Në përgjigjen e tij ndaj artikullit tim mbi lidhjet midis një numri të nominuar të Kabinetit të Trumpit dhe organizatës iraniane të njohur si Muxhahedin e-Khalq (MEK), Robert Torricelli bën atë që përkrahësit e grupit gjithmonë bëjnë: Ai rishkruan historinë, dhe më pas njollos kritikët e grupit.
Me një mbështetëse të MEK-ut që tashmë është zgjedhur si sekretare e Kabinetit (Elaine Chao për Transportin); disa të tjerë, përfshirë John Bolton dhe Fran Townsend, janë ende në diskutim për punë të nivelit të lartë në një administratë të Trumpit; dhe një i katërt, Neët Gingrich, pritet të marrë rolin e vetëpërshkruar të “planifikuesit kryesor”, personazhit të MEK-ut dhe, për pasojë, çështjet e mbështetësve të tij të paguar.
Le të fillojmë me historinë revizioniste. Torricelli, një ish-kongresist dhe senator dhe për shumë vite avokati i MEK, i hedh poshtë pohimet e mia për të kaluarën e dhunshme të grupit si fyese, dhe pretendon se “nuk ka parë prova për të mbështetur pohimin që Benjamini bën, se ai (MEK) ka marrë pjesë në aktivitete terroriste kundër iranianëve ose amerikanëve”.
Por ka shumë dëshmi. Për dekada me radhë dhe bazuar në inteligjencën amerikane, qeveria e Shteteve të Bashkuara e ka fajësuar MEK-un për vrasjen e tre kolonelëve të Uashingtonit dhe tre kontraktorëve amerikanë, duke bombarduar mjediset e shumta të kompanive amerikane dhe duke vrarë iranianë të pafajshëm. Administratat e shumëfishta i kanë hedhur poshtë përpjekjet e MEK-ut dhe të zëvendësuesve të tij për të pretenduar se çdo veprim i keq ka qenë rezultat i asaj që Torricelli e quan “një grup marksist”, i cili drejtoi shkurtimisht MEK-un, ndërsa liderët e tjerë, të cilët më vonë e refuzuan këtë komplot, ishin në burg.
Këto ishin të vërteta kur Torricelli ishte vetë në Dhomën e Përfaqësuesve dhe shërbente si anëtar i Nënkomitetit të Çështjeve të Evropës dhe Lindjes së Mesme të Komitetit të Shtëpisë së Punëve të Jashtme. Në një përgjigje me shkrim ndaj një pyetjeje të nënkomisionit në vitin 1992 rreth MEK-ut, Ndihmës Sekretari i Shtetit Robert Pelletreau shkroi:
“Ne nuk merremi me Organizatën Popullore Muxhahedine të Iranit. Kjo politikë lind nga shqetësimet tona rreth përdorimit të terrorizmit nga organizata në të kaluarën, avokimit të vazhdueshëm të dhunës dhe një kontradikte thelbësore midis politikës së saj dhe tonës.
Para së gjithash, Muxhahedin vrau disa zyrtarë amerikanë në Iran në vitet 1970. Kjo nuk është histori për ne, dhe ne nuk i pranojmë as përpjekjet e Muxhahedinëve për të justifikuar veprime të tilla për arsye se disa nga udhëheqësit e organizatës ishin burgosur në kohën e sulmeve. Organizata mori përgjegjësinë për sulmet, dhe duhet të mbajë përgjegjësinë pasuese. Ata gjithashtu mbështetën okupimin e Ambasadës sonë në Teheran, në të cilën diplomatët amerikanë u bënë peng për më shumë se një vit.”
Kjo nuk është një referencë e vetmuar. Çështja u përmend shpesh dhe përgjigja ishte gjithmonë e njëjtë. Një raport i Shërbimit të Kërkimit të Kongresit i vitit 1992 detajoi rekordin e gjerë të MEK-ut për vrasjen e amerikanëve dhe iranianëve. Megjithëse Torricelli e mohon që MEK-u ka marë pjesë në shtypjen e Saddam Husseinit ndaj kurdëve pas Operacionit Stuhia e Shkretëtirës, raporti, duke u mbështetur në burimet e qeverisë amerikane, thotë: “Kurdët e Irakut pohuan gjithashtu se Muxhahedin kishte ndihmuar ushtrinë e Irakut në shtypjen e kurdëve, ‘një pretendim i mbështetur nga refugjatët që ikën pranë kufirit iranian’.” Raporti vazhdon të citojë udhëheqësin kurd dhe presidentin e parë të Irakut pas rënies së Sadamit, Jalal Talabanin, duke u thënë gazetarëve në atë kohë se “5,000 iranianë Mojahedin [MEK] u bashkuan me forcat e Sadamit në betejën për Kirkukun”, dhe tregon për Wall Street Journal duke raportuar edhe për rolin e MEK-ut në këtë fushatë të përgjakshme.
Ekziston edhe një literaturë e pasur shkencore mbi keqtrajtimet e MEK-ut. Në të vërtetë, në vitin 2011, historiani iraniano-amerikan Ervand Abrahamian (autor i The Iranian Mojahedin) dhe tre duzina studiues të tjerë iranianë, përfshirë Shaul Bakhash, Gary Sick dhe Juan Cole, nënshkruan një letër, botuar në Financial Times, që kundërshtoi heqjen e MEK-ut nga Lista e Organizatave të Jashtme të Terrorizmit të Departamentit të Shtetit për shkak të historisë së tij të terrorizmit, sjelljes si kult dhe mungesës së mbështetjes midis iranianëve.
