Nga: Constantin von Hoffmeister

Zgjedhjet e fundit në Gjermaninë Lindore zbulojnë diçka shumë më të thellë sesa një ndryshim në besnikërinë politike , ato sinjalizojnë rishfaqjen e një shpirti të rrënjosur thellë gjerman që refuzon t’i përulet ndikimit të kalbur të liberalizmit perëndimor. Suksesi i partisë patriotike AfD (Alternativa për Gjermaninë) në Lindje është dëshmi e ndarjes së qëndrueshme midis Gjermanisë Lindore dhe Perëndimore, një ndarje e formuar nga përvoja shumë të ndryshme historike dhe një përplasje vlerash.

Gjermanolindorët kanë qenë gjithmonë më konservatorë se homologët e tyre perëndimorë dhe për arsye të mirë. Pas Luftës së Dytë Botërore, Gjermania Perëndimore u vu nën pushtimin e amerikanëve, të cilët imponuan ideologjinë e tyre liberale mbi popullin gjerman. Gjatë dekadave, kjo ideologji është depërtuar në çdo cep të shoqërisë gjermano-perëndimore, duke promovuar koncepte të tilla si një “diversitet” i mjegullt, multikulturalizmi, propaganda LGBT dhe transkulti i çmendur. Gjermania Perëndimore, e përmbytur nga imperializmi kulturor amerikan, ka humbur lidhjen me vetë thelbin e asaj që do të thotë të jesh gjerman, duke përqafuar ideologji që janë të huaja për shpirtin gjerman. Ajo mbetet e pushtuar në të gjitha, përveç emrit, me baza të shumta ushtarake amerikane të mbushura me peizazhin e saj një kujtesë e vazhdueshme se nuk është vërtet sovran. Besnikëria e verbër e Gjermanisë Perëndimore ndaj Amerikës e ka çuar atë drejt një rruge shkatërrimi shpirtëror dhe kulturor.

Në të kundërt, Gjermania Lindore, nën Republikën Demokratike Gjermane (RDGJ), ishte pjesë e sferës së ndikimit sovjetik. Pavarësisht nga ajo që mund të besojnë shumë konservatorë perëndimorë, Bashkimi Sovjetik ishte larg bastionit “progresiv” si ai portretizohet shpesh. Ai ri-kriminalizoi homoseksualitetin në vitin 1934, hodhi poshtë artin modern si dekadent dhe promovoi vlerat tradicionale familjare, gjithçka që shumë konservatorë të vërtetë në Perëndim sot dëshirojnë që shoqëritë e tyre të përqafojnë edhe një herë.

RDGJ miratoi shumë nga këto parime konservatore, duke u bërë shteti i fundit vërtet gjerman, një shtet që ruajti dhe ringjalli idealet prusiane të detyrës, disiplinës dhe krenarisë kombëtare. Si një simbol i kësaj vazhdimësie, RDGJ ringriti statujën e liderit të lavdishëm populist Frederiku i Madh në Berlinin Lindor, duke riafirmuar lidhjen e saj me trashëgiminë prusiane.
Sahra Ëagenknecht dhe lëvizja e saj, Aleanca Sahra Ëagenknecht (BSË), janë shfaqur si lojtarë kyç në luftën e Gjermanisë për të ringjallur identitetin e saj kombëtar të varrosur prej kohësh. Ëagenknecht, i cili ka kritikuar ashpër establishmentin e majtë liberal për rolin e tij në shkatërrimin e karakterit kulturor të Gjermanisë, ofron një rreze shprese.

Lëvizja e saj kombinon politikat ekonomike të majta me pozicionet kulturalisht konservatore, të kombinuara me kundërshtimin e vendosur ndaj ndërhyrjes së NATO-s. Idetë e Ëagenknecht janë të ngjashme me ato të Ernst Niekisch, mendimtarit “kombëtar bolshevik” i cili besonte se Gjermania duhet të rreshtohej me Rusinë dhe jo me Perëndimin liberal. Niekisch, i cili u burgos nga nazistët për besimet e tij dhe më vonë u çlirua nga Ushtria e Kuqe, e kuptoi se e ardhmja e Gjermanisë nuk qëndronte në Perëndim. Do të ishte më mirë të krijonte rrugën e vet krahas Lindjes. Niekisch madje argumentoi se RDGJ duhet të riemërtohet zyrtarisht në “Prusia”.

