Nga Eva Bartlett
Pas shtatë javësh bombardimesh të pamëshirshme izraelite në të gjithë Gazën, sipas vlerësimeve modeste të OKB-së që nga 23 nëntori (pikërisht përpara hyrjes në fuqi të armëpushimit humanitar), më shumë se 14,800 njerëz janë vrarë në enklavë, duke përfshirë rreth 6,000 fëmijë dhe 4,000. femrat.
Ndërsa këto sulme izraelite në Gaza janë deri më tani më të këqijat, me Izraelin që ka hedhur një raportim prej 40,000 tonësh eksploziv në më pak se dy muaj, ia vlen të kujtojmë se Izraeli ka kryer vazhdimisht sulme kundër palestinezëve të Gazës gjatë 15 viteve të fundit.
Duke jetuar në Gaza për vite nga fundi i vitit 2008 deri në mars 2013, kam qenë dëshmitar i dy sulmeve të mëdha izraelite (dhe të panumërta më të vogla gjatë viteve). Këtu, unë do të nënvizoj atë që pashë dhe dokumentova, për të treguar se krimet e tmerrshme të luftës izraelite që po shohim të dalin nga Gaza nuk janë të reja, edhe nëse janë në mënyrë eksponenciale janë më të këqija këtë herë.
Më 27 dhjetor 2008, Izraeli lëshoj 100 bomba në Gaza brenda minutave të para të operacionit të tij Cast Lead. Spitali Shifa (kryesori i Gazës), po priste pa pushim të vdekurit dhe të plagosurit. Shtretërit e ICU u mbushën dhe mjekët më thanë se sapo vdiste një pacient, vendin e tyre e zuri një tjetër.
Së bashku me një grusht aktivistësh ndërkombëtarë në Gaza mora vendimin të hipja në ambulanca me mjekë palestinezë, ndërsa ata kërkonin të plagosurit dhe i çuan në spitale. Ne e bëmë këtë të vetëdijshëm që Izraeli i ndaloi gazetarët nga Gaza dhe duke e ditur se, në të kaluarën, mjekët dhe ambulancat kishin qenë objektiva të ushtrisë izraelite.
Unë e pashë menjëherë pasi u bashkova për herë të parë me mjekët, kur një snajper izraelit vuri në shënjestër ambulancën ku hipa, duke plagosur një mjek në këmbë kur një nga të paktën 14 plumbat goditi pjesën e pasme të makinës ndërsa po largoheshim me shpejtësi.
Kjo ndodhi gjatë orëve të “armëpushimit humanitar” të 7 janarit 2009. Konventat e Gjenevës thonë në mënyrë eksplicite se “personeli mjekësor që kërkon, mbledh, transporton ose trajton të plagosurit duhet të mbrohet dhe respektohet në të gjitha rrethanat”.
Disa ditë më parë, granatimet izraelite kishin vrarë Arafa abd al-Dayem, një mjek që e njihja dhe e kisha shoqëruar. Ai po shpëtonte palestinezët e plagosur, që qëndronin në pjesën e pasme të ambulancës kur ajo u godit me një predhë që përmbante fletë. Municionet Flechette janë krijuar për të spërkatur mijëra shigjeta të vogla metalike në një hark të gjerë, duke rritur mundësinë e lëndimeve dhe vdekjes. Koka e mprehtë e shigjetës është krijuar për t’u shkëputur, duke rritur sasinë e dëmtimit të brendshëm të bërë. Një tjetër mjek 21-vjeçar, vullnetar, u plagos, këmbët e tij të plagosura.
Një ditë pasi Arafa u vra, ushtria izraelite qëlloi tre herë brenda dy minutash në lagjen ku familja dhe fqinjët ishin mbledhur për të nderuar. Granatimet, përsëri me fletë, vranë gjashtë civilë të tjerë, duke përfshirë një nënë të re shtatzënë dhe plagosën 25 të tjerë.
Natën kur filloi pushtimi tokësor izraelit, më 3 janar, predhat fluturuan në mënyrë të rrezikshme pranë stacionit të Gjysmëhënës së Kuqe në distriktin në lindje të Jabaliya ku isha vendosur atëherë, kur jo në një nga ambulancat. Deri në mëngjes ishte e pamundur të hynim dhe në fund të luftës, ne u kthyem dhe e gjetëm të mbushur me vrima plumbash nga zjarri i mitralozit dhe të shpërthyer nga granatimet.
Ambulancat dhe pajisjet e tyre mjekësore ishin disa nga më të zhveshurat që kam parë, furnizimet e varfëruara nga rrethimi dhe bllokada e gjatë izraelite e Gazës. Mjekët kaluan me shpejtësi nëpër rrugë me gunga për të shkuar te njerëzit në nevojë, humbën pak kohë duke i mbledhur dhe u larguan, duke u përpjekur të shmangin shënjestrimin e ushtrisë izraelite.
Pas pushtimit të distriktit Tel al-Haëa në javën e tretë të luftës së saj në Gaza, ushtria izraelite bombardoi vazhdimisht spitalin Quds, ndërsa snajperët izraelitë shënjestruan palestinezët që iknin nga zonat e banuara. Unë isha me një ambulancë që shkoi për të evakuuar civilët nga spitali dhe për t’i çuar në spitalin Shifa (i cili nuk kishte hapësirë), duke u kthyer vazhdimisht për të shpëtuar civilët palestinezë, çdo herë në rrezik për t’u qëlluar nga ushtarët izraelitë.
Deri në fund të luftës së vitit 2009, ushtria izraelite kishte vrarë 23 mjekë dhe kishte plagosur 57 të tjerë, duke shkatërruar të paktën nëntë ambulanca dhe duke dëmtuar 16 të tjerë. Asnjë nga gazetarët apo mjekët që njihja nuk kishte armaturë mbrojtëse – duke përfshirë edhe mua. Duke pasur parasysh bombat masive që Izraeli po hidhte mbi ne, do të kishte bërë pak ndryshim.
Në dy muajt e fundit, Izraeli ka bombarduar në mënyrë të përsëritur shkollat, përfshirë ato të lidhura me OKB-në që strehonin palestinezë të zhvendosur që kërkonin strehim të sigurt. Ajo bëri të njëjtën gjë në janar 2009, duke bombarduar shkolla të shumta të OKB-së, duke përfshirë shkollën Fakhoura që ka vuajtur edhe në luftën aktuale.
Fatkeqësisht, mund të shkruaja faqe më shumë për atë që pashë dhe dëgjova në ato tre javë të bombardimeve izraelite, dhe gjithashtu gjatë fushatës izraelite të nëntorit 2012 (kur isha vendosur në një spital në Deir al-Balah, Gaza qendrore), por për për hir të shkurtësisë do të ndalem. Ajo që nuk u ndal ishin bombardimet dhe të shtënat izraelite menjëherë pas armëpushimit, si në 2009 ashtu edhe në 2012.
Por pothuajse aq brutal sa fushatat e bombardimeve izraelite ka qenë rrethimi mbytës mbi 16-vjeçar i Gazës. Kam shkruar gjatë për të, por që në përmbledhje ka shkaktuar një rritje të madhe të varfërisë, pasigurisë ushqimore, kequshqyerjes, anemisë, ngecjes në rritje, diabetit, sëmundjeve të shërueshme që nuk trajtohen, ujë që ishte 95% i papijshëm (tashmë në 2014 ).
Më 24 nëntor të këtij viti, u zbatua një armëpushim katërditor, për të lejuar shkëmbimin e pengjeve të Hamasit për palestinezët e burgosur nga Izraeli, si dhe për dërgimin e ushqimit, ujit, karburantit dhe ndihmës mjekësore shumë të nevojshme, nga të cilat 2.4- miliona banorë të Gazës ishin të privuar prej javësh. Çuditërisht, pati raportime për shkeljen e armëpushimit, duke përfshirë snajperët që qëllonin mbi civilët palestinezë.
