Rezistenca indigjene: ‘Dita e Kolombit’ të Amerikës dhe gjenocidi në Gaza

Nga Rachel Hamdoun

Çdo vit, të hënën e dytë të tetorit, njerëzit në Shtetet e Bashkuara përkujtojnë atë që njihet si “Dita e Kolombit” që shënon themelimin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Kohët e fundit, ajo u ndryshua – pas trazirave indigjene – dhe u emërua ‘Dita e Popujve Indigjenë’.

Kështu, çdo vit, fiset vendase indigjene në SHBA vajtojnë humbjen e atdheut dhe paraardhësve të tyre amtare nga duart e udhëtarëve evropianë, të cilët u përplasën me një tokë dhe në natyrën e tyre eurocentrike dhe vendosën ta quajnë atë të tyren.

Nga ana tjetër amerikanët e festojnë këtë gjenocid, që është edhe festë në vend.

Këtë vit, ajo përkon me përvjetorin e parë të gjenocidit në Gaza, të cilit historia – përsëri – ka për t’i dhënë meritat Amerikës.

Eksploruesi italian i kthyer në kolonizator Christopher Columbus (Cristoforo Colombo) lundroi nga Evropa përtej Atlantikut dhe “zbuloi” tokën që ai e quajti Bota e Re.

Me ndihmën e Doktrinës së Zbulimit në 1492, një dokument që pretendonte se territori i pabanuar mund të shpallet nga kushdo që e zbuloi si të tijin; Kolombi gëzonte fuqinë e vetëshpallur për të shkelur një tokë të banuar nga popujt vendas.

Kjo i hapi rrugën Manifest Destiny – ideja që euro-amerikanët në atë kohë ishin të destinuar të përhapeshin dhe pushtonin – duke justifikuar ideologjinë që vërtetonte zgjerimin territorial amerikan atëherë dhe tani.

Kolombi dhe pjesa tjetër e ndjekësve të tij plaçkitën në mënyrë sistematike tokën, përdhunuan gratë e saj, prishën traditat, vodhën burimet natyrore dhe zbatuan një politikë të plotë të tokës së djegur.

Popullsia e madhe e fiseve vendase, si Powhatan, Hopi dhe Navajo, ndër të tjera që variojnë në miliona, u fshinë nga harta brenda disa ditësh.

A tingëllon e njohur? Që nga 7 tetori 2023, Izraeli ka vrarë 41,272 palestinezë – duke përjashtuar trupat nën sasinë masive të rrënojave që mund të çojë numrin total të vdekjeve në mbi 180,000, sipas një studimi nga Lancet në korrik të këtij viti.

Fushata gjenocidale kundër popullit vendas të Palestinës, nga Akka në Al-Khalil, nga forcat kolonizuese të Izraelit të themeluara nga urdhrat amerikanë, është bërë pena që po rishkruan historinë e indigjenëve duke ripërcaktuar gjenocidin, këtë herë në toka të ndryshme dhe nje popull ndryshe. 

Palestinezët, në duart e forcave pushtuese izraelite të stërvitura sipas politikave amerikane, janë vrarë, përdhunuar, plaçkitur, torturuar, skllavëruar, degraduar dhe privuar nga çdo e drejtë njerëzore që mund të mendohet.

Aty ku popujt indigjenë përballen me gjenocidin, padyshim që do të gjesh një dorë amerikane që orkestron telat dhe një kukull ndjek urdhrat.

Kompleksi ‘ne kundër tyre’ vazhdon të lulëzojë nga brezi në brez, nga politika në politikë dhe nga qeveria në ushtri – deri më sot.

Besimi i vetëshpallur i hegjemonisë hyjnore filloi 180 vjet më parë kundër fiseve vendase në Amerikë dhe është kthyer në një doktrinë që justifikon të gjitha dhe çdo taktikë lufte si një detyrë e dërguar nga Zoti për t’i shërbyer ‘drejtësisë’ dhe për t’i treguar botës të drejtën nga e gabuara. duke qenë një shembull i një mospërputhjeje të ligjit dhe rendit.

Këtë ideologji e shfaq SHBA-ja në çdo luftë që fërkon hundën dhe në çdo zjarr që ndez, nga Iraku në Afganistan dhe nga Sudani në Gaza.

