Nga: Alastair Crooke
Irani nuk është bërë. Gjeneral Hajizadeh, Komandant i Forcës Hapësinore të IRGC, tha dje në një udhëzim se greva “ishte fillimi i një operacioni të shkëlqyeshëm”. Ai gjithashtu nënvizoi se “sulmet nuk kishin për qëllim të shkaktonin vdekje: Ne synuam më mirë t’i jepnim një goditje makinës ushtarake të armikut”. Pentagoni thotë gjithashtu se Irani qëllimisht nuk goditi trupat amerikane në bazat. Kjo është e barabartë me Pentagonin duke pranuar se Irani mund të hedhë raketa me saktësi në një distancë prej disa qindra miljesh dhe më tej, kjo ndodhi pasi asnjë raketë nuk u shkatërrua nga forcat amerikane. Për të shmangur plotësisht shënjestrimin e ushtarëve në një bazë të madhe ushtarake nuk është aspak kuptim, sugjeron një saktësi brenda një metri ose dy, jo dhjetë metra, për raketat iraniane.
A nuk është kjo pikë? Ajo sugjeron që përparimet në sistemet udhëzuese të Iranit mund të lëshojnë raketa me precizion ekstremisht të saktë. A nuk kemi parë diçka të ngjashme të ndodhë kohët e fundit në Arabinë Saudite (Abqaiq)? Dhe a nuk ishte e qartë nga Abqaiq që sistemet shumë të shtrenjta të mbrojtjes ajrore amerikane nuk funksionojnë? IRGC ka demonstruar në mënyrë të kënaqshme që ata dhe aleatët e tyre mund të depërtojnë në sistemet e mbrojtjes ajrore të prodhuara në SH.B.A., duke përdorur raketa të prodhuara në vend, dhe duke përdorur sistemet e tyre elektronike të luftës.
Bazat e SHBA rreth rajonit, me pak fjalë, tani paraqesin një infrastrukturë të ndjeshme amerikane dhe jo forcë. E njëjta gjë edhë për flotat detare të shtrenjta. Mesazhi iranian ishte i qartë dhe shumë i rëndësishëm për ata që e kuptojnë (ose duan ta kuptojnë). Për të tjerët, më pak të vetëdijshëm në aspektin strategjik, mund të duket se Irani tërhoqi grushtin e saj ushtarak dhe tregoi dobësi. Në të vërtetë, kur sapo keni demonstruar mundësinë e rritjes së status quo-së ushtarake, nuk ka nevojë për bori sinjalizuese. Zbarkimi në vetvete është një mesazh “goditje” e një “makine ushtarake”. E kalibruar mjeshtërisht: ajo evitoi luftën kokë më kokë. Trump u ngrit në këmbë (dhe pretendoi sukses).
Atëherë, a kanë mbaruar të gjitha punët e bëra dhe të pluhurosura? Përfunduar? Aspak. Të dy Kryetari Suprem dhe Gjeneral Hajizadeh thanë (në mënyrë efektive) se greva përfaqësonte një nisje – “një fillim”. Por shumë nga MSM si në Perëndim ashtu edhe në Izrael japin një “kulturë veshi” për mënyrën sesi Irani menaxhon luftën asimetrike, edhe kur shprehet në mënyrë të qartë.
Lufta asimetrike nuk është një ushtrim “lëkundje trapi”. Është më shumë se dueli i David me Goliath. Goliath mund ta rrëzojë Davidin me një goditje nga grushti i tij, por ky i fundit është i shkathët; i shpejtë me këmbët, duke vallëzuar rreth gjigantit, pak larg mundësive të tij. Davidi ka qëndrueshmëri, por gjigandi ngacmojnë shumë përreth, zemërohet dhe rraskapiten lehtësisht. Përfundimisht, edhe një guralecë i drejtuar mirë, madje as një Howitzer, sjell rrëzimin e tij.
Ndëgjoni nga afër mesazhin iranian: Nëse SHBA tërhiqen nga Iraku, siç kërkohet nga Parlamenti Irakjan, dhe në përputhje me marrëveshjen e saj me qeverinë e Bagdadit, dhe pastaj “të shkoni” nga rajoni, situata ushtarake do të lehtësohet. Sidoqoftë, nëse SHBA insistojnë të qëndrojnë në Irak, forcat amerikane do të vihen nën presion politik dhe ushtarak për t’u larguar, por jo nga shteti i Iranit. Do të vijë nga banorët e atyre shteteve në të cilat forcat amerikane janë vendosur aktualisht. Në këtë pikë, ushtarët amerikanë mund të vriten (megjithëse jo nga raketat iraniane). Është zgjedhja e Amerikës. Irani vetëm mban nismën.
Udhëheqësit iranianë kanë qenë shumë të qartë: “Shuplaka” e sulmit në bazën e Ain al-Asad-it nuk është pagesa për vrasjen e synuar të gjeneral Sulejmanit. Përkundrazi, kjo është fushata e përbërë nga lufta amorfe, kuazi-politike, kuazi-ushtarake, asimetrike për praninë e Amerikës në Lindjen e Mesme që i është kushtuar si përshtatje e kujtesës së tij.
Ky është Davidi që vallëzon rreth Goliathit. Vrasja e Sulejmanit ka aktivizuar dhe mobilizuar miliona në një entuziazëm të ri të rezistencës (dhe jo vetëm shiija, nga rruga). Dhe shkatërrimi i sovranitetit të Irakut nga përgjigjja e Presidentit Trump ndaj votimit në parlamentin irakian (duke i kërkuar forcave të huaja të largohen nga Iraku), ka krijuar një paradigmë të re politike, të cilën edhe më proamerikanët e irakianëve nuk mund ta injorojnë me lehtësi. Është, veçanërisht, një mision jo sektar (largimi i forcave të huaja).
Dhe Izraeli, pas vetë-urimit fillestar (ndër mbështetësit e Netanjahut) ka kuptuar që Irani është “rritur” dhe jo “shkuar mbrapa”. Korrespondenti veteran i sigurimit izraelit Ben Caspit shkruan:
“Letra e Gjeneralit William H. Sili, komandant i operacioneve ushtarake amerikane në Irak, u dha dhe u shpërnda me shpejtësi midis figurave më të larta të sigurisë në Izrael më 6 janar … Përmbajtja e letrës që Amerikanët po përgatiteshin të tërhiqeshin nga Iraku menjëherë ndezi të gjitha sistemet e alarmit në të gjithë Ministrinë e Mbrojtjes në Tel Aviv. Për më tepër, botimi ishte gati të vinte në lëvizje një “skenar makthi” të Izraelit, në të cilin përpara zgjedhjeve të ardhshme të SHBA, Presidenti Donald Trump do të evakuonte me shpejtësi të gjitha forcat amerikane nga Iraku dhe Siria.
“Njëkohësisht, Irani njoftoi se po ndalon menjëherë angazhimet e tij të ndryshme në lidhje me marrëveshjen e tij bërthamore me superfuqitë, duke u rikthyer në pasurimin e nivelit të lartë të uraniumit të sasive të pakufizuara dhe duke rinovuar përpjekjen e tij të përshpejtuar me qëllim arritjen e aftësive bërthamore ushtarake. “Në rrethana të tilla”, tha një burim i lartë i mbrojtjes izraelit, Caspit, “Ne me të vërtetë mbetemi vetëm në këtë periudhë kaq kritike. Nuk ka asnjë skenar më të keq se kjo, për sigurinë kombëtare të Izraelit … Nuk është e qartë se si u shkrua kjo letër, nuk është e qartë pse u zbulua, nuk është e qartë pse është shkruar. Në përgjithësi, asgjë nuk është e qartë në lidhje me sjelljen amerikane në Lindjen e Mesme. Ne ngrihemi çdo mëngjes në një pasiguri të re”.
Nxjerrja para gjygjit e Presidentit amerikan të nisur nga Dhoma, e ka lënë Trump shumë të prekshëm ndaj mbështetësve zionistë dhe evangjelistë në senatin amerikan, votat e të cilit megjithatë do të jenë thelbësore për ofertën e Trump për të mbetur në detyrë kur akuzat e fajësimit të tij të kalojnë në Senat. Në një gjyq ku Trump duhet të bllokojë demokratët që bëjnë aleatë me ndonjë rebel republikan, në mënyrë që të arrijë një votim për ‘fajtor’ të dy të tretave.
Nxjerrja në Gjygj dhe sistemi i levave është përdorur disa herë për të shtyrë Trumpin të veprojë në Lindjen e Mesme në kundërshtim të drejtpërdrejt me interesin e tij elektoral, i cili mbetet kontigjent në mbajtjen e tregjeve në rritje dhe në bisedimet për një marrëveshje tregtare të Kinës.
Ajo që Trump ka nevojë më shumë tani (në aspektin e fushatës elektorale) është një ulje e përshkallëzimit të mardhënieve me Iranin që do të lehtësonte presionin politik nga grupet kundërshtare dhe Ungjillore, dhe do t’i lejonte atij të tregojë në këtë rast tregjet e fryra të pasurive.
Por kjo është pikërisht ajo që ai nuk do ta marrë.
Përpjekjet e Trumpit për të përmbajtur përgjigjen e Iranit ndaj vrasjes së Sulejmanit u kundërshtuan pa rezerva nga Teherani. Misionet nuk u hapën kurrë dhe as nuk u lejuan që ato të thuheshin nga ndërmjetësit. Nuk ka vend për bisedime, përveç nëse Trump heq sanksionet dhe SH.B.A.-të ri-angazhohet për JCPOA. Kjo nuk do të ndodhë kurrë. Tani do të ketë një presion të madh nga të gjitha lobet e Izraelit që Amerika të mbetet në Irak dhe Siri (ritmin e komenteve të Kaspit). Dhe fantazma e “hakmarrjes” së Sulejmanit do të ndjekë forcat e Amerikës në rajon për muaj të tërë, nëse jo vite.
Irani me mençuri ka shmangur konfliktin ushtarak të drejtpërdrejtë, shtet-për-shtet, për një luftë më delikate dhe shkatërruese për praninë e SH.B.A.-së në Lindjen e Mesme, një luftë, e cila nëse do të ketë sukses, do të rihapë rajonin.
Jo, nuk ka mbaruar. Është vendosur të përshkallëzohet (por në një mënyrë asimetrike). Trump do të mbetet i shtrydhur në zvogëlimin nga vesi i senatorëve mashtrues./Gazetaimpakt/strategic-culture/