Liria palestineze nuk mund të mbështetet në shtypjen e të tjerëve

Kur i plagosuri Jahja Sinwar hodhi një shkop drejt makinës së luftës sioniste, duke rezistuar edhe në momentet e fundit të jetës së tij, ai mishëroi kauzën e pathyeshme palestineze për çlirimin. Për 75 vjet brutaliteti të pamëshirshëm, ne palestinezët kemi qëndruar të palëkundur në kërkimin tonë për të parë lirinë në tokën tonë.

Rezistenca jonë vazhdon sepse drejtohet nga një e vërtetë e thellë: se lufta për çlirimin e Palestinës është e pandashme nga lufta universale për dinjitetin njerëzor. Është ky angazhim për lirinë kolektive, në vend të interesave të ngushta kombëtare, që ka mbështetur rezistencën palestineze dhe ka ndezur një valë në rritje të solidaritetit global.

Kjo është arsyeja pse ne palestinezët shikojmë sirianët të vërshojnë rrugët e Damaskut, Halepit, Hamës dhe Homsit, duke shijuar lirinë për herë të parë në breza, zemrat tona janë plot me emocione komplekse: pikëllim për ata që kanë humbur, shpresë për atë që mund të jetë e mundur dhe një angazhim i palëkundur për çlirimin tonë.

Disa tani pretendojnë se kauza e Palestinës është dobësuar nga rënia e presidentit sirian Bashar al-Assad, se lufta jonë për çlirim u mbështet disi në kontrollin e tij të hekurt mbi Sirinë. Ata flasin për “akset e rezistencës” dhe nevojën gjeopolitike. Por ata e keqkuptojnë thelbësisht natyrën e luftës sonë.

Kauza palestineze nuk është varur kurrë nga diktatorët që shtypin popullin e tyre. Rezistenca jonë nuk ka pasur kurrë nevojë për ata që vranë refugjatët palestinezë, që burgosën luftëtarët tanë dhe që mbajtën dekada paqe të ftohtë me pushtuesit tanë.

Ne e dimë se familja al-Assad – si tiranë të tjerë rajonalë – përdori kauzën palestineze si një burim legjitimiteti kombëtar dhe rajonal, ndërsa kërkon të kontrollojë dhe madje të shtypë lëvizjen çlirimtare palestineze.

E vërteta e kampit Yarmouk qëndron si një dëshmi e këtij realiteti të hidhur. Ajo që dikur ishte zemra e gjallë e jetës palestineze në Siri – një vend ku refugjatët rindërtonin disa pamje të shtëpive të vjedhura prej tyre – u bë një kurth vdekjeje. Kur sirianët u ngritën duke kërkuar lirinë në vitin 2011, forcat e regjimit rrethuan kampin, duke bombarduar dhe vuajtur nga uria refugjatët palestinezë së bashku me sirianë. Mijëra u vranë, u burgosën dhe u zhdukën nëpër burgje. Më shumë se 100,000 palestinezë u detyruan të ikin, duke u bërë refugjatë dy herë. Kjo ishte fytyra e vërtetë e “mbështetjes” së al-Asadit për Palestinën.

Tani, ndërsa burgjet e tij janë hapur, ne mësojmë më shumë të vërteta të errëta. Më shumë se 3,000 palestinezë ishin zhdukur me forcë në burgjet siriane që nga viti 2011; vetëm  630 prej tyre mbijetuan dhe u liruan gjatë dy javëve të fundit. Ndër të mbijetuarit është Sabri Daraghma nga fshati al-Lubban al-Sharqiya në Bregun Perëndimor, i cili dikur ka qenë anëtar i Organizatës për Çlirimin e Palestinës. Ai u zhduk në vitin 1982 dhe kaloi 42 vitet në vijim i burgosur në Siri.

Për 50 vjet, regjimi i al-Asad mbajti qëndrimin e tij të qetë të Izraelit përmes marrëveshjes së shkëputjes të vitit 1974, edhe pse avionët izraelitë shkelën hapësirën ajrore siriane pa u ndëshkuar dhe ushtria izraelite mbajti pushtimin e saj të Golanit. Sundimtarët në Damask nuk ofruan asgjë tjetër veçse retorikë boshe rreth përgjigjes në kohën e duhur – një kohë që nuk erdhi kurrë.

Disa thonë se palestinezët “i detyrohen” al-Asads për mbështetjen e tyre. Por ne nuk i detyrohemi askujt për mbështetjen e luftës sonë kundër një armiku të përbashkët. Palestinezët po luftojnë kundër një force koloni-koloniale që ndjek një plan të “Izraelit të Madh” që shkon shumë përtej kufijve të Palestinës historike dhe në Sirinë, Libanin, Jordaninë dhe Egjiptin fqinjë.

