Nga Wajahat Ali/
Myslimanët amerikanë përballen me një zgjedhje: të votojnë Demokratët, ose të votojnë vetën e tyre jashtë vendit. Kështu Haroon Moghul, autori i librit me kujtime që se shpejti do të botohet “Si të jesh mysliman”, më tha këtë muaj – dhe si shumë prej shokëve të mi myslimanë amerikanë ndjejnë.
Ndërsa republikanët kanë përqafuar një platformë anti-imigrantësh anti-myslimane, a është bërë Partia Demokratike si shtëpia jonë e vetme e qëndrueshme politike?
“Si mysliman do të votoja për Jezusin, por republikanët nuk do ta lejojnë atë, dhe demokratët nuk besojnë në të”, tha Hussein Rashid, profesor i fesë në Kolegjin Barnard, i cili pranon se ai është i kushtëzuar me opsionet e tij politike. Ashtu si ai, shumë myslimanë amerikanë nuk mund ta imagjinojnë të votojnë për aktorin e “Home Alone 2”, i cili trumpetoi fanatizmin anti-mysliman deri në Shtëpinë e Bardhë. Ata gjithashtu mbështesin politikat progresive, si kujdesi shëndetësor i përballueshëm dhe pagë që të lejon të jetosh. Por privatisht, ata i përmbahen vlerave tradicionale, besojnë në Perëndinë dhe mendojnë se martesa homoseksuale është mëkat, edhe pse një numër në rritje mbështesin barazinë martesore.
A mundet që qasja progresive t’i përfshirë ato?
Sabir Ibrahim, një avokat pakistanez-amerikan nga zona e Gjirit të San Franciskos, është skeptik. Megjithëse ai “u përmbajt dhe votoi për Hillary Clinton,” ai percepton një armiqësi nga progresistët drejt ndjeshmërive shoqërore konservatore.
Për shembull, ai citoi përçmimin e liberalëve më parë këtë vit, kur një raport lajmesh vuri në dukje se zëvendëspresidenti Mike Pence njëherë tha se i shmanget ngrënies vetëm me gratë që nuk janë gruaja e tij – diçka që bëjnë edhe disa burra praktikues myslimanë. Përqeshja liberale, sipas zotit Ibrahim, vjen si pasojë e një dogmatizmi të ngushtë, që kërkon pajtueshmëri të plotë me një grup të caktuar vlerash kulturore.
Pothuajse çdo person që kam biseduar, kanë paralajmëruar se demokratët nuk mund të marrin votën myslimane si të sigurt. Edhe pse ka vetëm rreth tre milion prej nesh, ne jetojmë në shtetet kritike të betejës elektorale. (Në Florida, votuesit myslimanë ndihmuan shtytjen e Xhorxh W. Bush për të fituar në vitin 2000).
Shumë myslimanë besojnë se çdo përqafim i Partisë Demokratike sot është vetëm një tjetër ftesë përulëse në mënyrë që ata të mund të vazhdojnë të na përdorin për nevojat e tyre, dhe duke na përdorur si një burim për të mposhtur republikanët.
Myslimanët, mes bashkësisë fetare më të ndryshme në Amerikë, ende duket se ekzistojnë në dy forma: të zemëruarit progresivë ose të zemëruarit fundamentalistit fetar. Shumë republikanë më pyesin: “Pse nuk e dënoni ekstremizmin?” Ose “Çfarë po bëni për të luftuar Shtetin Islamik?” sikur të mund të zbuloja me magji militantët duke përdorur nuhatjen time.
Në qarqet liberale, unë jam me sa duket vetëm një mysliman i sigurt dhe i dobishëm derisa kuptojnë se nuk pi alkool dhe unë e marr seriozisht fenë time. Unë kam dëgjuar: “Oh, ju lutemi? Mendova se ishit progresivë “- një koment që duket se supozon se unë jam kundër të drejtave të grave, demokracisë, barazisë martesore dhe deodorantin vetëm sepse unë agjëroj gjatë Ramazanit.
Gjatë vitit 2016 kryesisht, më dukej se demokratët e kishin me të vërtetë duke u përplasur mbi myslimanët, duke përfshirë ata që e praktikojnë fenë dhe tradicionalët. Në një rast, Bernie Sanders ftoi një grua të re më hixhab në skenë dhe premtoi të luftonte kundër “të gjitha formave të racizmit”. Konventa Demokratike paraqiste prindërit e Gold Star Khizr dhe Ghazala Khan.
Ky përqafim i myslimanëve ka vazhduar që nga zgjedhjet. Hasan Minhaj kohët e fundit mori një duartrokitje publike në darkën e Shoqatës së Korrespondentëve të Shtëpisë së Bardhë pas sulmit të z. Trump. Progresistët po mblidheshin pas Linda Sarsour, një palestinez-amerikane në Bruklin, e cila ishte një nga organizatorët e Women’s March.
Kjo mund të duket si një paradë e dashurisë kumbaya, por unë nuk jam i bindur se halal Kool-Aid nuk është ende e thurur me disa frikë.
Ishte vetëm nëntë vjet më parë kur bashkëpunëtorët për fushatën e Obamës në Detroit penguan dy gra në hixhabe që të uleshin pas kandidatit, ku mund të shfaqen në fotografi. Dy muaj përpara zgjedhjeve të vitit 2008, unë u ftova në një ngjarje për mbledhjen e fondeve në Silicon Valley, ku morën pjesë Howard Dean, kryetari i Komitetit Kombëtar Demokratik. E pyeta pse demokratët nuk i përqafonin hapur votuesit myslimanë. “Pse? Zgjedhjet janë vetëm dy muaj larg,” tha ai.
Edhe pse ka ende një avantazh të pakëndshëm nën demokratizimin e votuesve myslimanë, nuk është sikur republikanët marrin votat tona në një të ardhshme të afërt. Kjo të lë demokratët – ose as një parti.
Dalia Mogahed, drejtoreshë e hulumtimit në Institutin për Politikat Sociale dhe Mirëkuptimin në Uashington, vuri në dukje se të dhënat tregojnë se shumë myslimanë nuk preferonin as Zonjën Clinton as Z. Trump.
“Disa liberalë mund të shfaqen edhe si ekstremistë,” tha Imam Makram El-Amin i Minesotës, duke cituar Bill Maherin si shembull të një personi që nuk arrin të shohë “shtresëzimin” e myslimanëve amerikanë. Si një amerikan mysliman i zi, El-Amin thotë se ai “nuk do të përcaktohet apo detyrohet të marrë vendime nga ata që bëjnë teste rreth lakmisë”.
Të dy progresistët dhe komunitetet myslimane ende duhet të vënë në dyshim flluskat dhe ortodoksët e tyre.
Disa myslimanë praktikues, si homologët e tyre republikanë dhe progresivë, nuk janë të gatshëm të hapin çadrën e tyre, duke pasur frikë se nëse pranojnë të gjithë, atëherë gjithçka do të bjerë. Nëse bashkësitë fetare i pranojnë vlerat “progresive” – ose edhe ekzistencën e myslimanëve homoseksualë, myslimanëve feministë, njerëz që martohen jashtë besimit të tyre – pasojat që ata mendojnë do të jenë që bijtë e tyre do të braktisin fenë, do të bëjnë treshe dhe do të thithin kokainë nga një tavolinë bari në të cilën gratë myslimane, me tatuazhe do kërcejnë me taka të larta.
Në anën tjetër, Fawzia Mirza, një tregimtare homoseksual e lindur nga prindërit emigrantë pakistanezë, tha se, në përvojën e saj, shumë progresistë “ende nuk i kanë takuar këdo që është i çuditshëm dhe mysliman”. Për ta, ajo thotë se makthi më i keq është se Myslimanët do të “vijnë dhe të rrëmbejnë bijat e tyre”.
Një gjë pozitive e dalë nga ky moment politik është se komunitetet tona përkatëse janë të detyruara të përballen me çështje të tilla si racizmi, seksizmi dhe fanatizmi anti-mysliman që kanë ekzistuar gjithmonë, por janë fshehur nën slogane pa zë që promovojnë progresin. Tani ne duhet të bëjmë vërtet punën e madhe për ta arritur atë./Lexo.al/
Përkthyer nga The New York Times
