Nga Lea Akil
Si u bë Sayyed Hassan Nasrallah një simbol i qëndrueshëm i sakrificës dhe qëndrueshmërisë?
Ne u rritëm duke dëgjuar zërin e tij. Ne u rritëm duke e parë atë. Dikur prisnim me padurim atë dhe fjalimet e tij… jemi ende në pritje.
Teksa shkruaj këto rreshta më kujtohet një citim i Che Guevara, i cili tha “Më lejoni të them se revolucionari i vërtetë udhëhiqet nga një ndjenjë e madhe dashurie. Është e pamundur të mendosh për një revolucionar të vërtetë që i mungon kjo cilësi.”
Kanë kaluar dyzet ditë nga martirizimi i Sekretarit të Përgjithshëm të Hezbollahut, Sayyed Hassan Nasrallah, një njeri që ishte simbol i shpresës, sakrificës, qëndrueshmërisë dhe rezistencës, por më thellë, ai mishëronte dashurinë— sepse çfarë është rezistenca dhe sakrifica nëse jo forma më e thellë e dashurisë?
Për të kuptuar përmasat e asaj që sakrifikoi ky njeri, çfarë kanë sakrifikuar shumë para tij dhe çfarë të tjerë të panumërt do të vazhdojnë të sakrifikojnë, duhet të kuptoni thelbin e dashurisë: dashuri për tokën tuaj, popullin tuaj, sovranitetin dhe dinjitetin tuaj. Është përmes kësaj që ne mund të ripërcaktojmë dhe kuptojmë patriotizmin e vërtetë.
Ata u përpoqën t’i mbyllnin gojën me 83 tonë bomba të prodhuara nga SHBA, për të shuar vendosmërinë e Rezistencës dhe për t’i hapur rrugën shpresave të tyre për t’i dhënë fund Hezbollahut. Por martirizimi i tij arriti të kundërtën sepse rezistenca mbetet elastike, u rrit në zjarr dhe ai mbetet i pranishëm.
Pak figura politike në botë kanë aq respekt sa Sejjid Hasani. Më lejoni t’i referohem atij si Sejid Hassan, jo Sejjid Nasrallah—, të cilin ne e quajmë me dashuri, ‘el-Sayyed.’ Si ish-sekretar i përgjithshëm i Hezbollahut, ai mbahet mend si një figurë qendrore në luftën kundër ndikimit dhe ndërhyrjes izraelite dhe perëndimore në Liban. Megjithatë, përtej rolit të tij politik, ai është një njeri që ka bërë sakrifica të thella personale, ku secila zgjedhje pasqyron përkushtimin e tij të palëkundur ndaj një kauze më të madhe se ai.
Në vitin 1997, djali i madh i Sayyed Hassan, Hadi, u martirizua gjatë konfrontimeve me forcat pushtuese izraelite në Libanin Jugor. Hadi, si shumë njerëz të brezit të tij, ishte i përkushtuar për të luftuar për sovranitetin e Libanit, një kauzë ideologjike që formësoi jetën e babait të tij. Por për Sejjid Hasanin, humbja e djalit të tij ishte më shumë se realiteti zemërthyes i një babai të pikëlluar; ishte një akt thellësisht simbolik që nënvizonte sinqeritetin e angazhimit të tij ndaj kauzës së rezistencës.
Kur Hadi u bashkua me vijat e frontit, Sejjid Hasani e pa atë me sytë e një udhëheqësi, duke e inkurajuar atë të vazhdonte në këtë rrugë përballë pushtuesit. Duke vepruar kështu, Sejjid Hasani e vendosi gjakun e familjes së tij në të njëjtën kategori me gjakun e të tjerëve të panumërt, të cilët gjithashtu kishin sakrifikuar jetën e tyre gjatë luftës libaneze për çlirim dhe vazhdojnë ta bëjnë këtë.
Martirizimi i Hadit u bë një mesazh i fuqishëm për ndjekësit e Sejid Hasanit: se udhëheqja e Hezbollahut nuk ishte mbi sakrificën e askujt, dhe tregoi se përkushtimi i Sejid Hasanit ndaj kauzës nuk ishte thjesht retorikë, por një çështje besimi të fortë.
“ Ata [ okupimi izraelit thanë se kjo arenë do të ishte në shënjestër, se ky podium do të shkatërrohej, për të frikësuar njerëzit dhe për t’i mbajtur ata larg…Po] duke qëndruar këtu para jush dhe mes jush, Unë rrezikoj ju dhe veten time. Kishte mundësi të tjera dhe deri para 30 minutash po diskutonim këtë çështje. Por mendja, zemra dhe shpirti im nuk do të më lejonin të flisja nga larg ose përmes një ekrani.”
