Foto: Ushtarët izraelitë manovrojnë automjete të blinduara ushtarake përgjatë kufirit të Izraelit me Rripin e Gazës, në Izraelin jugor, të hënën, 20 nëntor 2023 [AP Photo/Ohad Zwigenberg]
Lufta e Gazës mund të jetë fillimi i fundit, por jo për Palestinën.
Nga Marvan Bishara
Analist i lartë politik në Al Jazeera, është një autor që shkruan gjerësisht për politikën globale dhe konsiderohet gjerësisht si një autoritet kryesor në politikën e jashtme të SHBA-së, Lindjen e Mesme dhe çështjet strategjike ndërkombëtare. Më parë ka qenë profesor i Marrëdhënieve Ndërkombëtare në Universitetin Amerikan të Parisit.
Lufta sadiste e Izraelit ndaj Gazës, kulmi i një serie të gjatë politikash kriminale, mund të jetë vetëvrasëse në terma afatgjatë dhe të çojë në shkatërrimin e “Shtetit Hebre” të fuqishëm.
Në të vërtetë, vrasja e qëllimshme e Izraelit në shkallë industriale e popullit palestinez nën pretekstin e “vetëmbrojtjes” nuk do të rrisë sigurinë e tij apo të sigurojë të ardhmen e tij. Përkundrazi, do të prodhojë pasiguri dhe paqëndrueshmëri më të madhe, do të izolojë më tej Izraelin dhe do të minojë shanset e tij për mbijetesë afatgjatë në një rajon kryesisht armiqësor.
Në të vërtetë, kurrë nuk e mendoja se Izraeli mund të kishte shumë të ardhme në Lindjen e Mesme pa hequr dorë nga regjimi i tij kolonial dhe pa përqafuar shtetësinë normale. Për një kohë të shkurtër në fillim të viteve 1990, dukej sikur Izraeli po ndryshonte drejtim drejt një forme normaliteti, megjithëse i varur nga Shtetet e Bashkuara. Ajo angazhoi palestinezët dhe shtetet arabe në rajon në një “proces paqeje” që premtonte ekzistencë të ndërsjellë nën kujdesin e favorshëm amerikan.
Por natyra koloniale e Izraelit dominonte sjelljen e tij në çdo hap. Ajo humbi mundësi të panumërta për t’i dhënë fund pushtimit dhe për të jetuar në paqe me fqinjët e saj. Për të parafrazuar shakanë famëkeqe të diplomatit izraelit Abba Eban, Izraeli “nuk e humbi kurrë një mundësi për të humbur një mundësi”.
Në vend që t’i jepte fund pushtimit, ajo dyfishoi projektin e saj të kolonizimit në territoret e pushtuara palestineze. Ajo ka shumëfishuar numrin e vendbanimeve dhe të kolonëve të paligjshëm hebrenj në tokat e vjedhura palestineze dhe i ka lidhur ato përmes rrugëve të posaçme anashkaluese dhe projekteve të tjera të planifikimit, duke krijuar një sistem të dyfishtë, një superior, dominues për hebrenjtë dhe një inferior për palestinezët.
Ndërsa një aparteid u çmontua në Afrikën e Jugut, një tjetër u ngrit në Palestinë.
Në mungesë të paqes dhe nën hijen e kolonizimit, vendi ka rrëshqitur më tej drejt fashizmit, duke përfshirë supremacinë hebreje në ligjet e tij dhe duke e shtrirë atë në të gjithë Palestinën historike, nga lumi Jordan deri në Detin Mesdhe. Në pak kohë, partitë fanatike dhe të ekstremit të djathtë fituan vrull dhe morën frenat e pushtetit nën udhëheqjen oportuniste të kryeministrit Benjamin Netanyahu, duke minuar vetë institucionet e Izraelit dhe të gjitha shanset për paqe të bazuar në bashkëjetesën midis dy popujve.
Ata hodhën poshtë çdo kompromis dhe kanë filluar të gllabërojnë tërësinë e Palestinës historike, duke zgjeruar vendbanimin e paligjshëm hebre në tokat e vjedhura palestineze në të gjithë Bregun Perëndimor të pushtuar në një përpjekje për të shtrydhur palestinezët. Ata gjithashtu forcuan rrethimin e tyre të Rripit të Gazës, burgut më të madh në botë në ajër të hapur, dhe hoqën të gjitha pretendimet se e kishin lejuar ndonjëherë të bashkohej me brendësinë e saj palestineze në një shtet sovran palestinez.
Më pas erdhi sulmi i 7 tetorit – një thirrje zgjimi e vrazhdë që i kujton Izraelit se sipërmarrja e tij koloniale nuk është as e qëndrueshme dhe as e qëndrueshme, se nuk mund të mbyllë dy milionë njerëz dhe të flak çelësin, se duhet të adresojë shkaqet kryesore të konfliktit. me palestinezët, përkatësisht shpronësimin, pushtimin dhe rrethimin e tyre.
Por regjimi i Netanyahut, besnik ndaj natyrës së tij, e ktheu tragjedinë në një thirrje tubuese dhe dyfishoi dehumanizimin racist të palestinezëve, duke i hapur rrugën një lufte gjenocidale. I shpalli luftë “të keqes”, me të cilën nënkuptonte, jo vetëm Hamasin, por edhe popullin e Gazës. Liderët izraelitë njëri pas tjetrit, duke filluar nga vetë presidenti, implikuan të gjithë palestinezët në sulmin e tmerrshëm, duke pretenduar se nuk ka të pafajshëm në Gaza.
Që atëherë, Izraeli u kthye hakmarrës, fisnor dhe këmbëngulës ndaj shkatërrimit dhe zgjerimit me shpërfillje totale ndaj dinjitetit bazë njerëzor dhe ligjit ndërkombëtar. Lufta koloniale e Izraelit u shndërrua në një luftë kundër spitaleve, shkollave, xhamive dhe ndërtesave të banimit, të financuara, të armatosura dhe të mbrojtura nga Shtetet e Bashkuara dhe lakej të tjerë perëndimorë dhe duke vrarë mijëra civilë palestinezë – fëmijë, mjekë, mësues, gazetarë, burra dhe gra, pleq dhe të rinj, sikur të ishin luftëtarë armik.
Por ky fis i huaj nuk ka asnjë shans të mbijetojë mes të gjithë banorëve autoktonë të rajonit, të cilët janë bashkuar më shumë se kurrë më parë kundër ndërhyrësit gjakatar. Izraeli nuk mund të përdorë më pretendimet e tij fantazuese teologjike për të justifikuar praktikat e tij të dhunshme raciste. Zoti nuk e sanksionon therjen e fëmijëve të pafajshëm. Dhe as patronët amerikanë dhe perëndimorë të Izraelit nuk duhet të bëjnë.
Ndërsa opinioni publik perëndimor kthehet kundër Izraelit, liderët e tij cinikë do të ndryshojnë gjithashtu kursin, nëse jo për të ruajtur pozitën e tyre morale, atëherë për të mbrojtur interesat e tyre në Lindjen e Mesme më të madhe. Ndryshimi në qëndrimin francez, duke i kërkuar Izraelit të ndalojë vrasjen e fëmijëve në Gaza, është një tregues i gjërave që do të vijnë.
Izraeli nuk ka mundësi të mira pas përfundimit të luftës së tij të keqe. Ky mund të jetë shansi i tij i fundit për t’u larguar nga buza, për të ndaluar luftën, për të përqafuar vizionin e presidentit amerikan Joe Biden për një zgjidhje me dy shtete, jopraktike siç është sot, dhe për të pranuar vijat e kuqe të Amerikës për Gazën: jo riokupimit, jo spastrim etnik dhe jo tkurrje të territoreve të saj. Por Netanyahu, së bashku me koalicionin e tij fanatik, të cilët prej kohësh e kanë marrë Amerikën si të mirëqenë, kanë injoruar edhe një herë – lexuar e refuzuar – këshillat e Amerikës në dëm të të dyja palëve.
Shumë kohë përpara luftës në Gaza, një gazetar kryesor izraelit, Ari Shavit, parashikoi shkatërrimin e Izraelit “siç e njohim ne”, nëse ai vazhdonte në të njëjtën rrugë shkatërruese. Dhe javën e kaluar, Ami Ayalon, një ish-kreu i shërbimit sekret izraelit Shin Bet, paralajmëroi se lufta e qeverisë dhe zgjerimi territorial do të çojnë në “fundin e Izraelit” siç e njohim ne. Të dy kanë shkruar libra që paralajmërojnë Izraelin për të ardhmen e errët përpara nëse ai vazhdon pushtimin e tij.
Ashtu si të gjithë ndërhyrësit e tjerë të dhunshëm, nga kryqtarët e lashtë e deri te fuqitë koloniale moderne, ky entitet i fundit kolonial, Izraeli, siç e njohim ne, është i destinuar të zhduket, pavarësisht se sa gjak palestinez, arab dhe izraelit derdh.
Lufta e Gazës mund të jetë fillimi i fundit, por jo për Palestinën. Ashtu siç shpërtheu regjimi i përgjakshëm supremacist i aparteidit të Afrikës së Jugut, po kështu do të ndodhë edhe ai i Izraelit, herët a vonë./AlJazeera/GazetaImpakt
