Nga Peter Oborne
Raporti i Ipeshkvisë së Truros për përndjekjen e të krishterëve në të gjithë globin është një përpjekje e jashtëzakonshme, por i vonuar. Raporti, i lëshuar këtë javë, ishte porositur nga sekretari i jashtëm britanik në mbështetje të Zyrës së Jashtme për të krishterët e persekutuar.
Të krishterët vuajnë diskriminimin e përditshëm dhe më keq. Qeveritë perëndimore nuk kanë dëshirë t’ju vijnë në ndihmë. Sidoqoftë, raporti është një zhgënjim i trishtuar kur bëhet fjalë për gjendjen e rëndë të krishterëve në Lindjen e Mesme, nga ku filloi feja. Përndjekja, siç sugjeron peshkopi, këtu është në të vërtetë më e egër.
Numrat janë në rënie të shpejtë dhe ndoshta të pakthyeshme. Por analiza e peshkopit është e dobët. Fajësimi i eksodit të palestinezëve nga Toka e Shenjtë për “tensionet e nxitura nga konflikti i gjerë arabo-izraelit” është një shpjegim i paqartë dhe i pakënaqshëm.
Shpjegimi parësor
Raporti i kushton shumë pak vëmendje shpjegimit parësor për persekutimin e kaq shumë të krishterëve në Lindjen e Mesme gjatë dy dekadave të fundit. Kjo ka të bëjë kryesisht me politikën e jashtme perëndimore dhe veçanërisht pushtimin e Irakut në vitit 2003.
Në pjesën e raportit për Irakun, duhet të presim deri në fund para se të përmendet drejtpërdrejt se rajoni është ende duke vuajtur efektet e “ndërhyrjes ushtarake të udhëhequr nga SH.B.A.” Kjo nuk është e mirë. Duhet një diskutim serioz për gjendjen aktuale të të krishterëve në Lindjen e Mesme ku në pararojë të analizës së saj duhet të vendosë sjelljen e qeverive perëndimore.
Nuk është për t’u habitur që peshkopi i Truro nuk arrin ta bëjë këtë. Ai pranon se disa anëtarë të stafit nga Zyra e Jashtme kanë kontribuar në projektin e tij, por ai gjithashtu pretendon se raporti i tij është “i pavarur”. Atëherë, pse e pranoi ndihmën e tyre? Kur ia bëra këtë pyetje peshkopit, ai këmbënguli që ata nuk kishin “dhënë asnjë kontribut në tekst”.
Sidoqoftë, pjesa e raportit për Lindjen e Mesme përfundon si një ndjesë për politikën e jashtme perëndimore.
Më e habitshme nga të gjitha është vlerësimi i raportit për Sirinë, i cili ka pasqyruar një eksod shkatërrimtar të të krishterëve që nga fillimi i luftës civile në vitin 2011. Peshkopi me të drejtë fajëson përndjekjen për grupet sektare, por ai nuk arrin të përballojë faktin se Perëndimi dhe aleatët kanë mbështetur në mënyrë të pakufizuar disa nga të njëjtat banda të armatosura që kanë synuar të krishterët.
Peshkopi i Truro më siguron se foli me ish-Kryepeshkopin e Canterbury, George Carey për fushatën e krishterë Baroness Cox, dhe të dy janë të mirë informuar. Por ai duket se nuk ka mësuar shumë prej tyre. Të paktën, raporti duhet të kishte kritikuar Zyrën e Jashtme Britanike për injorimin e plotë të interesave të të krishterëve në politikën Siriane gjatë tetë viteve të fundit.
Politika e jashtme britanike
Për të qenë i drejtë me peshkopin, ai mashtron Ministrin e Zyrës së Jashtme të Shtetit, baroneshën Anelay të Shën Johnsit, mbi sugjerimin në intervistat me “The Tablet” dhe “Christian Today” që Shteti Islamik ka vrarë të krishterët jo për shkak të fesë së tyre, por sepse ata mbështesin regjimin e Asadit. Ai kritikon gjithashtu qeverinë britanike për faktin se më pak se 1 përqind e refugjatëve sirianë që vijnë në Britani janë të krishterë.
Nga ana tjetër, raporti injoron refuzimin e mjerë nga Zyra e Jashtme për të ofruar viza për kryepeshkopët sirianë dhe Irakianë në vitin 2016, me sa duket për shkak të alarmit se ata do të flisnin për pasojat e politikës së qeverisë britanike për të krishterët sirianë dhe Irakianë.
Kur ia thashë këtë peshkopit, ai me përgjigje një të arsyeshme tha: “Raporti bën referenca të shpeshta për të metat e azilit dhe praktikave të vizave në Mbretërinë e Bashkuar që prekin të krishterët jashtë shtetit. Ne nuk mund të përmendnim çdo rast”. Peter Ford, ish ambasadori britanik në Siri, më thotë se raporti është “një zbardhje e ndikimit të një politike të turpshme për të injoruar pasojat për të krishterët sirianë nga vendosmëria jonë për të hequr Asadin”.
Vuajtja e të krishterëve palestinezë
Raporti nuk arrin të trajtojë problemet me të cilat përballen të krishterët në territoret e zaptuara Palestineze, një zonë që përfshin Betlehemin, vendlindja e Jezu Krishtit. Unë kam udhëtuar në zonë gjatë javëve të fundit dhe kam mësuar nga një numër i priftërinjve palestinezë se si po bëhet jeta e tyre, në disa raste, e mjerueshme për shkak të politikës izraelite.
Bashkëshortet e huaja të pastorëve palestinezë e kanë gjithnjë e më të vështirë marrjen e vizave, që do të thotë se familjet vihen nën presion për tu ndarë. Ne gjithashtu kemi parë shpronësimin e tokave të kishave nga kolonët në rrethana të rrëmujshme, shumica e ndërtesave më të spikatura që i përkasin Kishës Ortodokse Greke në Portën Jaffa të Qytetit të Vjetër.
Unë e pyeta peshkopin se pse nuk arriti ti referohet dokumentit “Kairos, Palestinë” të prodhuar nga kishat lokale 10 vjet më parë. Dokumenti ishte një përpjekje serioze për t’u marrë me problemet morale dhe praktike me të cilat përballen palestinezët e krishterë sot dhe nxori në pah padrejtësitë e pushtimit.
Ai është një dokument shumë i fuqishëm dhe duhet të jetë pjesë e çdo vlerësimi të situatës së të krishterëve në rajon. Peshkopi më tha që “asnjë nga dëshmitarët tanë nga Lindja e Mesme (dhe ka pasur shumë) nuk i është referuar atij.” Unë e nuk e kisha të vështira ta kuptoj sepse një numër madh i të krishterëve kryesorë me të cilët kam folur këtu në javët e fundit më tregoi për Kairos dhe përvjetorin e saj të afërt.
Ka shumë gjëra që janë të mira në botimin e Ipeshkvisë së Truros. Ai ka bërë deklarata të fuqishme për gjendjen e vështirë me të cilën përballen të krishterët në të gjithë globin. Por ai nuk ka thënë të vërtetën e plotë për të krishterët në Lindjen e Mesme dhe ai nuk ka pranuar të bëjë diçka që do të vinte në siklet Zyrën e Jashtme Britanike./ gazetaimpakt/middleeasteye