– Sayyed Hassan, gjatë fjalimit të fitores në 2006
Sayyed Hassan, si një udhëheqës i një rezistence që sfidoi Perëndimin dhe “Izraelin,” jetoi nën kërcënim të vazhdueshëm. Inteligjenca izraelite dhe agjencitë e tjera armike e kishin vënë në shënjestër për vite me rradhë, duke e parë largimin e tij si çelësin për destabilizimin e udhëheqjes së Hezbollahut. Si sakrificë për rezistencën dhe udhëheqjen e saj, atij iu desh të kufizonte shumë paraqitjen e tij publike.
Për më shumë se një dekadë, ai mungonte kryesisht në jetën publike në kuptimin fizik. Kjo mungesë erdhi me një kosto të jashtëzakonshme personale. Kjo do të thoshte se ai nuk mund të lëvizte lirshëm në atdheun e tij dhe nuk mund të gëzonte lirinë e thjeshtë për të ecur mes komunitetit të tij. Kjo jetë erdhi me një sakrificë të dëshirës bazë njerëzore për lidhje. Megjithatë, ai e pranoi këtë barrë, duke zgjedhur sigurinë dhe vazhdimësinë e udhëheqjes së Hezbollahut mbi mirëqenien e tij.
Pavarësisht izolimit, Sayyed Hassan ishte një figurë aktive dhe me ndikim në jetën e komunitetit të tij, zëri dhe imazhi i tij i projektuar përmes ekraneve, një simbol i rezistencës që tejkalonte praninë fizike. Çdo fjalim që ai mbante nga një vend i pazbuluar i kujtonte komunitetit të tij përkushtimin e tij ndaj kauzës së tyre të përbashkët.
Kjo erdhi edhe me kufizime në jetën e tij si baba, bashkëshort, vëlla dhe bir, duke jetuar veçmas nga gruaja dhe fëmijët për sigurinë e tyre dhe të tijat. Ndryshe nga shumica e baballarëve, ai nuk ishte i pranishëm për momentet e përditshme familjare, momentet e gëzimit, apo edhe momentet e pikëllimit. Roli i tij si udhëheqës nënkuptonte që edhe këto lidhje personale duhej të sakrifikoheshin, duke jetuar një jetë të karakterizuar nga distanca nga mishi dhe gjaku i tij.
Në intervista të rralla, Sayyed Hassan foli për dhimbjen e të jetuarit larg familjes së tij dhe koston emocionale të stilit të tij të jetesës. Ato momente ofruan një paraqitje të shkurtër të njeriut pas Sekretarit të Përgjithshëm, një baba i cili, si çdo tjetër, dëshironte të ishte pranë fëmijëve të tij, por e kuptoi se mungesa e tij ishte një barrë e nevojshme.
“ju siguroj të gjithëve: armikut, mikut, gjithë botës: Ju nuk mund ta eliminoni Hezbollahun dhe as nuk do të jeni në gjendje të eliminoni lëvizjet e nderuara të Rezistencës në Palestinë. Ju kurrë nuk do të jeni në gjendje ta bëni këtë, sepse Rezistenca nuk është një ushtri konvencionale dhe sepse Rezistenca është, para së gjithash, populli. Një popull që zotëron besim, vullnet dhe besim në fitore, që e do martirizimin dhe që refuzon poshtërimin dhe turpin. Ky është një popull që askush nuk mund ta mposhtë. Ju mund të vrisni burrat, gratë, fëmijët dhe të moshuarit e saj. Ju mund të shkatërroni ndërtesat dhe shtëpitë e tyre mbi kokat e tyre. Por ju nuk mund t’i mposhtni ata. Dhe me ne gjithashtu, ju siguroj, Rezistenca nuk do të prishet. Dhe Rezistenca nuk do të mposhtet.”
– Sayyed Hassan, 2006
Ai qëndroi me disa, duke i rezistuar presionit të vendeve anembanë botës që nuk arritën ta lëkundin atë. Përballë sfidave politike dhe diplomatike, Sayyed Hassan qëndroi i vendosur në çështjet e sovranitetit dhe rezistencës, duke sakrifikuar aleancat e mundshme dhe përfshirjen më të gjerë në ndryshimet e pushtetit të Libanit.
Këto presione vetëm sa theksuan përkushtimin e tij ndaj parimeve mbi interesat e përkohshme politike. Duke i qëndruar besnik bindjeve të tij, edhe me koston e përfitimeve politike dhe popullore, ai fitoi respekt nga ndjekësit e tij dhe një reputacion si një figurë që qëndronte për ideale të patundura dhe të palëkundura.
Kishte oferta të shumta që ai të tërhiqej dhe të arrinte përfitime politike në këmbim, megjithëse me koston e neutralizimit të Rezistencës.
