Nga Tarik Cyril Amar
Mandati i arrestit nga ICC për Netanyahun është në fakt një aktakuzë ndaj Perëndimit
Çfarë është një “regjim i pabindur”? Sipas njërit prej propagandistëve të parë amerikanë të këtij termi, Anthony Lake, këshilltarit të sigurisë kombëtare të ish-presidentit Bill Clinton nga viti 1993-97, është një qeveri “jashtë ligjit” që zgjedh të qëndrojë jashtë shoqërisë ndërkombëtare të mirësjellshme dhe gjithashtu të “sulmojë vlerat e saj themelore”.
Termi, sigurisht, nuk ishte menduar kurrë të përdorej me ndershmëri. Që në fillim, ai u krijua për t’u përdorur si një mjet lufte hibride nga Perëndimi kundër vendeve si Kuba, Iraku dhe Libia, të cilat, në realitet, kishin vetëm një të përbashkët: nuk pranonin t’i nënshtroheshin vullnetit të SHBA-së dhe klientëve të saj, që së bashku formojnë Perëndimin Kolektiv. Kur politikanët perëndimorë dhe stenografët e tyre karrieristë në mediat kryesore fillojnë t’ju quajnë një “regjim të pabindur”, përgatituni për pushtime, grushte shteti, luftë ekonomike deri në nivelin e rrethimit urie dhe, kur gjithçka përmbyllet, për ndryshim të përgjakshëm regjimi, përfshirë tortura të neveritshme publike dhe vrasje.
Megjithatë, le ta marrim këtë term të propagandës primitive si të sinqertë për një moment. Teoria themelore (nëse mund ta quajmë kështu) është aq e thjeshtë sa mund të jetë: ekzistojnë shtete “shembullore” – pothuajse të gjitha në Veriun Global, si për rastësi – që ndjekin rregullat, dhe pastaj janë “fëmijët e këqij” që i përbuzin ato. Dhe as që do të pyesim se cilat rregulla janë, apo kush i krijon dhe i zbaton ato. Kjo pyetje do të na çonte në moçalin moral dhe intelektual të propagandës së “rendit ndërkombëtar të bazuar në rregulla”. Në realitet, kjo është një mënyrë e përmbledhur e Perëndimit për të thënë: “Ne jemi mbi ligjin ndërkombëtar (këtu, e kundërta e atyre ‘rregullave’ të paqarta dhe të rregullueshme), e përbuzim OKB-në dhe, për më tepër, kemi privilegjin unik për t’u urdhëruar të tjerëve dhe për t’i vrarë ata, individualisht dhe kolektivisht, nëse nuk binden”.
Jo, le ta pranojmë këtë absurditet ideologjik për një moment dhe – hapi i parë – të bëjmë sikur (thjesht sikur) termi me të vërtetë oruellian “regjim i pabindur” ka një kuptim që një vëzhgues inteligjent dhe i paanshëm mund ta marrë seriozisht. Hapi i dytë: Le të pyesim se çfarë, sipas kësaj logjike, do të ishte edhe më keq se një regjim i pabindur. E thjeshtë: Më keq se një regjim që hapur shpërfill rregullat ligjore dhe etike është një regjim që pretendon të përfaqësojë – madje të zotërojë – këto rregulla, vetëm për t’i shtrembëruar ato. Sepse një regjim i tillë jo vetëm që nuk i bindet rregullave, por i minon ato në themel. Një kriminel i thjeshtë thyen ligjin dhe moralin, por ato mund të mbijetojnë lehtësisht pas kësaj. Por një i lig i vërtetë, një forcë e mirëfilltë e së keqes, do të uzurpojë dhe do të ndotë ligjin dhe normat morale, duke i privuar ato nga respekti i përgjithshëm dhe duke kërcënuar kështu efektivitetin dhe, në fund, edhe ekzistencën e tyre.
Dhe kjo është arsyeja pse Perëndimi si një i tërë do të përballet më shumë me pasojat e lëshimit më në fund nga Gjykata Penale Ndërkombëtare (ICC) të mandateve të arrestit për dy nga liderët genocidialë të Izraelit, Kryeministrin Benjamin Netanyahu dhe ish-ministrin e mbrojtjes Yoav Gallant. Sepse është Perëndimi Kolektiv – dhe vetëm Perëndimi – me koloninë e tij de facto gjenocidale, Izraelin, që ka qenë ai i lig.
Mos më keqkuptoni: Ka kufizime shumë zhgënjyese në atë që ka bërë ICC – i vetmi gjykatë ndërkombëtare që mund të ndjekë individë për krime lufte dhe krime kundër njerëzimit. Për momentin, ajo po synon vetëm zyrtarët izraelitë (dhe shumë pak prej tyre) – dhe një lider të Hamasit, për të cilin Izraeli pretendon se është tashmë i vdekur – por jo bashkëpunëtorët e tyre perëndimorë. Në këtë kuptim të ngushtë, është e qartë që Izraeli, një shtet që vazhdimisht thyen rekorde të reja në kryerjen e krimeve të luftës dhe krimeve kundër njerëzimit, përfshirë gjenocidin, do të ndikohet më drejtpërdrejt. Nëse, sërish, jo aq sa duhet, sepse ICC po bën shumë pak dhe shumë vonë.
Madje, gjykata nuk i ka akuzuar as Netanyahun dhe Gallantin për gjenocid, siç mund ta kishte bërë nën Nenin 6 të Statutit të Romës të vitit 1998 dhe siç duhej ta kishte bërë qartësisht. Në vend të kësaj, ICC i ka akuzuar ata “vetëm” për krime lufte dhe krime kundër njerëzimit. Së fundi, ICC, nga vetë natyra e saj, nuk ka asnjë aftësi për të zbatuar mandatet e saj të arrestit. Për këtë, ajo duhet të mbështetet te shtetet që kanë nënshkruar Statutin e Romës dhe te gatishmëria e tyre për të përmbushur detyrimet e tyre sipas tij.
Megjithatë, ndërsa ICC është një institucion gjyqësor, rëndësia e vërtetë e mandateve të arrestit është padyshim politike. Siç pranon The Economist, kjo përbën një “katastrofë diplomatike” – dhe jo vetëm për Netanyahun, siç përpiqet të argumentojë revista – por për vetë Izraelin. Por kjo nuk është një katastrofë e zakonshme; është veçanërisht e dëmshme, sepse për Izraelin është një tjetër sinjal se pandëshkueshmëria e tij po çalon. Kjo pandëshkueshmëri mbështetet mbi një kontroll të hekurt përmes frikësimit ndërkombëtar, korrupsionit, lobizmit, rrjeteve të spiunazhit dhe shantazhit, si dhe subversionit të gjithanshëm.
E dimë që Izraeli dhe bashkëpunëtorët e tij kanë ushtruar presion të madh mbi ICC për të parandaluar pikërisht këtë rezultat. Dhe megjithatë, ata kanë dështuar. Fuqia dhe ndikimi i Izraelit janë ende shumë të mëdha, por nuk janë të pakufishme, dhe këto po bien.
Por Izraeli është një lloj shumë i veçantë shteti. Ndërsa pothuajse të gjitha shtetet i përkulen dhe i shkelin ligjet apo i nënshtruar disa norma morale sipas interesave të elitave të tyre, Izraeli është i ndryshëm, sepse është kriminal në thelb. Kjo nuk është një deklaratë retorike, por një analizë. Shumica e shteteve mund të mbijetojnë edhe nëse shkeljet e tyre të ligjit dhe moralit çojnë në pasoja negative. Me fjalë të tjera, për shumicën e shteteve, pandëshkueshmëria është e dobishme, por jo thelbësore. Për Izraelin, megjithatë, pandëshkueshmëria është një burim jetik, sepse është ndërtuar në një masë të tillë mbi krime, saqë mungesa e saj do të rrezikonte në mënyrë të pashmangshme – dhe me të drejtë – jo vetëm interesat e tij, por edhe ekzistencën e tij.
Kjo është arsyeja pse politikanët dhe mediat izraelite po bashkohen në një front të përbashkët – duke demonstruar sërish se problemi qëndron me Izraelin si i tërë, jo thjesht me një grup të vogël liderësh psikopatë – dhe po reagojnë në mënyrë histerike, duke hedhur sërish akuza absurde për antisemitizëm, sikur nuk ka një të nesërme.
Dhe, në një farë mënyre, me gjasë nuk ka asnjë të ardhme për këtë akuzë që të merret më seriozisht nga dikush me ndërgjegje morale dhe arsyetim të shëndoshë. Ironikisht, për këtë gjithashtu duhet t’i “falënderojmë” Izraelin. Më saktë, zakonin e tij të neveritshëm për të instrumentalizuar historinë e errët të antisemitizmit evropian dhe të krishterë – duke përfshirë rezultatin më të tmerrshëm të tij, Holokaustin – kundër palestinezëve, arabëve në përgjithësi, persianëve dhe myslimanëve, për të shmangur vëmendjen nga krimet e tij të aparteidit, spastrimit etnik dhe gjenocidit (për të përmendur vetëm kulmet e këtyre veprimeve).
Në interes të njerëzimit, si antisemitizmi ashtu edhe Holokausti duhet të merren seriozisht, por është Izraeli ai që ka bërë maksimumin për t’i privuar çdo diskutim për to nga pesha dhe besueshmëria. Historia skandaloze dhe absurde e “pogromit” të rremë në Amsterdam – që paraqiste sistematikisht huliganët racistë dhe të dhunshëm izraelitë, duke bërtitur thirrje gjenocidale dhe duke sulmuar në mënyrë brutale qytetarë holandezë, si viktima të tipit Anne Frank – ishte një shembull i freskët i këtij fenomeni të neveritshëm.
Fakti është se Izraeli është një shtet që mbijeton vetëm përmes krimeve të pandërprera dhe gënjeshtrave. Prandaj, edhe një fragment i të vërtetës që arrin të depërtojë në një institucion si ICC bën diferencë. Në fund, do të nevojitet shumë më tepër për t’i dhënë fund këtij regjimi të tmerrshëm dhe krimeve të tij të neveritshme. Por çdo hap i vogël ndihmon.
Megjithatë, përveç ndikimeve mbi Izraelin dhe të ardhmen e tij shumë të dyshimtë – dhe, sërish, për këtë izraelitët duhet të fajësojnë vetëm veten – Perëndimi si një i tërë do të marrë një goditje edhe më të rëndë nga mandatet e arrestit të ICC kundër dy prej kasapëve kryesorë izraelitë. Kjo për tri arsye kryesore.
Së pari, me disa përjashtime, elitat politike dhe mediatike të Perëndimit kanë qenë kryesisht bashkëfajtore në krimet e Izraelit kundër palestinezëve dhe fqinjëve të tij, veçanërisht Libanit, Sirisë dhe Iranit. Vende si SHBA, Britania e Madhe dhe Gjermania, për shembull, kanë mbështetur pa u ndalur gjenocidin dhe krimet e luftës të Izraelit me para, armë, pjesëmarrje të drejtpërdrejtë ushtarake, mbulim diplomatik dhe, mbi të gjitha, shtypje brutale të solidaritetit me viktimat e Izraelit. Sistemet e tyre gjyqësore, policia dhe mediat kryesore janë kthyer në mjete të kësaj bashkëpunimi. Dhe gjithë kjo përballë një opinioni publik që aspak nuk është aq fanatikisht i përkushtuar ndaj Izraelit, madje shpesh është kundër krimeve të tij.
Për të mbuluar këtë bashkëpunim të turpshëm në gjenocid, elitat perëndimore flasin pa pushim për të ashtuquajturën “e drejtë për të ekzistuar” të Izraelit (një e drejtë që nuk ekziston në fakt sipas së drejtës ndërkombëtare), për të supozuarën “e drejtë për vetëmbrojtje” (një e drejtë që pushtuesit nuk e kanë kundër të pushtuarve dhe që gjithsesi nuk mund të justifikojë kurrë gjenocidin), dhe, së fundmi, për krime që Rezistenca Palestineze nuk i ka kryer kurrë në të vërtetë (vrasjen masive të foshnjave dhe përdhunimin masiv). Ndërkohë, ata injorojnë faktin se vetë Izraeli ka masakruar një numër të panjohur, por sigurisht të konsiderueshëm, të qytetarëve të tij nën Direktivat Hannibal.
Me fjalë të tjera, elitat perëndimore, duke bërë çmos që të shërbejnë skllavërisht Izraelin gjenocidal, nuk kanë dëmtuar vetëm besueshmërinë e tyre – e kanë shkatërruar plotësisht atë. Në mënyrën se si një bombë izraelito-amerikane për bunkerë zhduk një ndërtesë banimi ose një kamp me tenda refugjatësh në Gaza apo Bejrut.
Së dyti, përveç çështjes së besueshmërisë, ekziston edhe çështja e precedentit. I frikësuar, senatori amerikan dhe luftënxitësi i përhershëm Lindsey Graham ka shprehur ankthin e tij të thellë në platformën X: Nëse ICC mund të ndjekë penalisht Netanyahun dhe Gallantin, atëherë, ai ka frikë, “Shtetet e Bashkuara janë të radhës.” Çfarë ideje! Një botë ku edhe kriminelët e qeverisë amerikane mund të duhet të përgjigjen para të njëjtit ligj si të tjerët. Graham ka qenë prej kohësh një figurë qesharake – dhe shumë e shëmtuar. Por pranimi i tij i pavetëdijshëm se, mes elitave amerikane, shumë janë kriminelë dhe duhet të ndiqen penalisht, është intuitivisht plotësisht i saktë.
Dhe kjo vlen shumë më gjerë se në Amerikë. Për shembull, çfarë mund të themi për kancelarin gjerman ende në detyrë, Olaf Scholz, i cili ka mohuar vazhdimisht kriminalitetin izraelit pavarësisht të gjitha provave të disponueshme dhe kohët e fundit është mburrur për furnizimet e vazhdueshme të armëve nga qeveria e tij për shtetin gjenocidal të aparteidit? Ai nuk është i vetmi: Në Gjermani, menjëherë vijnë në mendje Ministrja e Jashtme Annalena Baerbock dhe Ministri i Ekonomisë Robert Habeck; në Britani, Kryeministri Keir Starmer dhe Ministri i Jashtëm David Lammy duhet të shqetësohen patjetër; në Kanada, Justin Trudeau, Mélanie Joly dhe Chrystia Freeland janë po ashtu të përfshirë.
Lista vazhdon e zgjerohet. Me disa përjashtime, sundimtarët aktualë të Perëndimit kanë mbështetur Izraelin dhe kanë vepruar kundër viktimave të tij me hakmarrje të thellë. Ajo që askush nuk duket t’u ketë shpjeguar – as burokratëve të shumtë që i kanë shërbyer me bindje – është se, sipas Konventës së OKB-së për Gjenocidin të vitit 1948, “bashkëpunimi në gjenocid” është shprehimisht i listuar si një krim (Neni III, pika e). Nëse tani ata pranojnë apo jo (me fjalë, nëse jo me vepra) detyrimin e tyre ligjor për të arrestuar Netanyahun dhe Gallantin, kjo nuk ndryshon aspak gjithçka që kanë thënë, bërë dhe dështuar të bëjnë deri më sot.
Arsyeja e tretë, dhe ndoshta më themelore, përse mandatet e arrestit të ICC kundër dy kriminelëve të qeverisë izraelite janë edhe më dëmtuese për Perëndimin sesa për vetë Izraelin, është se elitat perëndimore kanë zgjedhur të jetojnë në një marrëdhënie simbiotike me shtetin monstër që ka pushtuar atë që duhet të ishte Palestina. Për shkak të modelit të tij politik thelbësisht kriminal, Izraeli ka dëmtuar gjithmonë të drejtën ndërkombëtare dhe normat themelore morale aq sa udhëheqësit e tij kanë mundur – dhe kjo është, jashtëzakonisht shumë.
Por është Perëndimi Kolektiv ai që i ka lejuar këto krime të vazhdojnë pa ndëshkim, përfshirë vrasje masive dhe çdo krim apo perversion tjetër që mund të imagjinohet – e disa që njerëzit e arsyeshëm as nuk i konceptojnë dot. Vrasje të qëllimshme e sistematike të gazetarëve për të fshehur lajmet për krimet? Izraeli e bën. Fillimisht uria e qëllimshme ndaj viktimave, pastaj lejimi i ndihmave të kufizuara vetëm për të ngritur kurthe dhe për të masakruar ata që përpiqen të ndihmojnë? E kryer. Përdhunimi për vdekje i një mjekeje? Lërjani këtë “shpikshmërisë” izraelite.
E gjithë kjo ka qenë e mbështetur nga Perëndimi Kolektiv, i njëjti që pretendon se përfaqëson një “kopësht” të “vlerave” në një botë që e përçmon në mënyrë arrogante dhe raciste si një “xhungël.” Izraeli dhe Perëndimi kanë sulmuar, për të përdorur fjalët e Anthony Lake, vlerat më themelore jo vetëm të komunitetit ndërkombëtar (çfarëdo që të jetë ai), por të njerëzimit në tërësi dhe kudo. E gjitha kjo ndërkohë që përpiqen ta paraqesin këtë barbarizëm të padenjë dhe çnjerëzor si standardin e artë të “rregullave” dhe “rendit.”
Rënia e Perëndimit ka shumë arsye: paaftësia, korrupsioni dhe pandershmëria e elitave të tij. Por pakti vetëvrasës pervers i elitave perëndimore me Izraelin do të ishte i mjaftueshëm për ta rrëzuar edhe vetvetiu./rt/gazetaimpakt
