Nga Mohamad Seifeddine
Lufta në Gaza ka rifilluar, sulmet ajrore amerikane po godasin Jemenin dhe kërcënime të reja po shfaqen mbi Libanin dhe Irakun. Në secilën prej këtyre fronteve, objektivat e SHBA-së dhe Izraelit janë të qarta.
Presidenti amerikan Donald Trump i sheh të gjitha këto kriza si të ndërlidhura, të lidhura në një mënyrë ose tjetër me një qendër të vetme të gravitetit rajonal: Iranin.
Meqenëse ai preferon të arrijë qëllimet e tij përmes diplomacisë dhe presionit ekonomik, ai i dërgoi Teheranit mesazhin e tij tashmë të famshëm.
Si do të përgjigjet Irani?
Teherani e ka marrë mesazhin e Uashingtonit. Por krahas tij, ka marrë edhe mesazhe të përgjakshme në disa fronte—mesazhe që përputhen me strategjinë e Trump për “presionin maksimal”.
Përmbajtja e mesazhit nuk është bërë publike zyrtarisht. Irani ka zgjedhur të mos përgjigjet menjëherë, duke studiuar letrën dhe duke deklaruar se do të përgjigjet përmes kanaleve të duhura.
Megjithatë, Trump, së bashku me Netanyahun, ka kërkuar ta çojë presionin në kufijtë ekstremë në rajon.
Trump urdhëroi sulme të rënda ajrore mbi Jemenin dhe paralajmëroi se çdo sulm nga atje do të fajësohej mbi Iranin. Paralelisht, Netanyahu riaktivizoi makinerinë e vrasjes së “Izraelit” në Gaza me mbështetje të plotë amerikane. Kjo ishte e qartë në deklaratën e Uashingtonit: “Ne mbështesim hapin e ardhshëm të Izraelit.”
“Israeli” e nisi këtë hap të radhës duke shkelur angazhimet e marrëveshjes së armëpushimit me palestinezët.
Nuk po rinis thjesht luftime—po rinis vrasjet—të mbështetura nga SHBA, e cila injoron ligjet dhe normat ndërkombëtare.
Tani është bërë e lehtë të tërhiqesh nga marrëveshjet ndërkohë që ato ende po zbatohen, vetëm për të rifilluar presionin ushtarak mbi civilët me qëllim nxjerrjen e lëshimeve politike nga përfaqësuesit e tyre.
Cilat janë skenarët e mundshëm?
Nëse Hamasi dhe fraksionet palestineze refuzojnë të dorëzohen, Netanyahu dhe Trump e konsiderojnë këtë një rezultat edhe më të favorshëm—sepse u jep mundësinë të vazhdojnë vrasjet, zhvendosjen e banorëve të Gazës dhe ta bëjnë këtë pa barrën e shqyrtimit global, votave në OKB apo diskutimeve ligjore.
Ndërkohë që disa studiues dhe analistë thellohen në studime historike të luftës me idealizëm utopik, të tjerët ekzekutojnë luftëra pa rregulla apo justifikime.
Qëllimet e “Izraelit” duken të qarta:
1. Detyrimi i Hamasit për të liruar të gjithë pengjet e mbetura pa kushte, e më pas një sulm brutal për të shkatërruar grupin.
2. Përshkallëzimi gradual i luftës deri në shndërrimin e saj në një gjenocid të hapur—një masakër e drejtpërdrejtë, e pashmangshme, që ndodh nën transmetim të drejtpërdrejtë, pa nevojën e akuzave apo provave. Kush dëshiron të kundërshtojë, le të provojë.
Dy zyrtarë izraelitë i thanë The Washington Post se sulmet e reja ajrore në Gaza janë një taktikë presioni politik për ta detyruar Hamasin të bëjë lëshime.
Por Netanyahu po thotë edhe më shumë se kaq.
Strategjia e Netanyahut: Negociata përmes zjarrit
Netanyahu, në harmoni të plotë me Trumpin dhe vizionin e tij më të gjerë, po përpiqet të ngulitë idenë se “nëse forca nuk funksionon, përdor më shumë forcë”.
Ai po shtyn për negociata nën zjarr, duke kërkuar të rishikojë kushtet e marrëveshjes së parë.
Tani është e qartë se marrëveshja fillestare ishte thjesht një lëvizje taktike—për të siguruar numrin maksimal të pengjeve izraelite—përpara se të riniste vrasjet, duke konsoliduar përfitimet politike dhe shmangur angazhimet.
Po të burgosurit palestinezë të liruar? “Izraeli” thjesht planifikon t’i vrasë sërish.
Ky është mentaliteti i Netanyahut.
Ndërsa për Trumpin, nuk ka rëndësi sa jetë humbasin, për sa kohë që interesat mbeten të sigurta.
Po kërcënimet e reja ndaj Libanit?
Situata është padyshim e rrezikshme. Përshkallëzimi lidhet me presionin ndaj Iranit dhe me kërkesat për një ndryshim politik thelbësor brenda Libanit.
Duket se administrata amerikane nuk është e kënaqur me atë që është arritur deri tani. Përkundrazi, po shtyn për negociata të drejtpërdrejta midis Libanit dhe “Izraelit”—me synimin përfundimtar të një marrëveshjeje normalizimi.
Por realitetet e shoqërisë libaneze dhe kompleksitetet e saj të brendshme e bëjnë një lëvizje të tillë të pamundur.
Një shumicë e qartë libaneze kundërshton dy gjëra:
1. Normalizimin me “Izraelin”
2. Luftën
Kjo shumicë nuk dëshiron një tjetër luftë. Kjo është e qartë. Por gjithashtu refuzon edhe normalizimin.
Çfarë dëshiron Libani?
Shumica e libanezëve janë në favor të:
• Një armëpushimi të përhershëm
• Një marrëveshjeje të negociuar për demarkimin e kufijve, për të rikuperuar territorin e okupuar nga “Izraeli”—si pikat e diskutueshme para luftës, ashtu edhe pesë lokacione të tjera që janë shfaqur që prej atëherë.
Pavarësisht përpjekjeve mediatike për ta paraqitur situatën si një shtytje për normalizim, realiteti është ndryshe. Zgjedhjet e ardhshme parlamentare ka të ngjarë ta bëjnë këtë edhe më të qartë.
Deri atëherë?
Presioni amerikan vetëm do të rritet—për të detyruar të gjitha palët të avancojnë procesin politik nën kërcënimin e një lufte të re.
Dhe rreziku i luftës rritet sa më afër të jemi një sulmi të mundshëm ushtarak ndaj Iranit./gazetaimpakt/english.almayadeen.net
