Nga Mirela Jorgo

Ne edhe varrezat i kemi katrahurë!

Nuk kemi respekt për të vdekurit.

I betonojmë dhe i bëjmë gjigante me mermer e beton.

Nuk i kthejmë në lëndina me bar dhe një gur të punuar bukur ku gdhendim emrin dhe ditët e shënuar të lindjes e vdekjes.

Nxitojmë kush bën mermerin më të shtrenjtë dhe e kufizojmë me kangjella.

Varret janë aq ngjitur sa nuk ke ku të vendosësh këmbën. Për të vendosur një tufë lule tek një varr, duhet të shkelësh mbi varret e tjera.

Njeriu ka lindur prej tokēs dhe drejt tokës do tē shkoj.

Me vete nuk merr asgjë.

As privilegjet, as pasuritë, as veshjet, as salltanetet.

Kush e kupton vdekjen me thellësi , ndjen sesi respektohet ai që vdes.

Mal betoni dhe mermeri mbi trupin e tij, në vend që të ketë lëndinë plot lule mbi tē.

Nxitojmë tek shpenzimet marramendëse te mermerit e granitit.

Nuk e kuptojnë që vetëm toka dhe dheu i saj te jep prehje.