Paradoksi bëhet i qartë: Graham po kërkon çarmatimin e Hezbollahut nën pretekstin e rivendosjes së “normalitetit”, ndërsa vendi i tij po praktikon format më ekstreme të anormalitetit në terren.
Kur senatori amerikan Lindsey Graham deklaroi se “nuk mund të ketë Lindje të Mesme normale për sa kohë që ekziston Hezbollahu”, ai nuk ishte thjesht një kongresmen republikan që bënte një deklaratë kalimtare.
Përkundrazi, Graham po shprehte, me sinqeritet të plotë, kuptimin e thellë brenda strategjisë SHBA-Izrael të një realiteti në terren dhe në politikë: se Hezbollahu është pengesa më e madhe për projektin e “normalizimit gjithëpërfshirës” dhe riformësimin e rajonit për t’iu përshtatur Tel Avivit dhe Uashingtonit.
Deklarata e Graham, pavarësisht thjeshtësisë së saj, mbart konotacione që shkojnë përtej retorikës tradicionale politike dhe dekonstruktojnë narrativën e “disfatës” që mediat perëndimore dhe izraelite kanë promovuar prej vitesh.
Nëse Hezbollahu do të ishte mposhtur vërtet, siç pretendojnë ata, Graham nuk do të ishte detyruar ta bënte çarmatimin e tij një kusht për çdo “Lindje të Mesme normale”.
Ky kusht zbulon se partia mbetet në zemër të ekuacionit dhe se asnjë projekt rajonal nuk mund ta tejkalojë fuqinë e saj.
Kështu, retorika e “disfatës” bëhet asgjë më shumë se një mjet për të prodhuar kundërndërgjegjësim, ndërsa vetë deklaratat amerikane pranojnë se Rezistenca mbetet forca më e fuqishme.
Faktet në terren e përforcojnë këtë përfundim: Midis dhjetorit 2023 dhe shtatorit 2025, dronët amerikanë MQ-9 Reaper kryen dhjetëra fluturime mbi Liban, disa prej të cilave zgjatën për orë të gjata, duke arritur deri në 18 orë rresht, me deri në tre dronë që morën pjesë njëkohësisht mbi Jug, Bekaa dhe Bejrutin e Madh.
Sipas Qendrës Union për Kërkim dhe Zhvillim, këta dronë nuk fotografojnë vetëm; ata gjithashtu përgjojnë komunikimet, deshifrojnë enkriptimin dhe kanë aftësinë për të goditur me raketa Hellfire 3.
Më seriozisht, këto misione kryhen pa asnjë koordinim me autoritetet e aviacionit civil, gjë që ka çuar në disa incidente që pothuajse u shndërruan në katastrofa ajrore.
Megjithatë, Uashingtoni nuk sheh asnjë të keqe në këtë shkelje të hapur të sovranitetit libanez, duke e paraqitur atë si një “domosdoshmëri sigurie” për të mbrojtur Izraelin që nga “Intifada e Al-Aksës” e vitit 2023.
Në thelb, kjo sjellje amerikane nuk shpreh “normalitet” siç dëshiron Graham, por përkundrazi vazhdimin e anomalisë së imponuar nga Uashingtoni mbi Libanin dhe rajonin duke shkelur hapësirën ajrore dhe sovranitetin dhe duke përdorur të gjitha mjetet e inteligjencës në avantazhin e “Izraelit”.
Kështu, paradoksi bëhet i qartë: Graham po kërkon çarmatimin e Hezbollahut nën pretekstin e rivendosjes së “normalitetit”, ndërsa vendi i tij po praktikon format më ekstreme të anomalisë në terren.
Megjithatë, ajo që Uashingtoni nuk e kupton është se rruga libaneze po lëviz në një drejtim tjetër. Skenat masive që shoqëruan funeralin e Sekretarëve të Përgjithshëm të Hezbollahut, në shkurt të vitit 2025, ishin një moment zbulues.
Qindra mijëra njerëz mbushën rrugët në jug, periferi dhe Bejrut, në një skenë të paprecedentë që shprehu thellësinë e lidhjes popullore me Rezistencën.
Këto turma nuk ishin thjesht një përgjigje emocionale; Ato ishin një mesazh elokuent politik: Rezistenca nuk është thjesht një organizatë e armatosur, por një lëvizje socio-popullore e rrënjosur në ndërgjegjen e popullit.
Kjo forcim popullor u reflektua edhe në kutitë e votimit. Rezultatet e zgjedhjeve të fundit komunale treguan përparim të konsiderueshëm për listat e Rezistencës dhe aleatët e tyre në Jug dhe Bekaa, duke reflektuar se atmosfera publike ende favorizon këtë opsion dhe se përpjekjet për të promovuar një narrativë humbjeje nuk kanë ndikuar në bazën e gjerë shoqërore.
Përballë këtyre realiteteve, kundërshtarët e brendshëm të Rezistencës, veçanërisht forcat e lidhura me ambasadën amerikane në Bejrut, janë përpjekur të anashkalojnë situatën përmes procesit politiko-ligjor.
Janë propozuar ndryshime në ligjin zgjedhor, me qëllim rishpërndarjen e përfaqësimit ose futjen e mekanizmave të rinj, veçanërisht në lidhje me vendet e emigrantëve, me qëllim uljen e peshës parlamentare të forcave të Rezistencës dhe dobësimin e tyre brenda institucioneve.
Këto përpjekje bien brenda një konteksti të vetëm strategjik: nëse Hezbollahu nuk mund të mposhtet ushtarakisht ose popullor, atëherë le të përpiqemi ta përmbajmë atë përmes ligjit dhe kushtetutës.
Megjithatë, këto manovra zbulojnë gjithashtu shkallën e ngërçit me të cilin përballet kampi amerikan në Liban. Sa më shumë që rritet mbështetja popullore për rezistencën dhe transformohet në një prani të prekshme elektorale, aq më shumë rritet këmbëngulja e jashtme për hartimin e ligjeve që plotësojnë kërkesën për normalizim me “Izraelin”.
Në të vërtetë, deklarata e Graham bëhet më e qartë: Ai nuk po flet vetëm për armë, por për eliminimin e opsionit të Rezistencës nga ekuacioni në tërësi, duke çmontuar fuqinë e saj të betejës, atë politike dhe popullore.
Por edhe kjo ambicie bie ndesh me realitetin. Skena popullore në Liban – nga funeralet e udhëheqësve deri te rezultatet e zgjedhjeve komunale – tregon qartë se Rezistenca nuk është në një pozicion mbrojtës të shembur, por përkundrazi në një pozicion force të mbrojtur nga ekuilibri i parandalimit me “Izraelin” dhe një mbështetje të ripërtërirë popullore.
Më e rëndësishmja, retorika e Graham, e cila supozohej të ishte kërcënuese, është shndërruar në një pranim të nënkuptuar: “Lindja e Mesme nuk do të jetë normale pa humbjen e Hezbollahut”, që do të thotë se mbijetesa e partisë është ajo që e pengon normalizimin SHBA-Izrael të bëhet një fat i pashmangshëm.
Në fund të fundit, midis retorikës së një “Lindjeje të Mesme normale” dhe shkeljeve të SHBA-së, dhe midis përpjekjeve për të ndryshuar ligjet dhe skenës popullore në përshkallëzim, një ekuacion bëhet i qartë: Hezbollahu nuk është mundur dhe nuk do të mundet!
Hezbollahu mund të përballet me sfida dhe luftëra ushtarake, politike ose mediatike mund të zhvillohen kundër tij, por prania e tij e thellë midis njerëzve dhe në terren e bën atë një forcë të vazhdueshme në ekuacion.
Çdo retorikë rreth një “Lindjeje të Mesme normale pa të” nuk është gjë tjetër veçse një pranim se fuqia e tij është ajo që e privon projektin amerikano-izraelit nga “normaliteti” i tij i supozuar./mayadeen
