Nga Shane Quinn
Në 30 gusht 1945, gjeneralmajori Lauris Norstad i dërgoi një dokument eprorit të tij, gjeneralit Leslie Groves, duke listuar gjithsej 15 “qytetet kryesore sovjetike” që do të goditeshin me armë atomike nga SHBA, duke filluar nga kryeqyteti Moskë. Kjo u pasua nga 25 “qytetet kryesore sovjetike” të listuara për asgjesim, në krye të grupit të fundit ishte Leningrad, pothuajse i shkatërruar gjatë rrethimit nazist të ngritur në fund të janarit 1944.
Planet bërthamore të mësipërme po përpiloheshin tre ditë para se Lufta e Dytë Botërore të kishte përfunduar zyrtarisht (më 2 shtator 1945), dhe vetëm dy javë pas dorëzimit të Japonisë.
Këto nisma, që synonin për shkatërrimin e BRSS, po zhvilloheshin që në Mars 1944, në një kohë kur Moska ishte një aleate jetike e kohës së luftës. Për shkak të raporteve të vazhdueshme të inteligjencës sovjetike, Stalini ishte në dijeni të projektit bërthamor të Amerikës që në prill 1942.
Ndërkohë, udhëheqësit politikë të Japonisë u detyruan të dorëzohen më 15 gusht 1945, pasi ushtria amerikane kërcënoi të hidhte më shumë armë atomike mbi vendin. Kjo do të kishte qenë thjesht e realizueshme, me Pentagonin që mbante edhe dy bomba atomike në rezervat e tij gjatë pjesës së fundit të vitit 1945.
Në ditët që shtriheshin përtej fundit të Gushtit 1945, skemat e shkatërrimit të Groves dhe Norstad ishin duke u zgjeruar. Më 15 shtator 1945, një dokument shumë i klasifikuar në lidhje me planin e tyre u shpjegua me tone të zymta që:
“Shkatërrimi i menjëhershëm i vullnetit të armikut “BRSS” dhe aftësia për të rezistuar është objektivi kryesor i Forcave Strategjike Ajrore të Ushtrisë së Shteteve të Bashkuara”, për t’u përqendruar në “qendrat të industrisë armike, transportit dhe popullsisë”.
Po atë ditë, më 15 shtator 1945, Groves dhe Norstad vlerësuan se mbi pesë qytete metropole sovjetike, gjithsej 66, duhet të shkatërroheshin me 204 bomba atomike, një armë ” e shkatërrimit në masë” e cila ishte “jashtëzakonisht e suksesshme” në shkatërrimin e Hiroshima dhe Nagasaki. Eshtë llogaritur që këto 66 qytete kanë 100% të prodhimit të aluminit të Bashkimit Sovjetik, 97% të rezervave, 95% të avionëve, 95% të kapacitetit të rafinimit të naftës, etj.
Ky material i deklasifikuar, praktikisht i injoruar nga media komerciale dhe kryesisht i shmangur nga lajmet alternative, ka një rëndësi veçanërisht të lartë, pasi shkatërron mitet e pretenduara prej kohësh që e ashtuquajtura Lufta e Ftohtë filloi në 1947. Ajo çmon më tej pretendimet se rifillimi i armiqësive ishte për shkak të antagonizmit sovjetik.
Një dokument i rëndësishëm, shumë secret, i Pentagonit, i datës 15 shtator 1945, përshkruan në mënyrë të qartë se: “Shkatërrimi i aftësisë ruse për të zhvilluar luftë është përdorur si bazë mbi të cilën mund të përcaktohen kërkesat e përdorimit të bombave atomike të Shteteve të Bashkuara”.
Në lindje, më shumë se 20 qytete të pushtuara Sovjetike të Kinës gjithashtu u “shqyrtuan” për sulme atomike, por përfundimisht u vendos që ky rajon i pasur me burime “nuk është një pjesë integrale e BRSS”.
Arsenali atomik i Amerikës i lëshuar mbi Bashkimin Sovjetik, mundësisht, do të dorëzohej nga bomba e ardhshme me gjashtë motorë B-36 “Ndërmjetësuesi”, me një spektër të mrekullueshëm 230 hapa dhe jo, siç mendohet, me më të voglin “Superfortress” të B-29 një aeroplan, i ri nga ai që hodhi dy bomba mbi Japoni.
Kapaciteti i lëvizjes së B-29 ishte ai i më shumë se 5,000 miljeve pa karburant, por edhe kjo distancë mbresëlënëse kishte kufizimet e saj për atë që ishte parashikuar tani. Për krahasim, B-36 mburrej me një gjatësi fluturimi prej 10,000 milje.
B-36 në fakt mund të fluturonte nga Uashingtoni në Moskë, të hidhte ngarkesën e saj të tmerrshme dhe më pas të kthehej në kryeqytetin Amerikan pa u ndalur as njëherë atje (distanca e kombinuar 9,700 milje). Ky rekord do të ishte i arritshëm edhe për B-36 në lidhje me qytetet e tjera sovjetike si Leningrad, Kiev, Kharkov, etj. Megjithatë B-36 nuk do të ishte në dispozicion për operacione të tilla derisa të hynte më në fund në shërbim gjatë mesit të vitit 1948, dhe madje edhe pas kësaj, pasi avioni kërkonte rregullim të mëtejshme.
Dështimi i vendosjes së propozuar të 204 bombave atomike, u mendua një “kërkesë minimale” prej 123 armë atomike, ndërsa në skajin e kundërt të spektrit “një kërkesë optimale” përbënte një 466 bomba që binin nga sytë.
Në shtator 1945 “kërkesa minimale” e 123 bombave nuk ishte reale, lëre më shifrën 466, dhe në të vërtetë numri i fundit nuk u mor në konsideratë seriozisht. Deri në qershor 1948, memoria bërthamore e Amerikës ende përbëhej nga 50 armë atomike modeste. Moska duhej goditur tani me tetë bomba, Leningradi me shtatë bomba.
Nga mesi i vitit 1948, numrat atomikë të Amerikës u ballafaquan ndërsa u zbulua “bollëku bërthamor”. Deri në verën e vitit 1949, Uashingtoni kishte bombat atomike të nevojshme 200 plus, në mënyrë që të shkatërronte Bashkimin Sovjetik.
Megjithatë Rusia, duke njohur kërcënimin me të cilin përballej shteti i tyre, kishte krijuar me shpejtësi armët e tyre bërthamore. Pikërisht kur arsenali amerikan po i afrohej madhësisë së nevojshme, në gusht 1949 sovjetikët shpërtheu një pajisje atomike mbi Semipalatinsk, në Kazakistanin veri-lindor.
Shpërthimi bërthamor i BRSS, gati identik me atë të bombës Nagasaki të Amerikës, u zbulua brenda disa ditësh nga Forca Ajrore e SHBA. Pasi ata kontrolluan imtësisht mbetjet atomike të Sovjetikëve, presidenti Harry Truman, i informuar për lajmin, u tmerrua.
Inteligjenca amerikane kishte nxjerrë përfundimin se Sovjetikët ka mundësi të mos ishin në gjendje të prodhonin bomba atomike të paktën deri në 1953. Një memorandum i CIA-s nga 15 dhjetori 1947 këmbënguli,
“Është e dyshimtë që rusët mund të prodhojnë një bombë para vitit 1953, dhe pothuajse e sigurt që ata nuk mund të prodhojnë një para 1951”.
Në tetor 1948 Gjenerali Curtis LeMay, një udhëheqës i pamëshirshëm i luftës, mori kontrollin e Komandës Strategjike Ajrore, me Groves të hedhur në errësirë në fillim të atij viti. LeMay përgatiti menjëherë një Plan të Luftës së Emergjencës, i cili bëri thirrje për dëbimin e BRSS me “të gjithë rezervat e bombave atomike, nëse vihen në dispozicion, në një sulm të vetëm masiv”.
Vitin pasues, tetor 1949, LeMay zgjeroi strategjitë në mënyrë që të përfshinte shkatërrimin e mbi 100 rajoneve urbane Sovjetike me 292 bomba atomike. Ky total domethënëse nuk do të ishte në dispozicion deri më 30 qershor 1950, deri në atë kohë suksesi i projektit bërthamor të Rusisë ishte konfirmuar.
Megjithatë, deri në vitin 1950, Pentagoni po ndjente bomba të tipit Nagasaki në një linjë prodhimi. Arma Nagasaki, “Fat Man”, kishte një rendiment prej 21 kiloton, duke e bërë atë shumë më të fuqishme se pajisja e Hiroshima, “Little Boy”, e cila mbante 15 kilotonë forcë shpërthyese.
Ushtria e Amerikës nuk do të mbante në zotërim armët “optimale” 466 deri në qershor 1951. Kjo u zvogëlua në 400 bomba të kërkuara për “vrasjen e një kombi” dhe sasia bërthamore e Pentagonit ishte plot me 400 pajisje të tilla në Ditën e Vitit të Ri 1951.
Nga viti 1950, programi do t’i nënshtrohej një zgjerimi të madh në mënyrë që të përfshinte Kinën e re komuniste, një vend në të cilin atëherë banonin mbi gjysmë miliardi njerëz. Kina, sic mund të vërehet, nuk zhvilloi armë bërthamore deri në vitin 1964.
Në hartat në selinë ushtarake amerikane në të gjithë rajonin e madh të Paqësorit, BRSS dhe zonat tokësore kineze u paraqitën si një e tërë e kombinuar: Një hartë e madhe gjigante pa kufij përcaktues për të bërë dallimin midis secilit shtet. Të dy duhej të shkatërroheshin së bashku, ndërsa sugjerimet në një përpjekje për të ndryshuar strategjinë u takuan me kundërshtim të prerë dhe “drithëruan edhe vetë planifikuesit”.
