Në vitin e 74-të të ekzistencës së saj, aleanca luftarake e ka tejkaluar qartë dobinë e saj.
Gjatë tryezës tremujore të biznesit me CEO, më 21 mars 2022, Presidenti i SHBA Joe Biden deklaroi: “Do të ketë një rend të ri botëror atje jashtë, dhe ne duhet ta udhëheqim atë, ne duhet të bashkojmë pjesën tjetër të botës së lire në këtë proces.” Deklarata tingëllon qesharake në rastin më të mirë, dhe skandaloze në rastin më të keq. Pavarësisht se është “demokracia” më e vjetër në botë, a i mbetet SHBA-së ndonjë qëndrim moral për të udhëhequr pjesën tjetër të botës? Partneritetet ndërtohen mbi bazën e besimit dhe respektit të ndërsjelltë; Shtetet e Bashkuara thjesht ndjekin politikën ‘My way or the highway’, e cila siguron që të ketë vetëm vasalë në vend të partnerëve të vërtetë.
E themeluar pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore për të mbrojtur Evropën Perëndimore kundër një sulmi nga Bashkimi Sovjetik, Organizata e Traktatit të Atlantikut të Veriut (NATO) nuk kishte arsye ekzistence pas shpërbërjes së Paktit të Varshavës dhe rënies së mëvonshme të BRSS në 1991. Megjithatë, jo vetëm që vazhdoi së ekzistuari, por shtoi 14 vende në pesë faza të zgjerimit që nga viti 1991. Pesë aleatë të NATO-s – Polonia, Norvegjia, Estonia, Letonia dhe Lituania – ndajnë një kufi tokësor me Rusinë.
Fushata e bombardimeve të NATO-s mbi Jugosllavinë në 1999 pa autorizimin e OKB-së dhe ndërhyrja e saj ushtarake në Libi në 2011 janë shembujt kryesorë ku vendet e NATO-s përdorën forcën ndaj kombeve sovrane, gjoja në “misione humanitare” që synojnë “mbrojtjen e civilëve”. Presidenti rus Vladimir Putin, siç i tha regjisorit amerikan Oliver Stone, kishte folur me ish-presidentin amerikan Bill Clinton për opsionin e anëtarësimit të Rusisë në NATO. Nëse kjo do të ndodhte me të vërtetë, asnjë nga luftërat agresive të NATO-s nuk do të kishte ndodhur kurrë, pasi Rusia do t’i kishte kundërshtuar ato me të gjitha forcat e saj.
Pavarësisht deklaratës së Presidentit Biden se “NATO nuk ka qenë kurrë më e bashkuar se sa është sot”, dhe vendimit të tij për të dërguar më shumë trupa në krahun lindor, fakti i çështjes është se të çara kanë filluar të shfaqen në dekada- superstruktura e gjatë e NATO-s e ndërtuar mbi themelin e taktikave të përdredhjes së krahut, bullizmit të miratuara nga Shtetet e Bashkuara.
Pavarësisht se është një aleat i NATO-s, Turqia ka shkuar përpara dhe ka blerë sistemin rus të raketave S-400, përballë kërcënimeve amerikane dhe bllokimit eventual të Turqisë nga blerja e avionëve luftarakë F-35 të prodhuar nga SHBA.
Kryeministri i Hungarisë Viktor Orban ka refuzuar me vendosmëri të furnizojë Ukrainën me armë ose të lejojë kalimin e tyre përtej kufirit hungarezo-ukrainas. Vendi, një aleat i NATO-s, ka votuar në zgjedhjet e përgjithshme më 3 prill, duke i dhënë Orban një fitore dërrmuese. Me fjalët e tij, ai tha se Hungaria duhej të luftonte jo vetëm me partitë opozitare, por edhe me “burokratët e Brukselit, perandorinë Soros – me të gjitha paratë e saj – mediat kryesore ndërkombëtare dhe në fund, madje edhe me presidentin ukrainas. Nuk kemi pasur kurrë kaq shumë kundërshtarë në të njëjtën kohë.” Në detyrë për një mandat të katërt radhazi, Orban do të punojë më tej në drejtim të forcimit të lidhjeve Hungari-Rusi.
Më 20 mars, sekretari amerikan i mbrojtjes Lloyd Austin u prit me protesta kundër NATO-s kur shkoi në Bullgari për t’i kërkuar Sofjes që t’i jepte ndihmë ushtarake Kievit. Për fat të mirë, kryeministri bullgar Kiril Petkov e refuzoi kërkesën.
Kohët e fundit, punëtorët dhe sindikatat në Selanik, Greqi, kanë refuzuar të marrin pjesë në transportin e pajisjeve ushtarake të SHBA-së dhe NATO-s nga porti i Aleksandoupolit në Ukrainë.
Organi sindakal i Italisë Unione Sindacale di Base (USB) pohoi se punëtorët e aeroportit civil Galileo Galilei të Pizës zbuluan se ngarkesa e fluturimeve të supozuara “humanitare” të destinuara për në Ukrainë përmbante arka plot me armë, municione dhe eksplozivë, në vend të ushqimit dhe barna. Punëtorët përfundimisht refuzuan të ngarkonin ngarkesën, theksoi ai.
Zëdhënësi i Kremlinit, Dmitry Peskov, e përshkroi me saktësi NATO-n për atë që është – një entitet i ‘projektuar për agresion’, megjithëse anëtarët e saj vazhdojnë të përsërisin se ajo është vetëm në natyrë mbrojtëse.
Evropianët duhet vetëm të shikojnë veten e tyre dhe të mendojnë se sa gjatë do të vazhdojnë të mashtrohen nga “rreziku rus” dhe t’ia dorëzojnë politikën e tyre të jashtme kompleksit ushtarako-industrial amerikan. Sanksionet e njëanshme të zbatuara ndaj Rusisë nga SHBA dhe lakejtë e saj të NATO-s vetëm do t’i dëmtojnë ato dhe do të çojnë në përkeqësim të ekonomive të tyre. Është vetëm çështje kohe para se dallimet mes vendeve anëtare të NATO-s të arrinë në një pikë pa kthim dhe që aleanca të shpërbëhet. Nëse Hungaria, për shembull, bën një referendum duke kërkuar opinionin publik për vazhdimin e anëtarësimit të saj në NATO, dhe nëse shumica e njerëzve votojnë kundër, Hungarisë do t’i duhej të largohej nga NATO, ngjashëm si ndodhi Brexit, me largimin e Mbretërisë së Bashkuar nga Bashkimi Evropian. Kjo do t’i shtynte të tjerët të ndiqnin shembullin, duke çuar në një kolaps eventual të tipit domino në kohën e duhur. Pyetja e vetme është, kur?
Ukraina, fatkeqësisht, është vetëm një peng I sakrifikueshëm në strategjinë e ndjekur nga Shtetet e Bashkuara me kundërshtarin e saj të epokës së Luftës së Ftohtë për ta dobësuar atë dhe për ta vënë nën ‘influencën’ e saj, për të ‘demokratizuar’ një Rusi ‘autoritare’, ose ndoshta për të sjellë një lloj revolucioni me ngjyra. Por rusët janë krenarë për sovranitetin e tyre dhe do të luftojnë deri në frymën e tyre të fundit sesa t’i nënshtrohen diktateve dhe makinacioneve të një fuqie të huaj. Rusët e zakonshëm e mbajnë mend mirë në zemrat dhe mendjet e tyre mjerimin e shkaktuar nga “terapia e shokut” amerikane pas rënies së Bashkimit Sovjetik, duke rezultuar në “dekadën e tyre të humbur” 1990 – 2000. Është për këtë arsye që Presidenti Putin vazhdon të ketë vlerësime të larta të miratimit vazhdimisht gjatë 20 viteve të fundit. Siç tha ai gjatë fjalimit të tij vjetor 2019, “Rusia ishte dhe do të jetë një shtet sovran dhe i pavarur. Është një aksiomë, ose do të jetë e tillë ose nuk do të ekzistojë fare”.
Me ‘operacionin e tij special ushtarak’ në Ukrainë, presidenti Putin, në radhë të parë, ka siguruar sigurinë e atdheut të tij për dekadat e ardhshme. Dhe së dyti, ai i ka treguar NATO-s një pasqyrë për atë që është në të vërtetë – një relike e epokës së Luftës së Ftohtë që duhet të dërgohet në koshin e plehrave të historisë.
