Nga: Pepe Escobar
Historianët e ardhshëm mund të identifikojnë mirë fjalimin e parë të Presidentit rus, Vladimir Putin, më 1 mars si këmbyesin e fundit të lojës në “Neë Great Game” të shekullit të 21-të në Euroazi. Arsyeja është detajisht e hollësishme në humbjen e Supremacisë Ushtarake: Miopia e Planifikimit Strategjik Amerikan, një libër i ri nga analisti ushtarak / detar rus Andrei Martyanov.
Martyanov është i pajisur në mënyrë unike për këtë detyrë. I lindur në Baku në fillim të viteve 1960, ai ishte një oficer detar në epokën e BRSS deri në mesin e viteve 1990. Më pas ai u shpërngul në SHBA dhe tani është drejtor i laboratorit në një firmë hapësinore. Ai i përket një grupi jashtëzakonisht të rrallë: analistët më të lartë ushtarak / detarë të specializuar në SHBA-Rusi.
Duke cituar Alexis de Tocqueville dhe Leo Tolstoy për Luftën dhe Paqen për të rishikuar balancën e pushtetit gjatë epokës sovjetike dhe më gjerë, Martyanov përcjell me kujdes se si kombi i vetëm në planet “i cili mund të mposhtë ushtarakisht Shtetet e Bashkuara në mënyrë konvencionale” ka reaguar ndaj një situate ku çdo dialog kuptimplotë midis Rusisë dhe politikanëve të Amerikës është praktikisht i pamundur.
Ajo që në fund zbulohet nuk është vetëm një rast i shpërfilljes së Sun Tzu “nëse e njihni armikun dhe e njihni veten, nuk duhet të keni frikë rezultatin e njëqind betejave”, por mbi të gjitha arroganca në mesin e një serie iluzionesh pozitive.
Kompleksi industrial-ushtarak i Shteteve të Bashkuara përfiton nga një buxhet vjetor i përbërë prej rreth 1 trilionë dollarë amerikanë. I vetmi justifikim për një shpenzim kaq të madh është prodhimi i një kërcënimi të jashtëm vdekjeprurës: Rusia. Kjo është arsyeja kryesore se kompleksi nuk do të lejojë presidentin amerikan Donald Trump të përpiqet të normalizojë marrëdhëniet me Rusinë.
Por tani kjo është një lojë e re e topit ndërsa SHBA përballet me një kundërshtar të frikshëm, që siç përcakton me hollësi Maryanovi përdor pesë aftësi të rëndësishme.
1.Komanda, kontrolli, komunikimet, kompjuterët, intel, mbikëqyrja dhe aftësitë e zbulimit të barabarta ose më të mira se SHBA.
2.Kapacitetet e luftës elektronike të barabarta ose më të mira se SHBA.
3.Sisteme të reja armësh të barabarta ose më të mira se SHBA.
- Sistemet e mbrojtjes ajrore që janë më shumë se një ndeshje për fuqinë ajrore të SHBA.
- Rreziqet subsonike, supersonike dhe hipersonike të lundrimit, që kërcënojnë Perandorinë Amerikane të Bazat dhe madje edhe tërë kontinentin e SHBA.
Pra, si kemi ardhur këtu?
Mitologjia ushtarake amerikane.
Martyanov argumenton se Rusia, gjatë gjithë dekadës së parë të mijëvjeçarit, kaloi kohë të mjaftueshme “duke e përcaktuar veten në aspektin e cikleve të mbyllura teknologjike, lokalizimit dhe prodhimit”.
Në të kundërt, Gjermania, edhe me një ekonomi të madhe dhe të zhvilluar, nuk mund të hartojë dhe të ndërtojë nga zeroja një avion luftarak më të mirë, ndërsa Rusia mundet. Gjermania nuk ka një industri hapësinore si Rusia.
Sa për SHBA rusët nuk e kuptuan që ajo ka një teknologji të përparuar sepse ata: “thjesht nuk kanë kuptim të dallimit të madh midis proceseve të përfshira në një ekonomi virtuale monetare dhe atyre të përfshirë në prodhimin e sistemit modern të kontrollit informativ të luftimit ose të avionit luftarak të fundit”.
Martyanov prodhon shumë fotografi. Për shembull, “Rusia nisi një përmirësim të plotë pavarësisht pengesave të saj bërthamore detare me nënndarjet e raketave balistike të artit (SSBNs) të klasës Borey (Projekti 955 dhe 955A). Ky është programi që shumica e analistëve të Rusisë qeshnin para dhjetë vjetësh, ndersa tani ata nuk qeshin më.”
Një parim qendror i librit është që të hedh poshtë mitologjinë ushtarake amerikane. Kjo duhet të përfshijë një rishikim të thellë të Luftës së Dytë Botërore dhe një rishqyrtim se si marina sovjetike po mbyllte hendekun teknologjik me Marinën Amerikane deri në mesin e viteve 1970, edhe pse ajo mbeti “një forcë e dedikuar e mohimit të detit e hartuar në mënyrë strikte për pengesë “. Marina sovjetike, si marina ruse sot,” u ndërtua kryesisht për një qëllim të vetëm: të parandalonte sulmin e NATO-s në BRSS nga deti “.
Duke u zhvendosur në epokën pas Bashkimit Sovjetik, është e pashmangshme që Rusia të krijonte një strategji të bashkërenduar për të kundërshtuar vazhdimisht lëvizjen e Organizatës së Traktatit të Atlantikut Verior, një shkelje e qartë e marrëveshjes (verbale) ndërmjet George Bush dhe Mihal Gorbaçovit.
Dhe kjo na çon në shenjtorët e vendeve të shenjta në lidhje me grackën e preferuar të Beltëay, “agresioni rus”. Megjithëse Rusia “nuk ka aftësi për të trajtuar dëme të mëdha në NATO”, siç na kujton Martyanovi.
Makthi i Kalibrit të Brzezinski
Kapitulli 7 i librit, i titulluar “Dështimi për t’u përballuar me modernizimin gjeopolitik modern”, na kthen në një moment tjetër të lojës: Parade Victory 2015 në Moskë, me Putin dhe Presidentin kinez Xi Jinping ulur pranë njëri-tjetrit, duke ekspozuar grafikisht makthin më të keq të një “Fushe të madhe shahu” nga “dy kombet më të fuqishme euroaziatike që shpallnin pavarësi të plotë nga vizioni amerikan i botës”.
Dhe pastaj ka pasur fushatë të Rusisë në Siri më 7 tetor 2015, gjashtë raketa lundrimi të Kalibrit 3M14 u nisën në intervale prej pesë sekondash nga anijet e vogla raketore të Marinës Ruse në Detin Kaspik, që synonin objektivat e Daesh në Siri. Theodore Rosvelt dhe grupi i tij i betejës bartëse e kuptonin menjëherë mesazhin, daljen nga Gjiri Persik diku tjetër.
Që atëherë, mesazhi është përforcuar: Mesdheu Lindor, Deti i Zi ose zonat e Paqësorit të Detit të Marinës së Rusisë po bëhen zona të mbyllura plotësisht për çdo kundërshtar.
Mësimi nga kapitulli i Kalibrit në Kaspik, shkruan Martyanov, është se “për herë të parë u demonstrua hapur, dhe bota mori parasysh, se monopoli amerikan mbi simbolet e pushtetit u prish zyrtarisht”.
Ndërsa Martyanov tregon se si “në Donbass dhe sidomos në Siri, Rusia quhet mashtrues amerikan gjeopolitik dhe ushtarak,” nuk ka dyshim që ky interkoneksion Siri-Ukrainë, të cilin e analizova këtu, është guri themeltar i tanishëm anti-rus.
Pra, topi, ashtu si ai i ofruar nga Putini për Trump në Helsinki, është në gjykatën e Shteteve të Bashkuara. Ajo që e përshkruan Martyanovi si “kombinimi vdekjeprurës i injorancës, hidhërimit dhe dëshpërimit” të elitave bashkëkohore amerikane, nuk mund të nënvlerësohet.
Tashmë gjatë fushatës së tij zgjedhore, Trump njoftoi disa herë se do të kundërshtonte rendin ndërkombëtar të Luftës së Ftohtë. Helsinki ishte një demonstrim grafik që tani Trumpi nuk do të marrë asnjë të burgosur për të ruajtur pushtetin e tij prej 1 trilion dollarësh.
Në të kundërt, diplomacia ruse, siç rikonfirmohet edhe një herë këtë javë nga vetë Putini, është e bindur se çdo gjë lejohet kur bëhet fjalë për shmangien e Luftës së Ftohtë.
“Pearl Harbor takon Stalingradin”
Është e qartë që Presidenti Trump po zbaton taktikat e ndarjes dhe sundimit Kissingerian, duke u përpjekur të zvogëlojë lidhjen politike, ekonomike ruse me dy shtyllat e tjera të integrimit euroaziatik, Kinën dhe Iranin.
Sidoqoftë, Trump nuk mund të mendojë për Imazhin e Madh, pasi kjo duhet të shikojë bisedën mes dy prej shumë pak amerikanëve që në të vërtetë njihen me provën e thellë të Rusisë. Profesori Stephen Cohen dhe profesor John Mearsheimer shkojnë në përfundimin se: Asgjë nuk mund të bëhet kur rusofobia është ligji i tokës.
Duhet të kthehemi në fjalimin e Putinit në 1 mars, i cili i paraqiti SHBA-ve atë që mund të përshkruhet vetëm, shkruan Martyanov.
Martyanov shkon gjatë gjithë rrugës për të shpjeguar se si sistemet më të fundit të armëve ruse paraqesin pasoja të mëdha strategjike dhe historike. Hendeku i raketave midis SHBA dhe Rusisë tani është “një humnerë teknologjike”, me raketa balistike “të aftë për trajektore që e bëjnë çdo lloj mbrojtje anti-balistike të padobishme.”
Kinzhal, siç përshkruhet nga Martyanov, është “një ndërrues i plotë i lojërave gjeopolitike, strategjike, operacionale, taktike dhe psikologjike.” Në pak fjalë, asnjë sistem modern apo perspektivë e mbrojtjes ajrore e vendosur sot nga NATO nuk mund të kapë as edhe një raketë të vetme me karakteristika të tilla.
Kjo do të thotë, që i gjithë Mesdheu Lindor mund të mbyllet, për të mos përmendur tërë Gjirin Persik. E gjithë kjo shkon përtej asimetrisë, është në lidhje me “ardhjen përfundimtare të një paradigmi krejtësisht të ri” në luftë dhe teknologji ushtarake.
Libri i leximit të Martyanov është arma e fundit e shkatërrimit të miteve (WMD). Ndryshe nga versioni Saddam Hussein, ky fakt ekziston. Si Putin paralajmëroi (në 7:10 në video), “Ata nuk na dëgjojnë atëherë.”
A po dëgjojnë tani?
Burimi: AsiaTimes/ Gazeta impakt
