Nga Rachel Marsden
Le të luajmë një lojë të vogël, apo jo? Quhet: “Kush e tha: Një terrorist i famshëm apo senatori amerikan Lindsey Graham?”
“Unë kam thënë prej gjashtë muajsh…godit Iranin. Ata kanë fusha nafte në natyrë, ata kanë selinë e Gardës Revolucionare që mund ta shihni nga hapësira. Fshijeni nga harta.”
“A ka një Brutus në Rusi? A ka një kolonel më të suksesshëm se Stauffenberg në ushtrinë ruse? E vetmja mënyrë si përfundon kjo është që dikush në Rusi ta nxjerrë Putinin jashtë. Ju do t’i bënit vendit tuaj dhe botës një shërbim të madh”.
“Qëllimi është të heqim qafe “udhëheqësin libian Muammar” Gaddafi. Njerëzit përreth Gaddafit duhet të zgjohen çdo ditë duke pyetur veten ‘a do të jetë kjo e fundit?’ Komandantët ushtarakë që mbështesin Gadafin duhet të goditen. Kështu që unë nuk do ta lejoja mandatin e OKB-së të ndalonte atë që është gjëja e duhur për t’u bërë”.
“I gjithë dëmi që do të vinte nga një luftë, me Korenë e Veriut, do t’ia vlente për sa i përket stabilitetit afatgjatë dhe sigurisë kombëtare”.
“Të vetmit iranian që vramë në Siri apo Irak ishin disa budallenj që nuk dinë të largohen nga rruga”.
“Unë do t’i nënshtrohem juridiksionit të Gjykatës Ndërkombëtare Penale nëse e bëni këtë. Ejani dhe bëni gjënë tuaj më të mirë. Shihemi në Hagë”.
Në të vërtetë, nuk është me të vërtetë një mister i madh pse, këtë javë, Rusia do t’i jepte një shuplakë, një emërtim terrorist, djalit që në fakt i tha të gjitha këto gjëra me zë të lartë, dhe që ndodh të jetë gjithashtu një zyrtar i zgjedhur dhe jo një adoleshent që luan një video Lojë me temë lufte. Sidoqoftë, përgjigja e Graham do t’ju bënte të besoni ndryshe. “Aty shkojnë të gjitha rublat e mia!” Senatori i Karolinës së Jugut shkroi në X, për një emërtim që do të ngrinte çdo pasuri të tij në Rusi, nga të cilat ai padyshim nuk ka asnjë. Oh, bie mikrofonin! Bum! (Mos u emociono shumë, Lindsey, shpërthimi është vetëm metaforik.)
Pra, çfarë tha Graham këtë herë për të tërhequr vëmendjen e Moskës dhe për të shënuar përcaktimin efektivisht simbolik? Që SHBA duhet të caktojë Rusinë një sponsor shtetëror të terrorizmit pas vdekjes në burg të figurës së opozitës Alexey Navalny. Shikoni, nëse keni shkuar nëpër banka duke grabitur, atëherë ndoshta nuk duhet të flisni publikisht për nevojën për të goditur grabitësit e bankave.
BE-ja tashmë miratoi një rezolutë jodetyruese në vitin 2022 për të vendosur të njëjtin emërtim për Rusinë dhe rezultati, përtej zhurmës fillestare të PR, ishte një ngritje e madhe e supeve. Vini re se si shtetet anëtare nuk reaguan kur Presidenti ukrainas Vladimir Zelensky u bëri thirrje vendeve individuale të BE-së, si Franca, të bëjnë të njëjtën gjë? Ka një arsye të mirë për këtë.
Një implikim kryesor i goditjes së Rusisë me një emërtim të sponsorizimit të shtetit të terrorizmit është se mund ta shtyjë Moskën të luajë një kartë të ngjashme kundër SHBA-së ose aleatëve të saj për mbështetjen e tyre të luftëtarëve ukrainas me armë, financim dhe trajnim, veçanërisht të regjimentit të Azov, neonazistë të njohur në ushtrinë e Ukrainës dhe u caktua një grup terrorist nga Gjykata e Lartë ruse në vitin 2022. Fatmirësisht, Graham në fakt nuk është përgjegjës për asgjë në frontin e politikës së jashtme. Kjo bie mbi Biden. Roli i të cilit kërkon të merret parasysh te të gjitha implikimet e ndryshme të të bërit në të vërtetë çfarëdo që sugjeron Graham për të hequr nga goja e tij shpërqendrimi masiv.
Jo se i intereson Graham. Ai mendon se gjithçka është mirë, sepse ai mund të lëshojë granata retorike ndërsa fshihet i sigurt pas xhaxha Semit. Ajo që ai vazhdon të llogarisë gabimisht, megjithatë, është kundërsulmi që ai po krijon kundër ideologjisë së tij ndërhyrëse neokonservatore në vend.
Amerika ka mjaft probleme të veta dhe njerëzit e saj e dinë këtë, veçanërisht brezat e rinj që janë të sëmurë nga shpenzimet e vazhdueshme të konflikteve dhe prioritetet e gabuara dhe megjithatë Graham nuk mund të humbasë kurrë një mundësi për të krijuar më shumë pretekste për këtë. Nuk ishte saktësisht një surprizë kur vetë Graham i tha një herë “USA Today”: “Nëse do të isha një kontraktor i mbrojtjes, do të isha shumë i mirë për Lindsey Graham, sepse kam qenë i prirur përpara në rindërtimin e ushtrisë sonë”. Kjo do të shpjegonte pse ai mblodhi shumën prej 2.9 milionë dollarëve në donacione për fushatën e tij presidenciale presidenciale nga kontraktorët e mbrojtjes, siç raportoi “The Intercept” në atë kohë. Ju do të mendonit se fakti i humbjes nga Trump në atë garë parësore, një nga të paktët presidentë që nuk kishte nisur një luftë të re gjatë kohës që ishte në detyrë, do të kishte qenë përfundimisht udhëzues.
“Ngrihuni lart, njerëz, merrni luftën tuaj të ardhshme botërore pikërisht këtu”. Ky është në thelb mesazhi që del gjithmonë nga goja e senatorit amerikan Lindsey Graham. Është e gjitha argëtim dhe lojëra, edhe me fitim pavarësisht se sa nga “njerëzit e vegjël” përfundojnë duke paguar me jetën e tyre.
Të lëshosh gojën pa pushim në favor të nxitjes së luftës (kudo, përveç brenda Amerikës, sigurisht) duke mbrojtur sulmet ndaj vendeve të huaja është e gjithë marka e Graham. Ai godet tavolinën, por me të vërtetë nuk mund të kujdesej për të, se pak më pas vendoset pluhuri mbi të. Kjo duhet të merret me dikë tjetër, me përgjegjësi të vërtetë. Djem si ai, dhe BFF e tij, senatori i ndjerë John McCain, dhe ish-ambasadori dhe këshilltari i Trumpit për Sigurinë Kombëtare, John Bolton, janë të gjithë në thelb i njëjti tip. Graham dhe McCain ishin ata që lobuan në mënyrë aktive ndaj kolegëve të tyre republikanë për të marrë emërimin e Obamës dhe Victoria Nuland, të konfirmohej në rolin e ndihmës sekretares së shtetit për Europën në maj 2013. Ata ia dolën mbanë. Dhe vetëm disa muaj më vonë ajo ishte në Ukrainë ndërsa Euromaidani u shfaq, duke shpërndarë biskota dhe duke u kapur në kasetë duke i thënë ambasadorit të SHBA në Kiev se kush duhet të përbëjë kabinetin ukrainas pas grushtit të shtetit.
Të gjitha ato përfaqësojnë një epokë të shkuar përpara transparencës së drejtuar nga mediat sociale dhe diversitetit të analizave dhe lirisë së informacionit. Narrativat neokonservatore që nxisin luftën e pafund gëzonin shumë më pak reagime nga zërat kundërshtues më të margjinalizuar. Rezultatet e politikave të tyre, nga Lindja e Mesme në Afrikë, kanë qenë aq katastrofike saqë nga dyshimi ata kanë humbur çdo përfitim. Partia e tyre tani dominohet nga një doktrinë populiste, Trumpiste e mosndërhyrjes ushtarake (ose, të paktën, ndërhyrje minimale) e favorizuar nga brezat e rinj, por edhe nga ata që sapo kanë mbaruar duke u manipuluar për të mbështetur një luftë pas tjetrës gjatë dekadave të fundit dhe janë kthyer të zhgënjyer.
Pra, ndërsa Graham është i zënë duke i nxjerrë gjuhën e tij Putinit, duke qeshur se si Moska e ka goditur dhe e ka humbur, ai mund të dëshirojë të mendojë se ku përfundoi rikosheti. Dhe doli sërish i pamatur përballë amerikanëve gjithnjë e më të lodhur nga lufta./gazetaimpakt/rt