Ata prej nesh të udhëhequr me të vërtetë nga kauza palestineze nuk mund ta ndajnë luftën tonë për drejtësi nga çlirimi më i gjerë i të gjithë popujve. Dashuria që buron nga një përkushtim i palëkundur për një kauzë të drejtë e ka mbështetur rezistencën tonë gjatë tetë dekadave të shpërnguljes dhe tradhtisë – jo aleancave me shtypësit, jo mbështetjes së diktatorëve, por vullnetit të pathyeshëm të një populli që refuzon të pranojë nënshtrimin.

Kjo frymë, ndoshta, është arsyeja pse flamuri palestinez ngrihet sa herë që arabët mblidhen për liri si një simbol i dëshirës sonë kolektive për drejtësi. Gjatë Pranverës Arabe, Palestina qëndroi në qendër të protestave – jo vetëm si shkak, por si një shembull i rezistencës së pathyeshme. Nuk është rastësi që ata që kërkuan të dërrmonin këto ëndrra revolucionare punuan kaq dëshpërimisht për të shkëputur këtë lidhje.

Kanë kaluar 13 vjet që kur populli sirian doli në rrugë duke kërkuar lirinë. Ata duruan bomba me fuçi, sulme kimike, dhoma torturash, zhdukje të detyruara dhe indiferencë të botës. Megjithatë ata këmbëngulën. Tani, ndërsa kthehen në shtëpi, ecin rrugëve jo si refugjatë, por si sirianë. Duhet të turpërohen ata që shajnë njerëzit që e kanë fituar lirinë me duart e tyre.

Sigurisht, ka shumë arsye për të qenë kritik ndaj forcave të përfshira në rënien e al-Asad. Ne nuk mbajmë iluzione. Grupet e armatosura të opozitës që tani kontrollojnë Sirinë kanë bashkëpunuar me forcat perandorake. Disa prej tyre kanë marrë fonde nga Shtetet e Bashkuara, të tjerët janë mbështetur nga Izraeli; të tjerët ende kanë qenë të përfshirë në shtypjen e vetë sirianëve.

Që nga rënia e al-Asadit, Izraeli ka nisur një fushatë masive bombardimi ajror kundër objektivave të infrastrukturës ushtarake dhe civile në të gjithë vendin dhe ka avancuar më tej në territorin sirian. Nuk ka pasur kryesisht asnjë përgjigje nga qeveria e re në Damask. Disa e kanë festuar këtë pasi sirianët “marrin atë që meritonin” për rrëzimin e al-Asadit. Të tjerë kanë pyetur veten pse Izraeli ka bombarduar aftësitë ushtarake të një “aleati” të pritur.

Ndoshta sepse fitorja siriane ka zgjuar shpresën në një brez që ishte dërrmuar në nënshtrim. Ekziston një mundësi reale që miliona sirianë të sapoliruar do ta pretendojnë këtë çlirim për veten e tyre, se ata nuk do të braktisin parimet revolucionare që kanë pasur për dekada.

Për ne, palestinezët, imazhet e sirianëve që kthehen në shtëpi kanë nxitur diçka thellë në ndërgjegjen tonë kolektive – mundësinë e një kthimi, të rrugëve të rilidhura, të kufijve të fshirë nga akti i thjeshtë i njerëzve që ecin në shtëpi. Edhe në Gaza, ku njerëzit kanë përjetuar 14 muaj gjenocid që ka marrë kaq shumë jetë, ka shkatërruar mijëra vjet histori dhe ka asgjësuar qytete të tëra, lajmet e Sirisë kanë jehuar.

Kauza palestineze zgjat sepse është e drejtë, sepse është e drejtë dhe sepse ne kemi brenda vetes diçka që nuk mund të mposhtet: një kujtesë kolektive që i reziston fshirjes. Izraeli mbetet ai që ka qenë gjithmonë: një projekt kolonial kolonial, të cilit ne arabët do të vazhdojmë t’i rezistojmë.

Nga kampet e refugjatëve të Libanit deri te rrugët e rrethuara të Gazës, nga kodrat e ndara të Jeruzalemit deri te diaspora e shpërndarë në të gjithë globin, ne palestinezët mbetemi të papërkulur, të pathyer dhe të pambrojtur ndaj asgjëje përveç të drejtës sonë të patjetërsueshme për liri. Rënia e një diktatori nuk e dobëson atë që kurrë nuk ishte e tij për të forcuar. Kauza jonë mbartet në zemrat e miliona njerëzve që e dinë se çlirimi i vërtetë ngre gjithçka dhe nuk lidh asnjë./AlJazeera/GazetaImpakt