Njerëzit e lashtë Hunz që ndodhen në kufirin mes Pakistanit dhe Indisë, janë të njohur për jetëgjatësinë e tyre deri në 110-120 vjet.
Kjo është arsyeja pse atdheu i tyre quhet “oazi i rinisë”.
Ata pothuajse asnjëherë nuk janë të sëmurë, dhe falë gjeneve, gjithmonë duken të rinj.
Ata janë një shembull i vërtetë që ekziston një mënyrë pothuajse ideale e jetës. Ata lahen në ujë të akullt, madje edhe në një temperaturë 15 gradë nën zero, dhe në moshën 65 vjeç lindin fëmijë. Në verë, ata hanë fruta dhe perime të papërpunuara, ndërsa në dimër konsumojnë kajsi të thata, drithëra dhe djath delesh.
Ekziston një periudhë kur hunzët nuk hanë asgjë, dhe ajo njihet si “pranvera e uritur”. Emërtohet pasi frutat janë akoma të pjekura dhe më pas ata pinë ekskluzivisht lëng kajsie.
Periudha zgjat nga 2 deri në 4 muaj dhe ata e konsiderohen të rëndësishme për shëndetin dhe stilin e jetës së tyre. Proteinat i konsumojnë në sasitë më të vogla, marrin mesatarisht 1,933 kalori në ditë, 36 gr yndyrë dhe 365 gr karbohidrate.
Për shkak të stilit të saj të jetesës, njerëzit e Hunzës kanë qenë objekt i shumë hulumtimeve.
Kështu, në librin “Hunza – Njerëzit që ia nuk dinë për sëmundjen”, R. Bircher nxjerr në pah karakteristikat themelore të dietës së tyre, duke argumentuar se ato janë vendimtare për një jetë të shëndetshme: ajo është një dietë vegjetariane, me ushqime të papërpunuara ku mbizotërojnë frutat dhe perimet. Në to ka zero kimikate, ndërkohë që s’e njohin as alkoolin e as ëmbëlsirat. Gjithashtu, praktikojnë shumë agjërimin.
Në Kongresin Ndërkombëtar për Kancerin në Paris në 1977, ekspertët njoftuan se mungesa e plotë e kancerit ndodh vetëm tek njerëzit e Hunza-s.
Për ta, ecja rreth 20 kilometra në ditë është njësoj si të ecësh nëpër shtëpi. Për njerëzit e Hunza-s, ngjitja në mal është si të shkosh në një supermarket, e prej aty ata zbresin të lumtur dhe të gëzuar. /tesheshi
