Nga Andrew Korybko
Të gjitha pjesët ishin në vend që të ndodhte shpejt a vonë, por goditja e Sirisë në natën e Krishtlindjes dërgoi një mesazh të tmerrshëm që do të ishte i sigurtë për të kthyer zjarrin kundër “Izraelit”, por ndoshta do të nxiste gjithashtu njerëzit të pyesin veten se pse S-300 nuk e pengoi këtë që të ndodhë në vendin e parë.
Raportet po transmetojnë se “Izraeli” nisi një sulm kundër Sirisë në natën e Krishtlindjes pas një ndërprerjeje të shkurtër të disa muajve pas asaj që Presidenti Putin e përshkroi më parë si “zinxhir të rrethanave tragjike” që çuan në rrëzimin e një avioni spiun rus ne hapësiren ajrore te Republikës Arabe në mes të shtatorit. Shumë njerëz janë të tronditur nga guximi i goditjes së Sirisë në një nga ditët më të shenjta të botës, por shumë prej atyre që kanë qenë gjithashtu duke e ndjekur konfliktin e vendit kohët e fundit janë të befasuar që ndodhi.
Disa forca në Mainstream dhe në Mediat Alternative nxorën në pah se narativa shumë e publikuar e Rusisë për raketat anti-ajrore S-300 në Siri pas incidentit në mes të shtatorit duhej ta kishte bërë këtë skenar të pamundur, edhe pse realiteti është se ushtria ruse ende nuk i ka dhënë kontrollin e këtyre sistemeve ushtrisë arabe siriane (SAA) dhe përfundimisht nuk do të përfundojë kurrë duke u bërë kështu pjesë e një marrëveshjeje të mundshme midis Moskës dhe Tel Avivit, në mënyrë që “Izraeli” të vazhdojë të ketë të ashtuquajturat “liri” për të goditur IRGC dhe pozicionet e Hezbollahut në vend.
Ato zëra të njëjtë të cilët thanë se kjo nuk do të ndodhte kurrë, përsëri tentuan të shkëlqenin mbi zhvillimet e javëve të fundit, te të cilat pamë Rusinë dhe “Izraelin” publikisht te lënë mënjanë dallimet e tyre në masë të madhe të ekzagjeruara që nga shtatori duke shkëmbyer delegacione ushtarake të nivelit të lartë dhe duke rënë dakord për të bashkëpunuar përsëri me njëri-tjetrin. Duke ardhur në prag të menjëhershëm të vendimit të Trump për të nisur tërheqjen konvencionale nga Siria në SHBA , shkrimi ishte në mur që “Izraeli” së shpejti do të rifillojë operacionet e saj të bombardimeve në vend me urdhër të Amerikës.
Një nga sekretet më të këqija të Lindjes se Mesme është se Rusia ndihmoi pasivisht mbi 200 nga të njëjta bomba nga janari 2017 deri në shtator 2018, me pranimin e ministrisë së saj të mbrojtjes pas incidentit të lart përmendur të aeroplanit që tragjikisht e rrëzoi avionin e tij spiun, si pjesë e strategjisë së saj rajonale “balancuese” që synon në mënyrë indirekte krijimin e kushteve për tërheqjen ushtarake të Iranit dhe tërheqjen përfundimtare “nga Siria” si një nga hapat kryesorë në planin jozyrtar të paqes së Presidentit Putin për vendin.
Ndërsa vëzhguesit seriozë të çështjeve rajonale që kuptonin këto dinamika strategjike parashikonin se më shumë shpërthime “izraelite” së shpejti do të vinin, vendimi i Tel Aviv për të sulmuar Sirinë në natën e Krishtlindjes dërgoi një mesazh të tmerrshëm se nuk kujdeset për respektimin e kësaj dite të shenjtë dhe do padyshim të dështojnë kundër tij në kuptimin e fuqisë së butë. “Izraeli” nuk ka shumë rëndësi për “fitimin e zemrave dhe mendjeve” në botën arabe, ku ai mbetet shumë i papëlqyeshem për arsye historike, por veprimi i tij i guximshëm në një ditë të tillë me siguri duhet t’i japë disa mbështetësve të tij perëndimorë rishikimin e mbështetjes së tyre për të pas asaj që ndodhi.
Të gjitha argumentet që mund të bëhen nga lobistët e tij për “të drejtën e Izraelit” për të siguruar sigurinë e tij”, në përgjithësi në Perëndim kuptohet se Krishtlindja duhet të jetë një kohë paqeje ku armiqësitë midis paleve rivale janë të ngrira jozyrtarisht derisa festimet te mabrojne mbas lindjes së diellit të nesërmen, por Tel Avivi e hodhi në copa me bombardimet e fundit. Megjithëse nuk është një surprizë në vetvete dhe ka të ngjarë të përfundojë si një tjetër plagë e vetë-shkaktuar ndaj fuqisë së butë të “Izraelit”, “shtresë e hollë” e proverbiale mund të jetë që njerëzit më në fund fillojnë të pyesin veten pse kjo ndodhi, pavarësisht nga zhurma e vendosjes se S-300s në Siri, para se të bashkojne pjeset e të kuptojne realitetin kompleks të gjeopolitikës bashkëkohore te Lindjes se Mesme*
Ky artikull u botua fillimisht në Eurasia Future .
Andrew Korybko është një analist politik amerikan ime baze në Moskë, i specializuar në marrëdhëniet midis strategjisë amerikane në Afro-Eurasia, vizionit global të One Belt One Road të lidhjes New Silk Road dhe Hybrid Warfare. Ai është një kontribues i shpeshtë i Global Research./ Global Research/ Gazeta Impakt
