Çudia e feminizmit perandorak

Kur isha një vajzë e vogël, si shumë gra të brezit tim të cilat u rritën duke parë shfaqje televizive amerikane (edhe nëse ato dubloheshin në gjuhën arabe), unë rrotullohesha e rrotullohesha, duke u përpjekur për të arritur superfuqitë si Wonder Woman. Madje shtrembëroja hundën për të transformuar me magji vendin ku isha, si Samantha nga Bewitched.

Këto karaktere femra ishin përjashtime në mesin e amvisave të urta, sekretareve efikase dhe vajzave në ankth që përhapeshin në mediat popullore të kohës sime. Ëonder Ëoman dhe Samantha kishin fuqinë për të ndryshuar jetën e tyre, edhe nëse kjo fuqi duhej të mbetej e fshehur, përgjithmonë një sekret.

Unë jam e sigurt se e dija se ato karaktere nuk ishin të vërteta, se fuqitë e tyre ishin thjesht fantazi për hir të argëtimit. Por kjo nuk më pengonte të besoja se ndoshta, vetëm ndoshta, edhe unë mund të kisha një pushtet që fshihej diku brenda meje. Nuk kishte rëndësi nëse rrotullimi vetëm sa më merrte mendtë dhe nëse shtrembërimi i hundës nuk arrintë të përfundonte me magji detyrat e mia. Unë vazhdoja të përpiqesha.

Unë jam në të 40-at e mia tani dhe bota ka ndryshuar shumë që nga rinia ime kur shtypi, radio dhe televizioni u mësonin kryesisht grave se si të jenë gra të bindura dhe të kënaqshme, nëna të mira dhe shtëpiake të denja. Natyrisht, u gëzova kur mësova se Hollivudi po prodhonte një film me përmasa të mëdha për Wonder Woman, më në fund, pas disa përsëritjeve të Batman, Spiderman, Superman dhe filmave të tjerë me superheronj meshkuj. Akoma më mirë, filmi drejtohej nga një grua.

Pastaj erdhi tronditja dhe tradhtia.

Wonder Woman, rezulton (të paktën në këtë version të Hollivudit) të jetë një sioniste e njohur dhe nxitëse e tmerrshme e krimeve të luftës. Gal Gadot, aktorja në rolin kryesor, ka qenë një ushtare aktive në ushtri, kur Izraeli pushtoi dhe bombardoi Libanin jugor në vitin 2006.

Në vitin 2014, Gadoti dërgoi një mesazh mbështetjeje për ushtarët izraelitë, që therën më shumë se 2,100 njerëz të burgosur në një enklavë bregdetare, pa vend për t’u fshehur ose ikur. Ata bombarduan lagje të tëra duke varrosur familjet në rrënojat e shtëpive të shkatërruara. Për 52 ditë, ata hodhën vdekje nga qielli, toka dhe deti tek civilët e pambrojtur në vendin më të populluar në tokë.

Ata që nuk u vranë ose u gjymtuan, ose u plagosën ose u traumatizuan në një mënyrë apo në një tjetër. Bombardimet nuk u ndalën derisa mbetja e infrastrukturës së Gazës nga sulmet e mëparshme u dëmtua përsëri, duke përfshirë spitalet, energjinë elektrike, impiantet e trajtimit të ujit, bujqësinë, bizneset, rrugët, shkollat ​​dhe anijet e peshkimit.

Izraeli ka një nga ushtritë më vdekjeprurëse në botë, me makinat më të avancuara dhe teknologjike të vdekjes, dhe ata e kanë përdorur forcën e tyre vazhdimisht kundër popullsisë vendase të paarmatosur dhe të rrethuar, të cilët nuk kanë mundësi të mbrojnë veten. Ajo që Izraeli ka bërë në Palestinë dhe në Gazë në veçanti, është e pakonsumueshme. Ai ngrihet në format më të këqija të shtypjes dhe padrejtësisë, dhe tashmë është e vjetër me dekada.

Sionizmi nuk mund të pajtohet me feminizmin dhe ky feminizëm imperialist i vjetër i përket një epoke tjetër, kur feministët luftuan për të drejtën e votës, por vetëm për gratë e bardha.

Megjithatë, disa opinione të çmuara janë përpjekur të shqyrtojnë se çfarë do të thotë të zgjedhin një sioniste në rolin e një karakteri feminist ikonë. Reagimet kryesore të medias kanë qenë kryesisht lavdëruese. Kritika është përqendruar kryesisht në mospërputhjen e zgjedhjes së një bukurie për të pasqyruar një imazh të fuqisë femërore. Aty ku është përmendur sfondi ideologjik i Gadot, është bërë për në kontekst të përpjekjes për të shuar zemërimin publik kur u zbulua se ajo është një sioniste.

Mbrojtja është e njohur: Izraeli po lufton terroristët. Ata po mbrojnë veten e tyre, thjesht duke u përpjekur për të ruajtur hebrenjtë e tyre të lartësuar në mes të një rajoni barbar jo-hebre. Kjo është pak a shumë e njëjta histori që u dha nga aparteidi i Afrikës së Jugut kur burgosi ​​Nelson Mandelën, kur vrau nxënësit në Soweto, ose kur masakroi protestuesit në Sharpevij. Ata, gjithashtu, po mbronin veten kundër vendasve, të cilët nuk e vlerësuan faktin që ishin të shtypur.

Po sikur Hollivudi ta bënte këtë film në vitet 1980 dhe të vendoste një mbështetëse militante të aparteidit në rolin e Wonder Woman? A do të përqendroheshin mediat amerikane në talentin dhe bukurinë e saj aktive në vend të faktit se ajo hapur dhe me krenari pohon të drejtën e saj, si një grua e bardhë, të nënshtrojë vendasit e vendit të saj?

Ajo që është edhe më e habitshme është se Gadot po shënohet si një feministe (sipas pretendimit të saj), dhe, në mënyrë të mrekullueshme, si një grua me ngjyrë. Mbretëresha Latifah do të përshtatej dhe do të ishte bërë një Wonder Woman e mrekullueshme, por nuk po e zgjas më.

Familja e Gal Gadot erdhi në Palestinë si kolonizuese dhe pushtuese. Ashtu si shumica e sionistëve, prindërit e saj e ndryshuan mbiemrin e tyre Greenstein për të “indigjenizuar” veten e tyre, por kjo nuk e ndryshon atë që ata janë. Pozicioni i privilegjuar i Gadot në jetën e saj ngrihet mbi dëshpërimin, zhvendosjen, plaçkitjen dhe shkatërrimin e shoqërisë indigjene ku ajo jeton. Për këtë, ajo nuk shpreh as turp e as ndjesë, por krenari.

Diskutimet e feminizmit rreth këtij filmi kanë anashkaluar këtë fakt vendimtar rreth saj. Ata e kanë harruar nxitjen e vrasjes së pamëshirshme nga aktorja, e cila u mori jetën 547 fëmijëve në më pak se dy muaj. Në vend të kësaj, fokusi është në përmasat e saj fizike të pamundura. Kjo është vetëm një mënyrë tjetër që shkatërrimi i shoqërisë sonë normalizohet.

Por mos gaboni. Sionizmi nuk mund të pajtohet me feminizmin dhe ky feminizëm imperialist i vjetër i përket një epoke tjetër, kur feministët luftuan për të drejtën e votës, por vetëm për gratë e bardha.

Sipas fjalëve të Jaime Omar Yassin, “feminizmi nuk mund të jetë sionist, ashtu siç nuk mund të jetë neonazist – feminizmi që nuk dihet se si ndërthuret me shtypjen racore dhe etnike është thjesht një diversifikim i supremacisë së bardhë”.

Unë nuk e kam parë filmin, as nuk kam ndërmend ta bëj. Por miliona vajza e kanë parë apo do e shohin, duke përfshirë vajzat e vogla palestineze, si versioni im më i ri. Ato do të shohin fuqinë femërore të epitomizuar në një superheroinë që mbart përbuzje, shpërfillje dhe përçmim për jetën palestineze. Është një gjë e dhimbshme për t’u menduar. Dhe unë mund vetëm të falënderoj Libanin dhe Tunizinë – dhe individët anembanë botës – për bojkotimin e filmit.

Susan Abulhawa

/ © Gazeta Impakt

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne