Pavarësisht dështimit për ta dobësuar Iranin, grupet e mendimit amerikan dhe izraelit shtyjnë përpara një luftë tjetër, të nxitura nga arroganca dhe iluzioni, duke përsëritur humbjet e kaluara.
Të hutuar nga mungesa e rezultateve nga përpjekja e tyre e parë për t’i dhënë një goditje shkatërruese Iranit, grupet e mendimit pro-luftës me bazë në Uashington po avokojnë përsëri për një luftë tjetër dhe ende po mbështeten në iluzione që çuan në dështimet e luftës 12-ditore.
Pas sulmit ndaj Teheranit në qershor, media izraelite menjëherë filloi të mburret për arritjen e një goditjeje kundër Republikës Islamike në 6 minuta, e cila u desh një javë për t’u arritur kundër Hezbollahut. Prej andej, ata pothuajse menjëherë lëvizën për ta armatosur kukullën e tyre, të cilën e quajnë “Princ Kurorë”, djalin e Shahut të rrëzuar iranian.
Ndërsa fushata e madhe e vrasjeve kundër udhëheqjes së lartë të Hezbollahut libanez arriti të shkaktojë një goditje të pamohueshme ndaj Partisë së rezistencës, duke ndryshuar dinamikën e pushtetit brenda Libanit dhe duke arritur një seri fitoresh taktike, kur izraelitët u përpoqën të njëjtën strategji me Iranin, ajo dështoi plotësisht. Vrasja e gjeneralëve dhe shkencëtarëve bërthamorë, shumë prej tyre në lagje civile me popullsi të dendur, në fakt arriti të kundërtën e qëllimeve të tyre të synuara.
Humbja e shkencëtarëve dhe zyrtarëve të tillë ushtarakë do të jetë gjithmonë një goditje për çdo komb, në rastin e Iranit në veçanti për programin bërthamor, por nuk është aspak e pariparueshme. Në fakt, brenda pak orësh, Trupat e Gardës Revolucionare Islamike (IRGC) zëvendësuan udhëheqësit e tyre dhe filluan të punonin për të rikthyer mbrojtjen e tyre ajrore në funksion, ndërsa përgatitën një përgjigje ushtarake ndaj agresionit sionist.
Pa shpenzuar shumë kohë për detajet e asaj që ndodhi gjatë luftës 12-ditore, ajo që ishte e qartë ishte qëllimi izraelito-amerikan për të shkaktuar trazira civile brenda Iranit, një komplot që dështoi në mënyrë spektakolare. Një nga shtyllat e këtij plani ishte të shkaktonte protesta duke përdorur fjalimet e djalit të Shahut të rrëzuar, megjithatë asgjë nuk ndodhi, pasi pasardhësit e Monarkut u frustruan gjithnjë e më shumë në çdo fjalim që ai lëshoi. Përpjekja, të cilën tani e dimë se u promovua nga botët e paguar izraelitë dhe llogaritë e rreme në mediat sociale, përfundoi duke e turpëruar udhëheqësin e opozitës që aspironte të bëhej kukull.
Sikur të mos kenë mësuar asgjë, grupet e ekspertëve me bazë në Uashington po mbështesin përsëri më shumë luftë, por duket se janë aq të konsumuar nga botët e tyre të flluskave saqë po pretendojnë përsëri se publiku iranian merr pozicione që thjesht nuk ka asnjë bazë për t’i besuar.
Merrni për shembull një artikull të kohëve të fundit të botuar nga faqja e internetit e Fondacionit për Mbrojtjen e Demokracive (FDD), me titull “Iranianët nuk po mbështesin Republikën Islamike”. Artikulli ofron një analizë të opinionit publik iranian që thjesht mbështetet në përfundime të paragjykuara, pa cituar të dhëna autoritative, sondazhe, as fakte në terren që kanë demonstruar atë që po komunikohet. Është sikur i gjithë artikulli të jetë shkruar në një vend fantazie.
Ndërkohë, të tillë si Instituti i Uashingtonit për Politikat e Lindjes së Afërt dhe të tjerë kanë shtyrë përpara idenë se një sulm tjetër ndaj programit bërthamor të Iranit është i preferueshëm, megjithatë kjo duhet të bëhet me qëllimin që të jetë një luftë e fundit, të paktën për të ardhmen e parashikueshme, një luftë që arrin qëllimet e dëshiruara të Entitetit Sionist.
Shikoni, kur bëhet fjalë për Iranin, një dhomë jehone shumë specifike ka marrë formë – një e ndërtuar gjatë dekadave të gënjeshtrave dhe mungesës së ndonjë nuance kritike. Kjo ka formësuar mendjet e shumë analistëve deri në atë pikë sa mendimi orientalist dhe kolonial i stilit të skllavopronarëve ka errësuar gjykimin. Ky lloj arrogance tani duket se është në kulmin e saj, veçanërisht me administratën Trump në pushtet.
Ne pamë gabimet e tyre që rrjedhin nga kjo tendencë për të minuar lojtarët dhe popullatat rajonale, megjithatë, ndoshta rasti më i dukshëm ishte kur ata u kapën me pantallona ulur nga Operacioni Al-Aksa, duke besuar naivisht se mund të anashkalonin përgjithmonë të drejtat e palestinezëve.
Në Liban, i dërguari i SHBA-së Tom Barrack kohët e fundit ka bërë komente mjaft zbuluese rreth asaj se si e sheh natyrën e rajonit, arabët në përgjithësi, atë që ai e përshkruan si mungesë të aftësisë së tyre për t’u bindur, duke i etiketuar gazetarët si kafshërorë dhe duke i nxitur ata të jenë të civilizuar, ndërsa gjithashtu duke deklaruar me shaka se Uashingtoni armatos Ushtrinë Libaneze për të luftuar popullin e vet. Në Sirinë fqinje, ai gjithashtu mund të sillet si të dojë, për shkak se regjimi aktual udhëhiqet nga amatorë politikë që janë kukulla totale.
Kjo arrogancë lind nga përballja me format më të ulëta të udhëheqësve arabë dhe bashkëpunëtorëve arabë që kanë IQ në shifra dyshifrore. Kjo është gjithashtu për shkak të faktit se pjesë të mëdha të popullatave të kombeve arabe në fakt janë manipuluar për të luftuar njëri-tjetrin, ose janë shpërqendruar në mënyrë efektive nga të mirat materiale që u janë dhënë atyre nga sundimtarët e tyre perëndimorë. Aleanca SHBA-BE-MB-sioniste ka pasur gjithashtu sukses në axhendën e saj për të lejuar përhapjen e ideologjisë tekfiriste që ka ndotur mendjet e myslimanëve.
Përveç kësaj, Boshti i Rezistencës i udhëhequr nga Irani ka bërë vërtet gabime dhe ka pësuar pengesa të konsiderueshme që nga 7 tetori 2023. E gjithë kjo e kombinuar ka nxitur një lidership izraelit hakmarrës dhe të dëmtuar, deri në atë pikë sa kërkon të përshpejtojë strategjitë që më parë kërkonte të arrinte gjatë dekadave. Nga ana tjetër, SHBA-të dhe aleatët e tyre perëndimorë duket se po rrëmbehen nga sukseset që kanë arritur.
Në mënyrë specifike, kur bëhet fjalë për përballjen perëndimore-izraelite ndaj Iranit, ekziston edhe një element tjetër kyç që kontribuon në mënyrën e tyre aktuale të të menduarit: Diaspora iraniane. Këta iranianë, shumë prej të cilëve ende kanë të afërm në Iran, të cilët vetë janë pjesë e flluskave shumë specifike, po ndihmojnë në formësimin e kuptimit SHBA-Izrael për shoqërinë iraniane. Megjithatë, pikëpamjet e tyre shpesh formësohen kryesisht nga Zëri i Amerikës, BBC Persian ose Iran International.
Në thelb, izraelitët dhe qeveritë perëndimore financojnë propagandë që edukon një pjesë të popullsisë iraniane sipas mënyrës së tyre të dëshiruar të të menduarit, pastaj ata kthehen dhe marrin kuptimin e tyre “në terren” dhe “publikun iranian” nga pikëpamjet që burojnë në “Tel Aviv” dhe Uashington që në fillim.
Kjo nuk do të thotë që kur flasin për “popullin iranian”, këto përshkrime nuk përfaqësojnë një pjesë të tyre, me siguri po, siç është rasti kur këto grupe mendimi dhe politikanë flasin për “popullin libanez”. Po, ka shumë njerëz që janë shpërlarë në mënyrë efektive nga truri, por ky nuk është një vlerësim i saktë që përfaqëson të gjithë shoqërinë, as një tregues se si mund të reagojnë ata kur kryeni veprime ushtarake kundër vendit të tyre.
Ajo që ndodh në fund është se racizmi dhe diskursi orientalist i këtyre elitave perëndimore-izraelite dikton vendimet e tyre politike. Shikoni komplotet qesharake kundër Gazës dhe se si ata vazhdimisht investojnë para në projekte që pothuajse menjëherë dështojnë, ose janë të destinuara të shemben, si një shembull kryesor i kësaj.
E gjithë kjo është për të ngritur pyetjen: Çfarë mendojnë se do të arrijnë saktësisht? Përveç një pushtimi dhe shtypjeje të përhershme të popujve të të gjithë rajonit, si janë të qëndrueshme veprimet e tyre dhe edhe nëse do të kishin sukses në qëllimet e tyre, sa kohë do të duhet që njerëzit të ngrihen dhe të rezistojnë përsëri? Edhe në rastin e Sirisë, ku ka të ngjarë të duhen vite që ai komb i shkatërruar të ringjallet, a besojnë vërtet se njerëzit që janë të rrënjosur në një qytetërim kaq të lashtë dhe kulturë të pasur nuk do të ngrihen kurrë?
Në rastin e Iranit… Sigurisht, izraelitët mund të kenë sukses në kryerjen e më shumë vrasjeve, duke përdorur agjentë për të kryer operacione inteligjence, akte sabotimi, duke shkaktuar trazira dhe duke përdorur taktika lufte hibride. Por cili është saktësisht qëllimi përfundimtar këtu?
Në një frymë, udhëheqjet izraelite dhe amerikane po mburren për shkatërrimin e programit bërthamor të Iranit dhe duke hequr aftësinë e tij për të prodhuar raketa, pastaj në frymën tjetër theksojnë nevojën për të goditur përsëri këto objektiva; një pranim i heshtur se të dy dështuan në arritjen e objektivave herën e fundit. Pra, le të themi se ata kryejnë më shumë vrasje, godasin më shumë lokacione bërthamore dhe objekte raketore, rezultatet do të pasqyrojnë luftën e fundit, të cilën Irani arriti ta përfundojë duke dhënë goditjet përfundimtare.
A do të miratojnë tani një strategji për të kërkuar shkatërrimin e infrastrukturës së naftës, ujit dhe energjisë elektrike të Iranit, duke shpresuar me dëshpërim se dëmi do të krijojë një “stuhi të përsosur”, së bashku me sanksionet, të cilat do të arrijnë një ndryshim regjimi në stilin e Sirisë? Nëse e tentojnë këtë, rezultatet do të jenë katastrofike për ta. Në realitet, izraelitët dështuan të mposhtin Hezbollahun dhe rezistencën palestineze në Gaza, ata dështuan të shkatërrojnë programin bërthamor të Iranit dhe të paralizojnë Republikën Islamike, si amerikanët ashtu edhe izraelitët dështuan gjithashtu kundër Ansarallah në Jemen.
Është e vërtetë se goditjet i janë dhënë këtij Boshti të Rezistencës, kjo është e pamohueshme, por kjo është një luftë e zgjatur rajonale, gjatë së cilës priten goditje të tilla. Megjithatë, kjo “fitore totale” e dëshiruar prej kohësh për të cilën flet Benjamin Netanyahu, nuk shihet askund. Morali është dëmtuar vërtet midis mbështetësve të rezistencës, por kjo nuk është një pasqyrim i një disfate totale. Kjo luftë është ende duke vazhduar dhe përfundimisht do të çojë në humbjen strategjike të njërës palë. Arroganca e izraelitëve dhe SHBA-së duket se tregon se ata po e tejkalojnë përsëri kufirin./mayadeen
