Si po e lufton Izraeli historinë palestineze

Nga: Jonathan Cook

Kur aktori palestinez Mohammed Bakri bëri një dokumentar për Jenin në 2002, duke filmuar menjëherë pasi ushtria izraelite kishte përfunduar përhapjen nëpër qytetin e Bregut Perëndimor, duke shkaktuar vdekje dhe shkatërrimin në vazhdën e tij ai zgjodhi një folës të pazakontë për skenën e hapjes: një i ri i heshtur palestinez .

Jenin ishte mbyllur nga bota për gati tre javë pasi ushtria izraelite shkatërroi kampin fqinjë të refugjatëve dhe terrorizoi popullsinë e saj.

Filmi i Bakri Jenin, tregon djalin e ri duke nxituar në heshtje midis godinave të rrënuara, duke përdorur inteligjencën e tij për të ilustruar se ku ushtarët izraelitë që qëlluan palestinezët dhe ku ishin buldozerët që rrëzuan shtëpitë, ndonjëherë edhe mbi banorët e tyre.

Nuk ishte e vështirë të nxirrnit kuptimin më të madh të Bakrit: kur bëhet fjalë për historinë e tyre, palestinezëve u mohohet një zë. Ata janë dëshmitarë të heshtur për vuajtjet dhe abuzimet ndaj tyre dhe të njerëzve të tyre.

Ironia është se Bakri është përballur vetë me një fat të tillë që nga koha kur Jenin, u la të lirë 18 vjet më parë. Sot, pak kujtohet për filmin e tij, apo krimet tronditëse që ai regjistroi, përveç betejave të pafundme ligjore për ta mbajtur atë jashtë ekraneve dhe syrit të publikut.

Bakri është lidhur me gjykatat e Izraelit që atëherë, i akuzuar për shpifje ndaj ushtarëve që kanë kryer sulmin. Ai ka paguar një çmim shumë të lartë personal. Kërcënimet me vdekje, humbja e punës dhe faturat ligjore të pafundme e kanë dërguar në prag falimentimi. Një aktgjykim në çështjen e fundit kundër tij këtë herë të mbështetur nga prokurori i përgjithshëm izraelit pritet të zhvillohet në javët e ardhshme.

Bakri është një viktimë e shquar e luftës së gjatë të Izraelit mbi historinë palestineze. Por ka shumë shembuj të tjerë.

Për dekada, qindra banorë palestinezë në Bregun Perëndimor jugor po luftojnë për dëbimin e tyre pasi zyrtarët izraelitë i karakterizojnë ata si “skuadër”. Sipas Izraelit, palestinezët janë nomadë që ndërtuan shtëpi pa kujdes në tokën që ata morën brenda një zone të pushkatimit të ushtrisë.

Pretendimet e fshatarëve u injoruan derisa e vërteta u zbulua kohët e fundit në arkivat e Izraelit.

Këto komunitete palestineze, në fakt, janë të shënuara në hartat që i paraprijnë Izraelit. Dokumentet zyrtare izraelite të paraqitura në gjykatë muajin e kaluar tregojnë se Ariel Sharon, një general i kthyer në politikan, hartoi një politikë të krijimit të zonave të qitjes në territoret e pushtuara për të justifikuar dëbimet masive të palestinezëve si këto komunitete në Hebron Hills.

Banorët kanë fat që pretendimet e tyre janë verifikuar zyrtarisht, edhe nëse ato ende varen nga drejtësia e pasigurt nga gjykatat e pushtuesve izraelitë.

Arkivat e Izraelit janë duke u mbyllur me shpejtësi për të parandaluar çdo rrezik që të dhënat e dokumentuara mund të konfirmojnë rekordet e sulmeve në historinë palestineze të gjatë.

Muajin e kaluar kontrolluesi shtetëror i Izraelit, një organ mbikëqyrës, zbuloi se më shumë se një milion dokumente të arkivuara ishin ende të paarritshme, edhe pse ata kishin kaluar datën e tyre të deklasifikimit. Megjithatë, disa janë ngarkuar  në rrjetë.

Arkivat, për shembull, kanë konfirmuar disa nga masakrat në shkallë të gjerë të civilëve palestinezë të kryera në vitin 1948, viti kur Izraeli u krijua duke shpërndarë dhe dëbuar palestinezët nga atdheu i tyre.

Në një masakër të tillë në Dawaymeh, shumë afër këtu ku palestinezët po luftojnë sot kundër dëbimit të tyre nga zona e pushkatimit, qindra persona u ekzekutuan, edhe pse ata nuk bënë rezistencë, për të nxitur popullsinë më të gjerë të ikte.

Dosjet e tjera kanë vërtetuar pretendimet palestineze që Izraeli shkatërroi më shumë se 500 fshatra palestineze gjatë një valë dëbimesh masive në të njëjtin vit për të larguar refugjatët nga përpjekjet për t’u kthyer.

