nga Nexhat Ibrahimi.
Me Lidhjen e Prizrenit abuzuan institucione dhe individë. Ajo vazhdon të përshkruhet si një veprim kryekëput shqiptar, i ndërtuar dhe i nxitur nga elementi anti-turk, i cili ishte në konflikt të hapur dhe të egër me osmanët dhe identitetin islam të shqiptarëve, e jo me pushtuesit serbë në veri dhe grekë në jug.
Në pamundësi që të thuhen të gjitha, do ta cekim vetëm Sami Frashërin, cili përmend se në kohën e Lidhjes së Prizrenit gazeta “Courrier d’Orient” akuzoi se Lidhja ishte mbështetur “mbi fanatizmin fetar dhe do të drejtohej kundër të krishterëve”, duke harruar se edhe të krishterët, ani pse për interesat e tyre, dhanë kontribut “në idenë e kombësisë” dhe kishin marrëdhënie reciproke të qëndrueshme me muslimanët.
Edhe më vonë intelektualë dhe institucione të caktuara me të drejtë e kanë vërejtur karakterin islam të Lidhjes së Prizrenit, por për fat të keq, në vend të qasjes objektive, reale e shkencore të këtij realiteti, këta abuzojnë me synimet dhe programet e LP-së, duke promovuar vetëm aspekte të caktuara të saj. Jemi të mendimit se përpjekjet për ta eliminuar elementin islam nga Lidhja janë të pavend në aspektin ideologjik, të paqëndrueshme në aspektin historik, janë falsifikim në aspektin shkencor, duke bërë kështu paralelizma me kristianizmin mesjetar dhe duke mos e njohur fare frymën e islamit. Në fund të fundit, vendimet në Lidhje paraqisnin reflektim të kohës, rrethanave dhe të nevojave të tyre fetare, kulturore, politike dhe ekonomike, pra jo reflektim të kohës që do të vijë.
Ndër veprat që e shtrembëruan Lidhjen e Prizrenit është edhe Enciklopedia e Jugosllavisë. Kjo enciklopedi, me qëllime diskreditimi, pohon se Lidhja e Prizrenit ishte “produkt i Portës”, kurse miratimin e vendimeve të Kongresit të Berlinit nga Perandoria Osmane e mendon si mashtrim, sepse “i ka armatosur shqiptarët dhe financiarisht e ka ndihmuar Lidhjen në mënyrë që territoret e pushtuara megjithatë të mbesin në suaza të Perandorisë.
Në këtë frymë mendoj se ishte edhe “mesazhi telegrafik i dt. 21 shtator 1320/ E.s.: 3 tetor 1879, i dërguar për të përcjellë kërkesën e parisë së Shqipërisë për bashkimin në një Vilajet të vetëm të të gjitha trojeve shqiptare, si kusht që ato të qëndrojnë të bashkuara me Shtetin Osman”.