Këto harta, të fshehura nga një perde ose ekran nga vizitorët pa pretendime, ishin shënuar me shigjeta që tregonin se cilat zona duhen rrafshuar me bomba bërthamore; por në të vërtetë nuk ishte e mundur, në disa rajone, të dallonin në mënyrë të sigurt territorin kinez nga ai i Bashkimit Sovjetik jugor, ose pjesë të vetë Rusisë.
Në vitin 1960, u vendos që çdo qytet në BRSS dhe Kinës të sulmohej me armë bërthamore; një total i përbërë nga qindra qendra urbane. Për shembull, secila hapësirë e populluar në Bashkimin Sovjetik, që përmban 25,000 njerëz ose më shumë ishte caktuar të goditej me një bombë bërthamore. Këto programe do të zbatoheshin kryesisht me bombarduesit e rinj me rreze të gjatë, me avionë bombardues, B-52 dhe B-58, si dhe me B-36 të vjetëruar të dërguar në pension në 1959.
Në fillimin e viteve 1960, ky nivel shkatërrimi shumë i rritur ishte i mundur, pasi kapaciteti bërthamor i Pentagonit arriti rreth 18,000 bomba. Shumica tani përbëhej nga armët me hidrogjen pafundësisht më të fuqishme. Moska do të goditej me një rendiment prej 40 megatonësh, rreth 4,000 herë më e fuqishme se bomba në Hiroshima.
Për më tepër, aleatët e Paktit të Varshavës të BRSS në Evropën qendrore dhe jugore u caktuan gjithashtu për asgjësim: të tilla si Cekosllovakia, Hungaria, Polonia, Rumania, Bullgaria dhe Shqipëria. Këto kombe janë sot të gjithë anëtare të organizatës së NATO-s të udhëhequr nga SH.B.A., me Cekosllovakinë që edhe nga shpërndarja në dy vende të veçanta ato i përkasin NATO-s.
Shefat e Përbashkët të Shtabit të SH.B.A.-së, një organ prestigjioz ushtarak që këshillon Presidentin, llogariti në 1961 që sulmet bërthamore kundër BRSS, Kinës dhe shteteve të Paktit të Varshavës do të vrisnin rreth 600 milion njerëz. Edhe kjo shifër që mpinë mendjen ishte një vlerësim konservator, i cili nuk merrte plotësisht parasysh pasojat e veprimeve të tilla të synuara.
Bashkimi Sovjetik me shembullin e tij bërthamor të treguar për aleatët e Amerikës dhe NATO-s do të përgjigjej ndaj një sulmi të parë ndaj SH.B.A ve, të zjarrtë mbi kokat e veta për në vendet e NATO-s në Evropën perëndimore, duke i fshirë ato nga faqja e dheut.
Nëse do të kishte dyshime të vazhdueshme, pasojat radioaktive që rezultuan nga sulmet bërthamore të SHBA ndaj anëtarëve të Rusisë Evropiane dhe Traktatit të Varshavës, pritej të fryheshin në erë drejt Atlantikut. Kjo do të çrrënjoste pjesën më të madhe të Evropës perëndimore, të tilla si Franca, Hollanda, Belgjika, etj. Në veri, Finlanda mendohej të ishte një nga të parat që do të përballej me shkatërrim të menjëhershëm, pas pasojave të sulmeve nga një distancë e afërt nga shpërthimet e planifikuara bërthamore nga nëndetëset si stilolapsa mbi Leningrad.
Shkatërrimi nga pasojat nuk do të kufizohej në Evropë, por larg saj. Sulmet e mëtejshme bërthamore në BRSS jugore dhe lindore, së bashku me sulmet në shkallë të gjerë në të gjithë Kinën, do të preknin më pas shumë shtete të tjera në Azi.
Helmimi radioaktiv pritej të përhapej në drejtim të jugut mbi Indi, popullsia e së cilës në vitin 1960 përbëhej nga afërsisht 450 milion njerëz.
Afganistani, në kufi me BRSS dhe Kinën, do përballej me shkatërrim të gjerë nga pasojat, ashtu si edhe Japonia, pjesët jugore të së cilës ndodhen vetëm disa qindra milje nga Kina lindore. Mongolia, një vend i madh aziatik i pozicionuar midis Rusisë dhe Kinës, mund të presë pjesën e saj të rrezatimit; megjithëse shteti mongol, disa shekuj përpara që ishte një prej perandorive më të mëdha në histori, ka qenë i populluar rrallë në kohët moderne.
Numri i kombinuar i vdekjeve nga të gjitha sa më sipër me siguri do të kishte qenë afër një milliardë njerës. Sidoqoftë, e panjohur për të gjithë të interesuarit në fillimin e viteve 1960, për shkak të fenomenit të zhdukjes së dimrit bërthamor, Amerika gjithashtu do të ishte përballur me fundin e saj madje edhe pa sulme hakmarrëse që arrinin në tokën e SHBA. Ky skenar i përfundimit të ditës mbetet plotësisht i rëndësishëm sot, në një epokë të përhapjes bërthamore dhe rënies kujdesit të mjedisit. /GazetaImpakt/ /globalresearch/