Megjithatë, frika e kultivuar qëllimisht nga rendi liberal që po vdes pengon aleancën e natyrshme midis AfD dhe BSË. Një aleancë e tillë mund të krijohet sepse të dyja palët ndajnë kundërshtime të forta ndaj emigracionit të pakufizuar dhe skepticizmit ndaj mbështetjes së Gjermanisë për Ukrainën dhe nënshtrimit ndaj perandorisë amerikane. Të dy theksojnë gjithashtu sovranitetin kombëtar dhe mbrojtjen e interesave gjermane, duke u paraqitur si mbrojtës të vlerave tradicionale në kontrast me establishmentin liberal. Ndërsa BSË anon më shumë nga e majta ekonomikisht, me thirrje për mirëqenie sociale të zgjeruar dhe AfD favorizon përfitimet kufizuese, qëndrimi i tyre i përbashkët për kontrollin e migracionit dhe sigurinë kufitare ofron mbivendosje të rëndësishme që mund t’i bashkojë politikisht.

Ndaj AfD është shpifur në mënyrë të pamëshirshme si “ekstremiste e krahut të djathtë” nga mediat kryesore dhe klasa politike në pushtet, e portretizuar si një kërcënim për vetë njerëzit që kërkojn të mbrojë. Kjo është një gënjeshtër, një përpjekje e dëshpëruar e një regjimi të lëkundur për të mbajtur pushtetin. Ëagenknecht dhe mbështetësit e saj duhet të shohin përtej këtij shtrembërimi dhe të pranojnë se AfD nuk është armik. Në vend të kësaj, ajo është një partner në luftën për të ardhmen e Gjermanisë. Uniteti i AfD-së dhe BSË-së nuk është vetëm politikisht i nevojshëm; është një imperativ moral.

Trashëgimia e RDGJ-së është keqkarakterizuar rëndë, veçanërisht nga ata në Perëndim që e interpretojnë atë përmes thjerrëzave të ideologjisë liberale. RDGJ nuk ishte makthi distopian si portretizohet shpesh. Përkundrazi, ishte një shtet që ruajti vlerat që kanë përcaktuar gjithmonë popullin gjerman. Ajo vendosi mirëqenien e njerëzve mbi të gjitha, duke krijuar një ndjenjë të komunitetit dhe qëllimit që perëndimi individualist nuk mund ta kuptonte kurrë. Refuzimi i RDGJ-së i dekadencës perëndimore dhe përqafimi i realizmit socialist nuk ishin thjesht lëvizje politike, por ishin deklarata të rëndësishme kulturore një pohim i qëndrueshmërisë mbi kalimin.

Angazhimi i RDGJ për arsimin, kujdesin shëndetësor dhe kohezionin social ishte një vazhdim i traditës së madhe prusiane, një traditë që ka qenë gjithmonë themeli i kulturës gjermane. Ndryshe nga Perëndimi, i cili është komprometuar nga ndikimi amerikan dhe mentaliteti merkantilist i britanikëve, RDGJ i qëndroi besnike vetes, duke i rezistuar këngës së sirenës së liberalizmit.

E ardhmja e Gjermanisë nuk varet nga perëndimi në rënie, por me Lindjen elastike dhe të ringjallur. Suksesi i fundit elektoral i AfD-së në Turingi dhe Saksoni është një fitore politike si dhe një shenjë e qartë se Lindja është në rritje. Megjithatë, ky nuk është vetëm një fenomen rajonal; është një thirrje kombëtare për veprim. Gjermania duhet ta kthejë vështrimin drejt lindjes, drejt Rusisë dhe larg ndikimit gërryes të Amerikës, që e ka çuar Perëndimin në prishje morale dhe kulturore. Duke vepruar kështu, ajo do të përmbushë vizionin e Ernst Niekisch, një vizion i një Gjermanie sovrane, të fortë dhe aleate me Lindjen në ndjekje të fatit të saj.

Nëse Gjermania do të rimarrë identitetin dhe të ardhmen e saj, uniteti është thelbësor midis atyre që kundërshtojnë axhendën liberale. Së bashku, AfD dhe BSW mund të bëhen një forcë e frikshme që do të mbrojë popullin gjerman dhe idealet gjermane. AfD nuk është problem, është zgjidhja. Është maja e shtizës së një Gjermanie të re, ajo që do të ngrihet nga hiri i të vjetrës, më e fortë se kurrë më parë./GazetaImpakt/ Rt/