Si pjesë e Al Mayadeen‘Seria e dokumentarëve “40 and Beyond”, Sayyed Hassan zbuloi se ai mori disa oferta amerikane pas çlirimit të shumicës së tokave libaneze në vitin 2000. Shba ofroi zgjidhjen e çështjes së të burgosurve libanezë në burgjet izraelite, njohjen e rolit politik të Hezbollahut dhe përfshirjen e plotë të tij në qeverinë libaneze. Shba propozoi gjithashtu ndihmë të konsiderueshme financiare për të rindërtuar zonat e çliruara dhe të varfra. Për më tepër, ata premtuan të largonin Hezbollahun nga lista “terror dhe ta ngrinin atë në pozitën e respektuar ndërkombëtare.”
Megjithatë, këto erdhën me një kosto të madhe: Hezbollahu do të neutralizohej nga ajo që përshkruhet si “konflikti arabo-izraelit” dhe do të duhej të ndalonte mbështetjen e Intifadës Palestineze, përfshirë ndërprerjen e furnizimit me fonde, armë, trajnime dhe ekspertizë, të cilat ai i refuzoi me vendosmëri.
Sipas liderit të rezistencës martire, SHBA po përpiqej të bindte Hezbollahun se Fermat Shebaa nuk ia vlenin një konflikt dhe se çështja mund të zgjidhej përmes diplomacisë. Por refuzimi i tij për të zbutur qëndrimin e tij, pavarësisht pasojave politike dhe ekonomike, pasqyroi një përkushtim të rrënjosur thellë ndaj idealeve të rezistencës. Për të, kauza nuk ishte një mjet për të arritur pushtetin politik; ishte një qëllim në vetvete, një identitet i rrënjosur në luftën e Libanit për dinjitet.
‘Njeriu i popullit’
Jeta e Sejjid Hasanit, e përcaktuar nga sakrifica e thellë në të gjitha format e saj, shërbeu si një testament i gjallë për udhëheqjen e tij dhe martirizimi i tij qëndron si një pohim i fuqishëm i kësaj.
Ai u ngrit në popull dhe ra dëshmor në popullin e tij. Ai u rrit në të njëjtat rrugë ku ra dëshmor. Ata nuk e dinin se – duke vrarë Sejid Hasanin vetëm sa e rriti praninë e tij.
Me gjithë këtë besim dhe qëndrueshmëri të palëkundur për të vazhduar këtë rrugë dhe për të mbajtur lart flamurin e rezistencës dhe elasticitetit, nuk mund të mohohet realiteti – kanë kaluar dyzet ditë. Dyzet ditë që kur na zbukuroi me praninë e tij, pasi qeshi me ne, qau me ne, na qetësoi me ngrohtësinë e buzëqeshjes së tij. Dyzet ditë, Sejjid, dhe ne jemi ende të pezulluar në një pikëllim që ndihet disi i munguar, një pikëllim që pret me durim në qoshet e qeta të zemrave tona.
Ndërsa presim, ende plotësisht besnik për ditën kur mund të festojmë fitoren tonë, nuk mund të mos pyes veten se si mundet dikush përveç jush të qëndrojë para nesh për të mbajtur atë fjalim fitoreje? Çfarë zbrazëtie do të pasonte kur grushtat tanë ngrihen në triumf, por pa thirrje, “O Allah, o Allah, mbro për ne, Nasrallah.” Megjithatë, do të ketë një telefonatë që do t’i bëjë jehonë mbi të gjitha të tjerat: “Labbayka ya Nasrallah“—[Këtu i përgjigjemi thirrjes suaj, o Nasrallah.]
Ndërsa shkruaj pikërisht këto fjalë, fëmijët tuaj qëndrojnë në vijën e parë të frontit, duke mbajtur lart flamurin e qëndrueshmërisë dhe rezistencës, duke refuzuar poshtërimin ose dorëzimin. Secili prej nesh mbart një pjesë prej jush brenda, duke na udhëhequr në rrugën që vazhduat me kaq këmbëngulje, si udhëheqësit para jush. Ju ishit më shumë se një udhëheqës—, ju ishit një simbol i sakrificës, një fener ngrohtësie dhe dashurie. Na latë ashtu siç ke ardhur—a biri i Libanit jugor—, i cili dërgoi valë tronditëse në mbarë botën. Zemrat tona janë zbukuruar me praninë tënde dhe aty do të mbetesh Sejjid, ashtu siç ke bërë një vend për veten mes njerëzve të mëdhenj të historisë.
Burrat si ju nuk zbehen; burra si ju janë të përjetshëm, pasi ata që sakrifikojnë dhe rezistojnë kanë për qëllim të jetojnë përgjithmonë./ almayadeen.net
