Nga Zakariyah Zainab
Për më shumë se një shekull, burimet e mëdha energjetike të Iranit dhe pozicioni i tij strategjik e kanë bërë atë një objektiv të parë për dominimin perëndimor.
Në vitin 1908, Perandoria Britanike themeloi kompaninë Anglo-Persian Oil Company (që më vonë u bë BP), duke nxjerrë fitime marramendëse, ndërkohë që linte popullin iranian në varfëri.
Në vitin 1953, CIA organizoi një grusht shteti për të rrëzuar kryeministrin Mohammad Mossadegh, i cili kishte guxuar të kombëtarizonte naftën iraniane. SHBA dhe Britania rikthyen në pushtet Shahun e egër, për të garantuar interesat e tyre në rajon.
Plani ishte i qartë: Irani do të shërbente si shtyllë e bindur e kontrollit perëndimor në Azinë Perëndimore, duke garantuar sigurinë e Izraelit dhe hegjemoni të vazhdueshme të Perëndimit.
Por në vitin 1979, gjithçka ndryshoi.
Revolucioni Islamik i dha fund dekadave të projekteve imperialiste, jo vetëm në rajon, por edhe përtej tij. SHBA dhe aleatët e saj reaguan duke nxitur një luftë të imponuar tetëvjeçare, duke mbështetur diktatorin irakian Saddam Hussein në një fushatë të përgjakshme për të shtypur sovranitetin e sapo fituar të Iranit.
Kur dështoi edhe kjo, Perëndimi kaloi në fushata të mbytjes ekonomike, dezinformimi dhe operacione të fshehta, të gjitha të drejtuara për të penguar Iranin që të bëhej një model sfidues për kombet e tjera.
Ky është konteksti në të cilin duhet kuptuar lufta e fundit e agresionit izraelito-amerikan.
Stuhia e Al-Aksas dhe dështimi i planeve të vjetra
Operacioni i 7 tetorit ishte një tërmet politik dhe strategjik, që përmbysi llogaritjet e fuqive rajonale dhe globale. Për Izraelin, kjo ishte një mundësi për të shkatërruar përgjithmonë armikun më të fuqishëm. Kryeministri Benjamin Netanyahu, i rrethuar nga akuza për korrupsion dhe në krye të një koalicioni ekstremist, e pa në luftën e përhershme shpëtimin e tij politik.
Së pari, Gaza. Pastaj Bregu Perëndimor i pushtuar. Më pas Libani, ku Izraeli vrau drejtuesit kryesorë të Hezbollahut, kreu një nga sulmet më të mëdha terroriste të njohura si incidenti “pager”, dhe përpiqej të riformësonte peizazhin politik në një version më të nënshtruar.
Siria — fronti tjetër i luftës së imponuar
Siria, tashmë e shkatërruar nga dekada lufte të shkaktuara nga Perëndimi, u bë beteja e radhës. Turqia lëshoi në terren forcat e saj prokse, ushtria siriane dezertoi, Asadi u arratis, Irani u detyrua të tërhiqej, dhe Siria ra.Me forcat amerikane në Irak, bazat izraelite në Azerbajxhan, dhe prezencën e NATO-s në Turqi, Irani u gjend i rrethuar nga të gjitha anët. Lufta nuk ishte më në kufi — ishte në pragun e derës.Irani e kuptoi që ishte i radhës.
Basti amerikan dhe kundërpërgjigjja rrufe e Iranit
Pas vdekjes tronditëse të presidentit Ebrahim Raeisi, në Teheran mori detyrën një administratë e re dhe negociatat e tërthorta rifilluan në Oman, duke dhënë një shpresë të zbehtë për zbutje të tensioneve. Por më 13 qershor, vetëm pak ditë para raundit të gjashtë të bisedimeve, Izraeli, me mbështetjen e SHBA-së, nisi një ofensivë të papritur: vrasje të gjeneralëve më të lartë iranianë, shkencëtarëve bërthamorë dhe civilëve të pafajshëm. Ata po testonin vendosmërinë e Iranit.Plani ishte i thjeshtë:
Të prejhej koka e komandës ushtarake iraniane, të paralizohej reagimi i menjëhershëm, dhe të fitohej kohë për një sulm të plotë. SHBA dhe aleatët perëndimorë e mbrojtën Izraelin dhe e lavdëruan sulmin si një goditje parandaluese të suksesshme.Por nuk ishte.
Dështoi.Brenda 12 orëve, çdo gjeneral i vrarë iranian u zëvendësua.
Reagimi i Teheranit ishte i menjëhershëm dhe shkatërrues. Raketat ranë mbi pozicione strategjike dhe sensitive izraelite, dhe pavarësisht censurës së rëndë mediatike në Izrael, e gjithë bota pa skenat që ngjanin me Gazën – këtë herë në territoret e pushtuara.Bota e shikoi me habi ndërsa Republika Islamike e Iranit, e vetmuar por e bashkuar dhe e qëndrueshme, me armatime të prodhuara vetë, goditi me fuqi dhe saktësi të jashtëzakonshme.Kur SHBA ndërhyri duke dërguar bombardues të padukshëm (stealth bombers) për të sulmuar objektet bërthamore të Iranit, nuk ishte befasi për askënd.
