kufizua në konsiderata të ngushta në lidhje me efikasitetin e politikës së Trump dhe në arritjen e ndryshimit të regjimit në Teheran.
Vetëm për të dhënat, një politikë e ndryshimit të regjimit është një shkelje e rëndë e së drejtës ndërkombëtare dhe sovranitetit të kombeve të mishëruara në Kartën e Kombeve të Bashkuara.
I njëjti qëndrim i përgjakshëm është i përhapur në mesin e të gjitha mediave të lajmeve të korporatave amerikane. Nuk ka thjesht skrupuj apo diskutim mbi “të drejtën e ndryshimit të regjimit” amerikan.
Neë York Times dhe Washington Post, si CNN dhe të tjerë, bënë artikujt këtë javë duke hedhur dyshime mbi “politikën e Iranit”. Por shqetësimi nuk ka të bëjë me shkeljen thelbësore të së drejtës ndërkombëtare dhe pasojave të tmerrshme njerëzore. Përsëri, kritikat për ringjalljen e Trumpit ndaj Iranit ishin më të shqetësuara për efikasitetin e një politike të tillë, jo për politikën.
Një tjetër dëm ndaj informacionit publik nga mediat e korporatave të SHBA është mungesa e perspektivës.
Këshilltari i Sigurisë Kombëtare, Trump, John Bolton, thuhet se ka rritur luftën kundër Iranit. Kjo ishte, me sa duket, pasi presidenti iranian Hassan Rouhani paralajmëroi Uashingtonin të mos “luante me bishtin e luanit”.
Por ajo që mediat amerikane nuk kanë bërë është që të kuptojnë në kontekst pse iranianët kanë lëshuar një paralajmërim të tillë. Ai ndjek një përpjekje masive nga administrata Trump për të frenuar vijën ekonomike të Iranit për eksportet e naftës në pjesën tjetër të botës.
Ai gjithashtu ndjek diplomatin më të lartë të SHBA Pompeon, i cili nisi një fushatë të re të medias kundër autoriteteve iraniane. Reuters raportoi se fushata e re e medias amerikane, duke përfshirë transmetimin e gjuhës farsi 24/7, është “të shkatërrojë mbështetjen për udhëheqësit e Iranit”.
Kjo është një fushatë ndikimesh në nivelin më të lartë, të mbrojtur haptazi nga Uashingtoni.
Uashingtoni pohon se “e drejta” e saj për t’u përballur me Iranin është për shkak të “sponsorizimit të terrorizmit ndërkombëtar” të Teheranit. Kjo është thjesht një deklaratë amerikane dhe izraelite, asnjëherë e vërtetuar përtej karikaturës apo pohimit të egër. Pretendime të tilla nga Uashingtoni janë në të vërtetë më të përshtatshme për sjelljen e saj kriminale në Lindjen e Mesme, ku ka krijuar ushtri të tëra terroriste, së bashku me partnerët e saj të NATO-s dhe regjimet e klientëve në Arabinë Saudite dhe Izrael.
Arroganca e klasës politike të Amerikës dhe mediave të saj të lajmeve servile janë tronditëse.
Për vitin e kaluar dhe më shumë, Uashingtoni është tronditur nga pretendimet se “Rusia ka ndërhyrë” në punët e saj të brendshme. Asnjë provë nuk është paraqitur për t’i dhënë atyre pretendime ndonjë besim. Por, nga mënyra se klasa politike amerikane ka reaguar histerikisht ndaj pretendimeve të thjeshta, do të mendonte se Rusia kreu shkeljen më të keqe në historinë moderne.
Ndërkohë, me një dëshirë rastësore, të shfrenuar, klasa politike amerikane haptazi mendon pro dhe kundër për të ndjekur ndryshimet e regjimit në Iran.
Irani ka paralajmëruar se nuk do të tolerojë agresionin amerikan, se do të bllokojë të gjithë transportin global të naftës përmes Gjirit Persik. Nëse kjo ndodh, pasojat për ekonominë e varur nga Amerika me naftë të lirë do të jenë të rënda. Por publiku amerikan i keqinformuar do të thërriste, duke pohuar se një “regjim” i çmendur vetëm hodhi një tullë nëpër dritaren e dhomës së tyre.
E drejta hyjnore e Amerikës për ndryshimin e regjimit bazohet në një të drejtë hyjnore për budallallëkun, në sajë të politikanëve të saj dhe të medias.
Burimi: Rt.com/ Gazeta impakt
