Nga: George Galloway
Britania është në kontrollin e një revolucioni. Më shumë se për lehtësimin e elitës qeverisëse të vendit, është një revolucion kulturor, dhe jo një revolicion ekonomik apo politik.
Duke u përballur me një recesion ekonomik të dimensioneve historike dhe duke kryesuar disa nga statistikat më të zjarrta Covid-19 në planet, Britania është e bindur nëse faji i vogël i themeluesit të Boy Scouts Robert Baden-Powell ishin mjaft të shëmtuar për të justifikuar ngjashmërinë e tij duke marrë një zhytje në Poole Harbour, siç bëri tregtari skllav Edward Colston në Bristol Harbour.
Sigurisht, hipokritët që tundnin Colston duke vuajtur të njëjtin fat si dhjetëra mijëra viktima të tij të hedhura zakonisht, në bord, por jo gjithnjë, të vdekur nga anijet e tij të skllevërve si “jodemokratikë” humbasin pikën që vështirë se dikush në Angli madje nuk kishte votën kur u ngrit statuja.
Dhe vepra kryesore e Baden-Powell, e cila nuk mund të merrej me Adolf Hitlerin, ishte normë dhe jo përjashtim midis kastës qeverisëse në vitet ’30. Qëndrimi i tij ndaj luftërave imperialiste në Afrikë ishte gjithashtu parësor për Britaninë në epokën e tij.
Cecil Rhodes, i cili vazhdon të jetë ende në kullën në Universitetin e Oksfordit, është pa dyshim një shembull i egër i venalitetit racist. Ai nuk ishte thjesht racist brutal dhe imperialist; ai sistemoi racizmin, duke hapur rrugën për aparteidin, askund më shumë sesa në vendin që për një kohë njohu emrin e tij të vërtetë: Rodezia.
Por nëse ndonjë gjë përmbledh triumfin e politikës së identitetit mbi politikën e klasave, është gjallëria e jashtëzakonshme me të cilën miliona njerëz në mbarë botën kanë derdhur guximin dhe energjinë e tyre në protestat e Black Lives Matter, ndërsa Britania vazhdon të mbetet deri në qafën e saj në krimet imperialiste të cilat janë kryesisht të pa provokuara.
Jetët nuk duket se kanë rëndësi në Jemen, për shembull, kur murtaja dhe uria e përmasave biblike janë përkeqësuar nga sulmet e mundshme britanike dhe amerikane, të cilat kanë vrarë qindra mijëra njerëz. Jo në shekujt e kaluar, por tani.
Jetët arabe në Siri nuk kanë rëndësi për më shumë se një grusht njerëzish në Britani përgjatë afro një dekade mbështetje të qartë ushtarake, politike, financiare dhe propagandistike për një mori fanaticësh që kërkojnë të shkatërrojnë Republikën jofetare Arabe.
Kur njerëzit e zinj vareshin si fruta të çuditshëm nga pemët libiane pas pushtimit të vendit nga Britania e Madhe / SHBA / Franca dhe ekzekutimit me një bajonetë të udhëheqësit të saj, liberalët si Hillary Clinton dhe David Cameron qeshën, fjalë për fjalë, në rastin e Clinton.
Në Britani, ku rreth 60,000 vdekje më tepër u raportuan nga Zyra e Statistikave Kombëtare dhe Financial Times gjatë vetëm disa muajve në vitin 2020, një numër jashtëzakonisht disproporcional i atyre vdekjeve u pësuan nga qytetarët e BAME, (komunitetet jo të bardha). Ato jetë të zeza duket se nuk kanë marrë shumë rëndësi. Jo të mjaftueshme për të protestuar, të paktën.
A ishin neveri, plotësisht e justifikuar, në krimet e imperializmit Britanik në shekujt e kaluar, të përkthyera në një vendosmëri për t’i dhënë fund pozicionit të paracaktuar britanik të ndërhyrjes në çdo pjesë të botës deri dhe në përfshirjen në pushtimin aktual, kjo do të ishte një gjë e mirë natyrisht, sado e pamundur.
Nuk ka mundësi sepse krimet britanike të së kaluarës nuk ndodhën sepse kriminelët ishin britanikë. Ata nuk ndodhën sepse kriminelët ishin, psikologjikisht sociopatikë dhe shpesh ndoshta edhe psikopatë megjithëse shumë prej tyre ishin, duke u gjykuar nga veprimet e tyre. Kapiteni Cook nuk i preu gjymtyrët e vendasve të pabindur në antipodë sepse e donte shikimin e gjakut (megjithëse ai mund të jetë mirë) por sepse ai ishte në lidhje me biznesin e pushtimit dhe perandorisë. Dhe perandoria ka të bëjë me biznesin e biznesit. Britania pushtoi pjesën më të madhe të botës për të mos dhënë bibla, por për të plaçkitur gjithçka që mund të bartnin duke përfshirë, edhe formën e skllavërisë, vetë njerëzit e tokave të pushtuara.
Imperializmi është në mënyrë të pashmangshme një zhvillim i modelit tonë kapitalist, nevoja për tregje të robërve dhe burime të lira të punës (mundësisht falas) të punës, mallrave bazë dhe lëndëve të para.
Nuk ishte klasa punëtore britanike që përfitoi nga Perandoria Britanike, jo paga për skllevërit e sjellë me anije. Popujt e kolonizuar dhe skllevërit kishin të gjithë armik të njëjtë, i cili ushqehej me gjakun, djersën dhe lotët e të gjithëve. Armiku është në shtëpi. Jo në shekullin e 17-të, por tani./Gazetaimpakt/rt/
