Një ceremoni lamtumire u mbajt kohët e fundit për 12-vjeçaren Liel Hezroni, një vajzë izraelite nga Kibbutz Be’eri, e cila vdiq gjatë operacionit ushtarak të Al-Aksa, të udhëhequr nga Hamas, më 7 tetor. Nuk kishte asnjë varrim tradicional, vetëm një ceremoni, sepse trupi i saj nuk u gjet kurrë.
Zyrtarët izraelitë fillimisht pretenduan se rezistenca palestineze vrau 1,400 izraelitë atë ditë, duke përfshirë 112 në Be’eri. Megjithëse Liel vdiq në “ditën më të errët të Izraelit”, asnjë zyrtar qeveritar nuk mori pjesë në ceremoninë e lamtumirës për t’i shprehur ngushëllime familjes së saj. As qeveria izraelite nuk e ka hetuar vdekjen e saj apo nuk i ka treguar të afërmit të saj se si vdiq.
Kjo është për shkak se Leil nuk ka të ngjarë të jetë vrarë nga Hamasi, por nga ushtria izraelite.
Liel vdiq kur forcat ushtarake izraelite qëlluan dy predha tankesh në një shtëpi në Be’eri që mbante peng 15 izraelitë dhe 40 luftëtarë të Hamasit që i kishin zënë robër.
Yasmin Porat, 44 vjeç, është një nga dy izraelitë që i kanë mbijetuar incidentit. Ajo mbeti me Liel dhe pengje të tjerë për disa orë në shtëpi, e ruajtur, thotë ajo, nga luftëtarët që i trajtuan ata “në mënyrë njerëzore” dhe “objektivi i të cilëve ishte të na rrëmbenin në Gaza. Jo për të na vrarë.”
Zbulimi i bombës së Poratit ishte se kur forcat izraelite mbërritën, “ata eliminuan të gjithë, përfshirë pengjet”, i tha Kanit nëna e tre fëmijëve. “Kishte shumë, shumë të shtëna zjarri të kryqëzuar.”
Roli i forcave izraelite në sulmin e festivalit muzikor
Një hetim zyrtar i policisë izraelite mbi sulmin e festivalit muzikor Nova pranë kufirit të Gazës i shton pretendimeve në rritje se ushtria vrau civilë. Narrativa fillestare e një masakre të udhëhequr nga Hamasi i 260 izraelitëve po zhgënjehet me shpejtësi pasi qytetarët izraelitë kërkojnë hetime dhe më shumë informacione në sipërfaqe.
Sipas Haaretz, një burim policor zbuloi se një helikopter luftarak izraelit, pas mbërritjes, jo vetëm që kishte në shënjestër luftëtarët e Hamasit, por qëlloi edhe izraelitët që merrnin pjesë në festival. Raporti i policisë tani ka rregulluar numrin e të vdekurve të festivalit në 364 viktima.
Një raport nga Yedioth Ahronoth më 15 tetor sugjeroi se Hamasi qëllimisht e bëri të vështirë për pilotët të dallonin mes tyre dhe izraelitëve duke u veshur me rroba civile. Kjo, argumentohet, i bëri pilotët të hezitonin të sulmonin objektivat në tokë në fillim, por ata shpejt filluan të qëllonin pa dallim:
“Shpejtësia e zjarrit kundër mijëra terroristëve në fillim ishte e jashtëzakonshme dhe vetëm në një moment të caktuar pilotët filluan të ngadalësojnë sulmet dhe të zgjidhnin me kujdes objektivin.”
Gatishmëria e forcave pushtuese për të çliruar fuqinë dërrmuese të zjarrit në këtë mënyrë ndihmon në shpjegimin e numrit të madh të vdekjeve më 7 tetor. Ai gjithashtu hedh një dritë mbi mospërputhjen e thellë midis dy narrativave – njëra, e një Hamasi të lumtur dhe vrasës që vrau qindra “pa dallim”, kundrejt fotografisë tjetër, luftëtarët palestinezë që i trajtuan robërit “në mënyrë njerëzore”.
Zëdhënësi i qeverisë izraelite Mark Regev pranoi në një intervistë javën e kaluar në MSNBC se numërimi fillestar i vdekjeve të 1,400 izraelitëve nga operacioni i rezistencës ishte një gabim. Numërimi i rishikuar e uli numrin në 1200.
Ne “mbivlerësuam, bëmë një gabim,” tha Regev. “Në të vërtetë kishte trupa që ishin djegur aq keq sa menduam se ishin tonat, në fund, me sa duket, ata ishin terroristë të Hamasit.”
Nëse rreth 200 luftëtarë të Hamasit dhe palestinezë u dogjën aq rëndë nga zjarri i tankeve dhe helikopterëve saqë nuk mund të identifikoheshin, logjika dikton që shumë izraelitë patën një fat të ngjashëm. Mund të shpjegojë gjithashtu pse nuk kishte mbetur asgjë nga trupi i Liel Herzoni për t’u varrosur në ceremoninë e saj të lamtumirës.
Mangesi në narrativën e Tel Avivit
Hadas Dagan, dëshmitari tjetër okular i ngjarjes në të cilën u vra Liel, gjithashtu konfirmoi se kur mbërriti tanku izraelit, u qëlluan dy predha dhe më pas “pati heshtje të plotë”. Jo vetëm Liel, por edhe vëllai i saj Yanai dhe halla e tyre Ayla, e cila i rriti, vdiqën në shtëpi.
Një raport nga Haaretz më 20 tetor vërtetoi dy deklaratat e dëshmitarëve se forcat izraelite bombarduan shtëpitë në Be’eri dhe vranë të burgosurit izraelitë brenda. Gazetari Nir Hasson raporton se sipas një banori të Be’erit të quajtur Tuval Escapa, partneri i të cilit u vra në sulm, ishte:
“Vetëm pasi komandantët në terren morën vendime të vështira – duke përfshirë bombardimin e shtëpive me banorët e tyre brenda për të eliminuar terroristët së bashku me pengjet – IDF [ushtria izraelite] përfundoi kontrollin e kibucit. Çmimi ishte i tmerrshëm. Të paktën 112 njerëz nga Be’eri u vranë.”
Raporti i Haaretz thekson më tej se “11 ditë pas masakrës, trupat e një nëne dhe djalit të saj u zbuluan në një nga shtëpitë e shkatërruara. Besohet se më shumë trupa janë ende të shtrirë në rrënoja.”
Pyetje pa përgjigje
Më 15 nëntor, Keren Neubach, një gazetare dhe prezantuese televizive për transmetuesin izraelit Kan, foli me Omri Shafroni, një anëtar i Kibbutz Be’eri dhe një i afërm i Liel. Omri ende nuk është i sigurt se si u vra Liel:
“Unë nuk e përjashtoj mundësinë që Liel dhe të tjerët të jenë vrarë nga zjarri i IDF ushtrisë izraelite. Mund të kenë vdekur nga zjarri i terroristëve, ose mund të kenë vdekur nga zjarri i IDF, sepse ka pasur një Përleshje shumë te rëndë. Nuk e di dhe nuk dua të them vetëm.”
Por ai është i zemëruar që qeveria izraelite refuzon të hetojë atë që ndodhi në Be’eri atë ditë, pavarësisht dëshmive që kanë dalë.
“Ne e dimë atë që tha Yasmin për më shumë se një muaj, e dëgjuam atë nga Yasmin dhe Hadas dhe nga njerëzit tanë nga kibuci, të afërmit e të cilëve u vranë atje. Por asnjë zyrtar nuk erdhi dhe na tregoi se çfarë ndodhi në këtë shtëpi,” ankohet Omri:
“Për mua është shumë e çuditshme që deri më tani nuk kemi kryer një hetim operativ për një ngjarje në të cilën me sa duket janë vrarë 13 pengje dhe nuk janë zhvilluar negociata. Mos ndoshta është marrë një urdhër që është e pamundur të negociohet në këto kushte? Nuk e di, por deri më tani nuk kemi bërë asnjë hetim operativ. Dhe askush nuk është aty për të na folur për atë që ndodhi në këtë ngjarje.”
Nëse vërtet do të merrej një urdhër për të mos negociuar dhe për të qëlluar me predha tankesh në një shtëpi të mbushur me kolonë izraelitë, kjo do të nënkuptonte se udhëheqësit ushtarakë izraelitë u kërkonin komandantëve në terren të zbatonin “Direktivën Hannibal” të diskutueshme.
Forca ekstreme për skajet ekstreme
Times of Israel përshkroi se si “direktiva i lejon ushtarët të përdorin sasi potencialisht masive të forcës për të parandaluar që një ushtar të bjerë në duart e armikut. Kjo përfshin mundësinë e rrezikimit të jetës së ushtarit në fjalë për të parandaluar kapjen e tij.”
“Megjithatë, disa oficerë e kuptojnë urdhrin që do të thotë se ushtarët duhet të vrasin qëllimisht shokun e tyre për ta ndaluar atë të kapet rob,” shtoi gazeta.
Një hetim i Haaretz-it i direktivës arriti në përfundimin se “nga pikëpamja e ushtrisë, një ushtar i vdekur është më i mirë se një ushtar i robëruar që vuan vetë dhe e detyron shtetin të lirojë mijëra robër për të marrë lirimin e tij”.
Në të kaluarën, komandantët izraelitë janë përballur me situata ku vetëm një ushtar është marrë rob. Por gjithçka ndryshoi më 7 tetor, pasi ushtria e tyre u përball me një situatë të paprecedentë dhe të panjohur në të cilën qindra izraelitë po çoheshin si robër lufte në Rripin e Gazës me popullsi të dendur.
Në një intervistë me Haaretz më 15 nëntor, koloneli rezervë i Forcave Ajrore izraelite Nof Erez sugjeron që ushtria e çoi Direktivën Hannibal në një nivel të ri kur helikopterët e tyre Apache mbërritën në skenë:
“Ajo që pamë këtu ishte ‘Hanibal masiv’. Kishte shumë hapje në gardh, mijëra njerëz në shumë automjete të ndryshme, me pengje dhe pa.”
Një mbulesë për gjenocidin
Një hetim zyrtar për vrasjen e Liel Hezronit dhe rreth 1200 izraelitë të tjerë të vrarë së bashku me të, nuk ka gjasa të ndodhë së shpejti, nëse ka të ngjarë.
Pas përmbytjes së Al-Aksa, kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu është kritikuar ashpër për dështimet e inteligjencës që lejuan suksesin e rezistencës palestineze. Ai ka premtuar një hetim, por refuzon ta ndërmarrë atë deri pas luftës.
Nëse do të bëhet një hetim, ka të ngjarë të zbulojë se Netanyahu dhe udhëheqës të tjerë izraelitë mendojnë se një vajzë izraelite 12-vjeçare e vdekur është më e mirë se një vajzë 12-vjeçare izraelite e burgosur.
Megjithatë, del në pah edhe një konstatim i kthjellët: një Liel Herzoni i pajetë është shfrytëzuar potencialisht për të racionalizuar dehumanizimin e 2.3 milionë palestinezëve të Gazës, duke përfshirë më shumë se një milion fëmijë, duke i etiketuar ata si “kafshë njerëzore” dhe duke ofruar një pretekst për veprimet e pamëshirshme, gjenocidale izraelite te cilen bota ka dëshmuar në mediat sociale gjatë gjashtë javëve të fundit.
Që nga 7 tetori, Izraeli ka bombarduar pa dallim Gaza, duke i drejtuar sulmet e tij drejt shtëpive, xhamive, kishave, spitaleve dhe shkollave. Ky sulm i pamëshirshëm ka rezultuar në humbjen tragjike të mbi 14,000 jetëve palestineze, më shumë se 5,000 prej tyre fëmijë.
Në mes të këtij sulmi të paprecedentë, dikush detyrohet të pyesë: nëse Izraeli tregon pak kujdes për jetën e banorëve të tij të ardhur, çfarë shprese mbetet për popullatën e shtypur palestineze, ndërsa ata durojnë një ofensivë të nxitur nga një agresion i nxitur nga tërbimi? E gjithë kjo “justifikohet”, natyrisht, me një “masakër të Hamasit” që mund të mos ketë ndodhur kurrë./TheCandle/GazetaImpakt