Dokumentet zyrtare gjithashtu kanë hedhur poshtë, pretendimet e Izraelit që u lutën që 750,000 refugjatë palestinezë të ktheheshin në shtëpi. Në fakt, siç zbulojnë arkivat, Izraeli errësoi rolin e saj në spastrimin etnik të vitit 1948 duke shpikur një histori mbuluese që ishin udhëheqësit arabë që urdhëruan palestinezët të largoheshin.

Beteja për të zhdukur historinë palestineze nuk zhvillohet vetëm në gjykata dhe arkiva. Ajo fillon në shkollat ​​izraelite.

Një studim i ri nga Avner Ben-Amos, një profesor i historisë në Universitetin Tel Aviv, tregon se nxënësit izraelitë nuk mësojnë pothuajse asgjë të vërtetë në lidhje me pushtimin, edhe pse shumë shpejt do ta zbatojnë atë si ushtarë në një ushtri gjoja “morale” që sundon mbi palestinezët.

Hartat në librat shkollorë të gjeografisë nxjerrin të ashtuquajturin “Linja e Gjelbër” – kufijtë që përcaktojnë territoret e pushtuara për të paraqitur një Izrael të Madh, të dëshiruar nga kolonët. Grupet e historisë dhe të qytetarëve shmangin çdo diskutim mbi profesionin, shkeljet e të drejtave të njeriut, rolin e ligjit ndërkombëtar ose ligjet lokale të ngjashme me aparteidin që trajtojnë palestinezët ndryshe nga kolonët hebrenj që jetojnë ilegalisht në vendin fqinj.

Përkundrazi, Bregu Perëndimor njihet me emrat biblik të “Judea dhe Samaria”, dhe pushtimi i tij në vitin 1967 përmendet si “çlirim”.

Mjerisht, fshirja e Palestinës nga Izraeli dhe historia e tyre ka marrë jehonë jashtë nga gjigandët dixhitale si Google dhe Apple.

Aktivistët palestinezë të solidaritetit kanë kaluar vite të tëra duke luftuar për të marrë të dyja platformat për të përfshirë qindra komunitete palestineze në Bregun Perëndimor të humbur nga hartat e tyre, nën hashtagun #HeresMyVillage (#Kyeshtefshatiim). Vendbanimet e paligjshme hebraike, ndërkohë, kanë përparësi në këto harta dixhitale.

Një tjetër fushatë, #ShowTheWall, (#tregofshatintend ) ka lobuar tek gjigandët e teknologjisë për të shënuar në hartat e tyre rrugën e pengesës prej çeliku dhe betoni 700 kilometra të Izraelit, të përdorur në mënyrë efektive nga Izraeli për të aneksuar territorin e pushtuar Palestinez në kundërshtim me ligjin ndërkombëtar.

Dhe muajin e kaluar grupet palestineze filluan edhe një fushatë tjetër, #GoogleMapsPalestine, duke kërkuar që territoret e pushtuara të etiketohen “Palestinë”, jo vetëm Bregu Perëndimor dhe Gaza. Kombet e Bashkuara e njohën shtetin e Palestinës përsëri në 2012, por Google dhe Apple refuzuan të ndiqnin padinë.

Palestinezët me të drejtë argumentojnë se këto firma po përsëritin llojin e zhdukjes së palestinezëve të njohur nga librat e Izraelit, dhe se ata mbështesin “ndarjen e hartave” që pasqyron ligjet e apartheidit të Izraelit në territoret e pushtuara.

Krimet e pushtimit të sotëm, prishjet e shtëpive, arrestimet e aktivistëve dhe fëmijëve, dhuna nga ushtarët dhe zgjerimi i vendbanimeve, po dokumentohen nga Izraeli, ashtu si edhe krimet e tij të mëparshme.

Historianët e ardhshëm një ditë mund të zbulojnë ato letra nga arkivat izraelite dhe të mësojnë të vërtetën. Këto politika izraelite nuk u nxitën, siç pretendon Izraeli tani, nga shqetësimet e sigurisë, por nga një dëshirë koloniale për të shkatërruar shoqërinë palestineze dhe presioni ndaj palestinezëve për të lënë atdheun e tyre, për t’u zëvendësuar nga hebrenjtë.

Mësimet për studiuesit e ardhshëm nuk do të ndryshojnë nga mësimet e nxjerra nga paraardhësit e tyre, të cilët zbuluan dokumentet e vitit 1948.

Por në të vërtetë, ne nuk kemi nevojë të presim gjatë gjithë atyre viteve. Ne mund ta kuptojmë se çfarë po ndodh me palestinezët tani, thjesht duke refuzuar të bëhen pjesë e komplotojnë me heshtjen e tyre. Eshtë koha për të folur dhe dëgjuar./GazetaImpakt/ /ahtribune/

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne