nga Robert Bridge.
Google ka marrë hapin e pashembullt, atë të varrosjes së informacionit, kryesisht nga faqet e internetit në të drejtën politike, që e konsideron të papërshtatshëm. Megjithatë, problemi është se motori më i madh i kërkimit në botë është një kompani e majtë me një sëpatë që do te çaje.
Le të përballemi me atë, thellë në zemrën tonë ne e dinim se muaji i mjaltit nuk do të zgjaste përgjithmonë. Vullneti ynë për të vendosur besimin e përjetshëm në një kompani që mbizotëron tokën që mbikëqyr mbledhjen më të madhe të informacionit ishte e destinuar të përfundojë në një divorc të hidhur që nga fillimi. Në fund të fundit, çdo korporatë, ashtu si njerëzit, ka prirjet e veta politike dhe Google nuk bën përjashtim. Por ne këtu nuk po flasim për kompaninë e makinave tuaja të nivelit mesatar.
Shenja e parë qe Google përfundimisht do të behej me më shumë përgjegjësi politike sesa leverdi publike u zbulua në vitin 2005 kur kryeshefi ekzekutiv Eric Schmidt (i cili tani është kryetar ekzekutiv i Alphabetit, Inc, kompania mëmë e Google) u ul me intervistuesin Charlie Rose, i cili kërkoi nga Schmidt shpjegim se “ku po shkonte e ardhmja e kërkimit”.
Përgjigjja e Schmidt duhet të ketë shkaktuar këmbana alarmi në të gjithë botën e lirë.
“Epo, kur e përdorni Google, a merrni më shumë se një përgjigje”, pyeti Schmidt në mënyrë retorike, përpara se të përgjigjet në mënyrë mashtruese. “Natyrisht që po, kjo është një gabim, ne kemi më shumë gabime për cdo sekondë në botë … Ne duhet të jemi në gjendje t’ju japim përgjigjen e duhur vetëm një herë … dhe nuk duhet të jemi kurrë gabim”.
Vertet?
Mendoni për këtë për një moment. Schmidt beson, kundër intuites, se gjetja e zgjedhjeve të shumta të mundshme për cilendo pyetje në Google nuk është perspektiva e dëshirueshme që duhet të jetë (a nuk janë konsumatorët gjithnjë në kërkim të shumëllojshmërisë?), por më tepër eshte një “gabim programi” që duhet të shtypur siç duhet nen kembe. Nuk duhet të presësh më shumë se një përgjigje për çdo pyetje, sepse Google i plotfuqishëm, Oz-i ynë modern, “nuk duhet të jetë kurrë gabim!” Ky është epiteti i korporatave arrogante. Dhe nuk kërkon shumë imagjinatë për të parë se një plan i tillë mjeshtëror do të çojë vetëm në një zbrazje kolosale të të dhënave historike.
Për shembull, nëse një përdorues i Google kryen një kërkesë kërkimi me fjalet – oh, nuk e di – “çfarë e shkaktoi Luftën e Irakut 2003,” do te vije pikërisht një përgjigje e konservuar, sipas ëndrrës së lagësht algoritmike të Schmidtit. A e supozoni se çfarë do të ishte përgjigjja? Mendoj se është e sigurt të thuhet se përgjigjja e vetme e pranueshme do të ishte teoria e konspiracionit të sanksionuar nga shteti, që Saddam Husseini po mbante armë të shkatërrimit në masë, një kërkesë e përsëritur shpesh që tani e dimë se është qartësisht e pavërtetë. Lista e ngjarjeve të tjera të tilla të komplikuara që kërkojnë më shumë se një përgjigje – nga vrasja e Kennedy në incidentin e Gjirit të Tonkinit – mund të vazhdojnë me te tjera faqe me shumice.
Vizioni madhështor i Schmidtit, ku ka vetëm “një përgjigje për çdo pyetje”, tingëllon si një kapitull huazuar nga romani i Orwellit, nje mije e neteqind e tetedhjete e katra, ku i gjithëpranishëmi Big Brother kishte një kontroll të hekurt në histori, lajme, informacion, çdo gjë. Në një botë të tillë të kontrolluar thellësisht dhe me ankth, individët – si dhe ngjarje të tëra historike – mund të ‘zhduken’ nga kujtesa pa lene gjurmë. Megjithëse ende nuk e kemi arritur ende atë tokë të keqe, ne jemi duke shkuar në atë drejtim.
Kjo u bë humë shqetësueses qysh kur Donald Trump e shtyu Hillary Clintonin për presidencën. Kjo ngjarje e befasishme u bë thirrje e forte për Google-in që të luftojë’lajmet e rreme’, kryesisht në të drejtën politike.
“Si me qene homoseksual në vitet ’50”
Pak para se amerikanët të shkojnë në zgjedhjet presidenciale të vitit të kaluar, WikiLeaks nxori në kohë kazanin, duke zbuluar se Eric Schmidt kishte punuar me Komitetin Kombëtar Demokratik (DNC) që nga prilli i vitit 2014. Ky lajm erdhi me mirësjellje si një rrjedhje emaili nga John Podesta, ish-kryetar i fushatës presidenciale të Hillary Clinton, i cili shkroi: ” Sot u takova me Eric Schmidt, siç tha David, ai është i gatshëm të financojë, keshilloje, rekrutoje talentin etj. Ai ishte më i respektueshëm sesa prisja. Nuk po përpiqej të kalonte nëpër një nga firmat e tij ekzistuese. Ai qarte dëshiron të jetë kreu dhe jo këshilltar. Nuk duket sikur donte të shtynte të tjerët jashtë pra qartesisht ai donte te vashdonte.
Implikimet e Drejtorit Ekzekutiv të kompanisë më të fuqishme në botë që luanin favoritët në një garë presidenciale janë të dukshme dhe bëjnë që skandali i Watergate në fillim të viteve 1970 të ngjajë me një lojë të manipuluar bingo në qendrën e qytetarëve të moshuar në krahasim. Sidoqoftë, bota e zymtë e politikës amerikane, e cila duket e ngazëllyer kur republikanët ngrihen, vazhdon të kthejë në boshtin e saj sikur të mos kishte ndodhur diçka e patreguar.
Para se të vazhdojmë udhëtimin tonë të kujtesës, le të shpejtojmë një moment për një kontroll të realitetit. Romanca e Google me te majtën politike amerikane nuk është çështje hamendjeje. Në fakt, ajo sapo është bërë temë e një memorie të brendshme të lëshuar nga një James Damore, një inxhinier i Google. Në memorjen me 10 pika, Damore diskutoi gjerësisht atmosferën ekstreme liberale që përshkon Google, duke thënë se duke qenë një konservator në nje punishte (sweatshop) te Silicon Valley ishte si “të jesh homoseksual në vitet 1950”.
“Ne e kemi këtë kulturë monolitike ku dikush me një pikëpamje të pandershme nuk mund të shprehë dicka as per veten e vet. Me të vërtetë, është si të jesh homoseksual në vitet 1950. Këta konservatorë duhet të qëndrojnë në dollap dhe duhet të fshehin ate se kush janë me të vërtetë. ky është një problem i madh sepse ka diskriminim të hapur ndaj kujtdo që del nga dollapi si një konservator “.
Përtej imazhit të çuditshëm të kampusit të Google, ku ‘Googell-sat’ shijojnë ushqime falas dhe masazhe këmbësh, qëndron një “kulturë monolitike ku dikush me pikëpamje të ndryshme nuk mund të shprehë asgje per veten”, thotë Damore, i cili u qëllua me cinikë nga Google për guximin qe kishte për të shprehur një mendim personal. Kjo është e çuditshme.
Megjithëse Google me zë të lartë trumpeton shumëllojshmërinë e saj multikulturore në aspektin e politikës së saj të punësimit, në mënyrë të qartë ka një problem që merret me një llojllojshmëri të mendimeve. Ky qëndrim nuk duket të jetë i mirë për një kompani motor kërkuese që duhet të mbetet e paanshme në të gjitha çështjet – politike apo te tjera.
Kthehemi në fushatën 2016. Edhe CNN në atë kohë po pranonte se Google ishte “armiku më i madh i Donald Trump”.
Në të vërtetë, jo vetëm që Schmidt po idhte dritë për DNC (Komiteti Kombëtar Demokratik), por kompania e tij majtiste po mbyllte në mënyrë aktive informacionin për republikan. Në një moment kur përdoruesit e Google shkruanin një pyetje për ‘kandidatët presidencialë’, merrnin mijëra rezultate për Hillary Clinton, Bernie Sanders dhe kandidatin e Partisë së Gjelbër Jill Stein. Megjithatë, nga rezultatet e kërkimit, nuk kishe gje per atë, po po, per Donald Trumpin.
