Nga Robert Inlakesh
Masakrat civile të kryera në të gjithë bregun sirian janë jashtëzakonisht të tmerrshme, në një shkallë që të kujton kulmin e kryengritjes së ISIS-it në Irak. Megjithatë, ka ende njerëz të panumërt që identifikohen si myslimanë që përpiqen t’i mbrojnë këto veprime. Ideologjia e tyre mbizotëruese nuk është ajo e “Islamit Sunit”, por më tepër e një identiteti nacionalist të rrënjosur në një justifikim teologjik, me fjalë të tjera, një sionizëm mysliman.
Si një musliman praktikues sunit, me duhet te deklaroj qe jam i tmerruar nga mënyra se si është perdorur besimi im për të justifikuar mizoritë që Allahu (SWT) na thotë të luftojmë dhe t’i parandalojmë me çdo kusht.
Copëtimi i Sirisë
Prej kohësh axhenda e Entit Sionist për të ndarë Sirinë në një numër shtetesh të dobësuara dhe të pambrojtura dihet boterisht. Izrael kërkon keto ndasi qe te justifikoje ekzistencën e tij si n”shtet hebre” i vetëpërshkruar duke luajtur karten perca dhe sundo.
Ndërsa aleanca e regjimit sionist me Forcat Demokratike Siriane (SDF) të udhëhequra nga kurdët ka qenë prej kohësh e njohur, izraelitët u dyfishuan duke hedhur peshën e tyre pas grupit që kontrollon verilindjen e Sirisë më 8 dhjetor 2024. Njëkohësisht, sionistët pushtuan tërësinë e kapaciteteve ushtarake të Sirisë dhe kryen fushatën e tyre më të madhe ajrore në lartësitë e Golanit.
Për vite me radhë, regjimi sionist ka ofruar mbështetje materiale dhe financiare, përveç ndihmës mjekësore, për të paktën një duzinë grupesh opozitare siriane, duke përfshirë Frontin Al-Nusra (Al-Kaeda në Siri). Natyrisht, Al-Nusra më vonë do të bëhej Hay’at Tahrir al-Sham (HTS), i cili tani sundon Damaskun me një grusht të hekurt. Udhëheqësi i saj, Abu Mohammed al-Jolani, i cili tani preferon të quhet Ahmed al-Sharaa, ishte fillimisht një projekt i MI6 (inteligjencës britanike) dhe ishte një ish-komandant i ISIS.
Zionistët e kuptuan se grupet që ata po mbështesnin, duke përfshirë atë që më vonë do të bëhej “HTS”, udhëhiqeshin nga operativë të huaj të inteligjencës, por se grupi i tyre dhe skuadra e tyre ishin militantë fanatikë. Kjo funksionoi mirë për izraelitët në dy mënyra: ndërsa udhëheqja e grupit mund të manipulohet, tekfiristët fanatikë që besojnë në ideologjinë e grupit të tyre lihen të kryejnë mizori kundër civilëve që do t’i çojnë ata drejt federalizimit.
Edhe pse kjo histori është harruar gjerësisht, një pjesë e konsiderueshme e grupeve minoritare të Sirisë ishin në mbështetje të lëvizjes për të rrëzuar presidentin Bashar al-Assad në vitin 2011, megjithatë ajo që i ndryshoi mendjet dhe i bëri ata të mblidhen rreth ish-udhëheqësit sirian ishte sjellja e skuadrave të vdekjes sektare që përfunduan në krye të opozitës siriane.
Megjithatë, pas vitit 2018, ndërsa ekonomia siriane shkoi në rënie të madhe dhe lufta civile u shndërrua në një konflikt të ngrirë, vizioni që shumë sirianë kishin adoptuar për të ardhmen e tyre ishte zbehur. Sanksionet e SHBA-së dhe BE-së mbytën vendin dhe e zhytën popullin e Sirisë në varfëri.
Në kohën kur al-Jolani erdhi për të nisur sulmin e tij në Aleppo, i gjithë shteti përfundoi duke u shkatërruar dhe kjo ndodhi pa ndonjë luftë të madhe. Për më tepër, u duk shkurtimisht sikur militantët e HTS nuk do të kryenin llojet e masakrave që shumë prej tyre kishin frikë se do t’i bënin.
Megjithatë, pas dy muajsh, ekzekutimet sektare në terren nuk u ndalën, izraelitët ishin në thelb në portat e Damaskut dhe qeveria e re ishte ende e paaftë për të rregulluar punët e saj. Pyetja e vërtetë këtu është nëse Jolani është pjesë e një komploti për të kryer masakra civile me qëllim të ndarjes së Sirisë, apo nëse ai është thjesht një idiot i dobishëm që po sillet si një diktator vrasës.
Kur rebelimi ndodhi në bregdetin sirian, reagimi i menjëhershëm ishte vendosja masive e forcave paraushtarake dhe shërbimeve të sigurisë, ndërsa demonstruesit sektarë brohoritnin për gjakun e alavitëve. Arsyetimi zyrtar për masakrat që pasuan – duke përfshirë civilët që madje kishin qenë kundërshtarë të sundimit të Bashar al-Asad-it – ishte se “mbeturjet e regjimit” do të gjurmoheshin.
Ajo që pasoi ishte dhurata më e madhe për izraelitët që mund t’u ishte dhënë ndonjëherë, gangsterët sektarë hynë në shtëpitë e civilëve dhe vranë burra, gra dhe fëmijë. Nga brutaliteti i regjimit të ri nuk u kursyen as foshnjat. Të moshuarit u hodhën përreth, u poshtëruan dhe u pushkatuan në rrugë, adoleshentët u nxorën në shesh dhe u ekzekutuan. Kur fqinjët e tyre sunitë u përpoqën të ndërhynin për të ndaluar masakrat, edhe ata u vranë.
Është e qartë se këto veprime janë kryer me qëllim gjenocidal dhe asnjë person i arsyeshëm nuk mund të mohojë masakrën masive të civilëve të pafajshëm. Nga pikëpamja personale, është aq e keqe që kontaktet e mia siriane sunite në Hama dhe Homs më kanë thënë se ata janë shumë të frikësuar të ndajnë mendimet e tyre në mediat sociale nga frika se mos janë në shënjestër.
Ndërsa sigurisht që është axhenda dashakeqe e sionistëve për të ndarë Sirinë, faji nuk mund t’i vihet tani reagimeve të komuniteteve pakicë që kërkojnë të ruajnë jetesën e tyre, por përkundrazi mbi administratën e re në Damask që ka kryer mizoritë. Nëse vendi vazhdon në trajektoren e tij aktuale, nuk do të ketë më një vend të quajtur Siri dhe ky është faji i skuadrave të vdekjes sektare që punuan për të ndarë vendin.
Izraelitët tani po buzëqeshin, duke pritur mundësinë për të kapur më shumë territor dhe për të përdorur bashkëpunëtorët për të krijuar një sërë regjimesh që do të funksionojnë në favor të tyre. Ndërkohë ndaj subjektit pushtues nuk është drejtuar asnjë plumb nga njerëzit e Jolanit.
Kur shikon mizoritë e kryera në duart e Forcave të Sigurisë të liderit de-fakto sirian Abu Mohammed al-Jolani dhe grupeve paraushtarake aleate, është e pamundur për mendjen e shëndoshë ta justifikojë atë. Kjo është arsyeja pse tifozët sirianë dhe të huaj për rënien e regjimit të mëparshëm tani duhet të ndahen në tre kategori:
1.Propagandist me pagesë që nuk ka parime.
2.Reaksionari i drejtuar nga emocionet.
3.Nacionalisti.
Kategoria e parë paguhet për të botuar propagandë, nuk është larg të imagjinohet që disa prej tyre të justifikojnë vrasjen e familjarëve të tyre me çmimin e duhur, prandaj ideologjia e tyre nuk është aq e rëndësishme.
Kategoria tjetër janë ata që kanë mbështetur Abu Mohammed al-Jolani për shkak të një reagimi emocional që patën pas rënies së Bashar al-Assad, këta njerëz nuk janë të këqij, por u mashtruan nga propaganda. Shumë prej tyre po përpiqen të kuptojnë atë që sapo ka ndodhur, pas vitesh që kanë folur publikisht për “revolucionin e tyre të bekuar” që u luftua për të ndërtuar një “Siri të lirë”, ata tani po përpiqen me dëshpërim të kuptojnë atë që po shpaloset.
Kategoria e tretë që besoj se duhet trajtuar siç duhet është nacionalistët. Pse zgjedh ta etiketoj këtë grup si Nacionalistë? Sepse të tillë janë ata. Ky grup në thelb ka kopjuar modelin sionist dhe ka ndryshuar disa detaje të vogla për të arritur te “nacionalizmi sunit”.
Është e rëndësishme që e gjithë kjo të shihet në perspektivë. Sionizmi, si një formë nacionalizmi, armatosi besimin hebre për të shërbyer si shtylla kurrizore e tij teologjike. Ai përdori judaizmin për të argumentuar se hebrenjtë nga Polonia, Spanja, Rusia, Anglia, Irani, Jemeni, Etiopia, e kështu me radhë, kanë të njëjtin identitet dhe të gjithë në një farë mënyre pretendojnë tokën e Palestinës.
Nacionalisti sunit përdor një version të islamit sunit si shtyllën kurrizore të tyre teologjike, i cili gjithashtu justifikon besimin e tyre se një mysliman sunit – qoftë nga Kina, Uzbekistani, Gjermania, Portugalia, Libia, Iraku, Pakistani apo kudo tjetër – ka të drejtë në çdo rajon që ata zgjedhin, bazuar në justifikimet fetare. Paralajmërimi është se sunitët në fjalë duhet të pajtohen me ideologjinë mbizotëruese të grupit.
Në realitet, myslimanët sunitë nga Nigeria, Kina, Bangladeshi ose Jordania janë krejtësisht të ndryshëm kulturalisht, etnikisht dhe të gjithë flasin gjuhë të ndryshme, por nën një ideologji nacionaliste, ata mund të justifikojnë marrjen e Sirisë nga ana e tyre në emër të krijimit të një rregulli për grupin e tyre të identitetit.
Ajo gjithashtu mund të krahasohet me Supremacinë e Bardhë, e cila gjithashtu i ka dhënë vetes etiketën “Nacionalizmi i Bardhë”. Megjithëse Supremacisti i Bardhë ndonjëherë mund të armatizojë krishterimin, ai është më pak i përhapur se në dy rastet e tjera që u përmendën, megjithatë i njëjti parim bazë qëndron. Është një ideologji supremaciste, e cila pretendon se duke iu përmbajtur parimeve perëndimore dhe duke u bërë lëkurë “të bardhë”, papritmas bollëku i grupeve etnike dhe fetare në të gjithë Evropën është i njëjtë. Kjo injoron dallimet kulturore, gjenetikën dhe gjithashtu mungesën e gjuhëve të përbashkëta, megjithatë asnjë nga këto nuk ka rëndësi për nacionalistin e bardhë injorant që betohet se grupi i tij/saj është superior dhe se “e bardhë” është një identitet i vërtetë.
Kur bëhet fjalë për nacionalistët sunitë, të cilët shpesh bien nën degën selefiste, ata në fakt nuk mund të justifikojnë qëndrimin e tyre të bazuar në Islam, kështu që në vend të kësaj ata zgjedhin citate nga hadithi ose studiues si Ibn Tejmije. Rrallëherë ka ndonjë analizë të sinqertë rreth asaj se si Ibn Tejmije po reagonte ndaj zhvillimeve kataklizmike rreth tij, veçanërisht ngjarjeve që rrethuan pushtimin mongol të Bagdadit që shkatërroi një perandori dikur dominuese myslimano-arabe.
Këta nacionalistë sunitë shpërfillin nuancat, sheikët e tyre pothuajse të gjithë marrin financa nga regjimet arabe properëndimore dhe nganjëherë nga sionistët drejtpërdrejt. Në fund të fundit, ndërsa një pjesë e përmbajtjes së tyre mund të jetë me të vërtetë vetëm për fenë, ka një element tjetër shumë më të dëmshëm për të cilin ata paguhen shumë. Këta individë predikojnë në të njëjtën mënyrë që bënë autoritetet fetare në Evropë për të mbledhur kryqtarët rreth krishterimit. Mesazhi i tyre është fjalimi politik, i veshur me religjiozitet, me qëllim që të shtyjnë politikën e identitetit për të justifikuar një axhendë nacionaliste.
Sionizmi është pikërisht i njëjti mallkim nacionalist. Pretendimet e tij nuk kanë kuptim faktik, pasi judaizmi dhe historia nuk i mbështesin përfundimet e tij, por kjo nuk ka rëndësi për sionistin. Ndoshta ideologjia politike më e fuqishme është nacionalizmi, megjithëse fraza mund të gjurmohet tek lideri francez Napoleon Bonaparte, konceptet bazë që e bëjnë të mundur janë shumë më të vjetra.
Ashtu si sionizmi nuk është judaizëm, as nacionalizmi sunit nuk është i ngjashëm me Islamin. Këto ideologji nacionaliste gjithashtu ushqejnë iluzion në një shkallë të madhe, një shembull i shkëlqyer i kësaj janë nacionalistët sunitë që pretendojnë se mbështesin Palestinën dhe kërkojnë çlirimin e Xhamisë Al-Aksa. Të njëjtët njerëz injorojnë ndikimin e CIA-s dhe MI6-së në atë që ata e quajnë një “revolucion të bekuar”, ata injorojnë qindra miliarda dollarë të derdhur në projektin për përmbysjen e qeverisë. Ata injorojnë masakrat civile të kryera nga degët e Al-Kaedës dhe injorojnë edhe të njëjtat grupe takfiriste që marrin fonde, armë dhe ndihmë mjekësore nga okupimi izraelit.
Ky nivel i gjimnastikës mendore që rezulton nga kalbëzimi i trurit të ideologjisë së tyre nacionaliste i lejoi disa prej tyre të parakalonin në rrugë me fotot e ish-presidentit të Irakut Sadam Husein, ndërsa festonin rënien e Baathizmit. Në fund, ata kanë një udhëheqës që merr mbështetjen e Bashkimit Evropian, i cili sinjalizon synimin për normalizimin e lidhjeve me izraelitët, i cili dikur supozohej se ishte një fondamentalist fetar i linjës së ashpër, por tani po kërkon një “Siri demokratike dhe pluraliste” sipas fjalimeve të tij të fundit.
Asnjë nga lëvizjet ekonomike apo politike që bien ndesh me ato që supozohet se janë bindjet e tyre thelbësore, të cilat bëhen shpesh nga Ahmed al-Sharaa dhe administrata e tij, nuk mjaftojnë për të mbjellë një farë dyshimi për këta nacionalistë. Megjithatë, kjo ideologji përfundimisht do të shembet me kalimin e kohës, sepse është plotësisht e varur nga mbështetësit e huaj dhe përfundimisht do t’i mungojë një armik i vdekshëm. Sado që ata përpiqen të fiksojnë Iranin dhe “shiitët” si armikun e tyre, kjo është një strategji e dështuar.
Ndërsa Hamasi, Xhihadi Islamik Palestinez (PIJ) dhe lëvizjet e tjera të Rezistencës Palestineze po luftojnë kundër okupimit brutal të Entit Sionist në vijën e frontit, ata marrin mbështetje vetëm nga Boshti i Rezistencës i udhëhequr nga Irani, me asnjë nga këto grupe nacionaliste sunite që nuk ngre as gishtin për ta.
Është e qartë se axhenda për të gdhendur nacionalizmin sunit është një projekt sionist, ai jo vetëm që përdor muslimanët e vetëpërshkruar si luftëtarë për interesat e Shteteve të Bashkuara dhe Izraelit, por gjithashtu prodhon arketipin e përsosur për t’iu përshtatur përshkrimeve të tyre orientaliste të muslimanëve. Ky është ndoshta një nga psiopët më të suksesshëm në histori, duke i kthyer myslimanët në nacionalistë të zbrazur, të cilët janë të fiksuar pas identitetit dhe kujdesit jo për logjikën dhe as për mësimet e besimit të tyre të pastër.
Tashmë, sionistët po kërcejnë mbi masakrat që po bëjnë tekfirët, duke i përdorur ato për t’i portretizuar muslimanët si kafshë dhe për të pretenduar se ne si muslimanë jemi armiqësorë ndaj të krishterëve. Fatkeqësisht, për shkak të politikës së identitetit nacionalist sunit, shumë tani po përpiqen të gjejnë justifikime për masakrën masive të pakicave të Sirisë, gjë që tregon se sa e tmerrshme është me të vërtetë kjo ideologji.
Në vazhdën e luftës në Gaza, për herë të parë në dekada, grindjet sektare midis sunitëve dhe shiitëve filluan të zbehen. Megjithatë, është e qartë se entiteti sionist dhe aleatët e tij nuk do të lejonin unitetin. Përmbajtja sektare gjithashtu po shtyhet shumë larg. Nuk është gabim që një seri e quajtur Muawiya u përgatit pikërisht në kohën e Ramazanit, as nuk është gabim që përmbajtjet sektare po promovohen dukshëm nëpër platformat e mediave sociale.
Sionistët dhe aleatët e tyre duan të përçajnë njerëzit, sepse nëse bashkohen, ata e kuptojnë se projekti i tyre në të gjithë Azinë Perëndimore do të shembet. Armiku nuk janë sunitët, alavitët, shiitët, të krishterët, druzët, kurdët apo ndonjë sekt tjetër. Situata nuk do të përmirësohet kurrë derisa njerëzit të dalin nga magjia e urrejtjes së fqinjëve të tyre, të cilët kanë jetuar, luftuar dhe vdekur përkrah njëri-tjetrit për shekuj./AlMaydeen/GazetaImpakt
