Nga Robert Inlakesh
Për ta kuptuar agjendën izraelito-amerikane që qëndron pas të ashtuquajturit “plan paqeje” të propozuar nga presidenti amerikan Donald Trump, është e rëndësishme të shqyrtohen objektivat e regjimit sionist dhe më pas të vlerësohet se si këto synime mund të realizohen. Një analizë e tillë ndihmon të zbulohet se çfarë mund të rezervojë e ardhmja dhe nëse armëpushimi i brishtë ka gjasa të zgjasë.
Më 19 tetor, armëpushimi në Gaza dukej se ishte shembur, pasi regjimi sionist ndërmori mbi 100 sulme ajrore, duke hedhur të paktën 153 ton eksplozivë në enklavën bregdetare të rrethuar dhe duke vrarë rreth 44 civilë. Madje edhe mediat izraelite raportuan se armëpushimi ishte prishur dhe se lufta kishte rifilluar, përpara se situata të qetësohej ditën pasuese.
Fillimisht, establishmenti izraelit pretendoi se dy ushtarë të tij ishin vrarë nga luftëtarë palestinezë në një pritë që përfshinte RPG dhe armë automatike, duke pohuar se sulmet pasuese ishin thjesht një përgjigje ndaj këtij incidenti diçka që Hamasi e mohoi kategorikisht.
Megjithatë, shumë shpejt gazetarë amerikanë, palestinezë dhe madje edhe izraelitë filluan të zbulojnë të vërtetën. Në realitet, ndërsa ushtarët izraelitë, së bashku me kolonët e kontraktuar për punime shkatërrimi, po shkelin armëpushimin duke shkatërruar infrastrukturën palestineze, ata aksidentalisht kaluan mbi një mjet shpërthyes të pashpërthyer. Koherenca e raporteve nga burime të shumta i dha besueshmëri këtij versioni, por ushtria sioniste vendosi menjëherë një ndalim publikimi për incidentin, përpara se më vonë të pranonte pjesërisht atë që kishte ndodhur realisht.
Kjo nënkuptonte se izraelitët, në thelb, kishin vrarë ushtarët e tyre duke shkelur armëpushimin dhe duke dërguar forcat e tyre të shkatërronin infrastrukturë brenda një fushe të minuar aktive, më pas duke fajësuar palestinezët si pretekst për të vrarë më shumë civilë. Deri në atë pikë, izraelitët kishin kryer tashmë të paktën 80 shkelje të armëpushimit dhe kishin vrarë më shumë se 100 njerëz të pafajshëm.
Që nga dita e parë e armëpushimit, izraelitët kishin adoptuar gjithashtu një strategji të delegimit të operacioneve luftarake në frontin e Gazës tek tre milici proxy të lidhura me ISIS-in secila e vendosur në zona të ndryshme pas “Vijës së Verdhë” të imponuar nga Izraeli në vend që të përballeshin drejtpërdrejt me Hamasin. Regjimi sionist nisi një politikë të përdorimit të këtyre forcave ndërmjetëse për të kryer atentate dhe pritë ndaj figurave të njohura dhe anëtarëve të aparatit të sigurisë së Gazës.
Strategjia izraelite, e mbështetur nga Shtetet e Bashkuara – sipas burimeve anonime që folën për Axios – është të përdorë fondet e rindërtimit për të ngritur struktura pas Vijës së Verdhë, e cila përfaqëson rreth 54-58% të territorit të Gazës, ku pushtimi refuzon të tërhiqet dhe bashkëpunon me proxy-t e tij për të kontrolluar enklavën. Në të njëjtën kohë, izraelitët synuan të mbytin popullsinë civile që jeton në zonat nën autoritetin civil të udhëhequr nga Hamasi, duke u ofruar atyre alternativën e jetesës nën pushtimin e përbashkët izraelito-kolaboracionist.
Kjo strategji ka filluar tashmë të shembet, pasi shumë prej familjeve që entiteti sionist përpiqej t’i bashkonte në anën e tij, janë rreshtuar me rezistencën dhe kanë refuzuar bashkëpunëtorët në mesin e tyre. Ndërkohë, Rezistenca Palestinase vazhdon të ndjekë këto skuadra vdekjeje kolaboracioniste dhe t’i gjykojë për krimet e tyre të ndryshme, përfshirë vrasje dhe vjedhje ndihmash.
Ashtu si strategjitë e tjera të ngjashme të propozuara nga regjimi izraelit dhe të miratuara nga mbështetësit e tij amerikanë të nënshtruar, edhe kjo ka gjasa të dështojë nën presion, pasi nuk ka sens logjik në kushtet aktuale në terren dhe për faktin se proxy-t sionistë nuk gëzojnë asnjë mbështetje popullore.
Pra, çfarë kanë në plan aleanca SHBA–Izrael? Shumë e thjeshtë: ata kërkojnë të arrijnë disa nga objektivat e tyre nën petkun e një armëpushimi, të cilin e respektojnë vetëm pjesërisht duke lejuar furnizime të kufizuara ndihmash dhe duke vrarë më pak njerëz sesa para asaj që quhet “marrëveshje paqeje”.
Në mënyrë të ngjashme, në Jug të Libanit, izraelitët hatën një skemë pas vendosjes së armëpushimit për të marrë nën kontroll më shumë territor sesa arritën të zinin gjatë luftës, ndërkohë që kryenin shkelje të përditshme të armëpushimit, të kalibruara me kujdes që të mos shkaktojnë kthimin në një luftë të përgjithshme.
Nëse dështojnë të arrijnë synimet e tyre përmes masave të kufizuara ushtarake dhe manovrave agresive të veshura si diplomaci, ata do të kthehen te përdorimi i forcës në shkallë të gjerë, sepse “paqja” nuk është një opsion.
Për të kuptuar këtë mënyrë të të menduarit, së pari duhet të pranoni se izraelitët kanë ndjekur politikat e tyre deri më tani si një mënyrë për të rrëzuar rezistencën rajonale kundër tyre, duke eliminuar çdo kërcënim për sundimin e tyre.
Për regjimin sionist ekziston një ndjenjë imperative për të prodhuar një “përgjigje ndaj çështjes së Gazës”, një formulim që, sipas tyre, përkthehet në eliminimin e popullsisë së Gazës: një fushatë pastrimi etnik dhe gjenocidi e shoqëruar me shkatërrimin e gjithë infrastrukturës së territorit. Kjo nuk është vetëm objektivi i drejtuesve izraelitë, por një projekt që implikon shoqërinë izraelite në tërësi një projekt kombëtar i eliminimit.
Më 7 tetor 2023 pati një goditje të rëndë për projektin sionist, një goditje që shembi iluzionin e superioritetit të tij ushtarak dhe tronditi thelbin e ideologjisë së tij. Që atëherë ai ka ndjekur një projekt për t’u mësuar kundërshtarëve të tij një leksion dhe për të shkatërruar aftësinë e aktorëve rajonalë për t’u rezistuar. Gaza është një mesazh: ngrihuni kundër nesh dhe ne do t’ju shkatërrojmë.
Në një farë mase, kjo strategji ka arritur të frikësojë çdo popull arab që të ngrihet. Menjëherë pas 7 tetorit, për shembull, jordanezët dhe egjiptianët nisën tubime masive, tentuan të depërtonin nëpër kufi dhe u përplasën me forcat e regjimit. Por skenat ditore të shkatërrimit në Gaza, së bashku me propagandën e shteteve arabe, shuan krenarinë, vendosmërinë dhe gatishmërinë e tyre për të vazhduar rezistencën — të paktën për tani.
Rezistenca rajonale, megjithatë, mbeti e vendosur, dhe për këtë arsye aleanca SHBA–Izrael tani synon ta shkatërrojë atë, ose të paktën ta dobësojë aq shumë sa të mos përbëjë një kërcënim të rëndësishëm.
Nëse izraelitët pësojnë një tjetër disfatë ushtarake si ajo e 7 tetorit, që përfshin depërtimin e linjave të tyre mbrojtëse, kjo do të përbënte një goditje vendimtare, madje vdekjeprurëse, për projektin — dhe regjimi sionist e di mirë këtë.
Ajo që ndodhi më 7 tetor transformoi në mënyrë të pakthyeshme regjimin dhe vendosi në lëvizje një sërë ndryshimesh të paqetë. Udhëheqësit e lartë sionistë tash i shohin ngjarjet aktuale në terma binarë: ose rilindja e “Izraelit” ose shkatërrimi i tij gradual. Nëse arrihet e para, regjimi do të siguronte kontrollin de-facto mbi rajonin dhe do t’i varroste problemet e tij të sigurisë; nëse dështon të eliminojë Gazën, të thyjë rezistencën libaneze dhe të dobësojë mjaftueshëm Iranin, do të jetë një hap larg një disfatë shkatërruese.
Sipas mënyrës së të menduarit të regjimit sionist, tani është një mundësi historike për të shfarosur të gjithë ata që i rezistojnë, për të eliminuar plotësisht Gazën dhe për të imponuar dominim të pakundërshtueshëm në rajon. Megjithëse deri tani nuk ia ka arritur këtyre qëllimeve, ai e percepton çdo paaftësi për të siguruar një “disfatë totale” si një kërcënim ekzistencial për vetë mbijetesën e tij. Prandaj, nëse “Izraeli” nuk arrin gjatë armëpushimit atë çfarë ka synuar, ai me shumë gjasa do të përpiqet t’i arrijë këto objektiva përmes veprimeve të rinovuara ushtarake, dhe Libani e Irani priten të bëhen frontet kryesore në të ardhmen./gazetaimpakt/english.almayadeen
