Nga :Omar Abdel Aziz Ali
Në historinë e tij dhjetëvjeçare të rezistencës politike dhe të armatosur ndaj Izraelit, Hamasi nuk ka qëndruar i ngurtë në pozicionet e tij.
E vetëdijshme se duhet të përballet me ndryshimin e situatave politike të fqinjëve të saj arabë, të cilat ndikojnë drejtpërdrejt në kauzën palestineze, kjo organizate ka miratuar një politikë të qartë: të qëndrueshme në objektivin përfundimtar, por fleksibël në mënyrën se si arrihet. Në vitin 1988 kur lindi Hamasi, PLO e Arafatit ishte tashmë e pranishme në peizazhin palestinez, me të cilin Hamasi kishte marrëdhënie të rëndësishme politike të paktën deri në vitin 2006, kur vetë PLO u përpoq ta eliminonte me kërkesë të Izraelit, pasi kishte fituar të parën demokratike. zgjedhjet e mbajtura në territorin palestinez.
Me shpërthimin e revolucionit sirian në vitin 2011, Hamasi, i cili kishte një seli të rëndësishme në Damask, vendosi ta mbyllë atë në një përplasje të qartë me regjimin e Asadit, fajtor për shtypjen e përgjakshme të revoltave popullore, por në të njëjtën kohë bashkëpunoi dhe bashkëpunon në mënyrë aktive. me Hezbollahun, milicitë shiite të pranishme në Liban dhe Siri që mbështesin Assadin.
Mund të duket çmenduri, por është thjesht politikë. Të kesh një qëndrim të qartë si ai kundër Asadit nuk duhet të shkëpusë vëmendjen nga objektivi përfundimtar: beteja kundër pushtimit. Ndërkohë, Hezbollahu në veri të Izraelit është një rrezik i vazhdueshëm për Tel-Avivin, përveç faktit që të dyja organizatat – Hezbollahu dhe Hamasi – marrin ndihmë ushtarake dhe ekonomike nga Irani, një vend strategjik në këtë zonë.
Hapja drejt Izraelit
Duke iu rikthyer kontekstit të rreptë palestinez në vitin 2017, Hamasi deklaroi në një konferencë shtypi se ishte i gatshëm të njihte krijimin e një shteti palestinez në kufijtë e vendosur në vitin 1967 nga Kombet e Bashkuara, si hapja e parë drejt idesë së një shteti. shtet krahas atij hebre. Kjo është një njohje e nënkuptuar e pranisë së një entiteti shtetëror të ndryshëm nga Izraeli, edhe nëse kjo nuk njihet zyrtarisht, por është një hapje e rëndësishme.
Izraeli i përgjigjet kësaj hapjeje duke thënë se “është thjesht një tallje”. Në atë vit numri i kolonëve të pranishëm në territoret e pushtuara palestineze arriti në 800 mijë, duke u rritur me 100 mijë njësi krahasuar me vitin 2014 në një përshkallëzim të paprecedentë. Në fakt, një nga kërkesat e Hamasit, siç tregohet në rezolutat e OKB-së, është që kolonitë të shpërbëhen dhe refugjatët palestinezë të dëbuar nga tokat e tyre në 1948 dhe në 1967 të mund të kthehen. Izraeli gjithmonë ka refuzuar dhe pavarësisht se i ka deklaruar botës se është i hapur ndaj paqes, që nga viti 1990 prania e kolonëve në territoret e pushtuara ka shkuar nga 200 mijë në vitin 1990 në gati 900 mijë sot. Një rritje e vazhdueshme çdo vit, pa asnjë lloj hezitimi.
7 tetori dhe pengjet
Hamasi ka demonstruar një hapje befasuese, pavarësisht ofensivës së vazhdueshme të Izraelit që nga 7 tetori. Gatishmëria për të shkëmbyer pengjet mund të mos jetë e dhënë në një situatë konflikti kaq të përhapur, por duket se Hamasi është i gatshëm të marrë në konsideratë lirimin e pengjeve, qoftë menjëherë ose në faza, në këmbim të lirimit të të burgosurve palestinezë.
Edhe këtu objektivi është i vendosur dhe i qartë, por fleksibël në mënyrën e të vepruarit. Një metodë që gjendet edhe në fushën e betejës: inkursionet e vazhdueshme përtej linjave të armikut, pavarësisht se trupat izraelite janë brenda Rripit, tregon një qëndrueshmëri psikologjike dhe ushtarake shumë efektive nga ana e forcave ushtarake palestineze. Megjithatë, Izraeli duket të jetë i fortë në pozicionin e tij, konstant në gjenocidin e popullit palestinez./LaLuce/GazetaImpakt