Një mbrëmje, pasi dhashë një intervistë për RT-në për atë që kisha parë teksa hipja në ambulanca në zonat jashtëzakonisht të rrezikshme të veriut të Gazës, vetëm pasi mbaroi intervistën, Izraeli bombardoi ndërtesën të paktën shtatë herë. Ne zbritëm me kacafytje dhjetë shkallë shkallësh, fatmirësisht të paprekur. Rastësisht, në vitin 2021, sulmet ajrore izraelite shkatërruan të njëjtën ndërtesë si dhe një tjetër, ku së bashku strehoheshin 20 media.
Gjatë dhe pas luftës së viteve 2008-2009, mora dëshmi të panumërta të prindërve palestinezë të cilët thanë se fëmijët e tyre u vranë qëllimisht nga ushtarët izraelitë: gjuajtje me pikë të zbrazët, dron i goditur gjatë orëve të armëpushimit, i qëlluar nga një snajper. Në spitalin e Shifas, takova të mbijetuarit e gjymtuar, shtëpia e të cilëve ishte granatuar me municione me fosfor të bardhë, duke vrarë gjashtë anëtarë të familjes, duke përfshirë një foshnjë të djegur të gjallë. Më pas ndoqa historinë e tyre, duke mësuar më shumë detaje rrëqethëse dhe duke parë shtëpinë e tyre të bombarduar me sytë e mi. Grafitet, të lëna me sa duket në mure nga ushtarët izraelitë, përfshinin mesazhe urrejtjeje dhe kërcënime, si “do të dhemb më shumë herën tjetër”.
Në ditën e parë pas mbarimit të armëpushimit, mbi 100 palestinezë u vranë, sipas Ministrisë së Shëndetësisë së Gazës, ndërsa Izraeli filloi t’u dorëzonte “nënën e të gjitha goditjeve” të premtuara, gjoja militantëve të Hamasit.
Nuk ka vend për mua këtu për të përshkruar të gjitha tmerret e shkaktuara në Gaza në dy muajt e fundit, as nuk kam nevojë: mediat sociale dhe kanalet Telegram janë të mbushura me skena të tmerrshme të shkollave që strehojnë civilë të zhvendosur që bombardohen përsëri, blloqe të tëra refugjatësh. kampet e bombarduara, spitalet dhe kishat që strehojnë dhjetëra mijëra civilë të shpërngulur të bombarduara, fosfori i bardhë ra përsëri në zonat e banuara dendur, dhe me radhë.
Ajo që bëj ajo që duhet të theksoj është se nuk ka asnjë dyshim në mendjen time, apo në mendjen e shumë reporterëve dhe vëzhguesve të tjerë ndërkombëtarë që e kanë parë situatën në terren nga dora e parë, se Izraeli ka kryer krime lufte në Gaza dhe qëllimi, nëse jo realiteti, është gjenocid.
Ne kemi parë globalisht se si Izraeli kryen përkufizimin e gjenocidit: “Synimi për të shkatërruar, tërësisht ose pjesërisht, një grup kombëtar, etnik, racor ose fetar, si i tillë.” Raz Segal, një ekspert i gjenocidit, shkroi për këtë pas vetëm një jave të bombardimeve të Izraelit, që nga ajo kohë Izraeli ka kryer krime të panumërta të tmerrshme.
Në fund të tetorit, ish-drejtori i zyrës së OKB-së në Nju Jork (OHCHR), Craig Mokhiber, dha dorëheqjen nga posti i tij në shenjë proteste dhe neverie, duke deklaruar: “Edhe një herë, ne po shohim një gjenocid që shpaloset para syve tanë dhe organizatës së cilës i shërbejmë. duket i pafuqishëm për ta ndaluar atë. Si dikush që ka hetuar të drejtat e njeriut në Palestinë që nga vitet 1980, ka jetuar në Gaza si këshilltar i OKB-së për të drejtat e njeriut në vitet 1990 dhe ka kryer disa misione për të drejtat e njeriut në vend para dhe që atëherë, kjo është thellësisht personale për mua.”
Ai shprehimisht deklaroi se “massaja me shumicë e popullit palestinez nga Izraeli… e shoqëruar me deklarata eksplicite të qëllimit nga udhëheqësit në qeverinë dhe ushtrinë izraelite, nuk lë vend për dyshime, ky është një rast teksti i gjenocidit”./Gazetaimpakt/rt
