Pasardhësit osmanë në Afrikën e Jugut marrin shtetësinë turke

Pesëmbëdhjetë pasardhës të dijetarit osman Abu Bakr (Ebu Bekir Efendi) në Afrikën e Jugut, i cili u dërgua me kërkesë të Perandorisë Britanike në Kepin e Shpresës së Mirë në 1862 për të mësuar mendimin dhe kulturën Islame për komunitetin Musliman, u bënë shtetas turq me një dekreti presidencial më 20 gusht, pas aplikimeve të tyre.

“Ne jemi të gëzuar dhe krenarë që jemi në gjendje të jemi dëshmitarë të kompensimit të një përçarjeje që zgjati mbi 100 vjet dhe të përkujtojmë siç duhet Abu Bakr, i cili vendosi bazat e lidhjeve të forta midis muslimanëve të Turqisë dhe Afrikës së Jugut”, tha të mërkurën në Twitter ambasadorja turke në Afrikën e Jugut, Elif Çomoglu Ulgen. Ajo shtoi se grupi i parë i qytetarëve të rinj kishin vizituar ambasadën për të aplikuar për letërnjoftimet dhe pasaportat e tyre turke.

Katërmbëdhjetë pasardhës të dijetarit kishin gjurmuar prejardhjen dhe rrënjët e tyre në tokat turke më parë. Ata vizituan provincën lindore të Erzurumit të Turqisë dhe më pas Stambollin, ku kishte jetuar stërgjyshi i tyre, në 2017 dhe 2018.

Abu Bakr ishte me origjinë nga Vilajeti i Shahrizor në Perandorisë Osmane, që shtrihej në zonën e Kurdistanit dhe Irakut të sotëm. Pasi kreu arsimin fillor në një medrese në këtë ejalet, ai shkoi në Stamboll pas vdekjes së babait të tij. Në Stamboll, ai vazhdoi shkollimin për pesë vjet. Abu Bakr u kthye në Bagdad për të përfunduar shkollimin dhe u transferua në Erzurum, ku kishte migruar dhe vendosur familja e tij. Në 1862, ai shkoi në Stamboll për të kërkuar ndihmën e qeverisë për telashet që populli i tij përjetoi në Erzurum për shkak të një urie. Gjatë kësaj vizite, ai u caktua nga qeveria për t’u dhënë mësime fetare muslimanëve në Kepin e Shpresës së Mirë.

Në shekullin e 18-të, kur rivaliteti midis shteteve koloniale ishte në nivelin më të lartë, rreth 3 milion muslimanë u sollën nga Holandezët nga ishulli Java i Indisë Lindore si të burgosur në Afrikën e Jugut. Këta njerëz ishin muslimanët e parë që arritën në Kepin e Shpresës së Mirë. Megjithëse u vendosën në Afrikën e Jugut, ata u detyruan të jetonin të izoluar nga gjuha e tyre amtare, feja dhe traditat, të cilat çuan në shfaqjen e grupeve të ndryshme, konfliktuale. Mungesa e një dijetari fetar të ditur dhe ngritja e bestytnive shkaktoi konfliktet. Kur Afrika e Jugut hyri nën sundimin Britanik, kjo situatë alarmoi administratën Britanike.

Për t’i dhënë fund konflikteve, i dërguari britanik në Kepin e Shpresës së Mirë i kërkoi Mbretëreshës Britanike Viktoria të dërgonte një dijetar islam në Kepin e Shpresës së Mirë. Duke parë osmanët si udhëheqës të muslimanëve në atë kohë, Mbretëresha Viktoria i shkroi një letër Sulltanit Osman Abdulaziz dhe i kërkoi që të dërgonte një dijetar në Kepin e Shpresës së Mirë.

I ngarkuar për mësimin e mendimit dhe kulturës islame dhe zgjidhjen e konflikteve fetare dhe sociale midis komuniteteve muslimane në Kepin e Shpresës së Mirë, Abu Bakr u largua nga Stambolli më 3 shtator 1862 dhe shkoi në Londër përmes Parisit, ku kontaktoi zyrtarët e Ministrisë së Jashtme Britanike. Pas dy muajsh në Londër, ai lundroi nga Liverpool, duke arritur në Kepin e Shpresës së Mirë më 17 Janar 1863.

I mirëpritur me shumë interes nga guvernatori i përgjithshëm britanik në rajon dhe muslimanët lokalë, Abu Bakr ia kushtoi jetën arsimit fetar të vendasve. Vetëm 15 ditë pasi mbërriti në Kepin e Shpresës së Mirë, ai themeloi një shkollë në qytet dhe regjistroi më shumë se 300 studentë në shkollë brenda 20 ditësh. Ai mësoi shpjegonte Kur’anin së bashku me gjuhët Arabe dhe Turke dhe gjithashtu vendosi leximin e librave fetarë në klasat e tij.

Përpjekjet e tij nuk ishin të kufizuara vetëm në arsimimin e fëmijëve. Ai mësoi anglisht dhe holandishten lokale, një përzierje e gjuhës holandeze dhe malajase, në mënyrë që të komunikonte me njerëzit në mënyrë më efektive. Ai gjithashtu mbajti predikime për njerëzit dhe shkoi për të ndihmuar muslimanët në provincat përreth. Ai përktheu shumë libra të shquar fetarë në gjuhët lokale që kishte mësuar me shpejtësi. Abu Bakr gjithashtu filloi të shkruajë libra në Arabisht dhe Holandisht. Midis tyre, më e rëndësishmja ishte “Beyanü’d-din” (“Ekspozita e Fesë”). Si vepra më e vjetër dhe më gjithëpërfshirëse fetare e shkruar dhe botuar në gjuhën lokale të rajonit, “Beyanü’d-din” tërhoqi vëmendjen e orientalistëve dhe u përkthye në anglisht nga Mia Brandel-Syrier si “Detyrat Fetare të Islamit të Mësuara dhe Shpjeguara nga Ebu Bekr Effendi”.

Studiuesi u martua dy herë, së pari me një zonjë Holandeze dhe më vonë me vajzën e Jeremiah Cook, një i afërm i eksploruesit të famshëm të shekullit të 18-të, kapiten James Cook. Duke pasur gjashtë fëmijë nga martesa e tij e dytë, ai rriti fëmijët e tij për të ndjekur gjurmët e tij. Prandaj, fëmijët e tij vazhduan të kryenin aktivitete të rëndësishme në Kepin e Shpresës së Mirë, si babai i tyre.

Pasi punoi për të ndarë Islamin në kuptimin e tij të vërtetë për dekada, Abu Bakr vdiq në 29 Gusht 1880, në Kepin e Shpresës së Mirë dhe la një trashëgimi të pasur kulturore, së bashku me shumë xhami dhe shkolla./GazetaImpakt/ dailysabah/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne