Nga David Miller
Fushata Britanike për Solidaritet me Palestinën ka marrë përsipër të më ndalojë mua dhe aktivistë të tjerë anti-sionistë që të flasim në takime publike në mbarë vendin. Në kuadër të kësaj fushate absurde censure, ata kanë ushtruar presion dhe kanë kërcënuar degët lokale të tyre.
Jam në dijeni të disa rasteve të tilla.
E para ishte dega e Hastings dhe Rye, e cila – për hir të së vërtetës – nuk u dorëzua përballë presionit për të më anuluar ftesën, apo për të mos publikuar fjalimin tim në faqen e tyre lokale (ose për ta hequr më vonë). Më pas erdhi rasti i Bristolit, ku grupi lokal (së bashku me grupin lokal të “Stop the War”) u tërhoqën njëanshëm nga Aleanca për Palestinën në Bristol, pjesërisht për shkak të debatit nëse duhet të më lejohej të flisja në një protestë. Elementë të tjerë të mosmarrëveshjes kishin të bënin me kundërshtimin ndaj pjesëmarrjes së Huda Ammorit nga “Palestine Action” dhe artistit Lowkey si folës.
Pa dyshim që ka pasur edhe raste të tjera, por më i fundit ishte ai i Chelmsford-it, ku presioni ishte aq i madh saqë grupi lokal vendosi njëanshëm të largohej nga PSC. Qendra e PSC në Londër u përpoq të impononte politikën e ndalimit të fjalës duke shpërndarë një material informues mbi disa prej deklaratave të mia. Ky material më pas u zgjerua dhe iu dërgua të gjitha degëve dhe u diskutua në një mbledhje kombëtare të degëve, duke zënë pjesën më të madhe të kohës së takimit.
Dokumenti ishte katër faqe i gjatë, dhe qëllimi i këtij shkrimi është të përgjigjem ndaj pretendimeve që ai përmban.
Para se të hyjmë në detaje, duhet mbajtur parasysh një gjë thelbësore: ky lloj reagimi është, në një masë të konsiderueshme, rezultat i faktit që e majta në Britani është manipuluar prej dekadash nga sionistët brenda lëvizjes anti-raciste.
Sionistë gjenocidalë të lidhur me rrymën revizioniste të sionizmit kanë qenë të përfshirë që në krijimin e lëvizjes ‘anti-fashiste’ në këtë vend – siç kam zbuluar në raportime të mëparshme. Ky grup i veçantë, më pas (në vitin 1948), u bashkua në bllok me Irgun-in – organizatën përgjegjëse për bombardimin e Hotelit King David, si dhe për një seri sulmesh terroriste kundër interesave britanike në Palestinë dhe, po ashtu, në vetë Britaninë.
Që prej asaj kohe, lëvizja anti-raciste në Britani është përballur me sfidën e përfshirjes së sionistëve në emër të krijimit të një “fronti të bashkuar”. Kjo ka qenë e vërtetë që në vitet ’70, me “Rock Against Racism” dhe “Anti-Nazi League”, dhe ka vazhduar me grupe si “Unite Against Fascism” dhe “Stand Up To Racism” e sotme. Problemi me lejimin e sionistëve në pozita drejtuese është se kjo gjithmonë ka një kosto.
Kjo kosto përfshin shmangien apo relativizimin e faktit se sionizmi është një formë racizmi, si dhe ndjekjen e një strategjie që fokusohet në luftën kundër ‘fashizmit’, kur në fakt forma kryesore e racizmit në shoqërinë britanike është ajo shtetërore dhe institucionale – drejtuar kundër të zinjve, irlandezëve dhe, së fundmi në mënyrë të veçantë, myslimanëve. Hebrenjtë nuk janë sot viktima të racizmit institucional apo shtetëror në Mbretërinë e Bashkuar.
Është vërtet e jashtëzakonshme që e majta angleze vazhdon të ndjehet e detyruar t’u bëjë qokën ndjeshmërive të përfaqësuesve të një lëvizjeje gjenocidale si ajo sioniste. PSC (Fushata për Solidaritet me Palestinën) ngre katër akuza të drejtpërdrejta në materialin e saj informues, të cilave do t’u përgjigjem një e nga një.
Në gusht të vitit 2023, Miller shkroi se hebrenjtë janë “mbipërfaqësuar” dhe kanë “fuqi për të marrë vendime ekonomike, politike dhe kulturore,” duke nënkuptuar një kontroll kolektiv hebre mbi “të gjitha fushat e jetës publike në Britani.” Ky lloj mendimi ngre pyetjen: cili duhet të jetë reagimi politik për të “zgjidhur” një “mbipërfaqësim” të tillë?
Përgjigjja ndaj kësaj pyetjeje, sipas meje, është se anti-racistët duan të shfuqizojnë pabarazinë – të çmontojnë vetë racizmin. Çdo grup që pretendon të jetë kundër racizmit duhet të synojë të njëjtën gjë, përndryshe rrezikon të mbajë gjallë një sistem ku myslimanët, arabët dhe palestinezët trajtohen përherë si qytetarë të dorës së dytë.
A nënkuptoj unë një “kontroll kolektiv hebre”?
Jo. Ajo që them është se fuqia dhe ndikimi i sionizmit forcohen qartësisht nga fakti që, mesatarisht, hebrenjtë janë më të privilegjuar në shoqëri. Është domethënëse që materiali i PSC përmend vetëm disa fjalë të shkëputura nga një apo dy postime në rrjetet sociale mbi këtë temë.
Para disa muajsh, kam shkruar një seri prej pesë artikujsh ku kam rrëzuar një për një argumentet që janë bërë kundër analizës sime mbi të dhënat faktike për pozitën sociale të hebrenjve dhe mënyrën se si kjo lidhet me fuqinë e sionizmit. Asnjë rresht nga këto artikuj nuk citohet në materialin e PSC.
Për hir të transparencës, më poshtë gjeni një përmbledhje të secilit artikull dhe lidhjen përkatëse me versionin origjinal.
1. A e ‘kam tepruar’ kur kam thënë se, në përgjithësi, hebrenjtë nuk diskriminohen?
Artikulli i mëposhtëm është pjesa e parë e një serie të shkruar nga David Miller me titull: A diskriminohen hebrenjtë? Në të, Miller trajton çështjen nëse ekziston apo jo realisht një formë antisemitizmi institucional në Britani, duke u mbështetur në një analizë të detajuar.
2. Të dhënat mbi hebrenjtë dhe ‘diskriminimin’ në Mbretërinë e Bashkuar.
Ky artikull shqyrton provat mbi ekzistencën e judeofobisë në Britani, duke treguar se, sipas çdo treguesi kryesor (me përjashtim të një rasti, që trajtohet në pjesën 3), hebrenjtë nuk diskriminohen.
3. Një vështrim më i thelluar mbi krimet e urrejtjes ndaj hebrenjve në MB.
Edhe pse myslimanët janë grupi që pëson më shumë krime të motivuara fetarisht, sipas statistikave policore, hebrenjtë duken se janë “mbipërfaqësuar” si viktima të krimeve të urrejtjes. Por kur këto të dhëna analizohen me kujdes, ky efekt zhduket.
4. Përpjekjet e sionistëve për të shtrembëruar përkufizimin e ‘antisemitizmit’ dhe për të fryrë statistikat e ‘krimeve të urrejtjes’.
Në këtë artikull, tregoj se grumbullimi i statistikave për “krimet e urrejtjes” ndaj hebrenjve është shtrembëruar thellësisht për shkak të presionit dhe infiltrimit nga ana e qarqeve sioniste.
5. Si u frynë zyrtarisht në Britani statistikat për krimet e urrejtjes kundër hebrenjve përmes presionit të qeverisë dhe lobit sionist.
Ky artikull trajton fushatën e presionit të nisur nga aleatët më të ngushtë të sionistëve brenda qeverisë për të goditur aktivizmin pro-palestinez, sidomos pas tetorit 2023, dhe mënyrën sesi karta e antisemitizmit u përdor në mënyrë të paprecedentë.
Jam mëse i hapur që këto artikuj të lexohen dhe të kritikohen, qoftë në aspektin e të dhënave, qoftë në kuptimin konceptual.
Nuk mund të anashkalohen këto diskutime thjesht duke më etiketuar si dikë që ‘urrej hebrenjtë’.
Materiali informues i PSC vijon me këtë pretendim:
Në një postim në platformën X (ish-Twitter) në tetor 2024, Miller pretendon:
“Evropa tashmë është e pushtuar nga [supremacia hebraike] dhe rrjetet financiare që e mbështesin atë.”
Ai flet për “rrjete infiltrimi, nënshtrimi dhe mbikëqyrjeje që mundësojnë dominimin e plotë të supremacisë hebraike mbi politikën tonë.”
Pretendimi se Evropa është “e pushtuar” nga rrjetet financiare të supremacistëve hebrenj – që nënkupton një kontroll të plotë të Evropës nga këto rrjete – është një jehonë e qartë e ideve klasike antisemitike për kontrollin e fshehtë dhe komplotues të hebrenjve.
Por ja një vërejtje thelbësore: shikoni se si kalimi ndodh nga “Supremacia Hebraike” (në citimet e mia) në “hebrej” në interpretimin e tyre për atë që unë nënkuptoj. Kjo është një lëvizje tipike sioniste. Diskutimet për sionizmin apo edhe për “supremacinë hebraike” nuk janë diskutime për “hebrejtë”, njësoj siç diskutimet për supremacinë ariane apo nazistët gjermanë nuk janë diskutime për “gjermanët” në tërësi.
Pika tjetër në raport thotë:
Në një tjetër postim gjatë këtij muaji, Miller vendos një standard shumë të ndryshëm për hebrenjtë që konsiderohen anti-sionistë krahasuar me jo-hebrenjtë. Duke deklaruar se “është e dyshimtë nëse ka më shumë se një grusht hebrenj anti-sionistë në botë,” ai jo vetëm mohon rolin e rëndësishëm të aktivistëve hebrenj anti-sionistë që kanë ekzistuar shumë përpara krijimit të “Shtetit të Izraelit”, por sugjeron se ekziston diçka e lindur, e natyrshme në hebrenjësinë e individëve që i pengon të jenë kundër sionizmit.
Pse kemi nevojë të përdorim termin “Supremacist Hebre”? Në pjesë, sepse brenda kampit supremacist hebre ekziston një dallim midis sionistëve dhe anti-sionistëve. Kjo mund të duket e pabesueshme, por realiteti historik është se tendenca e ultra-ortodoksëve hebrenj ka qenë të mos e njohin pushtetin tokësor që dëshiron të krijojë një “shtet hebre” – lëvizjen sioniste. Kjo ishte punë e Zotit. Një “shtet” hebre mund dhe duhet të krijohet vetëm me ardhjen e Mesisë, dhe vetëm atëherë do të ishte legjitim. Por natyrisht, një “shtet-etnik” hebre nuk është më legjitim vetëm sepse pretendohet se ka bekimin hyjnor.
Ka ardhur koha që të mos i shohim më sektet ultra-ortodokse anti-sioniste si Chabad-Lubavitch, Ger, Bobov, Belz, St Klausenberg – madje as Satmar, dynastia më e madhe hasidike “anti-sioniste” – si aleatë të mundshëm në çlirimin e Palestinës. Nuk kanë qenë kurrë dhe nuk do të jenë kurrë. Merrni si shembull ministrin aktual të Strehimit në regjimin sionist, Yitzhak Goldknopf. Ai është udhëheqësi i partisë “Judaismi i Bashkuar i Torës”, që përfaqëson shumicën e hebrenjve ultra-ortodoksë. Është besimtar i sektit Ger dhe teorikisht “anti-sionist” që do të preferonte të vdiste sesa të shërbente në forcat e pushtimit. Por, në të njëjtën kohë që flet për përfundimin e “aparteidit” dhe pushtimit, Goldknopf si Ministër i Strehimit që nga viti 2022, ka mbikëqyrur zgjerimin më të madh të vendbanimeve në Bregun Perëndimor në dekada. Siç thashë: supremacistë hebrenj.
A mendoj se ekziston diçka ‘e lindur’ në hebrenjësinë që i pengon hebrenjtë të bashkohen me luftën për çlirimin e Palestinës? Sigurisht që jo. Këtë mund ta ilustrojmë me ata hebrenj që kanë marrë pjesë në mënyrë të drejtpërdrejtë në luftën kundër kolonializmit. Ku janë sot, brenda komunitetit hebre, ata që mund të krahasohen me William Sportisse, një komunist që iu bashkua luftës për çlirimin e Algjerisë? Apo me figurat më të njohura të luftës për çlirimin e Afrikës së Jugut si Ruth First, Joe Slovo, Ronnie Kasrils? Të gjithë hebrenj që u përfshinë në luftën kundër aparteidit. Ku është sot ekuivalenti anti-sionist i Umkhonto we Sizwe, krahu i armatosur i Kongresit Kombëtar Afrikan të themeluar nga Nelson Mandela?
Raporti i PSC vazhdon…
Pretendimi se hebrenjtë mund të konsiderohen anti-sionistë vetëm nëse marrin pjesë në luftë të armatosur…
Miller më tej vendos një standard të dyfishtë që nuk duket të zbatohet për anti-sionistët jo-hebrenj, duke pyetur: “Sa hebrenj kanë ndërmarrë veprim ushtarak kundër objektivave sioniste?” Nëse lufta e armatosur është e nevojshme që një hebre të quhet anti-sionist, por kjo nuk kërkohet për njerëz të ndonjë prejardhjeje tjetër, atëherë kjo nënkupton se ata duhet të trajtohen ndryshe nga të tjerët dhe t’u vendosen kërkesa më të larta për të provuar përkushtimin e tyre ndaj anti-sionizmit. Ky është një qasje thellësisht problematike që ndan aktivistët sipas prejardhjes së tyre.
Por standardi – i cili, sipas mendimit tim, duhet të kërkohet nga të gjithë, hebrenj dhe jo-hebrenj – është opozita materiale ndaj sionizmit. Opozita materiale nuk do të thotë që çdo person, apo çdo hebre, duhet të marrë armë për të luftuar sionizmin, por do të thotë domosdoshmëria për të ndërtuar një ndërgjegje të rezistencës dhe, më e rëndësishmja, për të ndërmarrë veprime materiale. Me fjalë të tjera, nuk mendoj dhe nuk kam thënë se hebrenjtë mund të konsiderohen anti-sionistë vetëm nëse angazhohen në luftë të armatosur.
Është vërtet e pabesueshme që ata që duan të kontrollojnë mënyrën si flasim brenda lëvizjes tonë përçojnë qëllimisht interpretime të tilla të shtrembëruara, duke u kapur pas postimeve të izoluara në X, dhe duke injoruar qëllimisht faktin nëse këto interpretime mbështeten nga deklarata të tjera të mia. Prej të paktën një viti kam folur për nevojën për të kaluar në anti-sionizëm material. Kam shpjeguar se çfarë do të thotë kjo, në një artikull të gjatë si dhe në shumë postime në X, TikTok dhe Instagram. Kam thënë vazhdimisht se maja (materiale) e lëvizjes anti-sioniste sot është Palestine Action.
Por sigurisht, PSC nuk dëshiron ta dëgjojë këtë. Ata, në fakt, kanë qenë duke u përpjekur të sabotojnë aktivitetet e Palestine Action për shumë muaj tashmë.
Por, gjithsesi, është legjitime të shtrojmë pyetjen për rolin e hebrenjve në luftën anti-sioniste, për një arsye shumë të vlefshme.
Hebrenjtë, në përgjithësi, qëndrojnë në një pozicion material të ndryshëm në raport me jo-hebrenjtë, përballë projektit kolonial të vendbanimeve në Palestinë – qoftë brenda vetë Palestinës, qoftë jashtë saj. Hebrenjtë në Palestinën e pushtuar kanë një pozicion të privilegjuar përballë regjimit, që u mundëson qasje në vende dhe situata që u mohohen jo-hebrenjve. Ky pozicion mund të përdoret për të nënshtruar entitetin sionist: duke dhënë informacion, duke marrë pjesë në akte sabotimi, apo edhe duke bindur familje të thellësisht sioniste që të largohen – ndër shumë forma të tjera veprimi të mundshëm.
A po i përjashtoj pacifistët nga veprimi anti-sionist, siç kanë sugjeruar disa? Natyrisht që jo. Pacifistët mund të angazhohen shumë mirë në Veprim të Drejtpërdrejtë Jo të Dhunshëm (VDJDH). Një “mijë lule” të këtij lloj veprimi mund të lulëzojnë në parim: në vendbanime, në baza ushtarake, ose në kufi, duke u përpjekur të çajnë bllokadën me ndihma.
Në të ashtuquajturën “diasporë”, hebrenjtë – përveç nëse nuk kanë asnjë kontakt me lëvizjen sioniste apo me bashkësinë hebraike të organizuar (e cila është pothuajse tërësisht sioniste në thelb) – gjithashtu zënë një pozicion material që mund t’i bëjë të dobishëm për mbështetësit e tjerë të çlirimit të Palestinës: duke dhënë informacion, duke ndihmuar në sabotimin e lëvizjes sioniste, dhe duke dobësuar vullnetin e sionistëve për të rezistuar përballë humbjes së tyre të pashmangshme.
Ushtarët e kthyer të Forcave të Okupimit të Izraelit (IOF) do ta kishin më të vështirë të “fshiheshin” brenda “komunitetit hebre” nëse edhe 2-3% e hebrenjve britanikë do të ishin të gatshëm të përçojnë informacion për vendndodhjen e tyre. Hebrenjtë kanë këtë përgjegjësi në sajë të pozicionit të tyre material. Ekziston, pra, një përgjegjësi e veçantë për të ndihmuar në shkatërrimin e sionizmit.
Por, ndërkohë që gjenocidi vazhdon, ne të gjithë po dështojmë në përpjekjet tona për ta ndalur atë. Ne të gjithë e mbajmë atë përgjegjësi – dhe në të ardhmen, do të gjykohemi për të./gazetaimpakt/english.almayadeen
