Pa marrë parasysh temën, diskutimi rreth Iranit Islamik në mediat perëndimore dhe cirku i grupeve të ekspertëve më së shumti shtyn demonizimin, margjinalizimin dhe dezinformimin .
Gjatë ditëve të fundit, një temë e njohur në mediat perëndimore ka diskutuar për mosmarrëveshjet midis Iranit dhe Rusisë në lidhje me korridorin Zangezur midis Azerbajxhanit dhe provincës së tij Nakhichevan.
Zangezur është pjesë e Armenisë që ndan Republikën kontinentale të Azerbajxhanit nga Nakhiçevani.
Në vitin 2023, Rusia mbështeti regjimin e Aliyevit dhe i dha fund enklavës nacionaliste armene të nisur nga Moska në Karabakh.
Që atëherë, Azerbajxhani dhe Rusia e kanë shtyrë Armeninë që të lejojë Azerbajxhanin dhe Turqinë të përdorin korridorin Zangezur si një rrugë logjistike tregtare.
Teherani është kundër kësaj ideje dhe e sheh atë përmes një lenteje gjeopolitike dhe jo thjesht ekonomike.
Sipas pikëpamjes së Iranit, sugjerimi rus i jep Turqisë, një shtet anëtar i NATO-s, akses në Kaukaz dhe Azinë Qendrore.
Ndërsa Ankaraja ka shtyrë për dekada nacionalizmin turk në emër të regjimeve perëndimore, mosbesimi i Iranit është racional, veçanërisht pas rolit shkatërrues të Turqisë në Siri dhe lidhjeve të ngushta ekonomike me Izraelin.
Disa analistë perëndimorë supozojnë se mosmarrëveshja e Iranit me Rusinë është një mundësi për Perëndimin që të krijojë një përçarje midis Moskës dhe Teheranit.
Ndërsa kjo mund të tingëllojë si një sugjerim i besueshëm, është mendim i dëshiruar.
Rusia dhe Irani Islamik janë mjaft të pjekur për të kuptuar se bashkëpunimi i tyre strategjik kundër imperializmit perëndimor nuk do të thotë se ata do të kenë një marrëdhënie të përsosur.
A kanë SHBA një marrëdhënie të përsosur me Izraelin e aparteidit apo shtetin artificial të quajtur mbretëria e Jordanisë? Sigurisht që jo.
Keqkuptimi perëndimor i marrëdhënieve të Rusisë dhe Iranit nuk merr parasysh se pas ngjarjeve të vitit 2022 në Ukrainë, dinamika midis Rusisë dhe Iranit ka ndryshuar.
Moska nuk mund të përballojë më t’i diktojë Teheranit se cilat janë vijat e kuqe në rajonet e ish-Bashkimit Sovjetik.
Lufta ruso-NATO në territorin e Ukrainës e bëri shumë të kushtueshme për Rusinë humbjen e mbështetjes së Iranit.
Sot, Rusia ka nevojë për Iranin më shumë sesa Irani ka nevojë për Rusinë.
Irani është i vetmi fuqi i angazhuar për t’u përballur me imperializmin perëndimor si një parim strategjik i politikës.
Ndërsa kjo nuk do të thotë domosdoshmërisht se Irani do të shtyjë në mënyrë aktive për një rol më të madh në Kaukaz ose Azinë Qendrore, ne mund të shohim që interesat e Iranit të respektohen më shumë.
Për shembull, dy regjimet e mbështetura nga Moska në Taxhikistan dhe Azerbajxhan kanë qenë në përpjekje për të shtypur lëvizjet islamike atje.
Teherani i sheh këto lëvizje në mënyrë të favorshme, por Rusia jo.
Performanca e pamjaftueshme e Moskës në ngecjen e saj strategjike me regjimet perëndimore u zbuloi atyre që e shihnin atë përmes prizmit të Bashkimit Sovjetik se ajo nuk është një superfuqi që shumë njerëz në Azinë Perëndimore e kishin supozuar gabimisht.
Irani dhe Rusia të dy e kuptojnë se bashkëpunimi i tyre strategjik ekonomik dhe gjeopolitik u sjell dobi të dyve.
Thjesht nuk ka karrota që regjimet perëndimore mund t’i ofrojnë Iranit ose Rusisë për t’i dekurajuar ata nga bashkëpunimi që ata kanë krijuar gjatë disa viteve.
Regjimet perëndimore nuk do të zëvendësojnë produktet ruse të energjisë me ato nga Irani dhe nuk do të mbretërojnë në aparteid Izraelin dhe diktatorët e mbështetur nga perëndimi duke vepruar kundër interesave strategjike të Iranit.
Regjimet perëndimore e kanë vendosur veten në një situatë kapëse në lidhje me bashkëpunimin Rusi-Iran.
Ata kanë djegur pothuajse të gjitha urat e tyre me Moskën dhe Teheranin, duke i grabitur kështu vetes stimujt.
Kur ata ushtrojnë presion, kjo rezulton vetëm në rritjen e bashkëpunimit midis Rusisë dhe Iranit./crescentinternational