Çfarë kanë të përbashkët Makron, Mej, dhe Merkel, përveç shkronjës së parë të emrit dhe të qenurit udhëheqës të kombeve më të mëdha të Evropës? Nuk kanë fëmijë. Megjithatë, ata nuk janë aspak të jashtëzakonshëm në këtë drejtim. Shumë liderë politikë evropianë janë pa fëmijë.
E njëjta gjë vlen edhe për Mark Rutte të Hollandës, italianin Paolo Gentiloni, zviceranen Simonetta Sommaruga, suedezin Stefan Löfven, Xavier Bettel të Luksemburgut, Nicola Sturgeon të Skocisë.
A është rastësi e pastër që këta liderë të lartë evropianë janë padashje pa fëmijë? Ndoshta, por nuk ka shumë të ngjarë. Në fakt, ata janë një pasqyrim i Evropës dhe i mungesës së vullnetit të kontinentit për riprodhimin dhe vendosjen e familjes në qendër, literalisht dhe kulturialisht. Ky trend shqetësues kërcënon të plakë Europën.
Karakteristikë tjetër e përbashkët e udhëheqësve pa fëmijë janë politikat multikulturore, globaliste, të mbushura me kufij të hapur, emigrim masiv dhe familje tradicionale – të paktën ajo e evropianëve – e fragmentuar në atome dhe e zëvendësuar nga një mënyrë jetese individualiste. Familjet po bëhen gjithnjë e më shumë një ndërtim pragmatik, bazuar në tekat dhe preferencat individuale.
Në vitin 2014, Statistikat e Danimarkës hartuan një raport që dallonte jo më pak se 37 lloje të ndryshme të familjeve.
Fajtor është feminizmi
Udhëheqësit e Evropës janë produkte të një kulture feministe dominante. Për shembull, shumë nga qytetarët francezë që votuan për Emmanuel Makron në zgjedhjet e fundit presidenciale franceze ishin gra. Para zgjedhjeve, 62 për qind e votueseve femra thanë se do ta mbështesin Makronin. Kjo është tipike e ushtarëve këmbësorë të lëvizjes çlirimtare të viteve ‘60 dhe ‘70. Ato e pëlqejnë feminizmin e Makronit. Karakteristikat përcaktuese të feminizmit nuk janë feminitet dhe pjellori, por shterpësi dhe infertilitet.
Problemi nuk kufizohet vetëm në shoqërinë evropiane.
Një studim i kohëve të fundit i kryer nga Qendra Kërkimore Pew tregon se numri i të rinjve në SHBA që duan të martohen ka rënë në nivelin më të ulët të regjistruar ndonjëherë. Autorja amerikane Suzanne Venker thotë se ndikimi i përhapur kulturor i feminizmit është shkaku. Venker thotë se burrat tregojnë mungesën e dëshirës për t’u martuar me vëzhgimin se “gratë nuk janë më gra”, dhe për këtë arsye, burrat nuk ndjejnë të kenë një familje me shumë fëmijë. Ky qëndrim nga meshkujt është pjesë e arsyetimit se shumë femra në këtë brez janë pa fëmijë.
Ideologjia feministe e sheh shtatzaninë dhe fëmijët si një pengesë për vetë-realizimin. Kjo është arsyeja pse ato luftuan për abort të vetëkërkuar, dhe me pilulën kontraceptive të paraqitur në të njëjtën kohë, kjo ishte diçka lehtësisht e arritshme. Njerëzit padyshim kanë adoptuar të njëjtin qëndrim.
Gratë që, ashtu si unë, u rritën në vitet ’70, u trushpëlanë me nevojën për të qenë të pavarura nga çdo njeri, dhe se aborti ishte po aq i natyrshëm sa dhe lindja, në mos më shumë. Feminizmi ishte shumë i suksesshëm në ndërprerjen e seksit nga riprodhimi. Kjo u konsiderua progresive, një hap përpara që i çliroi gratë nga kujdesi për fëmijët e tyre, kështu që ato mund të bashkoheshin në tregun e punës dhe të realizonin veten.
Megjithatë, feminizmi tani kërcënon t’i japë fund Evropës. Normat e lindjeve janë kaq të ulëta në shumicën e vendeve evropiane, saqë popullatat nuk riprodhohen më.
Mungesa e fëmijëve të kancelares Angela Merkel pasqyron shoqërinë gjermane në përgjithësi. Statistikat evropiane tregojnë se një e treta e grave gjermane nuk kanë lindur asnjë fëmijë të vetëm, ndërsa shifra është plotësisht 40 për qind e të diplomuarave femra. Ministrja e Mbrojtjes së Gjermanisë, Ursula von der Leyen vërejti se nëse rritet numri i lindjeve, vendi do të duhet të “ndezë dritat”.
Një studim i kohëve të fundit nga Instituti Kombëtar i Studimeve Demografike raporton se një e katërta e grave europiane të lindura në vitet ‘70 kanë gjasa të mbeten pa fëmijë. Një e nënta e grave të lindura në Angli në vitin 1940 ishin pa fëmijë në moshën 45 vjeçare. Shifra për gratë e lindura në vitin 1967 ishte një e pesta.
Evropa ka kryer vetëvrasje të zgjatur demografike për disa dekada, dhe politikanët nuk kanë bërë asgjë për ta përmbysur këtë valë dënimi dhe për të inkurajuar gratë që të kenë fëmijë – dhe dukshëm më pak për lehtësimin e tendosjes dërrmuese të familjes tradicionale me fëmijë. Shumë çifte nuk munden as të përballojnë rritjen e më shumë se një ose dy fëmijëve për shkak të taksimit të lartë. Por arsyeja kryesore për vetëvrasjen demografike është padyshim fakti që të qenurit pa fëmijë nënkupton më pak dhënie kujdesi, barrë dhe probleme, siç pasqyrohet në titullin e një raporti hulumtimi të financuar nga BE-ja me titull “Jo Fëmijë, Jo Probleme!”
Hulumtime të tjera zbulojnë se si “faktorët personalë dhe kulturorë formojnë qëndrimet ndaj mungesës vullnetare të fëmijëve në Evropë. Evropianët kanë gjasa që ta shohin mungesën e fëmijëve gjithnjë e më pak si një problem”.
Është disi alarmante që një kulturë e tërë nuk tregon shqetësim për riprodhimin e vetvetes, ashtu si udhëheqësit e Evropës, të cilët duket se nuk janë të shqetësuar për mundësinë e përfaqësimit të gjeneratës së fundit. Pyetja është shkalla në të cilën infertiliteti i lumtur ndikon në politikat e tyre. Kjo është një pyetje shumë relevante që ne ose gjenerata e ardhshme duhet pa dyshim të jetë e detyruar ta bëjë.
Çfarë vlerash mbajnë si të dashura udhëheqësit pa fëmijë?
Udhëheqësit pa fëmijë në botë, këta idhuj të globalizmit, ndajnë tiparin që asnjë besnikëri nuk i lidh ata me familjen, shtetin kombëtar, kulturën, fenë apo traditën. Në të njëjtën kohë, ata janë të dëshpëruar për normat e ulëta të lindjeve në Evropë dhe ndikimin e tyre negativ në ekonominë dhe në shtetin e mirëqenies. Angela Merkel ka thithur 1.5 milionë emigrantë për shkak të kërcënimit të demografisë. Ndoshta një pjesë e bujarisë së saj në një farë mënyre buron nga instinkti i saj i paplotësuar i nënës. Emigrantët nuk e quajnë kot “Nëna Merkel”.
Ndoshta udhëheqësit politikë pa fëmijë jetojnë nga nevoja e tyre për ushtrimin e përgjegjësisë prindërore dhe të vetë-sakrificës, duke ftuar emigrantët si fëmijë të adoptuar. Megjithatë, ata e shpërfillin tërësisht ndikimin themelor dhe të pakthyeshëm që kjo do të ketë në kulturën evropiane. Ndërkohë, mentaliteti patronizues, egoist dhe individualist edhe një herë i ngarkohet popullsisë shumë të mbytur dhe të keqdrejtuar që të ngrihet kundër valës së dënimit që e ka përfshirë.