Për më tepër, avokati i MEK-ut pohon se në vitin 1997, në kohën e përcaktimit (si organizatë terroriste), “Departamenti i Shtetit dha arsyet e tij për rekordin e gjatë të dhunës së MEK-ut, por mund t’ju them se si anëtar i Komitetit të Senatit, kam shqyrtuar dosjen e Departamentit të Shtetit mbi MEK-un dhe nuk gjeta prova, asnjë dëshmi dhe asnjë arsye për përcaktimin, përveç kënaqjes të Teheranit.” Por edhe këtu, deklarata e ish-Senatorit është e pasaktë. Departamenti i Shtetit asnjëherë nuk i ndan të dhënat administrative që janë në themel të listimit të organizatave terroriste të huaja me askënd jashtë Departamentit të Drejtësisë, FBI-së, Departamentit të Thesarit dhe Shtëpisë së Bardhë. Ai nuk do të kishte parë ndonjë “dosje” të Departamentit të Shtetit ose ndonjë dëshmi që ajo përmbante.
Torricelli e hodhi poshtë argumentin tim duke më etiketuar mua dhe ata që kërkuan të emërojnë MEK-un si grup terrorist në vitin 1997, si servilë të Teheranit. MEK dhe surrogatët e tij zakonisht përdorin këtë sulm kundër atyre që kritikojnë grupin, por është i pakuptimtë. Ata që kanë punuar për emërimin e kanë hedhur poshtë këtë pohim në mënyrë të përsëritur, dhe unë sigurisht nuk kam asnjë suport ndaj Teheranit.
Në të vërtetë, në vitet e mia në Shtabin e Sigurisë Kombëtare dhe si koordinator për antiterrorizmin në Departamentin e Shtetit, unë kam qenë i përkushtuar në luftën kundër terrorizmit iranian. I kam shtyrë partnerët tanë evropianë që ta caktojnë Hizbollahun si një organizatë terroriste, të cilën ata eventualisht e bënë në vitin 2013. I informova vendet e tjera mbi komplotin iranian për të vrarë ambasadorin saudit në Uashington, një përpjekje që çoi në një dënim të paparë të Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së ndaj Iranit në vitin 2011. Përkrahësit e MEK-ut thjesht besojnë se kushdo që nuk do t’i bëjë jehonë thirrjeve të tyre për ndryshimin e regjimit në Teheran, duhet të jetë në anën e Republikës Islamike. Ata gjithashtu pretendojnë se MEK ka një të ardhme si “opozitë e vërtetë demokratike ndaj mullahëve” – që nëse / dhe kur ndryshimi i regjimit në Iran të ndodhë, MEK-u do të jetë në gjendje ta mbushë zbrazëtinë. Por ky është vetëm një mendim shpresues. Pa mbështetje në Iran dhe me një histori të tmerrshme prapa tij, MEK-u nuk ka perspektiva serioze politike.
Së fundmi, Torricelli nënkupton se për shkak se disa zyrtarë të nivelit të lartë të tillë si Sekretarja Hillari Klinton dhe Sekretari Xhon Kerri kanë falënderuar mbështetësit e shquar amerikanë të MEK-ut për ndihmën e tyre në shtyrjen e anëtarëve të tjerë të grupit për ta lënë Kampin Ashraf dhe më vonë Kampin Liberty, ata në njëfarë mënyre miratojnë MEK-un.
Unë nuk mund të flas për ndonjë komunikim privat pasi e lashë Shtetin, por do të isha i befasuar nëse ndjenjat brenda ndërtesës do ishin ndryshe nga ato që ishin kur unë isha atje – që është shprehja e mirënjohjes për figura të ndryshme politike amerikane për nxitjen e pasuesve të MEK-ut, të cilët ishin duke u përdorur si pengje nga lidershipi i tyre, për të nisur largimin nga Iraku. Ne donim të shmangnim vrasjen e të gjithë atyre – 86 u masakruan në sulme në vitet 2011 dhe 2013. Prandaj unë rekomandova dhe Klinton nënshkroi në delistimin e MEK-ut – dhe duke e bërë këtë në mënyrë specifike si një çështje të zgjuarsisë të saj dhe jo për shkak të “rrethanave të ndryshuara”, të cilat do të ishin shkaku i rekordit nëse Departamenti i Shtetit ndihej i bindur se MEK-u ishte bërë një grup vërtet i besueshëm, pa dhunë dhe demokratik.
Është ndoshta shumë për të kërkuar që Robert Torricelli ose ndonjë nga figurat e njohura politike që mbështesin MEK-un të rishikojnë pikëpamjet e tyre. Por të tjerët në Kongres dhe publik duhet të konsultohen me bollëkun e dëshmive të historisë shqetësuese të MEK-ut, duke përfshirë abuzimin e anëtarëve të tij të transmetuar në raportet e vëzhguesve të tillë si Human Rights Watch, dhe llogarinë e përpjekjeve të tij për të blerë ndikim në Capitol Hill, të përfshira në autobiografinë e ish-kongresmenit (dhe dikur operatori CIA-s i bazuar në Iran) Robert Ney. Një debat më i informuar rreth MEK-ut mund të fillojë atje.
DANIEL BENJAMIN
/ © Gazeta Impakt
