Nga: Tallha Abdulrazaq
Duke pasur parasysh rolin e tij kryesor në premtimin e Palestinës për lëvizjen Sioniste ndërsa ajo ishte e banuar tashmë nga arabët palestinezë, qeveria britanike ka një përgjegjësi të veçantë për të adresuar vuajtjet e shkaktuara nga vendimi.
Nëse ndonjë prej fuqive të mëdha të botës ka një detyrim të mbrojë të drejtat e Palestinës ndaj një shteti, të parashikuar në ligjin ndërkombëtar, ajo është Mbretëria e Bashkuar. Ndërsa Shtetet e Bashkuara janë fuqia mbizotëruese sot, dhe pa dyshim që nuk ka një mik më të madh për Izraelin se Presidenti Donald Trump, ishte përfshirja dhe skemat e Britanisë për Palestinën pas Luftës së Parë Botërore që në fund të fundit krijoi situatën në këtë rajon me të cilën përballen palestinezët sot dhe pasojat ndërkombëtare që ndjehen nga shumica e njerëzve nëpër botë.
Ndërsa kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu vazhdon të ecë përpara me planet e tij për të aneksuar shtigje të mëdha të Bregut Perëndimor, të caktuara për një shtet të ardhshëm Palestinez, e vetmja gjë që Britania ka kontribuar në diskutim është një kërkesë me shkrim që Netanyahu të mos shkojë përpara me të planet e tij.
Roli i Britanisë në tragjedinë Palestineze
Qëndrimi i qeverisë britanike ndaj aneksimit të planifikuar të Izraelit në Bregun Perëndimor dhe artikulli i kryeministrit Boris Johnson botuar në gazetën izraelite Yedioth Ahronoth, paraqet një braktisje të plotë të përgjegjësisë dhe detyrës morale.
Johnson ripohoi “lidhjen e tij të thellë” ndaj Izraelit dhe e përshkroi veten, me saktësi, si një “mbrojtës pasionant i Izraelit”. Ndoshta shumica e të folurve për të gjitha janë referencat e përsëritura të Johnson për të gjetur një zgjidhje që lejon të dy, izraelitët dhe palestinezët të jetojnë në një mjedis që lejon “drejtësi dhe siguri”, ndërsa pastaj do të tregojë se si ai ishte “jashtëzakonisht krenar për kontributin e Mbretërisë së Bashkuar në lindja e Izraelit me Deklaratën Balfour të vitit 1917”.
Sigurisht, kryeministri britanik nuk i referohet askujt tjetër përveç Lord Arthur Balfour i cili kreu politikë perandorake britanike për krijimin e një “shtëpie kombëtare për popullin hebre” në fazat e fundit të Luftës së Parë Botërore. Kjo u vu në veprim menjëherë pasi Britania dhe aleatët e saj gdhendën ish-territorin osman dhe e caktuan Palestinën si një territor të qeverisur nga Britanikët nën një mandat të Lidhjes së Kombeve.
Mënyra se si Britania kaloi në këtë drejtim ishte tërësisht e paharrueshme dhe injoronte plotësisht faktin që palestinezët tashmë jetonin në tokën që sapo i kishin premtuar një populli që vetë evropianët i nënshtroheshin urrejtjes antisemitike. Në fakt, dhe dy vjet para vendosjes së detyrueshme të Palestinës Britanike, Viscount Herbert Samuel mori një dëftesë të “Një Palestine, të plotë” nga autoritetet ushtarake britanike të cilët tani i kishin dorëzuar kontrollin atij si Komisioneri i Lartë për Palestinën një shekull më parë. Nuk mund të fajësohej për mendimin se Britania sapo kishte qenë duke bërë një udhëtim për pazar dhe solli faturat në shtëpi për mallrat që sapo kishte blerë në një qendër tregtare.
Shpesh i errësuar nga Balfour, Viscount Samuel ishte vetë i pari anëtar i kabinetit hebre që praktikonte hapur në qeverinë britanike. Ndërsa nuk ishte një anëtar zyrtar i Organizatës Sioniste Botërore të Theodor Herzl, Samuel pa dyshim përkrahi pikëpamjet Zioniste dhe loboi për ta. Ishte Samueli që fillimisht propozoi idenë e krijimit të një protektorati britanik mbi Palestinën, pastaj pjesë e Perandorisë Osmane, me një sy për ta bërë atë një atdhe për popullin hebre që Evropa kishte përndjekur prej kohësh. Në thelb, Samueli hodhi bazat për deklaratën famëkeqe të Balfour që shpërndau një popull në favor të një tjetri.
Aneksimi do të çojë në më shumë gjak
Ndërsa Mbretëria e Bashkuar tani po përballet me rezistencë shtëpiake ndaj të kaluarës së saj perandorake duke përfshirë vendosjen dhe shkatërrimin e statujave që fillojnë nga skllevërit e shekullit të 17-të deri tek udhëheqësit e kohës së luftës raciste të Sir Winston Churchill, roli i saj në abuzimet historike kundër palestinezëve të kryera nga britanikët në të dy vendbanimet e Perandorisë dhe Sionistët kryesisht janë injoruar në bisedën aktuale.
Mbi të gjitha, ajo që ndodhi me palestinezët është ende në kujtesën e gjallë, me shumë nga brezi që përjetuan Nakba, dëbimin me forcë dhe të paligjshëm të palestinezëve nga vendi i tyre, që janë ende gjallë sot. Britania thjesht nuk mund të shfajësohet duke thënë, “ishte shumë kohë më parë, askush i gjallë sot nuk e përjetoi atë, ta kapërcejë atë”.
Planet e Netanyahut për të aneksuar tokën e pushtuar në mënyrë të paligjshme nga pothuajse gjysmë milioni kolonizues izraelitë do të jetë një vazhdim i thjeshtë i asaj që filluan britanikët, largimi i plotë i palestinezëve nga toka e tyre në duart e një shteti mezi në ditëlindjen e 72-të që sillet me paligjshmëri të paskrupullt.
Aneksimi duket se do të jetë një valle groteske mbi kufomën e zgjidhjes shumë të tronditur të dy shteteve, e cila vdiq shumë kohë para se Netanyahu të braktiste atë kur izraelitët, të mbështetur nga Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj, negociuan në besim të keq me palestinezët duke ditur ata ishin shumë të dobët për të zbatuar çdo marrëveshje të bërë me Izraelin. Shumë të braktisur nga vëllezërit e tyre arabë dhe të lënë për t’u kujdesur për veten e tyre, palestinezëve u është dhënë një dorë e palëkundshme që i sheh ata të zhveshur gjithnjë e më shumë nga të drejtat e tyre në çdo vit që kalon.
Në mënyrë të pashmangshme, kjo do të çojë në dhunë më të madhe, dhe shumë izraelitë e njohin këtë. Protestuesit në qytetin qendror izraelit të Petah Tikva sabotuan shatërvanin e Sheshit Trump të hënën në mënyrë që ajo të nxirrte gjak të rremë sesa ujë. Në anën e shatërvanit, të quajtur si presidentit amerikan, u dha mesazhi: “Aneksimi do të na kushtojë me gjak”.
Demonstruesit nuk mund të ishin më të saktë. Duke ndihmuar një axhendë politike të së djathtës dhe nacionalizmit për të qëndruar në pushtet, Netanyahu rrezikon një përhapje të dhunës. Palestinezët tashmë janë shpërndarë, janë në disavantazh dhe janë trajtuar me përbuzje të plotë. Kur një popull mendon se ata janë vazhdimisht nën bagazh pa shpresë për një zgjidhje politike dhe me sulme të qëndrueshme mbi dinjitetin e tyre, rezultati i pashmangshëm është dhuna. Palestinezët vështirë se do të qëndrojnë mbrapa pasi ajo që mbetet nga atdheu i tyre stërgjyshor është vjedhur gjithashtu prej tyre.
Kjo nuk është as një çështje partizane midis Fatah dhe Hamas, por një çështje që shqetëson të gjithë palestinezët. Ne nuk kemi nevojë të shohim më larg se kryengritja e parë dhe e dytë dhe, nëse aneksimi shkon përpara dhe vendet e fuqishme si Britania ruajnë heshtjen e tyre duke paguar vetëm shërbimin e duhur të ligjit ndërkombëtar, ndërsa nuk e mbajnë për llogari aleatin e tyre izraelit, ne mund të presim një kryengritje të tretë të vërtetë, e cila do të bëjë që trazirat në Jeruzalem që nga viti 2014 të duken si një shqetësim i vogël./Gazetaimpakt/trtworld/