Raportet për një prani të supozuar të forcës arabe në Gaza që ka mundësi të jetë një taktikë lufte informative më shumë është një qëllim i dëshiruar si nga Izraeli ashtu edhe nga SHBA.

Vështrimi historik i këtij plani është i rëndësishëm për t’u kuptuar përpara se të analizohet pse SHBA dhe Izraeli do të dëshironin një vendosje të tillë. Në të gjitha konfliktet e iniciuara nga forcat imperialiste, fuqitë pushtuese janë përpjekur gjithmonë të përdorin “të dërguar” lokale. Ata u japin forcave pushtuese një maskë vendase.

Në Vietnam ishte Ushtria e Republikës së Vietnamit (ARVN), në Afganistan Aleanca Veriore, në Liban ishte Ushtria e Libanit të Jugut dhe në Siri Ushtria e Lirë Siriane. Gjithmonë ka disa vendas të gatshëm për të marrë anën e pushtuesve.

Kjo nuk është asgjë e re

Në shumicën e rasteve, maska vendase nuk arriti t’i sigurojë forcës së jashtme sulmuese rezultatin e dëshiruar politik. Konsideroni se çfarë ndodhi me përfaqësuesit e SHBA-së në Afganistan pasi amerikanët u larguan në gusht 2021. Forcat proxy SHBA-NATO u shpërbënë dhe kryekomandantët e tyre të luftës të mbështetur nga jashtë u larguan nga vendi.

A e kujton ndokush Ahmed Massoud-in (djalin e kryekomandantit të vrarë Taxhik Ahmed Shah Massoud) ose kryekomandantin uzbek Abdul Rashid Dostum apo e dini se ku ndodhen këto ditë? Një nga konfliktet e pakta moderne ku funksionoi maska vendase ishte në Çeçeni.

Kjo ishte pjesërisht për shkak se forcat pro-pavarësisë u kuptuan dhe humbën mbështetjen popullore dhe pjesërisht sepse Moska u dha autonomi të konsiderueshme lokale përfaqësuesve të saj. Hamasi nuk po e humb mbështetjen dhe madje disa izraelitë të mirëinformuar pranojnë se është e pamundur të mposhtet lëvizja e rezistencës islame.

Aktualisht, vendosja e forcave arabe si një forcë përfaqësuese izraelito-amerikane në Gaza nuk ka gjasa. Edhe nëse ato vendosen, rezultati do të kthehet në mënyrë dramatike në nivel rajonal. Arsyeja kryesore pse plani i SHBA-së për të “arabizuar” konfliktin në Gaza do të dështojë është sepse çlirimi i Palestinës është kauza qendrore politike e Umetit Musliman.

Ka qartësi të plotë mes njerëzve në rajon se Izraeli nuk duhet të mbështetet në asnjë mënyrë. Kjo është pikërisht arsyeja pse SHBA dhe zëvendësuesit e saj kanë shpenzuar dekada duke mbajtur diktatorë të pazgjedhur në pushtet në botën arabe. Sa herë që ka ndonjë formë të politikës elektorale, presioni publik do t’i detyrojë qeveritë rajonale të përballen me Izraelin me aparteid.

Në çdo vend të rajonit ku ka një formë të procesit politik elektoral, forcat socio-politike anti-sioniste dominojnë ose kanë fjalë të rëndësishme në mënyrën se si duhet parë dhe trajtuar Izraeli. Kjo mund të shihet në Turqi, Irak dhe Liban, për shembull.

Prania e forcave të armatosura të nënshtruara ndaj diktatorëve rajonalë të mbështetur nga SHBA në Gaza do ta kthejë Palestinën në një çështje të nxehtë politike të brendshme. Ajo do ta shtyjë çështjen palestineze në peizazhin e brendshëm politik në Egjipt, Arabinë Saudite dhe Jordani. Është e qartë se kjo çështje shihet shumë ndryshe nga njerëzit e vendeve arabe dhe nga regjimet diktatoriale të mbështetura nga perëndimi. Ky fenomen do t’i sigurojë Boshtit të Rezistencës, i cili siguroi prestigjin e tij rajonal për shkak të ngjarjeve të vazhdueshme në Gaza, për të ushtruar presion të konsiderueshëm brenda vendit mbi diktatorët arabë të mbështetur nga perëndimi.

Boshti i Rezistencës aktualisht nuk gëzon një ndikim të tillë. Misioni i forcave ushtarake të regjimeve diktatoriale arabe do të jetë zbatimi i agjendës amerikano-sioniste. Një dislokim i tillë nuk do të shihet në mënyrë të favorshme nga palestinezët dhe si rrjedhim i mungon legjitimiteti. Regjimet arabe të mbështetura nga SHBA e kuptojnë se kjo do të krijojë probleme të mëdha politike për ta brenda vendit.

Meqenëse kapja pas pushtetit është qëllimi i tyre kryesor, ata ka të ngjarë të shmangin një lojë të tillë. Nëse nuk e bëjnë, Pranvera Arabe 2 do të arrijë më shpejt se sa pritej./gazetaimpakt/crescent.icit-digital.org