Ata që dikur ishin kauboj në Perëndimin e Egër, tani janë të egër me uniforma të organizuara.

Kur u pyet në lidhje me shkeljet e të drejtave të njeriut, krimet e luftës dhe krimet kundër njerëzimit të kryera si nga trupat amerikane ashtu edhe nga forcat e regjimit izraelit, Departamenti i Shtetit e drejton narrativën e tij për të përdorur fraza si “ne po hetojmë” dhe “ne po e shqyrtojmë atë”. ” ose “nuk kemi ende informacion të mjaftueshëm për këtë”.

A nuk do të ishte cinike të pyesësh SHBA-në për krimet e kryera kundër civilëve indigjenë dhe për krimet që ndërtuan pikërisht tokën që ata e quajnë themeli i tyre?

Thënia se Amerika paguan për të luajtur nuk ka qenë kurrë më e vërtetë dhe dëshmohet përmes shumës bujare të parave që paguan për t’u përfshirë në vende të tilla si territoret e pushtuara nga Izraeli dhe Ukraina.

Deri më tani, SHBA-ja ka arkëtuar tashmë mbi 175 miliardë dollarë për forcat ukrainase kundër Rusisë dhe regjimit izraelit pothuajse 300 miliardë dollarë, të cilat i kanë shkuar të gjitha për vrasjen e familjeve palestineze që janë fshirë nga të dhënat civile dhe për vrasjen e qytetarëve libanezë në Libanin jugor. dhe periferitë jugore të Bejrutit.

Qytetarët mesatarë amerikanë po fillojnë të shfaqin gjithnjë e më shumë zhgënjim ndërsa bëhen më të vetëdijshëm se ku po shkojnë dollarët e tyre tatimorë: në luftërat e huaja.

Ndërsa banorët indigjenë dhe origjinalë të Amerikës, fiset vendase, detyrohen të jetojnë në rezervuarë të zhveshur nga kujdesi shëndetësor, kanalizimet dhe burimet adekuate, paratë që mund të financojnë ushqimin e një populli dhe të drejtat e tij themelore njerëzore.

Kjo sjell fuqinë e fushatës globale të bojkotit për të ndaluar blerjen e artikujve të përditshëm si pasta e dhëmbëve ose një pije freskuese e prodhuar nga kompani që ia japin fitimet e tyre forcave okupuese izraelite ose kabinetit të luftës izraelite.

Vetëm një dollar i përdorur për të blerë një çokollatë është një dollar më shumë i arkëtuar në stokun perëndimor të armëve të shkatërrimit në masë kundër popullit palestinez.

Amerika financon atë që Amerika dëshiron të drejtojë dhe kjo është arsyeja pse Kombet e Bashkuara – qofshin selitë në Nju Jork, apo organet e saj ndërkombëtare si UNDP dhe UNESCO – kërcënohen vazhdimisht se do t’i shkurtohen fondet nga donatori i saj kryesor nëse do të jetë aq shumë. pasi njeh Palestinën ose e pranon atë për anëtarësim të plotë në Asamblenë e Përgjithshme.

Historia e amerikanëve vendas po përsëritet kundër palestinezëve, përmes Weltanschauung-it kolonial të luftës nga Perëndimi, në hapësira dhe forma të ndryshme ndërsa teknologjia përparon dhe krijohen përkufizime të reja të krimeve të luftës.

Në vitin 2030, “Dita e Kolombit” dhe përvjetori i shtatë i gjenocidit në Gaza do të përkojnë në të njëjtën ditë. Thuhet se librat e historisë janë shkruar shpesh nga fituesi. Tani, më shumë se kurrë, mësimet e historisë në mbarë botën nuk po mësohen më nga kolonizatori apo pasardhësit e tij.

Historia po shkruhet me bojë dhe gjak nga luftëtarët e rezistencës në Palestinë, Liban, Irak dhe Jemen për të folur për fitoren e popujve indigjenë të tokës kundër forcave pushtuese të Izraelit të mbështetura nga SHBA./presstv

Rachel Hamdoun është një gazetare dhe komentuese me bazë në SHBA.

Bashkohu me ne!

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne