Freital, Gjermani – Në natën e Hallouinit, në vitin 2015, në këtë qytet jashtë kryeqytetit të Drezdenit në Saksoni, Abu Hamid hyri në kuzhinë për të marrë disa ushqime, kur vuri re shkëndija drite nga jashtë dritares. Duke parë rrezikun, ai dhe shokët e tij nxituan të largoheshin nga kuzhina, sapo një shpërthim tronditi shtëpinë, duke thyer xhamat dhe duke dërguar copa qelqi në fytyrën e njërit prej tyre.
“Pas kësaj, ne menduam se dikush do të vinte brenda në shtëpi dhe do të na sulmonte”, tha Abu Hamid. “Një nga miqtë e mi mori një thikë.”
Shpërthimi u shkaktua nga fishekzjarre ilegale, siç u zbulua më vonë. Duket se dikush i kishte vendosur ato në dritare atë natë për t’i orientuar me drejtim nga brenda.
Vetëm një muaj përpara këtij sulmi, një tjetër sulm gati i njëjtë kishte ndodhur në shtëpinë e disa refugjatëve eritreanë në qytet.
U desh që Berlini të ushtronte presion ndaj autoriteteve për të ndërmarrë veprime, që prokurori federal i Gjermanisë të merte përsipër rastin. Në një bastisje dramatike të stilit SWAT, policia federale dhe shtetërore arrestuan pesë të dyshuar që besohej se kishin formuar një milici të organizuar anti-refugjatësh. Prokurori i akuzoi ata për “terrorizëm”, dhe gjyqi i tyre filloi këtë mars.
Sulmet në Freital ishin vetëm disa nga disa mijëra. Sipas një analize të informacionit nga Ministria e Brendshme e Gjermanisë, më shumë se 3,500 sulme ndaj refugjatëve ose shtëpive të refugjatëve janë kryer në Gjermani vitin e kaluar – gati 10 në ditë. Rreth 560 persona u plagosën në ato sulme – 43 prej tyre fëmijë.
Kjo valë e krimeve ksenofobike u bë një burim shqetësimi në një komb që është përpjekur shumë për t’ju shmangur të kaluarës raciste. Sigurisht, kjo nuk ishte ajo që shpresonin të hasnin qindra mijëra refugjatë që iknin nga shtetet e shkatërruara nga lufta, pas kalimit të kontinenteve dhe deteve në një përpjekje për të gjetur siguri këtu.
I Arratisur nga Siria
Asnjë vend nuk ka dërguar më shumë njerëz në Gjermani se sa Siria. Më shumë se 268,000 sirianë kërkuan azil në Gjermani vitin e kaluar.
Njëzet e ca vjeç, me vetullat e errëta dhe me një buzëqeshje të këndshme, Abu Hamid u rrit në Aleppo dhe studionte inxhinieri elektrike kur filloi lufta civile e Sirisë. Ai jetonte në pjesën e qytetit të kontrolluar nga qeveria, kur ushtria siriane filloi rekrutimin me forcë të të rinjve si ai për të shërbyer – pra një dënim me vdekje. Abu Hamid tregon ditën kur mori pasaportën e tij në një ndërtesë qeveritare dhe kërkoi një vizë daljeje nga vendi.
“Ushtria e lirë siriane sulmoi ndërtesën, sepse në këtë ndërtesë kishte snajperë,” tha Abu Hamid. “Bombat goditën ndërtesën kur unë isha dhe një shpërthim i madh (ndodhi), copa gurësh kudo – jo mirë, thjesht shihje njerëz duke bërtitur”.
Abu Hamid u arratis, por me kalimin e kohës, ushtarët e qeverisë që do të haste në rrugë, do ta kërcënonin me rekrutim, prandaj vendosi të ikte në Turqi. Ishte qershor 2014.
“Të largohesh nga Siria, nuk është diçka e lehtë”, tha Abu Hamid për Al Jazeera. “Duhet të kaloni shumë ushtarë, ushtarë të lirë (Ushtria e Lirë Siriane), të ISIS-it dhe të Al-Nusrës – ju duhet t’i kaloni të gjithë.”
Me ndihmën e Zotit, thotë ai, ia doli. Në Turqi, ai gjeti një punë në një fabrikë rrobash, dhe më vonë në një furrë buke. Por ai nuk po planifikonte të qëndronte: ai i ruajti paratë e tij për të përballuar udhëtimin në Gjermani.
Abu Hamid flet një gjuhë të varfër. Kur u pyet përse donte të vinte në Gjermani, ai buzëqeshi për të fshehur sikletin e tij pasi nuk ishte në gjendje t’i përgjigjej pyetjes. Ai mori telefonin celular, hapi Google Translate, dhe shkroi vetëm pak fjalë: “Gjermania, sepse këtu ka mundësi”.
Në qershor 2015, Abu Hamid hipi në një anije në Detin Egje nga Izmiri në Greqi. Pastaj, në autobuzë dhe trena dhe në këmbë, ai u nis për në Maqedoni, pastaj në Serbi, Hungari dhe Austri, derisa më në fund arriti me autobuz në Mynih.
Por koha e tij përputhej me ardhjen e dhjetëra mijëra refugjatëve të tjerë nga e gjithë Lindja e Mesme, Afrika dhe vende të tjera. Për të shpërndarë azilkërkuesit anembanë vendit, ndërkohë që priste një vendim, Gjermania përdori një formulë të bazuar në popullsinë e shtetit dhe në shumën e taksave që merr çdo shtet. Vitin e kaluar, Saksonia, shteti federal që përfshin Drezdenin dhe Freitalin dhe që është shtëpia e pesë përqind të popullsisë gjermane, u urdhërua të strehojë pesë përqind të të gjithë azilkërkuesve.
