nga Alireza Niknam
Në javët e fundit, Republika Islamike e Iranit ka përjetuar një valë të paprecedente agresioni nga regjimi izraelit—një sulm që ka tronditur ndërgjegjen e kombeve dhe ka zbuluar përmasat e talljes së Izraelit me të drejtën ndërkombëtare, vlerat humanitare dhe dinjitetin njerëzor. Si pjesë e komunitetit global, e konsiderojmë një detyrim moral të thyejmë heshtjen përpara këtyre mizorive dhe t’i përcjellim botës zërin e popullit iranian—viktimë i një fushate të paligjshme dhe të pamoralshme ushtarake.
Agresioni i fundit ushtarak i Izraelit nuk eshte drejtuar vetëm kundër objektimeve ushtarake, as nuk kanë pasur justifikime “parandaluese”. Përkundrazi, Izraeli ka goditur shoqërinë civile iraniane. Lagje të tëra janë shndërruar në gërmadha. Spitale janë bombarduar. Qendra arsimore dhe kulturore janë shkatërruar qëllimisht. Dhe më e rëndësishmja, institucione civile si selia e transmetuesit shtetëror të Iranit janë sulmuar, duke lënë te kuptohet se regjimi i Tel Avivit po lufton jo me ushtrinë e Iranit, por identitetin, infrastrukturën dhe shpirtin e popullit iranian.
Ky sulm brutal nuk është një ngjarje e izoluar, as një devijim nga modeli i zakonshëm i sjelljes së Izraelit. Përkundrazi, është vazhdimësi e një fushate prej disa dekadash ndaj mosrespektimit te normave ndërkombëtare dhe armiqësisë së hapur ndaj kombeve që i kundërshtoine aspiratat hegjemonike te Izraelit. Ajo që i bën këto sulme të ndryshme është shkalla, ashpërsia dhe synimi i drejtpërdrejtë ndaj civilëve dhe infrastrukturave civile—veprime që përbëjnë krime lufte sipas së drejtës ndërkombëtare.
Viktimat Civile: Kostoja e Qëllimshme e Agresionit
Ndër aspektet më të dhimbshme të këtyre sulmeve është humbja tragjike e jetëve të pafajshme. Fëmijë iranianë kanë vdekur në gjumë nën godinat që rrëzohen. Gra dhe pleq janë varrosur nën mbeturina. Kampionë sportivi, figura kulturore dhe shkencëtarë janë shenjestruar qëllimisht në një përpjekje sistematike për të thyer shpirtin e kombit iranian duke goditur elitën e tij.
Vrasjet e shkencëtarëve iranianë, veçanërisht në fushat e fizikës bërthamore dhe kërkimit mbrojtës, kanë qenë një komponent i gjatë i luftës së fshehtë të Izraelit kundër Iranit. Megjithatë, sulmi i fundit ushtarake shkojnë përtej operacioneve të fshehta dhe hyn në terrenin e luftës së hapur. Këto sulme nuk janë as të rastësishme, as dëme kolaterale—ato janë pjesë e një fushate të koordinuar lufte psikologjike dhe strategjike, me qëllim frikësimin dhe destabilizimin e një shteti sovran.
Në këtë kuptim, Izraeli jo vetëm ka shkelur kufijtë e një shteti, por ka shkelur edhe kufijtë e moralit dhe legjitimitetit te ligjit nderkombetar. Vdekjet e civilëve iranianë—qofshin nga bombardimet e qendrave urbane apo vrasjet e intelektualëve—nuk janë thjesht statistika; ato janë krime kundër njerëzimit.
Shkeljet e së Drejtës Ndërkombëtare: Konventa e Gjenevës në Rrezik
Sipas Konventave të Gjenevës—veçanërisht Konventës së Katërt dhe Protokolleve të saj Shtesë—civilët nuk duhet të jenë kurrë synim i operacioneve ushtarake. Megjithatë, Izraeli ka bërë një zgjedhje të llogaritur për të injoruar këto norma, duke kryer sulme që shkelin qartë:
- Neni 51 i Protokollit I (1977): i cili ndalon qartë sulmet kundër popullsisë civile.
- Neni 54 i të njëjtit Protokoll: i cili ndalon urinë e civilëve dhe shkatërrimin e objekteve jetike për mbijetesën e tyre.
- Karta e OKB-së (1945): e cila ndalon përdorimin e forcës kundër integritetit territorial ose pavarësisë politike të çdo shteti, përveç në rast mbrojtjeje ose me autorizimin e Këshillit të Sigurisë.
Duke bombarduar infrastruktura civile, spitale, shkolla dhe vende fetare, Izraeli ka kryer krime lufte. Këto nuk janë interpretime. Këto janë përkufizime të vendosura nga konventat ndërkombëtare dhe të ratifikuara nga shtete në të gjithë botën. Ajo që po shohim nuk është një “konflikt” në mjegullën e luftës—por një fushatë e qëllimshme dhe metodologjike e nje agresioni kriminal.
Qëllimet Strategjike pas sulmit zionist
Motivacionet pas këtyre krimeve janë po aq politike sa dhe ushtarake. Izraeli kërkon të provokojë Iranin në një konflikt të gjerë, për të tërhequr fuqitë perëndimore më thellë në një katran të Lindjes së Mesme dhe për të penguar çdo progres diplomatik që mund të kërcënojë dominimin rajonal të Izraelit.
Në të njëjtën kohë, Tel Avivi llogarit se mosveprimi ndërkombëtar do t’i sigurojë pandëshkueshmëri. Ai eshte mbështetur gjatë gjithë kohës në mbështetjen e pakundërshtueshme të disa qeverive perëndimore—veçanërisht SHBA-ve—për ta mbrojtur nga nga OKB dhe gjykatat ndërkombëtare Izraelin.
Për më tepër, sulmi sistematik i pasurive kulturore dhe intelektuale të Iranit zbulon një motivacion ideologjik të thellë: Izraeli do te minoje identitetin kombëtar dhe zhvillimin e pavarur të Iranit. Kjo nuk ka të bëjë vetëm me raketat—por me një luftë kundër kujtesës, identitetit dhe sovranitetit.
Bashkefajesi dhe Heshtje: Dështimi i Komunitetit Ndërkombëtar
Ndoshta edhe më e dënueshme se veprimet e Izraelit është heshtja e turpshme—ose edhe më keq, miratimi pasiv—i shumëve në të ashtuquajturin “komunitet ndërkombëtar”. Ku janë sanksionet nga institucionet që pretendojnë të mbrojnë të drejtat e njeriut dhe drejtësinë? Ku është veprimi i Këshillit të Sigurisë së OKB-së, i krijuar pikërisht për të parandaluar llojin e agresionit të njëanshëm që po shohim?
Kjo heshtje nuk është neutrale. Behet me qellim. Duke refuzuar të llogarisë Izraelin, komuniteti ndërkombëtar jo vetëm po i tradhton viktimat e agresionit të tij, por po minon edhe vetë strukturat ligjore dhe etike mbi të cilat është ndërtuar rendi ndërkombëtar modern.
Në këtë heshtje, mesazhi është i qartë: e drejta ndërkombëtare zbatohet vetëm në mënyrë selektive. Dhe ky selektivitet i mbron agresorët dhe rrezikon të gjitha kombet.
E Drejta e Iranit për Vetëmbrojtje: Një Komb Sovran në Rrethim
Iran ka treguar përmbajtje përpara provokimeve të panumërta. Ai ka kërkuar vazhdimisht dialog, ka ndjekur diplomacinë rajonale dhe ka mbështetur nismat e paqes. Megjithatë, asnjë komb nuk mund të mbetet pasiv kur civilët e tij masakrohen dhe sovraniteti i tij shkelet.
Vetëmbrojtja nuk është vetëm një e drejtë natyrore—ajo është e garantuar në Nenin 51 të Kartës së OKB-së. Irani e rezervon këtë të drejtë dhe do ta ushtrojë atë në mënyra proporcionale dhe të ligjshme për të parandaluar agresione të mëtejshme dhe për të mbrojtur popullin e tij.
Populli iranian ka përballuar shumë sprova në historinë e tij moderne—nga grushte shtetesh me mbështetje të huaj deri në luftëra të imponuara dhe bllokada ekonomike—por gjithmonë ka dalë me dinjitet, qëndrueshmëri dhe unitet. Ky moment nuk do të jetë ndryshe. Kombi iranian qëndron i patundur përballë dhunës dhe do të vazhdojë të mbrojë pavarësinë, identitetin dhe të ardhmen e tij.
Thirrje për Solidaritet dhe Veprim Global
Ne i bëjmë thirrje të gjitha kombeve të lira, individëve që kërkojnë drejtësi dhe institucioneve ndërkombëtare që të thyejnë heshtjen. Kjo nuk është thjesht çështje rajonale. Normalizimi i luftës së paligjshme, synimi i civilëve dhe shembja e së drejtës ndërkombëtare janë kërcënim global.
Ne kërkojmë qe:
- Këshilli i Sigurisë së OKB-së të mbajë një seancë emergjente dhe të dënojë zyrtarisht sulmet e Izraelit kundër civilëve dhe infrastrukturave iraniane.
- Gjykata Ndërkombëtare Penale të hapë një dosje për hetim të krimeve të luftës të kryera nga aparati ushtarak dhe inteligjent i Izraelit kundër synimeve iraniane.
- Gazetarëve dhe vëzhguesve të pavarur t’u jepet akses në vendet e prekura nga sulmet për të dokumentuar dhe ekspozuar shkallën e plotë të krimeve.
- Organizatat e shoqërisë civile në të gjithë botën të mobilizohen për fushata të koordinuara për të ndërgjegjësuar, sfiduar komplicitetin dhe mbështetur viktimat.
Historia do ta kujtojë këtë moment. Ajo nuk do të kujtojë vetëm bombat që ranë, por edhe zërat që u ngritën—ose dështuan të ngriheshin—si përgjigje.
Dinjitet në Rezistencë, Drejtësi në Këmbëngulje
Sulmi i regjimit izraelit kundër Iranit nuk është thjesht një konflikt ushtarak—por një luftë anti-moral kundër njerëzimit. Duke synuar fëmijë, doktorë, shkencëtarë dhe gazetarë, Izraeli ka shpallur luftë jo një qeverie, por një qytetërimi.
Por Irani nuk do të thyhet. Nuk do të heshtë. Nuk do të tërhiqet. Populli iranian, i bashkuar në besim, kulturë dhe histori, do të qëndrojë i patundur dhe do të mbrojë parimet e drejtësisë dhe rezistencës deri në fund.
Le të dihet: çdo bombë që bie, çdo jetë e pafajshme që merret, do të forcojë vetëm vendosmërinë e Iranit dhe do të frymëzojë breza të rinj në të gjithë botën për të qëndruar për të vërtetën në ballë të tiranisë.
