Hezbollahu pa Damaskun: Përshtatja në vazhdën e një linje furnizimi të ndërprerë

Hezbollahu ka pësuar një goditje të rëndësishme me humbjen e rrugës së furnizimit sirian dhe pengesat e mëdha në fushën e betejës. Megjithatë, aftësia e lëvizjes për t’u përshtatur – përmes prodhimit lokal të armatimit, zvogëlimit të operacioneve dhe hyrjes në rrjetet e tregut të zi – ka mundësuar mbijetesën e saj dhe e ka vendosur atë në rrugën e rimëkëmbjes ndërsa viti po i afrohet një mbylljeje të paparashikueshme.

Që nga pengesat shkatërruese në shtator, Hezbollahu është përballur me një provë rraskapitëse elasticiteti. Humbjet kanë qenë të rënda –  udhëheqësit kryesorë , kuadrot dhe luftëtarët kanë rënë – por dëmi nuk ka qenë i kufizuar në koston njerëzore. 

Një pjesë e konsiderueshme e arsenalit të gjerë të Hezbollahut, që përfshin armatimin e lehtë dhe të rëndë, është vënë në shënjestër dhe është ndërprerë, duke e lënë grupin në nevojë për rindërtim urgjent së bashku me aleatët e tij në Boshtin e Rezistencës.

Ndërsa armët ranë në heshtje përkohësisht në Liban me fillimin e një armëpushimi tashmë të shkelur, konflikti mori një dimension të ri në Sirinë fqinje. Fraksionet e armatosura të udhëhequra nga Hayat Tahrir al-Sham (HTS) – i njohur më parë si Fronti Nusra – nisën një ofensivë të shpejtë dhe të koordinuar, duke pushtuar një qytet pas tjetrit, duke çuar në rënien  e Damaskut . 

Shpejtësia e përparimit të tyre shkaktoi rënien e qeverisë së presidentit sirian Bashar al-Assad në një çështje prej 11 ditësh. Qeveria e Asadit ishte një aleat kritik i Hezbollahut dhe një arterie kyçe logjistike për transferimin e armëve dhe luftëtarëve nga Irani. Ky kolaps shënoi ndërprerjen e një linje shpëtimi që kishte mbështetur prej kohësh operacionet ushtarake të Hezbollahut.

Hezbollahu humbet linjën e furnizimit sirian 

Ndërkohë, Izraeli e intensifikoi fushatën e tij ajrore, duke kryer qindra sulme precize në të gjithë Sirinë. Këto synonin jo vetëm stoqet strategjike të ushtrisë siriane, por edhe magazinat e përdorura nga Hezbollahu dhe aleatët e tij si depo rezervë. Sekretari i Përgjithshëm i Hezbollahut, Sheikh Naim Qassem,  konfirmoi  të shtunën atë që shumë njerëz kishin dyshuar tashmë: rruga e furnizimit përmes Sirisë është ndërprerë.

“Po, Hezbollahu ka humbur rrugën e furnizimit ushtarak përmes Sirisë në këtë fazë, por kjo humbje është një detaj në punën e rezistencës,” tha Qassem përpara se të shtonte, “Një regjim i ri mund të vijë dhe kjo rrugë mund të kthehet në normalitet, dhe ne. mund të kërkojmë mënyra të tjera”.

 Kjo gjendje e vështirë ngre pyetje themelore: A mundet Hezbollahu të kapërcejë humbjen e linjës së tij më jetike të furnizimit? Cilat strategji mund ta lejojnë atë të përshtatet me këtë realitet të ri? A ka rrugë alternative për të rimbushur aftësitë e saj?

Roli i prodhimit vendas

Qëndrueshmëria e Hezbollahut në tejkalimin e krizave të kaluara është mbështetur kryesisht në fokusin e tij në prodhimin vendas, veçanërisht të raketave dhe dronëve . Me kalimin e viteve, lëvizja e rezistencës ka zhvilluar dhe modifikuar sistemet e armëve brenda vendit, duke kombinuar zgjuarsinë me burimet e kufizuara.

Shumë nga lëshuesit e shkatërruar në sulmet e fundit janë prodhuar në vend, duke përfshirë ato të dizajnuara për lëshimin e raketave të ngopjes si raketa Fadi. 

Në fushën e raketave precize, sisteme të tilla si  Nasr 1 dhe Qader 2 duket se janë versione të modifikuara të modeleve më të vjetra, si Zelzal dhe Khaybar, të pajisura me sisteme udhëzuese të përmirësuara. Ndërsa shumica e komponentëve fizikë – trupat, kokat e luftës dhe karburantet – prodhohen në vend, pjesët elektronike kritike, pavarësisht se janë më të vogla dhe më të matura, mund të jenë futur kontrabandë ose montuar duke përdorur materiale të klasës civile.

E njëjta gjë vlen edhe për dronët. Sistemet si Ababil 2-T dhe Shahed 101 kanë fituar rëndësi pikërisht sepse dizajni i tyre mbështetet shumë në teknologjitë civile: motorët, pajisjet e imazhit dhe sistemet bazë të udhëzimit. Kokat e luftës janë përshtatur më pas për të përmbushur nevojat specifike operacionale.

Ekspertiza për prodhimin e këtyre armëve mbetet e padëmtuar. Megjithatë, ajo që është e pasigurt është shkalla në të cilën Hezbollahu mund të rindërtojë kapacitetin e tij të prodhimit nën presionet aktuale, duke pasur parasysh vështirësitë në blerjen e komponentëve të specializuar si sensorë termikë ose elektronikë të shkallës ushtarake. 

Përshtatja e strategjisë: Zvogëlimi dhe ripërcaktimi i prioriteteve 

Përballë sfidave të mëdha logjistike dhe burimeve në pakësim, Hezbollahut mund t’i duhet të kalojë nga një strategji sulmuese në një qëndrim më mbrojtës. Më parë, grupi mbante dy forca të dallueshme në Libanin jugor: njësitë e mbrojtjes gjeografike, të tilla si  Nasr dhe Aziz që kishin për detyrë të mbanin territorin, dhe Brigada elitare Radwan e trajnuar për operacione sulmuese thellë në Izraelin verior. 

Realitetet në ndryshim në terren mund ta detyrojnë tani Hezbollahun të ridrejtojë forcat e tij sulmuese për të forcuar operacionet mbrojtëse. Kjo jo vetëm që do të reduktonte kërkesat logjistike, por gjithashtu do të përputhej me nevojat imediate të grupit: fshehtësi, fleksibilitet dhe fokus në qëndrueshmëri. 

Natyrisht, operacionet mbrojtëse kërkojnë më pak armë të specializuara dhe kryesisht mbështeten në njohjen gjeografike dhe taktikat asimetrike. Sulmet e fundit izraelite shkaktuan kryesisht humbje në aftësitë sulmuese – asete që mund të mos jenë më të nevojshme menjëherë.

Duke konsoliduar forcat e tij, Hezbollahu mund të rialokojë burimet e tij për të rindërtuar infrastrukturën e tij mbrojtëse duke ruajtur rezervat strategjike për rastet e paparashikuara.

Kontrabanda dhe tregu i zi

Ndërsa rruga e furnizimit sirian është ndërprerë për shkak të rënies së qeverisë së Asadit, rrugët alternative për blerjen e armëve mbeten. Tregu i zi i Libanit ka shërbyer prej kohësh si një burim për armë të vogla dhe të mesme, duke përfshirë mitralozë, pushkë snajper dhe municione. 

Rrjetet e kontrabandës – nga toka, deti apo edhe ajri – janë dëshmuar elastike në të kaluarën dhe mund të ofrojnë një zgjidhje të përkohshme. Pavarësisht përpjekjeve monitoruese ndërkombëtare të udhëhequra nga një  UNIFIL jo i besueshëm dhe fuqitë perëndimore, Hezbollahu mund të përfitonte nga boshllëqet e zbatimit, ngjashëm me mënyrën se si dërgesat e armëve arritën më parë te rebelët sirianë pa u zbuluar. 

Kontrabanda është e rrezikshme, por historia tregon se aty ku ka kërkesë, do të shfaqen rrugët e furnizimit – sado klandestine të jenë ato.

Për sa kohë që do të ekzistojnë rrugët tregtare, do të ketë edhe tregu i zi dhe kontrabanda, duke i lejuar njerëzit të blejnë atë që u nevojitet me çmimin e duhur, njësoj si anija Lutfallah kur hyri për të furnizuar me armë rebelët sirianë në të kaluarën.

Një partner në Sirinë pas Asadit?

Ndërsa Hezbollahu dikur ishte në një linjë të vendosur me Asadin, lëvizja ka treguar pragmatizëm në trajtimin e udhëheqjes së re të Sirisë – pavarësisht armiqësive të vazhdueshme dhe inkursioneve izraelite. Autoriteti i ri në Damask përballet me një zgjedhje të ashpër: të bashkohet me shtetet arabe që favorizojnë normalizimin me shtetin okupues, ose të kërkojë aleanca alternative për të siguruar mbijetesën e tij. 

Nëse zgjedh këtë të fundit, një partneritet i rinovuar me Iranin dhe Hezbollahun nuk mund të përjashtohet. Megjithatë, një skenar i tillë mbetet i largët, i kushtëzuar nga ndryshimi i dinamikës politike dhe ushtarake. Siç tha Naim Qassem në fjalimin e tij të shtunën: 

“Ne gjithashtu shpresojmë që kjo parti e re në pushtet do ta konsiderojë Izraelin armik dhe të mos normalizojë marrëdhëniet me të. Këto janë titujt që do të ndikojnë në natyrën e marrëdhënieve mes nesh dhe Sirisë”.

Goditja që i është dhënë Hezbollahut në muajt e fundit është e pamohueshme, por është larg të qenit vendimtar. Ndërsa humbja e Sirisë si linjë furnizimi përbën një sfidë të rëndësishme, historia e lëvizjes së rezistencës është një histori e përshtatjes dhe elasticitetit. 

Nga prodhimi lokal deri te zvogëlimi strategjik dhe shfrytëzimi i rrjeteve të tregut të zi, Hezbollah ka provuar aftësinë e tij për t’u përshtatur edhe me rrethanat më të vështira. Ndërsa faza aktuale mund të jetë një nga më sfidueset që ka hasur grupi, nuk është pa precedent.

Që nga formimi i tij gjatë Luftës Civile Libaneze dhe pushtimit fatkeq të Izraelit në Libanin jugor, Hezbollahu ka demonstruar vazhdimisht aftësinë e tij për të vepruar në mënyrë diskrete, për t’u përshtatur në mënyrë strategjike dhe për të duruar kur mbijetesa është në rrezik. Pavarësisht nëse lëvizja e rezistencës do të jetë aleate me qeverinë e re siriane apo jo, fokusi i saj kryesor mbetet i qartë: të përballojë stuhinë dhe të dalë e paprekur, e përgatitur për të përballuar çdo sfidë që ka përpara./ TheCradle/GazetaImpakt

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne