Nga Mohsen Badakhsh
Revolucioni Islamik i vitit 1979 u kryesua nga Ayatollah Ruhollah Khomeini i cili u përqëndrua në parimet e drejtësisë dhe luftës kundër fuqive hegjemonike të botës dhe vendosi themelet për lëvizje të tjera në të gjithë botën, nga Afrika e Jugut në Azinë e Jugut. Imam Khomeini dallohej nga të tjerët sepse ishte lideri i parë botëror që prishi të gjitha lidhjet me regjimin e atëhershëm të aparteidit të Afrikës së Jugut si dhe të regjimit sionist në Tel Aviv, duke i shpallur me guxim si entitete të paligjshme në atë që konsiderohej gjerësisht si një lëvizje e guximshme e Republikës Islamike.
Me kalimin e viteve, Republika Islamike e Iranit mbeti e përkushtuar me vendosmëri ndaj parimeve kryesore themeluese të lëvizjes së Imam Khomeinit kundër arrogancës globale dhe sionizmit ndërkombëtar, i cili u zotua për një përpjekje të gjithanshme dhe të unifikuar (xhihad) për të çliruar al-Kuds (Jerusalemin) dhe gjithë Palestinën nga pushtimi gjenocidal dhe mbështetësit e saj perëndimorë.
Më kujtohen thirrjet e vazhdueshme të Imam Khomeinit për bashkim midis muslimanëve si dhe të gjithë njerëzve të shtypur në mbarë botën për të ngritur rezistencë kundër agresionit të mbështetur nga jashtë dhe mizorive mbi kombet e tyre përkatëse, duke këmbëngulur në një nga fjalimet e tij pas fitores së Revolucionit Islamik se nëse çdo musliman derdh një kovë me ujë mbi Izraelin, ai do të lahej me shpejtësi.
Si student me banim në SHBA gjatë dhe pas fitores së Revolucionit Islamik në 1979, mund të kujtoj gjallërisht ndikimin e madh të deklaratave të patrembura të Imam Khomeinit kundër superfuqive të kohës, duke i quajtur ato etiketa të tilla si ‘tigrat e letrës’, ‘Satani i madh ‘, dhe ‘fuqitë arrogante’ ndërkohë që u kërkonin popullsive të shtypura të ngriheshin kundër tyre dhe t’i merrnin gjërat në duart e tyre. Më kujtohet gjithashtu ndjenja e frikës dhe urgjencës së papërmbajtshme që goditi politikëbërësit në Uashington dhe Moskë pas Revolucionit Islamik, duke parashikuar kryengritje të ngjashme në shtetet e tyre.
Administrata amerikane e Jimmy Carter në atë kohë nuk i fshehu përpjekjet e saj të fuqishme për të shtypur çdo lloj lëvizjeje revolucionare në botën myslimane, veçanërisht në rajonin e Gjirit Persik dhe Afrikën e Veriut të pasur me naftë, duke përmendur Egjiptin fqinj me territoret e pushtuara si burimi më i menjëhershëm i shqetësimit. Pavarësisht të gjitha përpjekjeve për të frenuar përhapjen e Revolucionit Islamik në rajon, populli i Afganistanit fqinj me Iranin zhvilloi me sukses një fushatë të madhe rezistence që çoi në tërheqjen përfundimtare të forcave pushtuese sovjetike nga vendi dhe rrëzimin e komunizmit të instaluar nga Moska në vend.
Pas dështimit të përpjekjeve të përsëritura të SHBA-së për të krijuar komplote subversive dhe grusht shteti për të rrëzuar Republikën Islamike të sapolindur në Iran, siç evidentohet nga dokumentet e zbuluara në Ambasadën e SHBA-së në Teheran pas marrjes së saj nga një grup studentësh iranianë në nëntor 1979, administrata Carter pranoi rolin e Uashingtonit në nxitjen e imponimit të një lufte të ashpër kundër Iranit nga diktatori i atëhershëm irakian Saddam Hussein në shtator 1980 si pjesë e fushatës së tyre të re.
Në përputhje me këto skema, Uashingtoni u bëri thirrje aleatëve të tij perëndimorë dhe shteteve arabe kliente të tij që të mbështesin dhe të furnizojnë luftën e agresionit të Irakut kundër Republikës Islamike. Kjo ishte kur Imam Khomeini shpiku etiketën “Satani i Madh” për qeverinë amerikane, duke treguar historinë e saj të sjelljes agresive dhe shtypëse, institucionalizimit të skllavërisë dhe kryerjes së luftërave dhe grushteve të shtetit në të gjithë globin. Është interesante se emërtimi “Satani i Madh” nga Imam Khomeini për SHBA-në vazhdon të rezistojë sot, me dënimin global të mbështetjes së parezervë të SHBA-së për genocidin e regjimit izraelit kundër palestinezëve në Gaza, si dhe dërgesat e tij me bomba dhe armë të tjera për sionistët.
Ky etiketim është përdorur shpesh në të gjithë globin dhe në Shtetet e Bashkuara për të përshkruar Uashingtonin dhe politikat e tij të brendshme që lehtësojnë brutalitetin e vazhdueshëm të policisë kundër afrikano-amerikanëve dhe pakicave të tjera, masat brutale kundër emigrantëve dhe islamofobinë, si dhe ndërhyrjen dhe kryerjen e pushtimeve ushtarake, sulmet terroriste me atentat, sanksionet ekonomike, mbështetja dhe furnizimi i tiranëve dhe grupeve terroriste në rajone nga Azia në Amerikën Latine.
Ndërsa qëndrimi i vendosur i Imam Khomeinit kundër diktatorëve dhe fuqive arrogante tërhoqi zemërimin dhe komplotet e liga të arrogancës globale, sionizmit ndërkombëtar dhe krijimit të konglomerateve mediatike në SHBA dhe Evropë, mbrojtja e tij e palëkundur e komuniteteve të shtypura në luftën e tyre për drejtësi, të drejta themelore për të duke jetuar, ai fitoi respekt dhe admirim në skajet më të largëta të botës.
Më kujtohet që mora pjesë në një tubim të vogël që shënonte përvjetorin e dytë të Revolucionit Islamik në një universitet në Mexico City ku vura re shqetësimin e organizatorëve për mungesën e portreteve të Imam Khomeinit të vendosura brenda kampusit për të tërhequr vëmendjen ndaj ngjarjes. Megjithatë, u zbuluan se studentët dhe kalimtarët po hiqnin fotot e Imamit për t’i mbajtur ato si suvenire. Organizatorët më pas duhej të shpërndanin të gjitha fotografitë që kishin të Imam Khomeinit.
Ai rast, foli shumë për shtrirjen e frymëzimit dhe ndikimit që Imam Khomeini gjeneroi anembanë globit nëpërmjet udhëheqjes së tij të Revolucionit Islamik dhe duke i sjellë liri dhe pavarësi të vërtetë kombit të tij, ndërkohë që frymëzoi komunitetet e tjera për të ndërmarrë veprime të ngjashme. Isha gjithashtu dëshmitar i transformimit total të miqve iranianë dhe amerikanë pas fitores së Revolucionit Islamik, pavarësisht nga të gjitha përpjekjet për të shtypur këtë nismë. Individët totalisht pasivë, apolitikë, jofetarë dhe të lumtur me shkas u kthyen 180 gradë pas revolucionit.
Unë në fakt kam takuar shumë muslimanë amerikanë dhe jo-iranianë në SHBA, të cilët, me çdo kusht, janë shumë më të përkushtuar ndaj Republikës Islamike dhe parimeve të saj themeluese sesa shumë njerëz në vendet muslimane, e lëre më ata që janë bërë indiferentë ose i janë kthyer atyre në mënyra të vjetra. Këtu do të doja të kujtoja një mik të shquar afrikano-amerikan, model dhe udhëheqës të komunitetit, i cili ndoqi dhe predikoi me gjithë zemër mësimet e Imam Khomeinit për dekada dhe vdiq vitin e kaluar.
Imam Abdul-Alim Musa ishte një udhëheqës mysliman tërësisht vetëmohues dhe një avokat dhe lajmëtar shumë aktiv i Revolucionit Islamik në mbarë globin në luftën e tij për drejtësi, paqe, barazi racore dhe të drejtat e njeriut. Ai nuk u largua nga ndarja e përvojës së tij të kaluar si një tregtar droge i punësuar nga agjentë të qeverisë amerikane për të shpërndarë lëndë narkotike tek të rinjtë në komunitetet afrikano-amerikane përpara se të burgosej dhe përfundimisht të konvertohej në Islam.
Biseda e tij e thjeshtë në rrugë, duke i kujtuar audiencës së tij për realitetet e historisë amerikane në institucionalizimin e skllavërisë dhe racizmit që më vonë u zhvillua në komplotimin e grushteve të shtetit dhe kryerjen e luftërave dhe pushtimeve ushtarake, tërhoqi turma të mëdha dhe interes të ri për të parë përtej çështjeve aktuale, siç raportohen nga mediat kryesore. Ndërsa ishte thellësisht kritik ndaj politikave dhe praktikave shtypëse të Uashingtonit kundër afrikano-amerikanëve dhe pakicave të tjera anembanë Amerikës, Imam Musa ishte gjithashtu i mirëinformuar për çështjet globale dhe mbrojti fort kauzën e rezistencës palestineze kundër pushtimit izraelit të mbështetur nga SHBA, duke goditur me këmbëngulje kombet perëndimore për mbështetjen që i jepnin regjimit sionist.
Në shumicën e fjalimeve të tij publike, ai citonte Revolucionin Islamik dhe parimet e tij themeluese si modelin që duhet ndjekur nga të gjitha kombet dhe komunitetet që kërkojnë pavarësi dhe çlirim nga ato që ai shpesh i quajti “ngacmuesit globalë”. Imam Musa ishte vetëm një nga mijëra studentët dhe ushtarët e pasionuar të Imam Khomeinit të përhapur në mbarë botën, duke mbrojtur mendimet e tij, rrugën e tij dhe angazhimin e tij të parezervë ndaj Islamit dhe të dërguarit të fundit të Zotit. Vetëm ky fakt shpjegon të vërtetën dhe lavdinë e Revolucionit Islamik dhe u ofron përkrahësve të tij të vërtetë shpresën dhe qetësinë më të madhe shpirtërore./gazetaimpakt/presstv.ir