Kjo ishte një luftë amerikane që në fillim — Izraeli ishte thjesht krahu i saj zbatues.
Kur Uashingtoni ndërhyri drejtpërdrejt
Kur vendimmarrësit në Uashington kuptuan se regjimi i tyre klientelist ishte në prag të shkatërrimit, ata ndërhynë drejtpërdrejt.
Kjo ndërhyrje tregoi vetëm një gjë: desperacionin e thellë, si nga ana e Izraelit, ashtu edhe nga Shtetet e Bashkuara.Por edhe atëherë, Irani dëshmoi qëndrueshmëri.Objekti i ndjeshëm Fordo mbeti i paprekur, siç konfirmohet nga vlerësimet e inteligjencës amerikane.
Materialet bërthamore ishin zhvendosur më herët në një vend më të sigurt.
Ndërkohë, Teherani ndërpreu lidhjet me IAEA-n, duke i mohuar Perëndimit çdo qasje dhe transparencë mbi programin bërthamor.
Iluzioni i ndërrimit të regjimit
Plani për përmbysjen e sistemit (nizaam) në Iran ka qenë në axhendën perëndimore që nga Revolucioni Islamik i vitit 1979, dhe kjo rezultoi të ishte keqllogaritja e dytë madhore e Izraelit.Izraeli jo vetëm që besonte te krijimi i kaosit të brendshëm, por edhe kishte investuar tek ai.Prej vitesh, Tel Avivi kishte financuar rrjete propagandistike në gjuhën persiane, me synim të nxitjes së pakënaqësisë dhe përçarjes kombëtare.Por ndodhi e kundërta.
Populli iranian, pavarësisht dallimeve të vogla politike, u bashkua përreth forcave të armatosura dhe flamurit kombëtar.
Qytetarët raportuan qeliza të fshehta të Mossadit, çka çoi në mijëra arrestime.Ëndrra për ndërrim regjimi u shpërbë përballë solidaritetit kombëtar.
Fundi i mitit të pathyeshmërisë izraelite
Tani që zjarri i luftës është shuar përkohësisht dhe agresioni sionist është pezulluar, mbetet pyetja:
Kush përfitoi më shumë nga ky përballje?
Çfarë fitoi Irani?U shkatërrua miti i pathyeshmërisë izraelite.
Raketat iraniane dëshmuan se mund të godasin çdo objektiv — një mesazh i qartë se entiteti kolonial-settler nuk është më i paprekshëm dhe as i sigurt.
Një komb i bashkuar
Irani dëshmoi se kur sovraniteti kërcënohet, ndarjet e brendshme zhduken. Populli u rreshtua përkrah ushtrisë së tij, udhëheqjes dhe revolucionit.
Riformatimi global
Rusia dhe Kina, duke kuptuar se pas rënies së Iranit do të ishin vetë në radhë, tashmë janë shumë më të prirura të furnizojnë Iranin me armë të avancuara — sisteme mbrojtëse ajrore, avionë luftarakë dhe teknologji të tjera strategjike.
Boshti i Rezistencës po forcohet
Nga Gaza në Liban, nga Jemeni në Irak, Boshti i Rezistencës është më i fuqishëm se kurrë.
Gënjeshtrat se Hezbollahu është i mposhtur, apo se “nuk bëri mjaft”, tani duhet të hidhen në koshin e historisë.
Ky bosht është i bashkuar, funksionon si një trup i vetëm dhe ndjek një qëllim të përbashkët strategjik.
Goditja iraniane në Katar — një paralajmërim i qartë
Sulmi shkatërrues i Iranit ndaj një baze ushtarake amerikane në Katar nuk ishte teatër. Ishte një mesazh i drejtpërdrejtë:
Çdo shtet që strehon ose mbështet agresionin amerikan, do të paguajë një çmim.
Cili është synimi i Iranit tani?
Nëse i referohemi strategjisë që Irani ka ndjekur që prej Revolucionit Islamik të vitit 1979, është e qartë:
Irani po luan lojën afatgjatë.Pranimi i një armëpushimi, i shpallur në mënyrë njëanshme nga një regjim izraelit i goditur rëndë, është një taktikë.
Irani doli nga përballja i paprekur.SHBA dhe Izraeli, pavarësisht fuqisë së tyre ushtarake, nuk arritën asnjë nga objektivat e tyre:
- As ndërrim regjimi
- As çmontim i programit bërthamor
- As thyerje e boshtit të rezistencës
Përkundrazi, ata zbuluan dobësitë e tyre.
SHBA u detyrua të ndërhynte drejtpërdrejt — një shenjtë e dëshpërimit, jo e forcës.
Izraeli, dikur i perceptuar si fuqia e pathyeshme rajonale, tani përballet me një pyetje ekzistenciale:
Çfarë ndodh kur frika nuk funksionon më si mjet parandalimi?
Lojë e gjatë. Qëndresë. Ndryshim rregullash.
Ndërkohë, Irani luan për trashëgiminë, jo për fitoren në një betejë të vetme. Ai e di se historia nuk shkruhet në një ditë, por me qëndresë dhe strategji të qëndrueshme.Rajoni është duke u riformatuar.
E ardhmja ende nuk është shkruar.
Por një gjë është e sigurt:
Rregullat kanë ndryshuar./gazetaimpakt/presstv