Abu Hamid u caktua në Saksoni. Ai u dërgua në një strehimore refugjatësh në Drezden dhe më vonë në një shtëpi në Freital, 20 minuta larg, për të jetuar me nëntë azilkërkues – shtëpia ku ndodhi sulmi natën e Hallouinit.
Llotaria e refugjatëve
Drezdeni është një nga kështjellat kryesore të lëvizjes anti-refugjate gjermane. Vetëm shtatë përqind e popullsisë së qytetit janë njerëz me sfond emigrant. Në Frankfurt, kjo përqindje është 43.
“Refugjatët e dinë se nëse dërgohesh në Saksoni, ke humbur llotarinë”, tha Marc Lalonde, një vullnetar kanadez që punonte me azilkërkues në qytetin e vogël të Klausnitzit në Saksoni. “Është një lajm i keq.”
Ministri i brendshëm i Saksonisë tha për Al Jazeera se reputacioni i shtetit si jomikpritës ndaj emigrantëve mund të jetë pikërisht sepse ka pasur pak të tillë.
“Gjatë Republikës Demokratike Gjermane, nuk kishim ndonjë kontakt me njerëz nga vende të tjera”, tha Markus Ulbig, duke iu referuar ish-Gjermanisë Lindore. Deri kohët e fundit, ai thotë se pak njerëz në Saksoni njihnin ndonjë të huaj. Edhe sot, vetëm 3.4 përqind e të gjithë gjermanëve me prejardhje emigrante jetojnë në Lindje. Pavarësisht nga ankesat e shumë banorëve në Saksoni se ata janë duke u pushtuar nga emigrantët, sistemi i kuotave të Gjermanisë dërgon vetëm pesë përqind të të gjithë azilkërkuesve të rinj në Saksoni.
Për shkak se azilkërkuesit në Gjermani nuk e zgjedhin vetë se ku do të dërgohen për të jetuar, llotaria mund të përcaktojë shumë. Disa argumentojnë se kjo mund të nënkuptojë ndryshimin midis integrimit në shoqërinë gjermane ose jetesës së një ekzistence të veçantë midis refugjatëve të tjerë – diçka që qeveritë evropiane shpresojnë ta shmangin nga frika se mos izolimi mund të krijojë terren pjellor për “ekstremizmin”.
Por jo të gjithë në Saksoni i kundërshtojnë refugjatët. Në Drezden ka një kafene javore ndërkombëtare ku refugjatët shoqërohen me gjermanët për të biseduar, për të praktikuar aftësitë e tyre gjuhësore, për të pirë çaj dhe lëng dhe për të diskutuar aplikimet e tyre për azil.
Edhe në Saksoni, shumica e refugjatëve i thanë Al Jazeeras se ata ndihen të mirëpritur. Shqetësimi i tyre kryesor ishte nëse ata do të lejoheshin të qëndronin në Gjermani për një kohë të gjatë. Në të vërtetë, politikat mikpritëse të Gjermanisë ndaj emigrantëve mund të jenë pjesë e arsyes pse ka marrë më shumë azilkërkues se çdo vend tjetër evropian.
“Si gjerman, jam shumë krenar që shumica e azilkërkuesve vijnë në Gjermani; duhet të jetë padyshim një vend shumë atraktiv dhe një vend i sigurt”, tha Gordian Meyer-Plath, kreu i agjensisë vendase të inteligjencës së Saksonisë. “Ata nuk ikin në Rusi, por vijnë këtu.”
E megjithatë, nën këtë kulturë mikpritëse, ekziston një kundër-kulturë që i sheh refugjatët me dyshim, i antagonizon ata në të folur – dhe herë pas here, përmes dhunës. Dhe jo vetëm në Saksoni.
“Për fat të keq, mendoj se krimet kundër azilkërkuesve ndodhin në të gjithë Gjermaninë,” tha Meyer-Plath.
Mesazhi kundër dhunës
Abu Hamid mbërriti në Drezden në korrik 2015, pothuajse në kulmin e ardhjes së refugjatëve në Evropë dhe në mes të një debati të ashpër mbi atë se kush duhet të lejohej të qëndronte. “Njerëzit, ata thonin: ‘ Ne nuk duam refugjatë!’ ” kujton Abu Hamid se dëgjonte në Drezden. “U ndjeva në atë moment (sikur) më mungonte shtëpia.”
Sa i përket sulmit që ndodhi në Hallouin, thotë ai, “ishte vetëm një natë, ishim mësuar me këtë situatë. Në Siri, çdo mëngjes të dëgjonim zhurma (të tilla). Pfff. Ishim mësuar me këtë.”
Për më tepër, ai thotë se oficerët e policisë që erdhën për të hetuar sulmin ishin miqësorë – se ata bënë pyetjet e duhura, se dukeshin seriozë në lidhje me fajësimin e autorëve të krimit – qëndrime që ishin të panjohura për të gjatë takimeve të tij me policinë në Siri.
Ai tha se është e drejtë që sulmuesit e tij të dyshuar – një grup gjermanësh të krahut të djathtë që aktualisht janë duke u gjykuar – të dënohen për terrorizëm, një akuzë serioze për atë që Abu Hamid e konsideron një krim të rëndë.
“Janë tre dinamite, në mesnatë, nuk është shaka, ata donin të na vrisnin”.
Një dënim për terrorizëm, beson Abu Hamid, gjithashtu do t’u dërgonte një mesazh refugjatëve të tjerë se një dhunë e tillë thjesht nuk tolerohet këtu në Gjermani.
“Shpërthimi, më tronditi,” tha ai. “Të mendosh se kjo mund të ndodhë në Gjermani. Ne kemi ardhur nga lufta në Gjermani për të gjetur siguri”.
Jacob Kushner
/ © Gazeta Impakt