Kur NBC4 pyeti Google për këtë çështje, një zëdhënës tha se ishte “gabim teknik” që shkaktoi të zhdukej Trumpi nga interneti. Ku e kemi dëgjuar fjalën “gabim (bug)” më parë? Vlen të pyesin nëse kjo është ajo që Eric Schmidt kishte në mendje kur ai shprehu vizionin e tij për një “një përgjigje” të kërkimit në të ardhmen e Google?
Sidoqoftë, kjo sjell në sipërfaqe një tjetër çështje shqetësuese që lidhet drejtpërdrejt me akuzat e “lajmit të rremë”, që nga ana e tij po ushqen goditjen e Google në rrjedhën e lirë të lajmeve nga e drejta politike sot.
Në prag të zgjedhjeve presidenciale të vitit 2016, sondazh pas sondazhi, parashikimet tregonin një fitore të Klintonit.Natyrisht, asgje nuk u materializua, pasi edhe kështjellat tradicionale demokratike, si Wisconsin, Pennsylvania, dhe Michigan nxorrën levën për Trumpin. Ashtu sic edhe Economist raportoi: “Në prag të zgjedhjeve presidenciale të Amerikës, sondazhet kombëtare i dhanë Hillary Clinton kryesimin prej rreth 4 pikë ne përqindje, të cilat tregjet e basteve dhe modelet statistikore i përktheheshin në një probabilitet fitues, duke filluar nga 70 deri në 99 përqind”.
Fakti që Trump – në kundërshtim të drejtpërdrejtë me atë që sondazhet kishin parashikuar- përfundoi duke fituar me një diferencë kaq të madhe, tregon se vetë sondazhet ishin “lajme të rreme”, të dizajnuara për të bindur votuesin amerikan që një fitore e Clintonit ishte e afërt. Kjo mund të ketë qenë një mashtrim nga sondazhet, shumë prej të cilëve janë të lidhur me korporatat e lajmeve të majta, te cilat kishi qellim mbajtjen e votuesve të opozitës në shtëpi në besimin se votimi i tyre nuk do të kishte rëndësi. Në fakt, statistikantët po paralajmëronin për një “dezinformim sistematik të zakonshëm” në të dhënat e sondazhit që favorizonin Clintonin në ditët dhe javët para ditës së zgjedhjeve. Megjithatë, brigada e majtë, në bashkëpunim me Google-sat, ishte e zënë duke ushqyer teorinë e tyre të zjarrtë të konspiracionit që ‘lajmi i rremë’ – me disa ndihma nga rusët, sigurisht – ishte arsyeja për humbjen shkatërruese të Hillary Clinton.
Kush do të na ruajë nga mbrojtësit e Google?
Vetëm një muaj pasi Donald Trump u bë Presidenti i 45-të i Shteteve të Bashkuara, thuajse në anën e pasme të ‘lajmit të rremë’, Google hodhi be heshtje Projectin Owl, qëllimi i së cilës ishte të krijonte një metodë për të “prishur artikuj mashtruese, të rreme dhe fyese , “sipas një raporti të Bloomberg. Pjesa më e madhe e goditjes do të kryhet nga komjuterat. Tani këtu është vendi ku hyjmë në fole të miut. Në fund të fundit, ajo që një organizatë e lajmeve, ose një sit lajmesh alternativ, i konsideron lajme dhe informacion të ligjshme, një tjetër grup lajmesh, ndoshta dhe media kryesore, do e quante si një teori komploti. Dhe anasjelltas.
Me fjalë të tjera, ajo që kemi këtu është një betejë informacioni për lartësinë e mjegullt të maleve, dhe Google duket se po hap rrugën për kandidatin e saj të preferuar, që natyrisht është media kryesore. Me fjalë të tjera, Google ka pasur një qen luftarak në këtë luftë, por qe nuk duhet. Ja se si ata kanë arritur me sukses të marrin masa mbi lajmet dhe informacionin.
Media kryesore menjëherë filloi te vleresonte lajmet e rrejshëm se pse Hillary Clinton humbi ndaj Donald Trumpit. Në të vërtetë, ajo madje filloi e kete para se Clinton të humbiste zgjedhjet pasi Trump me shaka tha në një tubim: “Unë do t’ju them këtë, ne lidhje me Rusine: Nëse po me dëgjoni, unë shpresoj te jeni në gjendje të gjeni 30.000 email që mungojnë … Unë mendoj se ndoshta do të shpërbleheni fuqishëm nga shtypi ynë. “Sigurisht, Demokratët, kur e degjuan kete nuk patem me humor. Në të vërtetë, ata filluan të shtyjnë historinë e rreme të lajmeve, me ndihmën e Washington Post se ishin rusët ata që hakuan sistemin e emailit të DNC (Komiteti Kombëtar Demokratik) dhe E kaluan informacioniN tek WikiLeaks, i cili më pas e hodhi atë në qarkullim ne kohën më të keqe per demokratët.
Me këtë dredhi mjeshtërore të dorës, a keni vërejtur se çfarë ka ndodhur? Nuk po flasim më për vendndodhjen e 33 mijë emailve të fshira të Klintonit, as nuk po diskutojmë se si DNC-ja ka punuar prapa skenave për të prishur shanset e Bernie Sanders për të qenë një kandidat presidencial. Shumë më keq, nuk po e marrim ne konsideratë fatin tragjik të një të riu me emrin Seth Rich pjese e stafit te DNC, i cili u qëllua per vdekje në Uashington DC më 10 korrik 2016. Disa faqe lajmesh thonë se Rich ishte duke u përgatitur për të dëshmuar kundër DNC mbi “mashtrimin e votuesve”, ndërkohë që të tjerë thonë se kjo ishte një dicka pa kuptim.
Sipas mediave kryesore, në këtë rast, Newsweek, e quajti konspiraci të çmendur të ekstremit të djathtë dhe ishte e pabesueshme se Seth Rich te kish zbuluar emailet e Clinton ndonjëherë.
“Në muajt ne vazhdim që nga vrasja e tij, Richi është bërë një obsesion i të djathtës ekstreme, një martir mosdashes për një kauzë të diskredituar”, komentoi Newsweek. “Në faqet e mediave sociale si Reddit dhe degët e lajmeve si World Net Daily, doli një artikull i besuar se Rich, i cili ka punuar për Komitetin Kombëtar Demokratik, ishte burimi i cili i dha emailet e DNC-së, WikiLeaks-it, për të cilat ai edhe u vra, me sa duket, nga operativët e Klintonit, nëse kjo do të ishte e vërtetë – megjithese nuk eshte shumë qartë- besimtarët besojnë se do të zhvlerësojnë çdo akuzë që fushata e Donald Trump u përplas me Rusinë për qellim anullimin e zgjedhjeve.
Faji i Rusisë
Realiteti është që ne kurrë nuk do të dimë se çfarë ka ndodhur me zotin Rich, por ajo që dimë është se Rusia është bërë djalë i përshtatshëm për daljen e emaileve të Clintonit duke u hackuar dhe hedhur në arenën publike. Ne gjithashtu e dimë që Google është duke përfituar nga kjo teori e konspiracionit (deri më sot nuk është ofruar asnjë provë për të provuar se Rusia ka të bëjëme lëshimin e postës elektronike) për të penguar rëndë punën e faqeve të lajmeve – shumica e të cilave ulen në të djathtë të spektrit politik.
Nëntorin e kaluar, vetëm dy javë pas fitores së Trump, Sundar Pichai, shefi ekzekutiv i Google, e adresoi çështjen e “lajmeve të rremë” në një intervistë në BBC edhe nëse ajo mund të kishte ndikuar në votimin në favor të Trump.
“Ju e dini, unë mendoj se lajmi i rremë në tërësi mund të jetë një çështje [e zgjedhjeve] Nga këndvështrimi ynë, nuk duhet të ketë asnjë situatë ku lajmet e rreme te shpërndahen, kështu që ne të gjithë jemi per te bërë mirë këtu. Nuk mendoj se ne duhet të debatojmë rreth saj nderkohe që punojmë shume për të siguruar që burimet e lajmit te jene më të besuara, të kemi më shumë fakte duke kontrolluar dhe duke bërë algoritmet tona të funksionojnë më mirë”, tha ai.
A e kapët atë? Pas lodhjes se bisedes pa lidhje, Kryeshefi Ekzekutiv i Google tha se nuk mendon se “ne duhet te debatojmë per punen e palodhshme por te sigurohemi që lajmet te kene burime më të besueshme …”
Ky është një koment me të vërtetë i pabesueshëm, i varrosur në detin e artikullit të BBC. Si mundet kreu i motorit të kërkimit më të madh të besojë se një demokraci nuk duhet të debatoje ne ate se si Google përcakton se çfarë informacioni te marre, në sferën publike, prej kujt ta gjeje duke e formësuar kështu në mënyrë të drejtpërdrejtë të gjithë botëkuptimin tonë? Të bësh pyetjen duhet ti përgjigjesh …
“Vetëm në dy ditët e fundit kemi paralajmëruar se do të heqim reklamat nga çdo gjë që identifikohetsi lajm i rreme”, tha Pichai.
Dhe si do të percaktojë Google se kush janë te keqinjte ne internet? Ai do të mbështetet në “më shumë se 15 OJQ dhe institucione të tjera të ekspertëve përmes programit Trusted Flagger, duke përfshirë Ligën Anti-Shpifje (Anti-Defamation League), Lëvizjen e Frymës kunder Urrejtjes dhe Institutin për Dialog Strategjik”, për të përcaktuar se çfarë duhet të flitet dhe çfarë nuk duhet .
Ndjeheni akoma më mirë? Kjo sjell në mendje fraza latine e çuditshme, Quis custodiet ipsos custodes? po rojet kush do i ruaje? sidomos pasi që këto grupe kanë sepatat e tyre të rënda politike carëse.
Pa dyshim, zoti Pichai dhe kompania e tij gjithnjë e më shumë orwelliane janë akuzuar tashmë për censurë, pas vendimit të egër për të penguar ish-Kongresmenin Ron Paul dhe programin e tij të lajmeve në internet, Liberty Report, për të marrë të ardhura nga reklamat për një numër videoesh të cilat Paul kohët e fundit ka postuar.
Dr. Ron Paul nuk do të ishte ngaterruar ndonjehere si i krisuri i rrezikshëm i te djathtes ekstreme. Paul është një ish-kongresmen me nje term 12-vjeçar dhe kandidat per president tre herë. Megjithatë, ai është i popullarizuar ne mesin e mbështetësve të tij për pikëpamje që shpesh kundërshtojnë politiken e Uashingtonit, veçanërisht në çështjet e luftës dhe paqes. Tani, nëse Ron Paul nuk mund të marrë një seancë të drejtë degjimore para tribunalit Google / YouTube, cilat janë shanset për komentatorët mesatarë?
“Ne nuk kemi dhunë, asnjë gjuhë të keqe, asnjë ekstremizëm politik, asnjë urrejtje ose jotolerancë,” tha Daniel McAdams, bashkëprodhues i Raportit të Ron Paul Liberty për RT America. “Programi ynë është thjesht një analizë e lajmeve nga një perspektivë liberale dhe anti lufte”.
McAdams shtoi se demonetizimi i YouTube “krijon ngarkesa të mëdha financiare për programin”.
Shumë komentues të tjerë gjithashtu janë prekur nga ndalimi i reklamave, duke përfshirë bloguesin e krahut të majtë Tim Black dhe komentatorin e krahut të djathtë Paul Joseph Watson. Videot e tyre kanë regjistruar miliona shikime.
“Demonetizimi është një përpjekje e qëllimshme për të hequr komentet e pavarura politike nga e majta ose e djathta”, tha Black për Hiawatha Bray të Boston Globe. “Nuk ka të bëjë me video specifike … Ka të bëjë me nxitjen e shumëllojshmërisë së mendimit dhe ngritjes së rrjeteve kryesore të lajmeve si CNN, Fox News dhe MSNBC”.
Në dritën e këtij inkuizicioni kundër fjalës së lirë dhe mendimit të lirë, nuk është çudi që më shumë zëra po bëjnë thirrje për Google, dhe media të tjera masive në internet, si Facebook dhe Amazon, të shtetëzohen për të mirën publike.
“Nëse nuk marrim në dorë monopolin e platformës së sotme, rrezikojmë që ti lëmë ata vetë të kontrollojnë infrastrukturën bazë të shoqërisë së shekullit të 21-të”, shkruan Nick Srnicek, një ligjërues në ekonominë dixhitale në King’s College te Londres.
Është koha që Google tja marrë një shëtitje përtej kampusit të izoluar të Silicon Valley-it dhe të kuptojë se ekziston atje tej një botë e tërë e opinionit të ndryshëm politik që kërkon një zë. Përndryshe, mund të gjendet në anën e gabuar të historisë dhe kohës, një vend famëkeq jotërheqës i njohur si 1984.
Robert Bridge është një shkrimtar dhe gazetar amerikan. Ai është autori i librit, ‘Mesnatë në perandorinë Amerikane'(Midnight in the American Empire), i publikuar në vitin 2013./ Gazeta Impakt
burimi:rt
