Ky artikull intrigues u botua së pari nga botimi UNZ dhe “Global Research” (Kërkimi Botëror) në nëntor 2017.
Yjet dolën në Holliud më 2 nëntor, ose të paktën disa nga ata e bënë. Ngjarja gala kremtoi Forcat e Mbrojtjes të Izraelit (IDF) dhe krijoi fonde për të mbështetur misionin e saj në vetë Izraelin dhe në Bregun Perëndimor të pushtuar. Organizata që ishte bërë e njohur me Miqtë e Forcave të Mbrojtjes të Izraelit (FIDF), e cila ka katërmbëdhjetë zyra rajonale në Shtetet e Bashkuara dhe vepron nën slloganin “Puna e tyre është të kujdesen për Izraelin. Detyra jonë është të kujdesemi për ta”. Në mesin e pjesëmarrësve ishin aktori Arnold Schwarzenegger dhe Gerald Butler. Argëtimin e mori përsipër këngëtarja Seal.
Mbretëria holliuidiane çifute ishte e rrënjosur thellë në tokë, grupi ishte një kosher i rreptë dhe miliarderët garuan për të parë, se kush mund t’i jepte më shumë një kauze të tillë të denjë. 1.200 pjesëmarrësit në hotelin Beverly Hilton dhuruan një rekord prej 53.8 milionë dollarë, bashkë me themeluesin e Oracle Larry Ellison që kryesonte paketën me një kontribut 16.6 milionë dollarësh. Manjati i medias izraelite Haim Saban, mbështetësi më bujar i Hillary Clintonit, shërbeu si mbajtës i ngjarjes dhe dhuroi 5 milionë dollarë. Dy javë më parë, një mbledhje e ngjashme me 1,200 vetë në Neë York City, e quajtur “Një Natë e Heronjve”, ku mori pjesë GOP, manjatja kryesore e kazinove e donatorëve, Sheldon Adelson, ngriti 35 milionë dollarë, 7 milionë dollarë që vijnë nga Adelson personalisht. U bë e ditur se FIDF kishte mbledhur 190 milionë dollarë në kontributet për vitin para ngjarjeve të Hollivudit dhe Nju Jorkut.
Dhurimet ndaj FIDF-së janë të zbritshme nga tatimi pasi që organizata është regjistruar në Thesarin e Shteteve të Bashkuara si një fondacion 501 (c) 3 arsimues dhe bamirës jofitimprurës. Dikush mund të pyesë se si është e mundur që tatimpaguesi amerikan të subvencionojë një organizatë ushtarake të huaj e cila akuzohet rregullisht për krime lufte në pushtimin e saj brutal dhe gjenocid të Bregut Perëndimore Palestinez dhe Jeruzalemit Lindor? Gjithashtu dikush mund të pyesë se si një organizatë që vazhdon një pushtim ushtarak në kundërshtim me rezolutat e shumta të Kombeve të Bashkuara që janë miratuar nga Uashingtoni, përjashtohet nga çdolloj tatimi? Dhe së fundi, njëri mund të pyesë me arsye pse një organizatë që tashmë merr më shumë se 3.8 miliardë dollarë në vit drejtpërdrejtë nga Thesari i Shteteve të Bashkuara ka nevojë për më shumë para për të ofruar krijimin e kushteve të rehatshme për ushtarët e saj?
Përgjigja për të gjitha ato që u thanë më lart do të ishte që fuqia çifute në Shtetet e Bashkuara e bën atë të ndodhë. Por më veçanërisht, është paraja çifute që bën mashtrimin, duke qenë se paraja e thatë në tavolinë siguron qasje për të dyja si për mediat dhe për njerëzit që kanë rëndësi në Uashington. Një rreth të ngushtë oligarkësh miliarderë, duke përfshirë Saban, Ellison dhe Adelson, si dhe Paul Singer dhe Bernard Marcus mbështetin drejtpërdrejt organizata si FIDF si dhe grupe të mëdha pro-izraelite si Fondacioni për Mbrojtjen e Demokracive, Komiteti Amerikan Izraelit i Veprimit (AIPAC), Instituti i Uashingtonit për Politikat e Lindjes së Afërt, Lidhja Anti-Shpifje dhe Instituti Çifut për Sigurinë Kombëtare të Amerikës. Miliarderët nuk janë të turpshëm të shfaqin për vendin ku qëndron besnikëria e tyre, duke u lëvduar si Saban, se ai është tip që i i ntereson vetëm një çështje dhe ajo çështja është Izraeli. Adelson ka deklaruar se ai dëshironte që të kishte shërbyer në ushtrinë izraelite në vend të ushtrisë amerikane dhe dëshiron që djali i tij të rritet dhe “të jetë një snajper për IDF”. Të dy kanë mbështetur publikisht bombardimin e Iranit. Për sa i përket Adelsonit, ai donte që bomba të ishte bërthamore.
Ndonjëherë, të dyja si axhenda e Izraelit dhe mbështetja financiare është qëllimisht e fshehur, siç është rasti me projektin “Një angazhim të krishterë në Lindjen e Mesme”, projektin anti-Iran “Philos”, i financuar nga Singer. Miliardierët gjithashtu dhurojnë drejtpërdrejt fushatat e politikanëve dhe mbështesin projektet që merren me angazhimin e mesazhit që përdoret për të arsyetuar politikat pro-izraelite në Kongres dhe në media.
Pjesa më e madhe e agjitacionit aktual për të “bërë diçka rreth Iranit, për shembull vjen nga këto grupe dhe asetet e medias. Në të vërtetë, ndihma amerikane për Izraelin është bërë pothuajse e paprekshme dhe është diçka si një patë që vazhdon të bëjë vezë të arta. Funksionimi i “The Lobby” (Lobit Çifut), që përgjithësisht cilësohej si zëri më i fuqishëm i politikës së jashtme në Uashington, bëri që profesorët Stephen Walt dhe John Mearsheimer të pyesin:
“Përse Shtetet e Bashkuara kanë qenë të gatshme të lënë mënjanë sigurinë e tyre… në mënyrë që të avancojnë interesat e një shteti tjetër? (Asnjë) shpjegim nuk mund të llogarisë shkallën e jashtëzakonshme të mbështetjes materiale dhe diplomatike që SH.B.A. siguron”.
Ata e vunë re këtë:
“Grupet e tjera të veçanta të interesit kanë arritur të anashkalojnë politikën e jashtme, por asnjë lob nuk ka arritur ta shmangë atë nga ajo që do të sugjeronte interesi kombëtar, ndërsa njëkohësisht i bindte amerikanët se interesat amerikane dhe ato të vendit tjetër – në këtë rast, janë në thelb identike”.
Paratë e mbledhura nga oligarkët çifutë në emër të Izraelit kanë rezultuar të jenë një investim i mirë, duke kthyer miliarda për miliona shpenzime. Që nga themelimi i shtetit të Izraelit në vitin 1948, ai ka qenë “përfituesi më i madh mbledhës i ndihmës së huaj nga SH.B.A.-ja që nga Lufta e Dytë Botërore”, sipas Shërbimit Kërkimor të Kongresit. Shtetet e Bashkuara i kanë dhënë Izraelit 233.7 miliardë dollarë ndihma për inflacion midis viteve 1948 deri në fund të vitit 2012, raporton Haaretz.
38 miliardë dollarë gjatë dhjetë vjetëve në ndihmën ushtarake që Obama kohët e fundit premtoi për Izraelin është shumë më pak se ajo që do të merret nga Thesari i Shteteve të Bashkuara dhe nga burime të tjera amerikane, përfshirë fletëpalosjet nga Kongresi. Për të përmendur vetëm një shembull të kohëve të fundit, në shtator kongresisti Alcee Hastings propozoi një nen ligjvënës që do të jepte 12 milionë dollarë për të ndihmuar në zgjidhjen e komunitetit etiopian të Izraelit. Senatori Lindsey Graham (R-S.C.), Duke folur në diskutimet më të fundit legjislative mbi ndihmën izraelite, tha se 38 miliardë dollarë duhet të konsiderohet si një shumë minimale dhe se Kongresi duhet të miratojë fonde shtesë për mbrojtjen izraelite sipas nevojës.
Në takimin e tij më të fundit në mars të vitit 2017, AIPAC njoftoi përvjetorin e fundit të Amerikës, duke duartrokitur “Dhomën e Përfaqësuesve të SH.B.A.-së për të rritur ndjeshëm mbështetjen e bashkëpunimit të mbrojtjes raketore SH.B.A.-Izrael në projektligjin për ndarjet e mbrojtjes të FY 2017. Senati ka ndarë 600.7 milionë dollarë për programet e mbrojtjes nga raketat SH.B.A.-Izrael.
Dhe ka një histori të gjatë të fondeve të tilla të veçanta për projektet e lidhura me izraelitët. Sistemi i mbrojtjes nga raketat e Domës së Hekurt u financua kryesisht nga Shtetet e Bashkuara, me një vlerë prej më shumë se 1 miliard dollarë. Në vitet 1980, programi i zhvillimit të luftës së avionit izraelit Lavi u financua nga Uashingtoni, duke i kushtuar 2 miliardë dollarë taksapaguesit amerikan para se të përfundonte mbi problemet teknike dhe të tjera, pjesë e 5.45 miliard $ në financimin e Pentagonit të projekteve të ndryshme të armëve izraelite përgjatë vitit 2002.
Se si Izraeli merr para nga Thesari i Shteteve të Bashkuara është në të vërtetë mjaft kompleks dhe jo shumë transparent për publikun amerikan, duke shkuar shumë përtej kontrollit për 3.8 miliardë dollarë të dorëzuar në fillim të vitit fiskal më 1 tetor. Edhe ky kontroll, i dhënë në mënyrë unike për të ndihmuar Izraelin përfitues si një shumë e madhe në ditën e parë të vitit, manipulohet për të prodhuar të ardhura shtesë. Ai normalisht riparkohet menjëherë me Thesarin e Shteteve të Bashkuara, i cili më pas, për shkak se operon me një deficit, merr hua para për të paguar interesin e tij, ashtu si izraelitët e tërheqin atë. Kjo pagesë e interesit i kushton tatimpaguesit amerikan rreth 100 milionë dollarë më shumë në vit. Izraeli gjithashtu ka qenë i aftë të përdorë “garancitë e huave”, një çështje që mund të ketë kontribuar në rënien e Presidentit George H.W. Bush. Realiteti është se huatë, që arrijnë në 42 miliardë dollarë, asnjëherë nuk paguhen nga Izraeli, që do të thotë se Thesari i Shteteve të Bashkuara mbledh parimin dhe interesin, një formë ndihme shtesë. Huaja e kohës së Bushit arriti në 10 miliardë dollarë.
Projektet e bashkëprodhimit të Departamentit të Mbrojtjes, kontraktimi preferencial, “heqja” ose “tejkalimi” i pajisjeve të përdorshme që i janë dorëzuar IDF-it, si dhe vendosja përpara e pajisjeve ushtarake në një bazë izraelite janë përfitime të konsiderueshme për Tel Avivin në fund të fundit. Pjesa më e madhe e kësaj ndihme është e fshehur nga dukshmëria.
Në shtator 2012, ish-komandanti i përgjithshëm i Izraelit, gjenerali Gabi Ashkenazi, pranoi në një konferencë se ndërmjet 2009 dhe 2012 taksapaguesit amerikanë kishin paguar më shumë nga buxheti i mbrojtjes së vendit të tij sesa tatimpaguesit izraelitë. Këto numra janë kundërshtuar, por mbetet fakti se një pjesë e konsiderueshme e shpenzimeve të ushtrisë izraelite vjen nga Shtetet e Bashkuara. Aktualisht ajo është më shumë se 20 përqind e buxhetit total prej $ 16 miliard, duke mos llogaritur ndarjet e veçanta.
Përmes përjashtimeve nga taksat, qeveria e SHBA gjithashtu subvencionon përpjekjet e koordinuara për të ofruar ndihmë shtesë për Izraelin. Ashtu si FIDF, shumica e organizatave dhe fondacioneve që mund të cilësohen si pjesë aktive e Lobit të Izraelit, përgjithësisht janë të regjistruara në Departamentin e Thesarit si themele të liruara nga taksat. Grant Smith, duke folur në një konferencë në U.S. dhe Izrael më 24 Mars, shpjegoi se si Lobi më i gjerë i Izraelit përdor këtë kornizë ligjore:
“Organizatat kryesore amerikane janë Komiteti Amerikan i Izraelit për Marrëdhëniet me Publikun (AIPAC), Komiteti Amerikan Çifut (AJC), Organizata Sioniste e Amerikës (ZOA) dhe Lidhja Anti-Shpifje (ADL). Qindra të tjerë, duke përfshirë një numër të vogël organizatash të krishtera ungjillore, luajnë një rol brenda një ekosistemi të gjerë që kërkon mbështetje të pakushtëzuar të SHBA për Izraelin. Në vitin 2012, krahët jofitimprurëse të lobit të Izraelit ngritën 3.7 miliardë dollarë të ardhura. Ata janë në rrugën e duhur për të arritur në 6.3 miliard dollarë deri në vitin 2020. Kolektivisht ata punësuan 14,000 dhe pretenduan 350,000 vullnetarë”.
3.7 miliardë dollarë të ngritura në 2012 nuk përfshijnë miliarda në donacione private që shkojnë direkt në Izrael, plus miliarda në kontribute që konsiderohen si “përjashtime fetare” për grupet që nuk paraqisin fare. Ka edhe kontribute të dërguara drejtpërdrejt në fondacione të ndryshme izraelite, të cilat shpesh regjistrohen si organizata bamirëse. Revista Forward hetoi 3.600 baza hebraike të liruara nga taksat në vitin 2014 dhe përcaktoi se ata kishin pasuri neto prej 26 miliardë dollarësh, 12-14 miliardë dollarë në të ardhurat vjetore dhe “përqendronin pjesën më të madhe të dollarëve (të tyre të donatorëve në Izrael). Forward shtoi se është një aparat që përfiton masivisht nga qeveria federale e SH.B.A. dhe nga shumë qeveri shtetërore dhe lokale, në formën e qindra miliona dollarëve në grante qeveritare, miliarda në donacione të zbritshme nga taksat dhe miliarda më shumë në tarifat e programit paguar me fonde qeveritare”.
Para se të dinin se jepnin para, disa çifutë amerikanë ishin të befasuar kur mësuan se donacionet që ata kishin menduar se do të shkaktonin shkaqe bamirëse në Izrael, në vend të kësaj kanë përfunduar zgjerimin e vendbanimeve të paligjshme në Bregun Perëndimor, një objektiv që ndonjëherë nuk e mbështesin. Dhuna e dhëndrit të Donald Trump dhe këshilltari Jared Kushner ka një fondacion familjar që ka bërë donacione për Izraelin, përfshirë financimin e vendbanimeve të Bankës Perëndimore, e cila është e paligjshme sipas ligjit të SHBA, siç ka bërë edhe ambasadori David Friedman.
Izraeli përfiton gjithashtu në mënyra të tjera, shpesh për shkak të veprimeve legjislative të Kongresit. Ai gëzon status të lirë dhe madje edhe preferencial tregtar me Shtetet e Bashkuara dhe ka një suficit tregtar prej 9 miliardë dollarësh në vit. Kompanitë e saj dhe organizatat parastatal mund të ofrojnë, pa ndonjë kufizim, mbrojtjen e SH.B.A. dhe projektet e sigurimit të atdheut – një privilegj normalisht i jepet vetëm partnerëve të NATO-s. Është kontraktori kryesor i mbrojtjes Elbit kohët e fundit iu dha një kontratë shumë milion dollarësh për të aplikuar teknologji për të mbrojtur tanket amerikane. Ishte një shembull kryesor i ndihmës së SHBA-së që subvenciononte një industri izraelite që më pas konkurron drejtpërdrejt me kompanitë amerikane, duke prodhuar një humbje të vendeve të punës në Shtetet e Bashkuara.
Dhe transferimi i parave publike në Izrael është i zakonshëm edhe në nivel shtetëror dhe lokal. Disa thesare shtetërore dhe fonde pensionale kanë blerë bono të Izraelit, të cilat janë një investim i keq, duke vënë në rrezik pensionin e pensionistëve, pasi ato duhet të mbahen deri në maturim dhe prandaj nuk kanë treg sekondar dhe nuk kanë likuiditet. Kohët e fundit, zyra e Thesarit të Ohajos bleu një rekord prej 61 milionë dollarë në bonot e Izraelit më 3 prill. Thesari i Ohio, Josh Mandel pranoi se blerja ishte në përgjigje të lëvizjes së bojkotit, shitjes dhe sanksioneve, që do të thotë se taksapaguesit e Ohajos janë pjesëmarrës që nuk dyshojnë në një skemë të investimeve të rrezikshme që ka për qëllim ndëshkimin e kritikëve të Izraelit. Mandeli nuk është çuditërisht një palë e padiskutueshme për temën e Izraelit. Ai ishte anëtar i AIPAC duke ndjekur Universitetin Shtetëror të Ohajos dhe foli në Konferencën e saj të Politikës 2008 në Uashington. Pas denoncimit të Iranit, ai tha se “Izraeli është miku dhe aleati ynë më i mirë në Lindjen e Mesme dhe është e rëndësishme që të mbajmë një marrëdhënie të fortë dhe të qëndrueshme me ta’. Tetëdhjetë të tjera pensionet shtetërore dhe komunale të punonjësve dhe fondet e thesarit gjithashtu thuhet se bleu bonot.
Marrëdhënia dypalëshe midis SH.B.A. dhe Izraelit ka qenë një propozim i shtrenjtë për amerikanët, por një rast tjetër ku nevojat e perceptuara të një “aleati” të SH.B.A.-së kanë përparësi mbi interesat e vërteta kombëtare. Dhjetëra miliarda dollarë nuk duhet domosdoshmërisht të shpenzohen për të rehatuar një vend të huaj të pasur dhe lobi i fuqishëm i tij i brendshëm ose për të kënaqur pretendimet e miliarderëve që vajisin makinerinë për të mbajtur makinën e parave të Izraelit.
Phillip M. Giraldi, Ph.D., është Drejtor Ekzekutiv i Këshillit për Interesin Kombëtar, një fondacion arsimor 501 (c) 3 që kërkon një politikë të jashtme të SH.B.A-së më të interesuar në Lindjen e Mesme. Faqja e internetit është www.councilforthenationalinterest.org, adresa është P.O. Kutia 2157, Purcellville VA 20134 dhe e-mail e tij është inform@cnionline.org.