Prindërit u mësojnë burrave dhe grave që të lënë mënjanë vetveten dhe të bëjnë një sakrificë për një tjetër qenie njerëzore. Ky rol nuk është pjesë e përvojës jetësore të shumë liderëve evropianë. Ata nuk kanë as ndonjë të cilit t’i lënë trashëgim kulturën e tyre. Ata veprojnë si individë, në bazë të përfitimit të menjëhershëm. Vetëvlerësimi dhe karriera e suksesshme duken shumë më të rëndësishme se sa kalimi në një trashëgimi të jetës, në ndërtimin e një familjeje dhe një kulture. Ata nuk kanë asnjë ndjenjë të farefisnisë me brezat e ardhshëm.
Kundër kësaj kulture shterpë dhe jopjellore perëndimore qëndron kultura islame, e cila e vë theksin mbi familjen dhe të pasurit e shumë fëmijëve. Gratë muslimane krenohen me ruajtjen e virgjërisë së tyre deri në martesë, gjatë së cilës ato lindin shumë fëmijë. Presidenti turk Erdogan kohët e fundit bëri thirrje që të gjithë turqit që banojnë në Evropë të kenë nga pesë fëmijë. Kjo do ta bëjë të ardhmen e Evropës tuajën, deklaroi ai.
Një imam, emri i së cilit nuk më kujtohet, shtoi në një takim me priftërinjtë: “Ju keni demokraci, por ne kemi demografi”. Islamistët nuk kanë nevojë të fillojnë një sulm ushtarak mbi Evropën ose të përdorin terrorizmin, sepse për dy dekada ata do të mbretërojnë nga ‘barku’, nga përhapja demografike për ta thënë ndryshe.
Infertiliteti i udhëheqësve evropianë tani reflektohet në politikat vetë-destruktive, globalizmi dhe emigracioni masiv, në vend të politikave që promovojnë fëmijët dhe familjet. Taksat dhe politikat ekonomike janë formuar qëllimisht për ta bërë praktikisht të pamundur për çdo familje evropiane që të mbijetojë me një rrogë.
Por, a nuk kanë bërë shumë individët me fëmijë gjatë shekujve që të tjerët të përfitonin? Sigurisht që kanë bërë, por vetëimponimi i të pasurit fëmijë – siç përshkruhet nga raporti i BE-së – është një simptomë e një kulture të dobët dhe terminalisht të sëmurë. Kultura masive ka nxitur pikëpamjen se kufizimi i lindjes së fëmijëve nëpërmjet kontrollit të lindjes dhe abortit paraqet një fazë më të lartë të zhvillimit kulturor. Sot, ndikimi shkatërrues i kësaj ideje mbi kulturën është e qartë. Politikanët tanë zotërojnë thikën e përdorur për këtë masakër kulturore. Ne nuk kemi më fëmijë, familje, fe, madje as gjini, pasi ‘neutraliteti gjinor’ po promovohet me zell në kulturën evropiane. Ky është një ndryshim i plotë nga vlerat tradicionale perëndimore që e kanë mbajtur Evropën të sigurt nga pushtimi i jashtëm për shekuj.
Gjendja sklerotike e kulturës sonë është shumë më tepër një kërcënim se armiqtë e jashtëm. Një tullë në muret e problemeve me të cilat përballemi është varfëria shpirtërore që insiston që jeta njerëzore nuk ka vlerë në vetvete, se nuk është një dhuratë dhe se ne nuk duhet t’i sjellim fëmijët në këtë botë të ftohtë dhe armiqësore. Këto janë nocione nihiliste. Mendime të tilla nuk thithin grupe të tjera që kanë një jetë të gjallë kulturore e fetare. Ata e shohin jetën si pozitive dhe traditat e tyre si një dhuratë e vlefshme që ia vlen t’ia kalojnë brezave të ardhshëm.
Rënia e Romës është shpjeguar nga kultura e saj dekadente dhe “bachelor”, pak a shumë si ajo që na prek ne në Evropën veriore. Është e rëndësishme që ata që duan të mbajnë gjallë civilizimin perëndimor, të mos i presin rrënjët e tij dhe më pas të mendojnë se ai ende mund të mbijetojë. Ose të paktën duhet të mbijetojë. / © Gazeta Impakt
