Duke ekspozuar Origjinën e Islamofobisë

Nga Hayy Yaqzan

Në 1979, në Jeruzalem u organizua një simpozium nga Instituti Jonathan, i kryesuar nga Benjamin Netanyahu. Udhëheqës politikë me ndikim nga e gjithë bota u ftuan në Jeruzalem për të diskutuar “terrorizmin” si kërcënimin e ri global. Netanyahu kishte themeluar Institutin Jonathan, “një fondacion privat kushtuar studimit të terrorizmit”, në 1977 dhe i vendosi këtë emër, në nder të vëllait të tij të ndjerë.

Konferenca e vitit 1979 ishte përpjekja e parë e Institutit Jonathan për të formuar përkufizimin e “terrorizmit” për t’i shërbyer interesave izraelite, dhe në mesin e atyre që erdhën për të marrë udhëzimet e tyre ishin George H.W. Bush (Bush Sr.) dhe disa zyrtarë të nivelit të lartë evropian. Në mesin e tyre ishte gjithashtu Richard Pipes, babai i islamofobit famëkeq Daniel Pipes.
Kishte pak përpjekje në këtë konferencë të parë për të filluar lëvizjen mendore për të bashkuar Islamin dhe terrorizmin. Ndërsa shumë folës denigruan palestinezët dhe arabët, kishte vetëm një përmendje të qartë dhe të hapur të “terrorizmit islamik”. Megjithatë, në 1984, u organizua një tjetër konferencë, këtë herë në Uashington, DC. Shumë studiues kanë argumentuar se këtu ka filluar projekti që ne e njohim sot Islamofobia.

Këtë herë, Netanyahu me dinakëri tha në fjalën e tij të parë se terrorizmi modern i kishte rrënjët në “totalitarizmin komunist dhe radikalizmin islamik (dhe arab).” Suksesi në 1979 i Revolucionit Islamik në Iran me siguri pati bindur këtë kult, gjatë pesë viteve që nga konferenca e mëparshme, për të përshpejtuar procesin e tyre të ngritjes së muslimanit Boogeyman. Për ta bërë këtë, ata kërkuan ndihmën e të ashtuquajturve studiues orientalistë Bernard Lewis dhe Elie Kedourie. Këta të dy shpjeguan me lehtësi se të pretendosh ekzistencën e “terrorizmit të krishterë” dhe “terrorizmit hebre” ishte i papërshtatshëm, por “terrorizmi mysliman” ishte sigurisht i vërtetë sepse “Islami është fe politike” dhe “Muhamedi themeloi një shtet dhe qeverisi atë.”

Konferenca e vitit 1984 sqaroi se SH.B.A. do të çojë në përcaktimin dhe çmontimin e “terrorizmit islamik” në të gjithë botën. Por është e rëndësishme të kujtojmë se ku filloi e gjithë kjo iniciativë. Siç kanë sugjeruar studiues të tillë si Deepa Kumar, Izraeli kishte filluar të kuptonte nga mesi i viteve 1970 se mënyra më e mirë për të mbështetur dhe për të justifikuar trajtimin e tij çnjerëzor të palestinezëve ishte përdorimi i një tymnaje të një kërcënimi global islamik.

“Nga fundi i viteve 1980 dhe fillimi i viteve ’90, kështu, duket sikur Izraeli ishte mbyllur në një betejë gjithëpërfshirëse me botën islamike,” shkroi Fred Halliday në “Islami dhe Miti i konfrontimit”. Arma kryesore e Izraelit në këtë betejë ishte keqinformimi në lidhje me Islamin dhe muslimanët, lëndë djegëse për islamofobinë, dhe qëllimi kryesor i saj ishte (dhe është) të mbajë erërat e opinionit publik në Perëndim në favor të Izraelit.

Rezultatet kanë qenë spektakolare. Sipas Sarah Marusek nga Universiteti i Leeds, nga 60 udhëheqës të fondacioneve të njohura kryesore amerikane që financojnë industrinë islamofobe, të dhënat tregojnë qartësisht se 45 prej këtyre organizatave mbështesin drejtpërdrejt financiarisht kolonizimin e Palestinës nga Izraeli (veçanërisht duke financuar kolonitë Sioniste), duke dhënë bujarisht pothuajse 169 milion dollarë vetëm ndërmjet 2009 dhe 2013.

Siç u diskutua në artikullin e mëparshëm në këtë seri rritje mbi Islamofobinë, Sionistët kanë qenë kështu disa nga financuesit kryesorë të industrisë “islamofobia”. Por para se të kthehemi në përpjekjen tonë për t’u njohur me disa nga njerëzit e pështirë të përfshirë në këtë lojë, le të drejtohemi te një komponent shumë i rëndësishëm i saj: sayanim.
Fjala hebraike sayanim (këndoj, Sayan) i referohet “ndihmuesve”. Këta janë sionistët që jo domosdoshmërisht kanë mjetet për të financuar islamofobinë në një shkallë të gjerë, por kanë arritur pozicione me ndikim në shoqëritë amerikane, kanadeze dhe evropiane nga të cilat munden mbështesin industrinë islamofobike, veçanërisht kur ata bashkëpunojnë me njëri-tjetrin. Siç ka shpjeguar aktivisti pro-palestinez Paul Larudee, “për shembull, gazetarët miqësorë mund të punojnë me lobistët dhe të tjerët për të përhapur shpejt dhe masivisht ndikimin, informacionin, analizën dhe keqinformimet që janë të dobishëm për Izraelin.”

Dhe siç ka shkruar reporteri i telegrafit Gordon Thomas për rolin e tyre në vrasjet e Izraelit, “Në aspektin praktik, një person që thotë një person që drejton një agjensi të marrjes me qira të automjeteve do t’i sigurojë vrasësit një automjet pa pyetje. Një agjent i pasurive të patundshme sayan do të sigurojë një ndërtesë për mbikëqyrje. Një menaxher bankar thotë se do të sigurojë fonde në çdo kohë të ditës ose natës, dhe një doktor sayan ofron ndihmë mjekësore. ”

Larudee vë në dukje se “ka rreth 4,000 sayanë në secilën nga qendrat kryesore të fuqisë dhe ndikimit, siç janë Londra dhe Nju Jorku. Një përqendrim i sayanive në sektorë të rëndësishëm të shoqërisë që informojnë publikun, si filmi, argëtimi, gazetari, arsimi dhe media sociale i lejon ata të ndihmojnë në formimin e opinionit publik. Këta “ndihmues” drejtojnë kështu fushatën “Brand Israel”, duke vazhduar të ndërtojnë një imazh pozitiv të Izraelit përmes mediave dhe, për një masë të mirë, duke demonizuar dhe shfarosur muslimanët.

Një shembull i mirë i ndikimit domethënës që madje edhe jo-donatorët mund të kenë në promovimin e interesave izraelite është ai i Mark Zuckerberg, bashkëthemelues dhe CEO i Facebook. Në vitin 2016, Zuckerberg u takua privatisht me Netanyahu dhe menjëherë pas kësaj shpërtheu lajmi se “qeveria izraelite dhe Zuckerberg kanë rënë dakord të punojnë së bashku për të përcaktuar se si të trajtohen nxitjet në rrjetin e mediave sociale.” Zuckerberg madje punësoi për një kohë të gjatë një këshilltar të Netanyahut dhe ish shefi i shtabit në ambasadën izraelite në Uashington, DC si përgjegjës për censurimin e “lajmeve të rreme” në Facebook. Konflikti i egër i interesit në këtë rast u hodh nga dritarja, dhe u konsiderua e pranueshme që burimi kryesor i lajmeve për miliona njerëz në mbarë botën duhet të ketë një Sionist si një rojëtar. “Good luck” për çdo histori pozitive për palestinezët, arabët ose muslimanët.

Në të njëjtën kohë, lobi izraelit përpiqet të dekriminalizojë Islamofobinë kudo që të jetë e mundur. Franca është një shembull i mirë. Në Francë, ju mund të arrestoheni për veshjen e një bluze që thotë “Palestina e Lirë”. Kjo për faktin se “antisemitizmi”, siç përcaktohet në mënyrë të paqartë dhe manipuluese atje dhe kudo tjetër, është i paligjshëm, dhe mund të ju gjobisë dhe burgosë. Nga ana tjetër, Islamofobia është fjalë e lirë, dhe për këtë arsye duhet të lejohet.

CRIF (ekuivalenti francez i grupit të lobit izraelit AIPAC) pohon se “islamofobia nuk është një formë racizmi” dhe se njohja e Islamofobisë “do të pengonte të gjitha kritikat ndaj Islamit, në mënyrë që të drejtat themelore të feve të tjera nuk mund të mos respektohen”. Jacob Cohen, një studiues francez, ka shkruar për rolin e operativëve izraelitë dhe sionistëve Francezë në promovimin e islamofobisë në vend, por mënyra e vetme që ai mund ta botonte ishte prezantimi i saj si një vepër e trilluar!

Deri tani duhet të jetë e qartë se jo vetëm që industria e sotme “islamofobia” ka origjinën e saj në përpjekjet e Sionistëve për të vazhduar shtypjen ndaj popullit palestinez, por që sionistët në të gjitha nivelet e shoqërisë, jo vetëm ata me para të mjaftueshme për të financuar industrinë, janë duke bërë pjesën e tyre për të mbajtur në punë fabrikën e urrejtjes. Në artikullin tjetër në këtë seri, do të kthej fokusin tim te fondet e mëdha të islamofobisë, por “peshqit e vegjël” nuk duhet të injorohen kurrë, veçanërisht sepse ata janë kundër përpjekjeve ditore të të cilëve kemi më shumë gjasa që të rrëzohen në mënyrë efektive./mediaimpakt/crescent.icit

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne