Roli i Hizbollahut në Siri dhe dilema e Izraelit

John Wight

Analistët më seriozë thonë se roli i Hizbollahut në konfliktin sirian ka qenë i domosdoshëm në shndërrimin e valës së luftës në favor të qeverisë në vitet e fundit, edhe pse ky është një rol që ka qenë kryesisht i panjohur.

Kjo mungesë e njohjes ngre pyetjen – pse? A ndodh kjo për shkak të ngurrimit kokëfortë nga qarqe të ndryshme për ta konsideruar Hizbollahun si diçka të ndryshme nga një organizatë terroriste, si diçka që i përket të njëjtit thes si ISIS apo Al-Nusra? Por pastaj me siguri një kategorizim i tillë nuk ka kuptim, duke pasur parasysh numrin e luftëtarëve që Lëvizja e Rezistencës Libaneze ka humbur në luftë kundër këtyre dy grupeve.

Në librin e tij, Beteja për Sirinë, Christopher Phillips shkruan: “Duke pasur parasysh reputacionin e Hizbollahut si forca më mbresëlënëse ushtarake në botën arabe, [përfshirja e grupit në konflikt] dobësoi moralin rebel dhe ngriti regjimin. Duke ofruar aftësi që Asadit i mungonin, të tilla si këmbësori të lehta dhe aftësi të luftës urbane, trajnime apo taktika drejtuese ushtarake, që nga viti 2013, Partia e Perëndisë [Hizbollah] u bë një komponent vital i forcave të Asadit dhe formësoi në masë të madhe konfliktin.”

Phillips ka të drejtë kur përmend reputacionin e lavdëruar ushtarak të Hizbollahut. Që nga themelimi zyrtar në vitin 1985, në përgjigje të pushtimit ushtarak izraelit të Libanit jugor, lëvizja Shiite e rezistencës është kthyer në një prej armiqve më të frikshëm të Izraelit. Lufta 34-ditore në të cilën luftuan në vitin 2006 mbetet kulmi i kësaj armiqësie deri më tani. Ajo përfundoi në atë që shumica e konsiderojnë të ketë qenë një fitore për Hizbollahun, duke krijuar diçka të përafërt me një krizë brenda establishmentit politik dhe ushtarak izraelit. Në fakt, Lufta e Dytë e Libanit, (për t’i dhënë konfliktit emrin e tij zyrtar), ndryshoi perceptimin për fuqinë ushtarake në rajon, nga ai në të cilin superioriteti ushtarak i Izraelit ishte i padiskutueshëm, në atë ku ai nuk ishte më.

Raporti i prodhuar nga komisioni hetimor i ngritur nga qeveria izraelite për të vlerësuar konfliktin në vitin 2006, Komisioni Winograd, mallkonte në disa nga kritikat e tij lidershipin politik dhe ushtarak të vendit. Një nga gjetjet më demaskuese të raportit ka konfirmuar shkallën në të cilën Izraeli e konsideron superioritetin e tij ushtarak të njëjtë me mbijetesën e tij.

“Izraeli nuk mund të mbijetojë në këtë rajon”, thuhet në raport, “dhe nuk mund të jetojë në të në paqe ose të paktën pa luftë, nëse njerëzit në Izrael dhe në rrethinat e tij nuk besojnë se Izraeli ka udhëheqjen politike dhe ushtarake, aftësitë ushtarake dhe fuqinë sociale që do t’i lejojë atij për të penguar ato të fqinjëve të tij që dëshirojnë ta dëmtojnë atë, dhe për t’i parandaluar ata – nëse është e nevojshme me anë të përdorimit të forcës ushtarake – nga arritja e qëllimit të tyre.”

Që nga viti 2006, ka pasur një konsensus se është vetëm një çështje kohe para se të nisë një tjetër luftë midis Hizbollahut dhe Izraelit. Duke pasur parasysh sulmin e fundit ajror të Izraelit kundër Hizbollahut në Siri, dhe intensifikimin e tensioneve ndërmjet tyre që ne kemi dëshmuar gjatë javëve të fundit, ky është një konflikt që mund të arrijë shumë shpejt.

Në një histori të kohëve të fundit në Associated Press, Aron Heller shkruan: “Vetëm në muajin e kaluar, shefi i Hizbollahut Hassan Nasrallah ka […] kërcënuar se do të godasë objektet bërthamore të Izraelit nëse Izraeli do të sulmojë, dhe Izraeli ka detajuar një plan emergjence për të evakuuar deri në një çerek milioni civilë nga komunitetet kufitare për t’i mbrojtur ata nga sulmet nga Hamasi, Hizbollahu apo grupet e tjera militante islamike.”

Sulmi i analizës së Hellerit ngjan me sulmet e shumta ajrore që Izraeli ka kryer në Siri gjatë rrjedhës së konfliktit. Më i fundit prej tyre, u përmend më parë, besohet të ketë pasur në shënjestër një konvoj me armë të Hizbollahut afër Palmira.

Nuk është e vështirë për të dalluar dilemën me të cilën është ballafaquar Izraeli gjatë rrjedhës së konfliktit në Siri. Armiqësia e tij me të vetmin vend arab që mbetet i përkushtuar për të mbështetur rezistencën palestineze, dhe me të cilin ai ka një mosmarrëveshje të gjatë territoriale mbi Lartësitë e Golanit të pushtuara prej tij, ofron më shumë se një motiv të mjaftueshëm për Tel Avivin që të shijojë mundësinë e ndryshimit të regjimit në Damask. Megjithatë, mantra “më mirë një armik që njeh”, do të ketë qenë po ashtu e shquar në të menduarit e establishmentit politik dhe ushtarak të Izraelit në qëndrimin e tij mbi ngjarjet në Siri.

Pavarësisht nga marrëdhëniet armiqësore disa dekadëshe midis dy vendeve, qeveria e Asadit është një sasi e njohur sipas së cilës, edhe pse me shumë vështirësi pa dyshim, paqja është arritur. Perspektiva e një qeverie të Selefi-xhihadistëve për të zëvendësuar Asadin, qeveri që ka të ngjarë të ushqejë dëshirën për t’i dhënë fund ditëve të llogarive me shtetin hebre përtej kufirit të saj, do të ketë qenë një perspektivë kthjelluese.

Fokusi kryesor i Izraelit në rajon vazhdon të jetë Irani dhe Hizbollahu, të cilat së bashku me Sirinë nën Bashar al-Asadin, janë konsideruar pjesë e një boshti të rezistencës ndaj Uashingtonit dhe aleatëve të tij rajonalë – Tel Avivit sidomos. Kështu, ndërkohë që Izraelit padyshim i shkon që ta shohë Hizbollahun teksa derdh gjakun në Siri, do të ketë gjithashtu edhe një shqetësim se mos Lëvizja e Rezistencës shiite që do të dalë prej saj akoma më e fortë dhe më e ashpër, si rezultat i përvojës së paçmuar luftarake që i është ofruar. Hizbollahu dhe Izraeli nuk kanë asnjë iluzion kur është fjala për sigurinë e afërt për të shkuar në luftë me njëri-tjetrin përsëri; kjo është arsyeja pse Izraeli është i vendosur për të goditur armikun e tij libanez në Siri me sulme ajrore, si dhe kur mundet.

Rreziku, natyrisht, vjen në lidhje me mënyrën se si këto sulme të përsëritura mund të rrezikojnë vendosjen e Rusisë në vend. Në të vërtetë, me forcat ushtarake ruse që veprojnë në anën e njëjtë si Hizbollahu në Siri, rreziku i agresionit të Izraelit që po bëhet një katalizator për pasoja të padëshiruara është gjithnjë i pranishëm.

Ashtu si dikush tha: “I madh është faji i një lufte të panevojshme.” / © Gazeta Impakt

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne