Ashtu siç rezistenca palestineze dhe libaneze janë goditur, por elastike, Kombi i pushtuar sirian është në rënie, por jo jashtë.
Ashtu si Rezistenca Palestiniane dhe Libaneze janë goditur por ende të qëndrueshme, Kombi i okupuar Siri është i dobët, por ende jo i mposhtur. Siria nuk është e vdekur, është e okupuar. Dy ushtritë më të mëdha të NATO-s, izraelitët dhe ata të Al-Qaidës si ushtria e tyre e proxy-t, kishin okupuar një të tretën e vendit para 8 dhjetorit 2024, tani ata e okupojnë 100%. Qeveria “kalimtare” e udhëhequr nga terroristë të listuar nga Këshilli i Sigurimit i OKB-së ka shumë rrugë për të kaluar para se të marrë miratimin lokal ose ndërkombëtar; dhe rezistenca e armatosur dhe civile ka filluar të shfaqet.
Regjimi HTS (Jabhat al Nusra, Al-Qaeda) nuk ka mandat revolucionar ose demokratik dhe sponsorët e tij po mundohen ta ri-markojnë atë (HTS është ende i listuar si një organizatë terroriste nga Këshilli i Sigurimit i OKB-së) si demokratik dhe gjithëpërfshirës. Pa dyshim ata do të gjejnë disa bashkëpunëtorë simbolikë. Shumë sirianë po shpikin veten për të mbijetuar dhe, në disa raste, për të gjetur një rol në regjimin e ri. Megjithatë, sipas UNHCR-së, pas ofensive HTS, një milion njerëz janë “displaced të rinj”, ndërkohë që pak prej atyre që ikën nga lufta e ndyrë po kthehen.
Megjithatë, përballë tragjedisë së marrjes së pushtetit nga Al-Qaeda, ka një ringjallje të vlerave siriane, një fenomen që nuk raportohet as nga mediat Anglo-Amerikane, as nga aleatët e saj mediatikë në Turqi dhe Katar. Ashtu si krimet izraelite në Gaza, ne duhet të drejtohemi te mediat sociale për të gjetur detaje për (1) krimet e regjimit të Al-Qaidës (2) më shumë propagandë të rreme dhe të ekzagjeruar kundër regjimit të rënë të Assadit, e përdorur për të justifikuar okupimin e huaj, dhe (3) rezistencën e shfaqur civile dhe ushtarake kundër okupimit. Pikërisht kjo rezistencë na tregon se kombi sirian është ende gjallë.
Assadi ka ikur dhe është e pamundur që ai të kthehet. Shumë ata që ishin afër tij mbeten të hidhëruar për mënyrën e daljes së tij të shpejtë. Ai dorëzoi – në cilat kushte ende nuk e dimë – duke lënë një boshllëk në të cilin okupimi i huaj u fut shpejt.
Është e qartë se ka pasur një dështim në komandën e Ushtrisë Siriane, përfshirë komandantin e saj kryesor, por jo domosdoshmërisht në vullnetin e ushtarëve sirianë. Disa grupe ushtarësh sirianë tashmë kanë resortuar në sulme guerilase ndaj terroristëve sektarë. Është një injorancë e pastër të etiketosh këta ushtarë të guximshëm thjesht si “lojalistë të regjimit” ose “të Assadit”. Ata po mbrojnë një Siri të pavarur dhe gjithëpërfshirëse dhe Kushtetutën e saj, e cila tani është nën kërcënim të serioz.
Ka pasur shumë spekulime për rolin e Rusisë dhe Iranit në rënien e qeverisë së Assadit. Disa analistë ndoshta të arsyeshëm flasin për “tradhtinë” që i ka bërë Putini Assadit. Nuk shoh asnjë provë të një tradhtie të tillë, përveç nëse mbështetja e Rusisë për luftën e Ushtrisë Siriane kundër ushtrive proxy kishte kufijtë e saj, pa u përballur drejtpërdrejt me “Izraelin” ose Turqinë. Shpjegimet iraniane për rënien e qeverisë Assad vijnë në këtë drejtim: Irani e paralajmëroi Damaskun për kërcënimin që qëndronte që nga shtatori dhe ofroi ndihmë direkte, por Assad e refuzoi këtë ndihmë, duke dashur të distancohej nga Irani dhe të arrinte një lloj hapjeje ekonomike me monarkitë arabe të Gjirit Persik.
Ai mund të ketë qenë i mashtuar nga premtimet e rreme, por në çdo rast, ai nuk kërkoi ndihmë nga Irani. Në këto kushte, Irani, i paftuar, nuk mund të luftonte në vend të Ushtrisë Siriane. Burime të afërta me Ushtrinë Siriane më kanë thënë se Assad bëri disa ndryshime të pakuptueshme në komandantët e lartë, duke anashkaluar disa nga gjeneralët më të aftë. Sigurisht, Siria ka qenë nën presion të jashtëzakonshëm ekonomik, dhe kjo ka mundur të dobësojë kapacitetin e saj për t’u mbrojtur. Megjithatë, në fund, ka pasur një dështim të komandës siriane që çoi në dorëzimin e Assadit. Për të njëjtën arsye, sa i përket Rusisë, unë prirem të bien dakord me shpjegimin e parë të propozuar nga Helena Cobban: “Putini vendosi se nuk mund ta shpëtonte qeverinë Assad nëse ajo vetë nuk mund të shpëtonte.”
Ndërkohë që sirianët tani po adaptohen për të mbijetuar nën regjimin HTS, shumë shpresojnë që jetët e tyre do të jenë “të lira” ose do të vazhdojnë si më parë, nuk ka dyshim se ka rënë një tragjedi e madhe mbi ta. Pa marrë parasysh luftën e vazhdueshme të propagandës kundër Assadit, një regjim i udhëhequr nga al-Qaeda i mbështetur nga fuqitë e huaja predatore është rezultati më i keq për popullin sirian. Izraelitët, të goditur në Gaza dhe Liban, kanë pasur një “goditje të lirë” në Siri, duke shpejtuar për të okupuar pjesë të mëdha të jugut dhe duke bombarduar të gjitha infrastrukturat kryesore të mbrojtjes të vendit. Rënia e qeverisë Assad ishte kështu një humbje e madhe për Ekuadren e Rezistencës, aleatin e vetëm të vërtetë të Rezistencës Palestiniane dhe Libaneze.
Në ditët e para, ndërkohë që mediat Perëndimore raportuan se dhuna sektariste ishte “më pak e ashpër se sa pritej”, pati dhjetëra vrasje sektariste në të gjithë Sirinë. Krimet e regjimit HTS filluan në mënyrë sporadike dhe jo sistematike, pasi Jolani dhe shokët e tij përpiqeshin të pastronin imazhin e tyre për sponsorët e tyre. Por karakteri sektarist i HTS nuk kishte ndryshuar. Ndërsa në fillim të vitit 2011, terroristët sektarë thërrisnin “Kristianët në Bejrut, Alavitët në varreza”, në dhjetor të vitit 2024, turmat pro Jolani thërrisnin, “Homs është për Sunitët, Alavitët duhet të ikin”.
Mendimtarët Perëndimorë si ata të CSIS, me qendër në Uashington, kishin përgatitur terrenin për ri-markimin që në vitin 2023, duke thënë se “statusi i HTS si një grup terrorist… bëhet gjithnjë e më kompleks.” Pas rënies së Damaskut, France 24 vuri në dukje se “Perëndimi” po shikonte për “normalizimin” me grupin e listuar nga Këshilli i Sigurimit i OKB-së si terrorist, pasi ai ishte parë si më “moderat”. Sigurisht, duke ndihmuar për të rrëzuar regjimin e pavarur të Assadit, grupi po shërbente interesat e SHBA, Turqisë dhe Izraelit.
Sirianët kërkonin shpresë në retorikën e re që pretendonte se, përkundër historisë së saj të përgjakshme, regjimi HTS premtonte “tolerancë” për minoritetet dhe gratë. Shumë sirianë tundën flamurin e ri, si një formë mbrojtjeje, ndërkohë që ish-ushtarë sirianë nxitonin të kërkonin një amnisti nga regjimi i ri, duke u frikësuar nga hakmarrja. Shumë u arrestuan dhe u burgosën. Megjithatë, krimet e HTS-së u filmuan dhe u publikuan, si vrasja sektare e dy ushtarëve që quheshin “derra Nusayri [Alavi]”. Tani ka llogari të mediave sociale që dokumentojnë krimet e regjimit të HTS dhe të tjera që dokumentojnë akte rezistence.
Megjithatë, kombi sirian mbetet i gjallë për shkak të rezistencës, si ajo civile ashtu edhe ajo të armatosur. Sulmet guerile të armatosura ndaj forcave HTS u realizuan në brigjet mes Jableh dhe Latakia (14 Dhjetor), në Talfita në periferi të Damaskut (20 Dhjetor), dhe në një tjetër pritë nga ish-ushtarët në Tartus (25 Dhjetor), ku u vranë 14 dhe u plagosën 10 luftëtarë të HTS-së, ndërkohë që njerëzit në Daraa gjuajtën me gurë pushtuesit izraelitë dhe turma të guximshme organizuan demonstrata në Sheshin Ummayad në Damask, duke kërkuar zgjedhje, të drejtat e grave dhe fundin e sulmeve sektariste. Për të normalizuar këtë dhunë, Reuters raportoi se “policia” siriane kishte vendosur një orë policore “pas trazirave”.
Kishin pasur demonstrata të ngjashme në Homs, në Aleppo, nga të krishterët në zonat e krishtera të Damaskut dhe në Tartus, kundër politikës dhe praktikës sektariste. Në Tartus, slogani i vjetër që premtonte besnikëri ndaj Assadit (“me shpirtin dhe gjakun tonë”) u bë një betim besnikërie për Sirinë nga njerëz të të gjitha grupeve fetare.
Pasi sulmet e Krishtlindjeve në Tartus, forca të mëdha të HTS-së u panë duke u zhvendosur në qytetet bregdetare, mes raporteve për pjesëmarrjen e sunitëve me shiitët, alavitët dhe të krishterët në protestat që kërkonin largimin e luftëtarëve të huaj nga vendi. Jolani sugjeroi që këta luftëtarë të huaj mund të marrin shtetësinë siriane. Megjithatë, ka mijëra ekstremistë të huaj në Siri (Çeçenë, Ujgurë, Uzbekë, Afghanezë, Shqiptarë, Evropianë) në radhët e koalicionit HTS të mbështetur nga NATO.
Në përpjekjet për të mbuluar historinë dhe krimet e grupeve HTS – dhe për të devijuar nga krimet izraelite kundër Gazës, Libanit dhe Sirisë – mediat Perëndimore shfrytëzuan mundësinë për të rikthyer krimet e pretenduara të regjimit të Assadit. Këto pretendime i kam trajtuar në librin tim “The Dirty War on Syria” të vitit 2016.
Në përmbledhje, masakrat “false flag” u përdorën për të imponuar një bllokadë ekonomike ndaj Sirisë në vitin 2012; pretendimet për përdorimin e armëve kimike (2013-2018) gjithashtu ishin të gjitha “false flags”: sulme të kryera nga grupe të armatosura të mbështetur nga SHBA, të cilat më pas u fajësuan gabimisht për Ushtrinë Siriane. Pothuajse të gjitha akuzat për abuzime kishin të bënin me luftëtarë të kapur ose të plagosur terroristë, të cilët media Perëndimore i quante “opozita politike”. Rasti famëkeq i “Caesar”, një punonjës nga morgu i Damaskut i cili kaloi në Katar në vitin 2014 me fotografi të trupave të vdekur, përfshinte një pretendim se të gjithë trupat e vdekur në këtë morg të kohës së luftës ishin “të burgosur të opozitës” që ishin torturuar për vdekje. Por edhe Human Rights Watch, e bazuar në SHBA, e cila kishte zhvilluar një propagandë të vazhdueshme kundër Sirisë gjatë luftës, u detyrua të pranojë se më shumë se gjysma e fotografive ishin të “ushtarëve të qeverisë, luftëtarëve të tjerë të armatosur, ose civilëve të vrarë në sulme, shpërthime ose përpjekje për vrasje”.
Në shkurt, pretendimet e ekzagjeruara kundër ushtrisë siriane u përdorën për të mbuluar krimet sektariste më të rënda dhe më të dokumentuara të grupeve ISIS dhe HTS, krime që çuan në vendosjen e Jabhat al Nusra, HTS dhe ISIS si grupe terroriste nga Këshilli i Sigurimit i OKB-së. Kjo ka shumë rëndësi për njohjen e një regjimi të udhëhequr nga HTS në Siri. Sigurisht, Uashingtoni dëshiron të legjitimojë proxy-in e tij fitues në Siri, por për ta bërë këtë, do të dëmtonte pretendimin e tij tashmë të brishtë se është “në luftë me terrorizmin” në disa vende; prandaj mund të preferonte krijimin e një koalicioni të dobët midis HTS dhe bashkëpunëtorëve të HTS, individë të zgjedhur nga grupe të pakicave dhe nga ish-qeveria. Në nivelin e Këshillit të Sigurimit të OKB-së, kërkohet një vendim unanim për të hequr ndalimin ndaj HTS-së, përndryshe pritet një ngrirje e pasurive, ndalim udhëtimesh dhe një embargon e armëve për çdo vend.
Në përgjithësi, ajo që dëshiron Uashingtoni në Siri është kryesisht shkatërrimi i vullnetit të pavarur që i mundësoi atij të aleohej me Iranin dhe të mbështeste Rezistencën Palestiniane dhe Libaneze. Ky mision është arritur, për tani. Ajo që do të vijë më pas është më pak e rëndësishme për SHBA-në dhe bazën e saj përpara “Izraelin”, por mund të ketë (a) luftë sektariste afatgjatë, siç ndodhi në Libi pas rrëzimit të Gadafit, ose (b) një shpërbërje të ngjashme me atë të Irakut në një sistem të dobët dhe sektarist federal. Në secilin rast, qëllimi është parandalimi i rinisjes së një shteti me vullnet politik të pavarur.
Ka pasur plane të mëparshme për ndarjen e Sirisë, si nga regjimi kolonial francez ashtu dhe opsione të ndryshme që janë hedhur në lidhje me projektin e SHBA “Lindja e Re”. Këto plane zakonisht përfshinin një shtet të Alavitëve në breg, një lloj protektorati Drus në jug, ndoshta një rajon kurd në verilindje dhe një “zemër” Sunitësh të udhëhequr nga ekstremistë Salafistë. Megjithatë, çdo ndarje e tillë tani është nën disa kufizime: e para është shkalla në të cilën një rezistencë siriane e bashkuar pas Assadit është në gjendje të dëmtojë qeverisjen nga koalicioni i shpërbërë i HTS dhe ekstremistëve të huaj; e dyta është kërkesa e Erdoganit për disa pjesë të veriut dhe kërkesa e tij për të eleminuar separatistët kurdë, të cilët mund të përdorin çdo enklavë kurde në Siri si një trampolinë për separatistët në Turqi; e treta është shkalla në të cilën izraelitët do të përpiqen të aneksiojnë disa pjesë të jugut dhe malet mes Sirisë dhe Libanit. Nuk ka asnjë tregues se regjimi i HTS-së do të kundërshtonte ambiciet e izraelitëve apo të forcave të Erdoganit, të cilat të gjitha ofruan mbështetje të konsiderueshme për Nusra/ISIS/HTS.
Një kufizim i katërt është Rezoluta 2254 e Këshillit të Sigurimit të OKB-së e vitit 2015, që Uashingtoni dhe minionët e tij e përdorën kundër Assadit, por tani mund të bëhet një pengesë për regjimin e HTS: rezoluta kërkon ruajtjen e integritetit territorial të Sirisë, “qeverisje të besueshme, gjithëpërfshirëse dhe jo-sektariste”, një Kushtetutë të re dhe më pas “zgjedhje të lira dhe të drejta”. Vendet arabe të rajonit janë më shumë ose më pak në përputhje me Rezolutën 2254, ashtu si dhe Rusia dhe Kina. Ndërkohë që zyrtarët e OKB-së janë të njohur për përmbushjen e kërkesave të fuqive të mëdha, duke quajtur regjimin HTS “një flakë shprese”, rezolutat e OKB-së do të ndikojnë me siguri në legjitimitetin ndërkombëtar.
Për tani, regjimi HTS nuk ka mandat revolucionar ose demokratik, prandaj është i prirur të rrëzohet nga të njëjtat metoda që e sollën në pushtet, deri në momentin që të ketë një mandat të vërtetë demokratik. Kjo i vë një barrë të madhe kombit sirian: a mund të rezistojë me metodat e luftës civile dhe guerile ndaj një regjimi okupues sektarist të mbështetur nga dy ushtritë më të mëdha të NATO-s dhe izraelitët, të cilët tashmë kanë shkatërruar shumicën e infrastrukturës mbrojtëse të vendit? Megjithatë, ashtu siç kemi parë në shumë vende të tjera, dhe madje edhe kundër kushteve të mëdha, ndërsa ka rezistencë, kombi mbijeton.
Irani beson se Boshti i Rezistencës, mbështetësi kryesor i Palestinës dhe Libanit, do të ruajë pozitat e tij strategjike dhe morale kundër izraelitëve dhe do të përshtatet me sfidat që vijnë nga rënia e Damaskut. Ish-komandanti i IRGC-së të Iranit, Gjeneral Major Mohsen Rezaei, shton se, sipas tij, rezistenca siriane do të ngrihet shpejt. “Për më pak se një vit, sirianët do të ringjallin rezistencën në vendin e tyre në një mënyrë të ndryshme dhe do të neutralizojnë planin e keq dhe mashtrues të SHBA-së, regjimit sionist dhe bashkëpunëtorëve të tyre.” /AlMaedeen/GazetaImpakt
